June 7, 2012

Όταν η Τζέιν είχε ερωτευτεί τον Ανδρέα


Το Τέταρτο Κουδούνι / 7 Ιουνίου 2012


Πολύ χαίρομαι. Που η Άννα Παναγιωτοπούλου, η Μίρκα Παπακωνσταντίνου, η Χρύσα Ρώπα… ξαναγυρίζουν στην επιθεώρηση _ και μάλιστα σε περιοδεία. Και χαίρομαι ακόμα περισσότερο που η Άννα Παναγιωτοπούλου ξαναγράφει για την επιθεώρηση. Βράζουν τα πράγματα, νομίζω πως η εποχή το ζητάει το είδος κι απορώ πώς δεν το σκέφτηκαν κι άλλοι.


Εξαιρετικά δραστήρια. Η Λυρική, φέτος. Ιδέες, ιδέες, ιδέες… Έξυπνες κι ευέλικτα υλοποιημένες. Και νέα πρόσωπα στις σκηνοθεσίες _ έστω κι αν απ’ τις φετινές παραγωγές μόνο τον «Φάουστ» του Ρενάτο Τζανέλα κρατώ.
Αλλά το καλοκαίρι που αρχίζει, στο Ηρώδειο… Τι πλήξη… Πάλι Βέρντι; Πάλι «Τροβατόρε»; («Έχει, λέει, «να παρουσιαστεί στο Ηρώδειο τριάντα χρόνια, απ’ το καλοκαίρι του 1982». Καλά, κοροϊδευόμαστε τώρα; Κι ανάμεσα; Που ’χει παιχτεί καμιά δεκαριά φορές ακόμα στα «Ολύμπια», κι αλλού, κι αλλού;). Πάλι Πουτσίνι; Πάλι «Τόσκα»; Δυο όπερες, κι οι δυο απ’ τις «κοινόχρηστες»; Έλεος! Ξανά, και ξανά, και ξανά - μανά τα ίδια;
Το ερώτημα, βέβαια, που τίθεται σ’ εποχή κρίσης _ και που καταλαβαίνω _ είναι πώς μαζεύεις τεσσερισήμισι χιλιάδες κόσμο (που χρειάζεται το Ωδείον για να γεμίσει) x τέσσερις βραδιές σε κάθε ανέβασμα. Άρα; Επιλέγεις, α λα ΚΘΒΕ, τα εύκολα; Τα χιλιοπαιγμένα, τα χιλιοειδωμένα, τα χιλιοαναμασημένα και χιλιομυρικασμένα, τα «λαοφιλή» _ άντε να φέρεις και κάποιους σκηνοθέτες που μπορεί (;) κάπως να τα ανανεώσουν; Αυτή είναι η μια λύση. Λύση που θεωρώ πολύ εύκολη. Μήπως θα ’πρεπε η Λυρική να τολμήσει λίγο περισσότερο; Το Φεστιβάλ Αθηνών, που με τον Λούκο ξέφυγε απ’ τα τετριμμένα, τελικά δεν έχασε επιλέγοντας τη δύσκολη λύση.


Μπορεί μια παράσταση ερασιτεχνική
_ και δη φοιτητική _ να ’ναι και τολμηρή και καλά στημένη και να βγάζει το ζουμί ενός δύσκολου έργου όπως «Το ξύπνημα της άνοιξης» του Βέντεκιντ; Ναι, αν κρίνω απ’ το ανέβασμα του έργου που είδα στο Δημοτικό Θέατρο Καλλιθέας απ’ την Θεατρική Ομάδα του Πανεπιστημίου Πειραιά. Όπου, επιπλέον, έμεινα έκπληκτος απ’ το τραγούδι των παιδιών _ διότι η παράσταση ήταν εύστοχα διανθισμένη με τραγούδια _, σε διδασκαλία Γιώργου Χουσάκου. Σκηνοθέτης, ο ικανότατος νέος ηθοποιός Γιάννης Παναγόπουλος.


