June 21, 2012

Ο «Δράκος» του Σέιχ Σου στη σκηνή του ΚΘΒΕ


Το Τέταρτο Κουδούνι / 21 Ιουνίου 2012

Είναι τόσο απλό… Αλλά δεν το ’χα ποτέ σκεφτεί. Το διάβασα να το λέει η Στεφανία Γουλιώτη στην _ πολύ καλή _ συνέντευξη της στην Κατερίνα Κόμητα, στο ΕΦ του Ελληνικoύ Φεστιβάλ, μ’ αφορμή τον επώνυμο ρόλο που ερμήνευσε στην «Δεσποινίδα Julie» του Στρίντμπεργκ και του Δημήτρη Λιγνάδη _ δυστυχώς έλειπα και δεν την είδα _ στο Φεστιβάλ Αθηνών: «Η ταυτότητα ενός λαού και ενός πολιτισμού είναι η δημόσια ζωή του, κι εμείς έχουμε παλάτια για σπίτια και τρώγλες για δημόσια κτίρια».


Το σπαρταριστά έως «βλάσφημα» σατιρικό
σπονδυλωτό «Mistero Buffo» (1969) του Ντάριο Φο θ’ ανεβάσει, μέσα Νοεμβρίου, ο Θωμάς Μοσχόπουλος στο «Θησείον» σε μετάφρασή του και σε παραγωγή του Γιώργου Λυκιαρδόπουλου _ «Λυκόφως» _ , με την ομάδα «Επτάρχεια» που ’χει δημιουργήσει μαζί με τους στενούς πια συνεργάτες του, τους ηθοποιούς Άννα Μάσχα, Άννα Καλαϊτζίδου, Κώστα Μπερικόπουλο, Αργύρη Ξάφη, Θάνο Τοκάκη, Γιώργο Χρυσοστόμου _ επτά συνολικά, εξ ου και το όνομα της ομάδας.
Το έργο στην Ελλάδα πρωτοπαρουσιάστηκε απ’ τον Βασίλη Διαμαντόπουλο, σε σκηνοθεσία του, τη σεζόν 1981 – 1982 στο τότε Δημοτικό Θέατρο Νίκαιας ενώ πρόσφατα, το καλοκαίρι του 2010, το ανέβασε σε περιοδεία και τον επόμενο χειμώνα στο «@Ρουφ» η ομάδα «Τσιριτσάντσουλες» με σκηνοθέτη τον Μαρίνο Μουζάκη.
Ο Θωμάς Μοσχόπουλος, αφού _ 25 Μαΐου ήταν η πρεμιέρα _ ανέβασε στην Σαρδηνία, στο Λυρικό Θέατρο _ την Όπερα δηλαδή _ του Κάλιαρι, το δίπτυχο «Το αηδόνι» του Στραβίνσκι / «Τζάνι Σκίκι» του Πουτσίνι με αμιγώς ελληνική ομάδα συνεργατών _ Διονύσης Φωτόπουλος (σκηνικά και κοστούμια), Λευτέρης Παυλόπουλος (φωτισμοί), Χρήστος Παπαδόπουλος (χορογραφία) _ και με εξαιρετικές κριτικές, βρίσκεται τώρα στον Καναδά όπου ετοιμάζει  _ πρεμιέρα στις 29 Ιουλίου _ για το Φεστιβάλ Σέξπιρ του Στράτφορντ _ πόλη του Οντάριο, κοντά στο Τορόντο, συνώνυμη της γενέθλιας πόλης του Σέξπιρ _ την «Ηλέκτρα» του Σοφοκλή με επίσης έλληνες συνεργάτες _ την Έλλη Παπαγεωργακοπούλου (σκηνικά και κοστούμια), τον Κορνήλιο Σελαμσή (μουσική) και την Αμάλια Μπένετ (χορογραφίες).
Το Φεστιβάλ, επικεντρωμένο στον Σέξπιρ, αλλά και με ανοίγματα σ’ άλλους συγγραφείς, το μεγαλύτερο του Καναδά κι απ’ τα σημαντικότερα της Βόρειας Αμερικής, έχει ιδρυθεί το 1953 _ την εξηκοστή περίοδό του γιορτάζει φέτος _ με πρώτο καλλιτεχνικό διευθυντή τον Τάιρον Γκάθρι, διαρκεί απ’ τον Απρίλιο μέχρι τον Νοέμβριο εν είδει Θεάτρου ρεπερτορίου κι έχει φιλοξενήσει μεγάλα ονόματα και μεγάλες παραστάσεις στην εξηντάχρονη πορεία του.


