Αν δεν πήγατε στην Επίδαυρο, μη τον χάσετε τον μολιερικό «Αμφιτρύωνα» του Λευτέρη Βογιατζή και του Εθνικού. Είναι μια παράσταση με προσωπική σφραγίδα «Βογιατζής», ουσιαστικά γοητευτική και με μια πλειάδα εξαίρετων ηθοποιών, απ’ τους καλύτερους που διαθέτει αυτή τη στιγμή το ελληνικό θέατρο, με κορυφαία την Αμαλία Μουτούση.
Σε παράσταση με τον τίτλο «Σίσυφος» πρωταγωνίστησε ο Χρυσός Ολυμπιονίκης μας στη Ενόργανη Γυμναστική Ιωάννης Μελισσανίδης που έχει στραφεί στην υποκριτική, με σπουδές στο Λονδίνο και στο Λος Άντζελες. Παράσταση εμπνευσμένη απ’ την «Πράξη χωρίς λόγια I» του Σάμουελ Μπέκετ αλλά κι απ’ τον αρχαιοελληνικό μύθο του Σίσυφου _ είχε καταδικαστεί απ’ την Περσεφόνη να σπρώχνει ένα βράχο ψηλά, σε μια κορυφή, αλλά ο βράχος κάθε φορά να γλιστράει κάτω, κι άντε πάλι απ’ την αρχή, κι αυτό να συνεχίζεται αέναα _, την οποία ανέβασε στο Λονδίνο, στις 2 Αυγούστου, στο πλαίσιο των Ολυμπιακών Αγώνων η Ελπίδα Σκούφαλου. Σε μια προσπάθεια, όπως λέει η ίδια η σκηνοθέτρια, «να απαντήσουμε στην κρίση και στη ζοφερή εικόνα των Ελλήνων στο εξωτερικό με ποίηση και μ’ έναν ελληνικό μύθο, φιλτραρισμένο μέσα απ’ το σύμπαν του Ιρλανδού Μπέκετ». Η παράσταση, μάλιστα, επαναλήφθηκε εκτάκτως την επομένη λόγω της επιτυχίας που είχε.
Μετά από δυο μήνες δοκιμών που ’γιναν στην Αθήνα προέκυψε ένας σαραντάλεπτος αυτοσχεδιασμός, ένα «σκηνικό παιχνίδι», όπου στη σκηνή συνυπάρχει ένα δεύτερο πρόσωπο: ένα μικρό «δαιμόνιο» που βάζει τις τρικλοποδιές στον πρωταγωνιστή _ το ’παιξε η μικρή Γαλάτεια Σταύρακα. Οι κύβοι του Μπέκετ έγιναν βράχοι και ολυμπιακό βάθρο _ δεν ήταν τυχαία η επιλογή του Ιωάννη Μελισσανίδη _, το δέντρο του, χαρταετός _ ιδέα της σκηνογράφου / ενδυματολόγου της παράστασης Θάλειας Ιστικοπούλου _ ενώ η έρημος που ζητάει το έργο δεν είχε άμμο αλλά κοκκινόχωμα από γήπεδο του τένις.
Η παράσταση, που τελούσε υπό την αιγίδα της Ελληνικής Ολυμπιακής Επιτροπής και που πραγματοποιήθηκε με την ενίσχυση του Αμερικανικού Κολεγίου Ελλάδας / Deree College και του Δήμου Πεύκης / Λυκόβρυσης ο οποίος παραχώρησε το θεατράκι του για τις δοκιμές, φιλοξενήθηκε στο «Σπίτι των Ελλήνων», στο «Carlton Club», και την παρακολούθησαν, μεταξύ άλλων, διακεκριμένοι Έλληνες του Λονδίνου, μέλη της τέως βασιλικής οικογένειας της Ελλάδας, φοιτητές, συναθλητές του Μελισσανίδη, άγγλοι θεατρόφιλοι… Γίνονται μάλιστα συζητήσεις για να συνεχίσει την πορεία της στο εξωτερικό.
