Γκροτέσκο ή κακόγουστο;

Το έργο. Η Ελισάβετ της Αγγλίας. Η Α΄. Πανίσχυρη. Αλλά και ανίσχυρη. Η «Παρθένα Βασίλισσα». Αθεράπευτα ερωτευμένη με τον Κόμη του Έσεξ ο οποίος, παρασυρμένος από τους συμβούλους της βασίλισσας πέφτει στην παγίδα τους και εμπλέκεται σε συνομωσία εναντίον της όπου είναι αναμεμιγμένος και ο βασιλιάς της Σκοτίας. Με τις τύψεις για την εκτέλεση της Μαρίας Στούαρτ να την κατατρύχουν, με μια «μάγισσα» να προσπαθεί να την ξανανοιώσει με μεθόδους πρωτόγονες, με έναν ακόμα νεαρό άντρα στο κρεβάτι της, που ο καθολικός παπάς πατέρας του τον έχει βάλει να ξεμυαλίσει τη βασίλισσα για να βρει την ευκαιρία να την δολοφονήσει ο ίδιος εκδικούμενος το θάνατο της καθολικής Στούαρτ, παπάς που τελικά σκοτώνει τον ίδιο του το γιο κατά λάθος, η Ελισάβετ, όπως την έχει δει ο Ντάριο Φο με την γκροτέσκα ματιά του λαϊκού θεατρίνου στο έργο του «Γυναίκα από σύμπτωση: Ελισάβετ» (1984), μιλάει συνέχεια για τον Σαίξπηρ τον οποίο υποπτεύεται πως εκείνην υπονοεί μέσα από διάφορα πρόσωπα στα έργα του, βρίζει σαν καραγωγέας, βλαστημάει, είναι ένα χυδαίο, φτηνό υποκείμενο αλλά, παράλληλα, κι ένα πολιτικά ξύπνιο μυαλό. Ο συγγραφέας, βέβαια, έχει δώσει, ως συνήθως ένα ακατέργαστο κείμενο, ανοιχτό στον αυτοσχεδιασμό, στο οποίο, επιπλέον, ανακατεύει άτακτα πολλά θέματα και το θολώνει.

Σκηνοθεσία. Ο Γιώργος Καραμίχος φιλοδοξεί να γίνει σκηνοθέτης. Αλλά, νομίζω πως πρέπει να μάθει κάποια στοιχειώδη. Στην παράστασή του _ σε άνετη μετάφραση της Μαργαρίτας Δαλαμάγκα – Καλογήρου _, άρρυθμη και μουντζουρωμένη, συγχέει το γκροτέσκο με το ερασιτεχνικό και τη χοντροκοπιά που αγγίζει το κακόγουστο και το χυδαίο. Δυστυχώς με την αγαστή συνεργασία δύο αθώων εν πλήρη συγχίσει νέων ανθρώπων, της Σπυριδούλας Παπαγεωργίου (σκηνικά) και του Θανάση Γκασιώνη (κοστούμια). Διεκπεραιωτικοί οι φωτισμοί του Γιάννη Κατσαρή.

Ερμηνείες. Η Μάρω Κοντού, ηθοποιός εντελώς διαφορετικής ιδιοσυγκρασίας από τους λαϊκούς αυτοσχεδιαστές θεατρίνους που απαιτούν τα έργα του Ντάριο Φο, θα ήταν ίσως κατάλληλη για μια «ορθόδοξη» Ελισάβετ. Σέβομαι τις φιλοδοξίες της ηθοποιού, την οποία βαθύτατα εκτιμώ και θαυμάζω, να παίξει κάτι διαφορετικό, αλλά οι αστικές προδιαγραφές της υποκριτικής της παρασάγγας απέχουν από την  Ελισάβετ που ζητάει ο Φο. Σφίγγεται, ζορίζεται, αλλοιώνει την έξοχη φωνή της αλλά με τίποτα δεν με έπεισε εκστομίζοντας τις αγοραίες εκφράσεις του κειμένου. Αν είχε δάσκαλο σκηνοθέτη θα μπορούσε, ίσως, να με πείσει. μΟι υπόλοιποι, πλάι της, έμπειροι ή άπειροι αλλά ομοίως ακαθοδήγητοι, πελαγοδρομούν σε εραστεχνισμούς και φτήνειες.

Συμπέρασμα. Κρίμα. Γιατί περίμενα πώς και πώς να ξαναδώ την Κυρία Κοντού.

θέατρο «Αγγέλων Βήμα», 15 Οκτωβρίου 2012.