Παραστάσεις, παραστάσεις, παραστάσεις… Αυξάνονται. Διαρκώς. Ούτε κρίση τις πιάνει, ούτε τίποτα. Αλλά το νέο φρούτο του πληθωρικού  _ και πληθωριστικού… _ θεάτρου μας είναι τα θεατρικά φεστιβάλ. Φεστιβάλ, βασικά, νεανικών _ πρωτοεμφανιζόμενων ή και όχι _ ομάδων. Φεστιβάλ…, φεστιβάλ…, φεστιβάλ… «Εξειδικευμένα» και χύμα. Δεκάδες πια. Το ’να μετά το άλλο ανακοινώνονται. Παλίρροια. Ελπίζω να μη μας πνίξει.





Δε μου άρεσε ο «Τροβατόρε» της Λυρικής στο Ηρώδειο, στο Φεστιβάλ Αθηνών. Καθόλου. Σκηνοθετικά εννοώ. Δε μου άρεσε, δηλαδή, η σκηνοθεσία του Ιταλού Στέφανο Πόντα. Πόσω μάλλον τα άχαρα σκηνικά του _ αυτές οι γκουμούτσες _ και τα κοστούμια του που τερατοποιούσαν τους υπέρβαρους πρωταγωνιστές.
Μουσικά, πάντως, ήταν απ’ τις πολύ καλές στιγμές της Λυρικής: η ορχήστρα υπό τον Λουκά Καρυτινό, η χορωδία, οι φωνές… Καταπληκτικός τενόρος  _ φωνάρα, άψογο βερντιάνικο ύφος _, ο, ώσπερ αθλητής του σούμο, Κορεάτης Μανρίκο – Ρούντι Παρκ, εξαίρετη η Τσέλια Κοστέα – Λεονόρα, ικανοποιητική η Ατσουτσένα της Τιτσίνα Βον, ο Δημήτρης Καβράκος με φωνή που δεν έχει το μέγεθος που είχε αλλά διατηρεί τη μουσικότητά της…
Αλλά το Γεγονός ήταν ο Δημήτρης Πλατανιάς. Ο Καλαματιανός, που άρχισε καθυστερημένα καριέρα, έχει ωριμάσει και μπορούμε να μιλάμε πια για βαρύτονο διεθνούς βεληνεκούς _ εκτοξεύεται. Σκούρο, πολύτιμο φωνητικό μέταλλο, άψογη τεχνική, ανάσες, τέλειο φραζάρισμα, αυτοέλεγχος… Έχω ακούσει, σαράντα τέσσερα χρόνια τώρα, πολύ καλούς έως εξαιρετικούς έλληνες βαρύτονους _ Βασίλης Γιαννουλάκος, Λούης Μανίκας, Τζων Μοδινός, Ανδρέας Κουλουμπής… Αλλά μόνο απ’ τον καιρό του Κώστα Πασχάλη έχω ν’ ακούσω τέτοια Μεγάλη Φωνή. Να ελπίσω πως ο Δημήτρης Πλατανιάς θα ενδιαφερθεί εξίσου για τη φιγούρα του και την υποκριτική του; Αν και ομολογώ πως η φωνή του, αυτή τη φορά,  στον κόμη ντι Λούνα, μ’ έκανε να ξεχάσω τα υπόλοιπα…