Ας υπογραμμιστεί πως η Ελπίδα Σκούφαλου υπέγραφε πριν από δεκαπέντε χρόνια _ το 1997 _ την παράσταση «Με τα φτερά του Άγγελου» που πραγματοποιήθηκε στο αρχαίο στάδιο των Δελφών με τον Ιωάννη Μελισσανίδη να κάνει την πρώτη του εμφάνιση στο θέατρο, πλάι στην Ρένη Πιττακή, ερμηνεύοντας τον Ίκαρο, εμφάνιση που υπήρξε το εφαλτήριο για να συνεχίσει τις σπουδές του στο θέατρο.
Σάββατο 4 Αυγούστου θα ’κανε πρεμιέρα _ κι έκανε _ ο «Αμφιτρύων» στην Επίδαυρο. Την Πέμπτη 2 Αυγούστου το μεσημέρι το Γραφείο Τύπου του Φεστιβάλ «Στη Σκιά των Βράχων» των Δήμων Βύρωνα και Δάφνης / Υμηττού έστελνε μέιλ / δελτίο Τύπου _ για να δημοσιευτεί την επομένη, την Παρασκευή δηλαδή, παραμονή της πρεμιέρας στην Επίδαυρο _ πως η παράσταση του Λευτέρη Βογιατζή θα παιχτεί στο δικό τους θέατρο «Μελίνα Μερκούρη» στις 31 Αυγούστου. Μήπως ήταν σα να υπονοούσε «πού να τρέχετε τώρα στην Επίδαυρο, θα παιχτεί και σ’ εμάς»; Πάντως, έστω κι αν δεν το σκέφτηκαν έτσι, σίγουρα ήταν πολύ άκομψο.
Δε θα ’πρεπε στο πρόγραμμα του Φεστιβάλ Αθηνών τα ονόματα των ξένων καλλιτεχνών να ’ναι μεταφερμένα _ μεταγραμμένα _ στα ελληνικά; Η διατήρηση της ξένης γραφής που οδηγεί σε Βαβέλ, στα όρια της παρωδίας, όταν προφέρονται δημόσια δεν το καταλαβαίνουν πως εισπράττεται είτε ως σνομπισμός είτε ως αδιαφορία είτε _ το χειρότερο _ ως τεμπελιά, διότι για να βρεθεί η σωστή προφορά για τη μεταγραφή θέλει πολλή δουλειά _ έρευνα, τηλεφωνήματα, ερωτήσεις…; Ας το προσέξουν την επόμενη χρονιά.
Διαβάζοντας το βιογραφικό τού _ εξαίρετου _ μαέστρου μας Θεόδωρου Κουρεντζή, που ζει και κάνει καριέρα στην Ρωσία _ αλλά και διεθνή πια _ και που ακούσαμε φέτος το καλοκαίρι χάρη στο Φεστιβάλ Αθηνών, συνειδητοποίησα πως είναι στενός συνεργάτης του σκηνοθέτη Ντμίτρι Τσερνιάκοφ _ έχουν κάνει μαζί «Αΐντα» και «Μακμπέθ» του Βέρντι στην Όπερα του Νοβοσιμπίρσκ, της οποίας, τότε, ο Κουρεντζής ήταν ο βασικός αρχιμουσικός, και «Βότσεκ» του Άλμπαν Μπεργκ και «Ντον Τζοβάνι» του Μότσαρτ στο «Μπαλσόι».
Να σας θυμίσω μόνο πως ο Ντμίτρι Τσερνιάκοφ είναι ο σκηνοθέτης του συγκλονιστικού τσαϊκοφσκικού «Ευγένιου Ονιέγκιν» που ’δαμε πέρσι στο Μέγαρο, στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών _ η ωραιότερη παράσταση όπερας που ’χω δει στη ζωή μου. Κάποιες συναντήσεις προφανώς δεν είναι τυχαίες…
Δεν ξέρω αν ήταν η πολιτική συγκυρία κι ο τίτλος του έργου… ενέπνευσε αλλά «Οι δούλες», τώρα που ’κανα μια ανασκόπηση στα θεατρικά πεπραγμένα της χειμωνιάτικης σεζόν, συνειδητοποίησα πως έσπασαν κάθε προηγούμενο ρεκόρ στην ελληνική θεατρική σκηνή. Σας έγραφα στο «Τέταρτο Κουδούνι», στις 27 Οκτωβρίου, στην αρχή της σεζόν, πως θα ’χουμε δυο παραστάσεις με το έργο του Ζαν Ζενέ φέτος. Αμ δε… Έξι είχαμε!!!
