Το Τέταρτο Κουδούνι / 19 Ιουλίου 2012
Με Νίκη Παλληκαράκη και Νεφέλη Κουρή μεταξύ των επτά γυναικών ηθοποιών της παράστασης που περιβάλλουν τον πρωταγωνιστή ανακοινώθηκε η διανομή στο _ περιοδεύον _ κατά Γιώργον Κιμούλην «Δον Ζουάν, η επιστροφή», το βασισμένο στο έργο του Έντεν φον Χόρβατ «Ο Δον Ζουάν έρχεται από τον πόλεμο» Χωρίς αυτές αλλά με Άννα Έλενα και Βασιλική Μπισαράκη έγινε η πρεμιέρα… Οι υπόλοιπες πέντε επί των επτά παραμένουν στις θέσεις τους.
Tον Γαλιλέο Γαλιλέι θα ερμηνεύσει τον ερχόμενο χειμώνα _ απ’ τα μέσα του Οκτωβρίου _ στο «Τριανόν» ο Άγγελος Αντωνόπουλος μέσα απ’ το μονόλογο «Γαλιλέο» τη δραματουργική σύνθεση του οποίου υπογράφει ο ίδιος. Τη σκηνοθεσία έχει αναλάβει ο Σταύρος Τσακίρης ενώ τα σκηνικά και τα κοστούμια θα είναι του Γιάννη Μετζικώφ.
Στο μονόλογο συναντιούνται ο επιστήμονας με τον άνθρωπο Γαλιλέο και προβάλλονται η σύγκρουση του με τους επιστημονικούς κύκλους της εποχής και με την καθολική Εκκλησία αλλά κι η ανθρώπινη αγωνία του κι η σύγκρουση με την οικογένειά του. Απαρνημένος αλλά και αρνητής, μόνος, σχεδόν τυφλός, ο Γαλιλέο φέρνει στη σκηνή, σα σπασμένες εικόνες απ’ το σύμπαν που έχει κατακλύσει το μυαλό του, την πορεία και τις αγωνίες μιας ζωής. Θέτοντας ερωτήματα όπως τι είναι η επιστήμη και ποιο το καθήκον του επιστήμονα στον σύγχρονο κόσμο ή αν η επιστήμη είναι το όπλο ενάντια στις προκαταλήψεις που αγκυλώνουν τη σκέψη.
Τον Γαλιλέο στην ελληνική σκηνή έχουν ερμηνεύσει _ αλλά μέσα απ’ την «Ζωή του Γαλιλαίου» του Μπέρτολτ Μπρεχτ _ ο Στέλιος Βόκοβιτς στο πρώτο ανέβασμα του έργου στην Ελλάδα, τη σεζόν 1972 – ’73 απ’ τον Σπύρο Ευαγγελάτο στην Κεντρική Σκηνή του Εθνικού, ο Δημήτρης Βάγιας στο δεύτερο, το 1990 – ’91 στην Κεντρική Σκηνή του ΚΘΒΕ σε σκηνοθεσία Γιάννη Βεάκη και με τον τίτλο «Γαλιλαίος», κι ο Μηνάς Χατζησάββας το 1998 – ’99, στο τρίτο, επίσης στην Κεντρική Σκηνή του Εθνικού, με σκηνοθέτη τον Σταύρο Ντουφεξή και κάτω απ’ τον τίτλο «Ο βίος του Γαλιλαίου».
Δεν ήταν, τελικά, η παράσταση που περίμενα πως θα με βγάλει απ’ την αριστοφανική, πια, πλήξη και τη ρουτίνα _ ναι, πλήξη και ρουτίνα, δε φοβάμαι να το γράψω _ οι «Νεφέλες» του καλού Νίκου Μαστοράκη και του Εθνικού. Απ’ την παράσταση, πάντως, κρατώ πράγματα _ το εύρημα της «αντιπαράθεσης» με τους Πλατωνικούς Διαλόγους, τον Χορό, τη μουσική του Σταύρου Γασπαράτου, το χιούμορ και τη διακριτικότητα με την οποία κάνει τις προσθήκες του ο Γιάννης Μπέζος, κάποιες απ’ τις ερμηνείες…
Αλλά, πάνω απ’ όλα, κρατώ την έκπληξη Νίκος Ψαρράς. Σ’ ένα ρόλο μακράν του υποκριτικού του στίγματος ο ηθοποιός που τον βλέπω διαρκώς να εξελίσσεται όχι μόνο βγήκε απ’ τον εαυτό του _ αγνώριστος! _ αλλά αυτό που σχεδίασε μαζί με το σκηνοθέτη του το υλοποίησε άψογα: ένας… «ρουστίκ» Δίκαιος Λόγος α-πο-λαυ-στι-κός στον καλύτερο, κατά τη γνώμη μου, όσο κι αν το εύρημα ήταν εύκολο, Αγώνα Δίκαιου - Άδικου Λόγου που ’χω δει σε «Νεφέλες».