Το μυθιστόρημα του Θωμά Κοροβίνη
«Ο γύρος του θανάτου» (Εκδόσεις Άγρα, 2010) που άξονάς του είναι ο Αριστείδης Παγκρατίδης, ο φερόμενος ως «Δράκος του Σέιχ Σου» _ ο κατά συρροήν δολοφόνος που αναστάτωσε ολόκληρη την Ελλάδα _ θ’ ανεβάσει στη σκηνή του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος _ δεν έχει ακόμα αποφασιστεί σε ποια, όπως κι οι λεπτομέρειες του εγχειρήματος, διασκευή κ.λπ _ ο Νίκος Μαστοράκης στις αρχές του 2013. Έτσι, το βιβλίο ενός Θεσσαλονικιού συγγραφέα _ τα δικαιώματα του οποίου είχε ο σκηνοθέτης Πέτρος Ζούλιας για να το ανεβάσει στην Αθήνα αλλά, τελικά, τα παραχώρησε _, με ήρωα, αν και «απόντα» απ’ τα τεκταινόμενα στο βιβλίο, ένα «σήμα κατατεθέν» της Θεσσαλονίκης, ανεβαίνει, ως έργο θεατρικό, για πρώτη φορά στην ίδια την Θεσσαλονίκη.
Στο βιβλίο του Θωμά Κοροβίνη, το οποίο τιμήθηκε με το Κρατικό Βραβείο Μυθιστορήματος για το 2011, εννιά εντελώς διαφορετικής ταξικής προέλευσης επινοημένα πρόσωπα που ο συγγραφέας συνδέει με την υπόθεση αυτή η οποία απασχόλησε με σφοδρότητα την κοινωνία της Θεσσαλονίκης απ’ το 1959, όταν αποκαλύφθηκε το πρώτο έγκλημα, έως το 1968, όταν ο περιθωριακός Αριστείδης Παγκρατίδης εκτελέστηκε στα είκοσι οκτώ του χρόνια για να θεωρηθεί στη συνέχεια αθώος και κατασκευασμένος απ’ την αστυνομία ένοχος, «καταθέτουν» τις μαρτυρίες τους _ όχι, όμως, κι ο ίδιος, αυτό εννοώ όταν γράφω «απών». Μέσα απ’ αυτές τις αφηγήσεις / μονολόγους _ ο καθένας μιλάει τη δική του «γλώσσα» και σ' αυτό ρίχνει ιδιαίτερο βάρος ο συγγραφέας _ προβάλλει το πλέγμα των πολιτικών, οικονομικών, κοινωνικών πραγμάτων της ιδιαίτερα ταραγμένης εποχής _ ο Παγκρατίδης συνελήφθη το 1963, λίγους μήνες μετά τη δολοφονία στην Θεσσαλονίκη του βουλευτή Γρηγόρη Λαμπράκη... _ αλλά και η μίζερη, τραγική ζωή του.
Για τη διανομή υπάρχουν ακόμα μόνο σκέψεις.


Νεότερα του nouveau συντακτικού:
«της δικής της μουσικοθεατρικής παράστασης – φόρος τιμής», «σημαδιακές παραστάσεις – εμπειρία». Oh my God!


Προ 50ετίας
Τα Θεατρικά Νέα


[…] Στο δεύτερο μέρος της «Όμορφης Πόλης»,
που το κείμενό του, κατά το πρόγραμμα, οφείλεται στον κ. Θεοδωράκη, η ατμόσφαιρα αλλάζει εντελώς. Ξαναγυρνάμε στα καλούπια της συνηθισμένης επιθεωρήσεως. Από την οποία μάλιστα δεν λείπουν ούτε και τα κακόγουστα σόκιν υπονοούμενα. Το ύφος επίσης, που στο πρώτο μέρος, πάντα «λαϊκό» κρατιόταν σε ένα επίπεδο, φτηναίνει τρομακτικά […]. Υπάρχει, ωστόσο, σε αντιστάθμισμα, ο πληθωρισμός της μουσικής . Η οποία, όμως, κρίνοντας σαν απλώς θεατής, δεν νομίζω ότι είναι η καλύτερη που έχει γράψει ο συνθέτης του «Αρχιπελάγους» […]. Διαφορετική η πρόθεση του κ. Χατζιδάκι στην «Οδό ονείρων» του «Μετροπόλιταν» […]. Στιγμιότυπα από τη ζωή και τα όνειρα των ανθρώπων μιας φτωχογειτονιάς μας παραθέτουν οι συγγραφείς. Μερικά διαθέτουν αρκετό χιούμορ και κάποτε μεταδίδουν με την νοσταλγική μελαγχολία τους κάποια συγκίνηση. Αλλά, τα περισσότερα, είναι πολύ «ισχνά» και κοινότοπα. Τα διακρίνει όμως όλα καλό γούστο. Και σ’ αυτό διαφέρει η «Οδός Ονείρων» από την επιθεώρηση του «Παρκ» […] (από κριτική του Βάσου Βαρίκα). 21 Ιουνίου 1962.


Δημοσιεύτηκε στα «ΝΕΑ»

No comments:

Post a Comment