Στο Φτερό / Αλλά και από πιάνο, πιανιστάρα!

Φιλαρμονική Ορχήστρα του Λουξεμβούργου / Μουσική διεύθυνση: Γκουστάβο Χιμένο. Σολίστ: Γιούτζα Γουάνγκ, πιάνο.

Εντυπωσιακή! Ως εμφάνιση. Αλλά και ως απόδοση. Η 32χρονη, εγκατεστημένη στις ΗΠΑ, κινέζα πιανίστα Γιούτζα Γουάνγκ, η σολίστ, ήταν το αναμενόμενο αστέρι της συναυλίας. Και δεν μας απογοήτευσε. Η εμφάνισή της -εμφάνιση πίστας-, με απαστράπτον μπλε ελεκτρίκ παγετέ, σούπερ-σούπερ μίνι, εφαρμοστό, εντελώς ξώπλατο και απολύτως σέξι φόρεμα και με χρυσές γόβες-πέδιλο

με δεκαοκτάποντο τακούνι -που, όπως αποδείχτηκε, παρά τις αναρωτήσεις μου, καθόλου δεν την εμπόδισαν στα πεντάλ-, ξεσήκωσε, με την είσοδό της στη σκηνή, το σούσουρο στο κοίλον. Ξεσήκωσε, όμως, και η δεξιοτεχνική απόδοσή της στην υπέροχη 


«Ραψωδία σε μπλε (νότα)» -και με τίποτα «Γαλάζια ραψωδία», όπως λανθασμένα έχει μεταφραστεί και καθιερωθεί στα ελληνικά- (1924, ενορχήστρωση για συμφωνική ορχήστρα από τον Φέρντι Γκροφέ 1942) του Τζορτζ Γκέρσουιν ισορροπώντας τις αρχικές εντυπώσεις ότι  ποντάρει, βασικά,

στην εμφάνισή της. Στο δεύτερο μέρος, η μικρόσωμη σέξι κινεζούλα επανήλθε, αυτή τη φορά με μακριά λευκή -ξώπλατη, πάντως, και αστραφτερή- τουαλέτα για το συναρπαστικό Κοντσέρτο για πιάνο αρ. 2 (1957) του Ντμίτρι Σοστακόβιτς. Ο 

δυναμισμός, παρά τον «λεπτό» ήχο της, η εξαιρετική δεξιοτεχνία της -πετούσαν τα χέρια της!- εντυπωσίασαν και πάλι -μία ερμηνεία γενναιόδωρη, υποδειγματική. Γενναιόδωρη αποδείχτηκε και στα ανκόρ η Γιούτζα Γουάνγκ. Τρία έπαιξε, ανταποκρινόμενη στο ενθουσιώδες χειροκρότημα, αποδεικνύοντας, επιπλέον, ότι διαθέτει και εσωτερικότητα -και τα τρία μεταγραφές: τη

μεταγραφή για πιάνο (1838, αναθεώρηση 1876) από τον Φέρεντς Λιστ του τραγουδιού (1814) του Φραντς Σούμπερτ «Η Μαργαρίτα στο ροδάνι», την «Μελωδία του Γκλουκ» του Τζοβάνι Σγκανμπάτι, μεταγραφή του για πιάνο από την όπερα (1762) του Κρίστοφ Βίλιμπαλντ Γκλουκ «Ορφέας και Ευρυδίκη» και τις «Παραλλαγές Κάρμεν (1926) του Βλαντίμιρ Χόροβιτς, μεταγραφή για πιάνο από την όπερα «Κάρμεν» (1875) του Ζορζ Μπιζέ. Και η Φιλαρμονική Ορχήστρα του Λουξεμβούργου; Ομολογώ ότι την αγνοούσα. Η αρχή δεν με έκανε να νιώσω τύψεις για την άγνοιά μου αυτή. Με τον Ισπανό

Γκουστάβο Χιμένο, μουσικό διευθυντή της από το 2015, στο πόντιουμ, άνοιξε τη συναυλία με τη Συμφωνική Φαντασία κατά Σέξπιρ «Η τρικυμία» (1873), ένα συμφωνικό ποίημα εμπνευσμένο από το ομώνυμο έργο του Ουίλιαμ Σέξπιρ, από τα ήσσονα έργα του Πιοτρ Ιλιίτς Τσαϊκόφσκι: οι εντυπώσεις ήταν πως δικαίως πρόκειται για συμφωνικό σύνολο που δεν βρίσκεται στην πρώτη γραμμή. Στον Γκέρσουιν συνόδεψε επαρκώς την πιανίστα, στον Σοστακόβιτς ακόμα καλύτερα αλλά στην Σουίτα Κοντσέρτου αρ. 2 από το μπαλέτο «Το πουλί της φωτιάς» (1910) του Ίγκορ 

Στραβίνσκι, με την οποία έκλεισε το πρόγραμμα της συναυλίας -πρόγραμμα με ελκυστικά έργα που θα μπορούσε να είχε άξονα ρόσους συνθέτες από τον 19ο στον 20ο αιώνα, αν, παραδόξως, δεν «τρύπωνε» ανάμεσά τους, αταίριαστος, ο Αμερικανός Γκέρσουιν-, μεταμορφώθηκε σε λαμπερό συμφωνικό όργανο. Ο Γκουστάβο Χιμένο έκλεισε τη βραδιά με ένα ανκόρ -επίσης ρόσικο: την Πολονέζα από την όπερα του Τσαϊκόφσκι «Ευγένιος Ονιέγκιν».

Μία βραδιά που μας αποκάλυψε μία εντυπωσιακή πιανίστα (Οι φωτογραφίες, εκτός της υπογραμμένης, αλιεύτηκαν από το διαδίκτυο και δεν αφορούν τη συναυλία, καθώς το Φεστιβάλ δεν μπορούσε να με προμηθεύσει με φωτογραφίες που απεικονίζουν την πιανίστα, διότι έπρεπε, λέει, να τις εγκρίνει η ίδια σε χρόνο απροσδιόριστο... Η τελευταία εκδοχή, με τις... εγκεκριμένες φωτογραφίες που το Φεστιβάλ εδέησε να αναρτήσει στη σελίδα του).

(Τη συναυλία συνόδευε ένα δωρεάν απλό δίφυλλο με τα ονόματα των συντελεστών, συμπληρωματικό στο βιβλίο/πρόγραμμα των Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου).

Ωδείο Ηρώδη του Αττικού, Φεστιβάλ Αθηνών, 17 Ιουνίου 2019.