Το λαϊκό τραγούδι και το ρεμπέτικο ανασταίνουν την ελληνική σκηνή! Μετά την «Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου» της Νένας Μεντή, σε κείμενο και σκηνοθεσία του Πέτρου Ζούλια, μετά την Σωτηρία Μπέλλου της Λήδας Πρωτοψάλτη σε σκηνοθεσία Κωνσταντίνου Κωνσταντόπουλου και, κατόπιν, της Ντίνας Κώνστα σε σκηνοθεσία Αθανασίας Καραγιαννοπούλου στο «Σωτηρία με λένε» της Σοφίας Αδαμίδου _ που θα ξαναπαιχτεί, μαθαίνω, στο «Κάππα» _, μετά την Σεβάς Χανούμ της Κωνσταντίνας Μιχαήλ στο «Σεβάς Χανούμ. Η ιστορία μιας τραγουδίστριας του ’50» του Γιώργου Χρονά που σκηνοθέτησε ο Κωνσταντίνος Ρήγος, σειρά έχει η Ρόζα Εσκενάζυ.
Θα την ενσαρκώσει τον επόμενο χειμώνα η Μαίρη Ραζή σε μονόλογο με τον τίτλο «Ρόζα» που ’γραψε ο Παναγιώτης Μέντης. Και που θ’ ανεβεί μέσα Οκτωβρίου στο θέατρο «Πρόβα», ως η παράσταση της Κεντρικής Σκηνής του, με σκηνοθέτη τον Σωτήρη Τσόγκα. Έκπληξη: τη μουσική θα υπογράψει ο Σταμάτης Κραουνάκης. Τα σκηνικά και τα κοστούμια θα ’ναι της Καλλιόπης Κοπανίτσα κι οι φωτισμοί του Αχιλλέα Κουτσούρη.
Μέσα απ’ το μονόλογο ζωντανεύει, όπως σημειώνεται, η ιστορία της Ελλάδας του 20ου αιώνα _ Εθνικός Διχασμός, καταστροφή της Σμύρνης, ξερίζωμα του ελληνισμού της Μικράς Ασίας, δικτατορία του Μεταξά, Πόλεμος, Κατοχή, Εμφύλιος… _ κι η πορεία των Ελλήνων της προσφυγιάς και των κυνηγημένων Εβραίων και Αρμενίων.
Η Ρόζα Εσκενάζυ, σεφαραδίτισα Εβραία, γεννημένη στην Κωνσταντινούπολη, που μίλησε πρώτα τούρκικα κι αργότερα ελληνικά και που, όταν έφυγε απ’ την Πόλη κι ήρθε στην Θεσσαλονίκη, έζησε το διωγμό των Εβραίων κι έχασε όλους τους δικούς της στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, στο μονόλογό της ονειρεύεται, ανασύρει μνήμες, ξύνει πληγές, αναπολεί και παραμένει ανεξάρτητη κι ερωτευμένη με το τραγούδι και το χορό.
Αυτό είναι! «Οι Κίναιδοι». Το όνομα νεοπαγούς μουσικού ντουέτου _ τραγούδι και πιάνο. Το ψάρεψα από δελτίο Τύπου για την πρόσφατη παρθενική του εμφάνιση στο χώρο «Baumstrasse / Ο Δρόμος με τα Δέντρα».
