December 7, 2013

K.O.A. Vibes

Ε, ναι , δεν είναι τυχαίο. Η αναβάθμιση της Κρατικής Ορχήστρας Αθηνών σε ένα συμφωνικό σύνολο που μπορεί επάξια να εκροσωπεί τη χώρα του (μας) είναι πια, για μένα, γεγονός.
Η συναυλία της που άκουσα χτες, άλλο ένα επιχείρημα που ενισχύει την πεποίθησή μου: η ορχήστρα, και χωρίς τον μόνιμο μαέστρο -και καλλιτεχνικό διευθυντή- της Βασίλη Χριστόπουλο αυτή τη φορά στο πόντιουμ, απέδειξε πως έχει αποκτήσει συνοχή, σταθερά καλό, πλούσιο, δικό της ήχο και πως μπορεί να προσαρμοστεί σε διαφορετικές συνθήκες. Όπως στις συνθήκες crossover που επελέγησαν για την πέμπτη συναυλία τού ευφάνταστα σχεδιασμένου -όπως και όλο το ρεπερτόριο- Κύκλου «Μουσικές του Νέου Κόσμου», συνθήκες που αντιμετώπιζε πρώτη φορά. Άξονας, η τζαζ.
Στο πρώτο μέρος –το και τολμηρότερο- πρωταγωνίστησαν οι «Manhattan Vibes», τζαζ συγκρότημα που ίδρυσε στην Νέα Υόρκη ο έλληνας -Κοζανίτης- βιμπραφωνίστας Χρήστος Ραφαηλίδης. Ένα κουαρτέτο με κέντρο το βιμπράφωνο όχι μόνον εξαιρετικά επιτυχημένο αλλά και στην ουσία εξαιρετικό. Οι τέσσερις πολύ καλοί μουσικοί, καλά δεμένοι, με έναν δικό τους, προσωπικό ήχο, έπαιξαν τρία πρώτης τάξεως κομμάτια του ίδιου του Χρήστου Ραφαηλίδη, ένα του Τζο Λοκ και, σε μία συγκινητική εκτέλεση, το παραδοσιακό «Θαλασσάκι» σε διασκευή και ενορχήστρωση του μπασίστα του συγκροτήματος Πέτρου Κλαμπάνη, αγκαλιασμένοι ζεστά και διακριτικά από την άψογη ορχήστρα που διηύθυνε ο Ανδρέας Τσελίκας. Το -πιο προχωρημένο- ανκόρ τους ξεκαθάρισε και σιγούρεψε την άποψη πως πρόκειται όντως για υψηλού επιπέδου μουσικούς.
Στο δεύτερο μέρος, στα δύο έργα όπου τα στοιχεία τζαζ περισσεύουν -για συμφωνική τζαζ θα μπορούσα να μιλήσω-, ο Ανδρέας Τσελίκας οδήγησε με σταθερότητα και πυγμή την καλή ορχήστρα σε δύο γρήγορες, δυναμικές, γεμάτες ενέργεια -ειδικά στο δεύτερο έργο- ερμηνείες: «Ένας Αμερικανός στο Παρίσι» (1928) του Τζορτζ Γκέρσουιν και Συμφωνικοί Χοροί από το «Γουέστ Σάιντ Στόρι» (1961) του Λέοναρντ Μπέρνστάιν -δύο έργα διαφορετικής προέλευσης, καθαρά μουσικής το πρώτο, μουσικοθεατρικής / συμφωνικής το δεύτερο, που συνδέονται, όμως, με δύο, ιστορικά πια, κινηματογραφικά μιούζικαλ. Δεν κατατάσσονται στους Μεγάλους οι δύο συνθέτες, τα έργα τους δεν μπορούν να συγκριθούν με μεγάλες στιγμές της μουσικής αλλά είναι έργα έξυπνα γραμμένα, νευρώδη, εκρηκτικά -ειδικά το δεύτερο. Γι αυτό και παραμένουν ανθεκτικά στο χρόνο. Και μία καλή εκτέλεση, όπως η χτεσινή, τα αναδεικνύει.
Το συμπέρασμα. Άλλη μια κερδισμένη βραδιά μουσικής με την Κ.Ο.Α. Δεν είμαι fan των crossover αλλά, αν το crossover είναι αυτού του επιπέδου, υποκλίνομαι.

Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, 6 Δεκεμβρίου 2013.

* Η συναυλία επαναλαμβάνεται απόψε, στις 20.30, στο Δημοτικό Θέατρο του Πειραιά. Άρα, αν δεν την ακούσατε, μοναδική ευκαιρία για να μην τη χάσετε. 

No comments:

Post a Comment