Ο Σίμος Κακάλας επιστρέφει στην Θεσσαλονίκη: θα σκηνοθετήσει στο ΚΘΒΕ

Το Τέταρτο Κουδούνι / Είδηση 

Ο Σίμος Κακάλας, ανταποκρινόμενος στην πρόσκληση του καλλιτεχνικού διευθυντή Γιάννη Αναστασάκη, ο οποίος, αφότου ανέλαβε τη θέση, εδώ και τέσσερα χρόνια, σθεναρά επιμένει στην πολιτική του «επαναπατρισμού» στην Θεσσαλονίκη καλλιτεχνών Θεσσαλονικιών ή που συνέδεσαν τ’ όνομά τους με το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος, επιστρέφει, μετά από δέκα χρόνια, στη γενέθλια πόλη του. Για να σκηνοθετήσει την επόμενη χειμερινή περίοδο 2019/2020, στο ΚΘΒΕ -στο Θέατρο όπου έκανε την πρώτη του σκηνοθεσία- και για να διδάξει στην Ανώτερη Σχολή Δραματικής Τέχνης του ΚΘΒΕ, απ’ την οποία αποφοίτησε το 1996.

Ο Σίμος Κακάλας θ’ ανεβάσει, στο Φουαγιέ του θεάτρου της Εταιρείας Μακεδονικών Σπουδών, το γραμμένο στα γερμανικά, αυτοβιογραφικό μυθιστόρημα της Ρουμάνας, πολιτογραφημένης Ελβετίδας, Αγκλάια Βετεράνι «Γιατί βράζει το παιδί στην πολέντα» (1999), σε διασκευή για τη σκηνή που θα συνυπογράφουν ο Δημήτρης Καλακίδης κι ο σκηνοθέτης, με τον τίτλο «Εδώ ουρανός» με τον οποίο έχει κυκλοφορήσει στην Ελλάδα (2007), σ’ ενιαίο τόμο με το μυθιστόρημά της «Το ράφι των στερνών εκπνοών», απ’ τις Εκδόσεις «Εξάντας», σε μετάφραση Σοφίας Γεωργακοπούλου.

Στο μυθιστόρημα της Βετεράνι η μικρή ηρωίδα του μεγαλώνει στο τσίρκο μαζί με τους τσιρκολάνους γονείς της. Δελεασμένη απ’ τις ανέσεις και τη ζωή στην Δύση η οικογένεια έχει εγκαταλείψει την Ρουμανία του Τσαουσέσκου τρέφοντας διάφορες αυταπάτες -για ένα μεγάλο σπίτι, για την ανάδειξη της κόρης σε σταρ του κινηματογράφου... Αλλά τα πράγματα έρχονται αλλιώς... Το κορίτσι που βρίσκεται σε διαρκή φόβο για ένα πιθανό θανάσιμο τραυματισμό της ακροβάτισσας μητέρας του που στο νούμερό της κρέμεται απ’ τα μαλλιά της, φόβο που κάνει τη μικρή να ονειρεύεται ότι η μητέρα της πεθαίνει και της αφήνει ένα κουτί με το χτύπο της καρδιάς της, ζει σε δυο κόσμους: ο ένας ταυτίζεται με το «σπίτι» και συνίσταται στη φωτεινή, πολύχρωμη καθημερινή ζωή μέσα στο τσίρκο και το τροχόσπιτό τους, ο άλλος σχετίζεται με τη σκαιά πλευρά αυτής της καθημερινότητας, που είναι οι διαρκείς περιοδείες και το αίσθημα ότι δεν ανήκεις πουθενά. Οι αδιάκοπες μετακινήσεις της οικογένειας, εντέλει, δεν ευνοούν την εξέλιξη των μελών της. Ο κόσμος τους εξακολουθεί να παραμένει ασφυκτικά οριοθετημένος στο χώρο που καταλαμβάνει το τροχόσπιτό τους.

Η Αγκλάια Βετεράνι είχε γεννηθεί το 1962 στο Βουκουρέστι από γονείς καλλιτέχνες του τσίρκου που, μετά τη λαθραία φυγή τους απ’ την Ρουμανία, περιόδευσαν στην Ευρώπη, την Αφρική και την Νότια Αμερική μέχρι να εγκατασταθούν, το 1977, στην Ελβετία. Σπούδασε θέατρο κι απ’ το 1982 εργάστηκε στην Ζιρίχη ως ηθοποιός και συγγραφέας. Το 1999 κυκλοφόρησε το πρώτο της αυτοβιογραφικό μυθιστόρημα «Γιατί βράζει το παιδί στην πολέντα» που τιμήθηκε με πολλές διακρίσεις στην Ελβετία και το εξωτερικό και την έκανε αμέσως διεθνώς γνωστή. Η Αγκλάια Βετεράνι αυτοκτόνησε το 2002, στα σαράντα της χρόνια, πέφτοντας στη λίμνη της Ζιρίχης όπου πνίγηκε.

Η πρεμιέρα του έργου, που ο Σίμος Κακάλας σκέφτεται να το ανεβάσει με ηθοποιούς και κούκλες μπουνράκου, έχει ήδη οριστεί για τις 7 Μαρτίου ενώ οι συζητήσεις για τη διανομή και τους λοιπούς συντελεστές είναι σε εξέλιξη.

Ο Σίμος Κακάλας παραιτήθηκε απ’ το ΚΘΒΕ το 2004, μετά από αρκετά χρόνια θητείας του εκεί, κατά τα οποία διακρίθηκε σε σημαντικούς ρόλους. Ο τελευταίος του ήταν το καλοκαίρι του 2004, όταν η Έφη Θεοδώρου ανέβασε, σε διασκευή της, το μυθιστόρημα του Γιώργου Σεφέρη «Εξι νύχτες στην Ακρόπολη» ενώ την προηγούμενη σεζόν 2003/2004 ο ίδιος είχε ανεβάσει εκεί -η πρώτη του σκηνοθεσία- την «Γκόλφω» του Σπυρίδωνος Περεσιάδου, σε μια δική του εκδοχή με τον τίτλο «Golfω 1.0», εκδοχή που μετέπλαθε και παρουσίαζε στη συνέχεια, για πολλά χρόνια, με την ομάδα «Χώρος», πια, την οποία είχε ιδρύσει το 2003 μαζί με τον Θεόδωρο Οικονομίδη. Απ’ το 2009 είναι εγκατεστημένος και δουλεύει στην Αθήνα.

Η πιο πρόσφατη σκηνοθεσία του ήταν, τη χειμερινή σεζόν που έληξε, για την Πειραματική Σκηνή του Εθνικού Θεάτρου, στην Σκηνή «Κατίνα Παξινού» («-1») του «Rex», στο ημιτελές έργο του Μπέρτολτ Μπρεχτ «Ο καταποντισμός του εγωιστή Γιόχαν Φάτσερ», σε μετάφραση και διασκευή Ελένης Βαροπούλου.