Όλος ο κόσμος, μια σκηνή…
Απ’ το στρατό _ σε καλό μου! _ είχα να το θυμηθώ: το «κατά τριάδας». Στις οποίες μας συντάξανε οι υπαξιωματικοί _ τέλος πάντων, οι ταξιθέτες του Φεστιβάλ Αθηνών _ για να οδεύσουμε, εμείς οι θεατρόφιλοι κι οι θεατροφιλόφιλοι κι οι διανοούμενοι, οι με κουνουποαπωθητικό, συμφώνως προς τας υποδείξεις, καλοαλειμμένοι, υπό τον ήλιο και με 38 βαθμούς υπό σκιάν _ όχι ευτυχώς, πάντως, με βήμα _ προς τον Γολγοθά _ τέλος πάντων, προς τους σωρούς των χωμάτων και προς τα σκάμματα και προς τα γειτονικά έλη _ στα οποία παίχτηκε το πρώτο μέρος του κατά Μιχαήλ Μαρμαρινόν «Insenso» του Δημήτρη Δημητριάδη. Κι απ’ το Δημοτικό είχα να το θυμηθώ, το «χωριστά τ’ αγοράκια, χωριστά τα κοριτσάκια» _ απ’ τις γυμναστικές επιδείξεις, που τα κορίτσια πήγαιναν για τον κερκυραϊκό, και τ’ αγόρια για τον λεβέντικο τσάμικο.
Δε λέω, συναρπαστικός ο εξωτερικός χώρος της παράστασης, γοητευτική η αίσθηση, με τις εγκατεσπαρμένες στα όρη και στ’ άγρια βουνά ή τρέχουσες, αλαφιασμένες, καμιά εικοσαριά κοντέσες Λίβιες Σερπιέρι, με άρωμα «Μήδειας» Παζολίνι και Μίκλος Γιάντσο και Θόδωρου Αγγελόπουλου περισσότερο και λιγότερο Βισκόντι απ’ τον οποίο ο Δημήτρης Δημητριάδης έχει εμπνευστεί, αλλά με την απορία έμεινα: γιατί να χωριστούν τα φύλα _ έτσι μάλιστα που πια έχουν μπερδευτεί… _ και γιατί να μας συντάξουνε κατά τριάδας;
Προ 50ετίας
Τα Θεατρικά Νέα
Ο θεατρικός συνεργάτης των «Νέων» γράφει τα εξής: Το Εθνικό Θέατρο έδωσε χθες, σε «πρώτη σκηνική πραγματοποίησι», την Κρητική τραγωδία του Ιωάννη – Ανδρέα Τρωίλου «Βασιλεύς ο Ροδολίνος»[…]. Έργο, αδύνατο δραματουργικά […]. Ο Σολομός έκανε ό,τι μπόρεσε για να το υπηρετήσει καλύτερα. Πληγή του Θεάτρου μας, η άγνοια του στίχου. Καλοί, οι δευτεραγωνισταί Βόκοβιτς, Καλλέργης, Χατζηαργύρη, Νενεδάκη. Πολύ καλοί, οι τριταγωνισταί Βαφιάς και Παπακωνταντίνου. Αδύνατος ο Φυσσούν και λιγώτερο η Βαλάκου. Πολύ επιτυχημένη η μουσική του Γιάννη Μαρκόπουλου. Τα κοστούμια, του Φωκά. *. 19 Ιουνίου 1962.
Ο Στέλιος Καζαντζίδης και η Μαρινέλλα θα εμφανισθούν στο θέατρο «Παρκ» στην επιθεώρησι «Όμορφη Πόλη». Οι δύο δημοφιλείς καλλιτέχνες του λαϊκού τραγουδιού εμφανίζονται σε θέατρο για πρώτη φορά έπειτα από παράκλησι του Μίκη Θεοδωράκη. Στην εμφάνισί τους, που θα πραγματοποιηθή εντός των ημερών, θα τραγουδούν πολλά τραγούδια του Θεοδωράκη, όπως «Βράχο, βράχο» κλπ. Επίσης θα ερμηνεύσουν για πρώτη φορά το τραγούδι που έγραψε ο Θεοδωράκης στο Λονδίνο «Μανούλα μου, ο γιόκας σου που κείτεται στα ξένα». 20 Ιουλίου 1962.
Δημοσιεύτηκε στα «ΝΕΑ»
No comments:
Post a Comment