«Δούλες» ανέβασε πρώτη _ και καλά _ στην αρχή της σεζόν η Έφη Μουρίκη στην Κεντρική Σκηνή του «Νέου Ελληνικού Θεάτρου» (κι όχι σκέτα «Ελληνικού», όπως είχα γράψει τότε) του Γιώργου Αρμένη. «Δούλες» κι η Αννίτα Καγκάλου στο «Teatro Piccolo» _ όχι στο «Piccolo Teatro» του Μιλάνου…
«Δούλες» όμως παρουσιάστηκαν κι απ’ το ΔΗΠΕΘΕ Βορείου Αιγαίου _ σκηνοθέτησε ο Γιάννης Ζαφείρης. «Δούλες» και στο «Cabaret Voltaire» απ’ την ομάδα «Μπλε Ρόδο» σε σκηνοθεσία Ράνιας Λαγού _ Κλαούντιας Λούκατσελ. «Δούλες» ανέβασε κι ο Γιώργος Σφυρίδης για την Πειραματική Σκηνή του ΚΘΒΕ στο Μικρό Θέατρο της Μονής Λαζαριστών και στο πλαίσιο του «Κοινωνικού Θεατροπωλείου» του Κρατικού («Κοινωνικό Θεατροπωλείο», μπλιαχ, τι φριχτή επινόηση, όζει 70’s που λένε….). «Δούλες» παρουσίασε, με σκηνοθέτη τον Αντώνη Ντουράκη, κι η ομάδα «Ιυττός» στο πλαίσιο της Α΄ Συνάντησης Καλλιτεχνών με θέμα «Πολιτικό Θέατρο και Νέοι» που πραγματοποιήθηκε στο «Eliart».
Ουφ! (Μήπως μου ’χουνε ξεφύγει και τίποτ’ άλλες φετινές «Δούλες»;).
Προ 50ετίας
Τα Θεατρικά Νέα
Αύριον το βράδυ στο θέατρο «Ακροπόλ» θα εορτασθή επισήμως η συμπλήρωσις 150 παραστάσεων της κωμωδίας των Α. Γιαλαμά – Κ. Πρετεντέρη «Τα παιδιά μας, οι κέρβεροι», που παίζεται με ιδιαίτερη επιτυχία από τον θίασο Κατερίνας. Την 150ην παράστασιν θα προλογίση ο εκλεκτός θεατρικός συγγραφεύς Γιώργος Ρούσσος. 23 Αυγούστου 1962.
Το ένα από τα δύο καινούργια θέατρα που ανεγείρονται στην οδόν Ιπποκράτους, στην θέσι που ήταν το πρώην θέατρο «Διάνα», απεφασίσθη από τους επιχειρηματίας και τους θιασάρχας, που θα εμφανισθούν εκεί κατά την προσεχή περίοδο, να ονομασθή «Θέατρον Διάνα», για να διατηρηθή, εφ’ όσον βρίσκεται στην ίδια θέσι, το γνωστό παλαιόν όνομα του άλλου θεάτρου. Στην καινούργια αίθουσα, […], θα εμφανισθή, ως γνωστόν, η Κάκια Αναλυτή, η οποία μαζί με τον Γιάννη Αργύρη, που θα είναι και ο καλλιτεχνικός διευθυντής, και τον Κώστα Ρηγόπουλο, θα παρουσιάση ιδιότυπον θέαμα, το οποίον ακριβώς δεν θα είναι ούτε επιθεώρησις, ούτε μουσικόν έργο, ούτε «μιούζικαλ» […]. 23 Αυγούστου 1962.
Την ερχομένη Δευτέρα, 3 Σεπτεμβρίου, με το υπερωκεάνιον «Ολυμπία» επιστρέφει από την Αμερική η Έλλη Λαμπέτη, με τον σύζυγό της Αμερικανό συγγραφέα Φρεντ. Γουέικμαν. Ως γνωστόν, η διακεκριμένη πρωταγωνίστρια με τον άντρα της είχαν περάσει τις διακοπές τους στις Ηνωμένες Πολιτείες και τον Καναδά. 28 Αυγούστου 1962.
Δημοσιεύτηκε στα «ΝΕΑ».
No comments:
Post a Comment