Εκτιμώ όσο λίγους του θεάτρου τον Γιάννη Τσορτέκη _ ως ηθοποιό, ως σκηνοθέτη και ως άνθρωπο. Πήγα να τον δω, λοιπόν, στην παράσταση «Στον Τύχωνα» _ ένα συγκλονιστικό κεφάλαιο απ’ τους «Δαίμονες» του Ντοστογιέφσκι _ που ανέβασε στο «Βρυσάκι» της Πλάκας.
Αφού έκανα αλλεπάλληλες άκαρπες προσπάθειες για να βρω κάποιον στο τηλέφωνο που ’χαν δώσει για πληροφορίες, πήγα και στήθηκα απ’ τις δεκάμισι έξω απ’ το Βρυσάκι. Έντεκα η προγραμματισμένη ώρα έναρξης της παράστασης, έντεκα παρά είκοσι τελείωσε η προηγούμενη _ διότι είχε και προηγούμενη στο μικρό «Βρυσάκι», σ' άλλο χώρο του _ και μας είπαν ν’ ανεβούμε να περιμένουμε στη βεράντα για να μην μπερδευόμαστε με τους αποχωρούντες. Κατά τις έντεκα και δέκα μας πέρασαν από έναν αφώτιστο διάδρομο, όπου σκουντουφλούσαμε, στο ημιυπόγειο κατώι. Υποστυλωμένο, ύψος το πολύ δυο μέτρα και είκοσι _ η χαρά του κλειστοφοβικού... Εκεί κι η πρώτη δυσάρεστη έκπληξη: δεκαπέντε οι καρέκλες, καμιά σαρανταριά με πενηνταριά οι θεατές. Όποιος πρόλαβε τον Κύριον είδε. Οι υπόλοιποι, πίσω απ’ τις στημένες απέναντι, σε δυο πλευρές, καρέκλες, όρθιοι. Ζέστη, τα τρία παράθυρα καρφωμένα με ξύλα απέξω _ η χαρά και πάλι του κλειστοφοβικού (που δεν είμαι)… _ και μια μικρή πόρτα, κοινή για εισόδους / εξόδους ηθοποιών και θεατών.
Κι αρχίζει η παράσταση. Στις έντεκα και είκοσι. Στο διάδρομο, ανάμεσα στις δυο σειρές καρέκλες κι ανάμεσα σε μαύρες σακούλες σκουπιδιών, γεμάτες, ασήκωτες, με άγνωστο περιεχόμενο. Κρατάει σαράντα λεπτά μάς είχαν πει. Κράτησε πενήντα πέντε. Και το εύρημα του σκηνοθέτη που ήταν κι ο ένας εκ των τριών ηθοποιών ποιο; Ν’ αδειάζει, επί τριάντα, τουλάχιστον, λεπτά, μια - μια, τις σακούλες των σκουπιδιών που _ τελικά _ ήταν γεμάτες σπασμένα μάρμαρα και να «στρώνει» με τα θραύσματα το διάδρομο προς την πόρτα. Σύννεφο η μαρμαρόσκονη, να τινάζει κιόλας καλά τη σακούλα ο Γιάννης ο Τσορτέκης, μια γυναίκα να ’χει τραβήξει ψηλά την μπλούζα και να καλύπτει τη μύτη της για να προφυλαχτεί, ο ιδρώτας να κυλάει, η μέση να πονάει απ’ την ορθοστασία, να μετράω τις σακούλες που δεν είχαν αδειάσει ακόμα, να σκέφτομαι πως στο τέλος θα μας χτίσουν μέσα σαν τη γυναίκα του πρωτομάστορα, τέσσερις κυρίες που δεν άντεξαν αποχώρησαν παραπατώντας πάνω στα θραύσματα εν μέσω ηθοποιών, μια φίλη να μου λέει «θα λιποθυμήσω» και τελικά βγήκαμε τρεκλίζοντας πάνω στο δρόμο προς τον Γολγοθά _ να δείτε κάτι κυρίες με πλατφόρμες…
Και λέω, τώρα, εγώ: καλή _ τέλεια _ η ατμόσφαιρα για κελί του Τύχωνα, καλά τα σκηνοθετικά οράματα αλλά κι οι θεατές ένα στοιχειώδη σεβασμό δεν τον αξίζαμε; Και μόνο για λόγους ασφαλείας, σ’ αυτή την ποντικότρυπα που μας έκλεισαν; Κι απ’ την άλλη ποιος μπορούσε κάτω απ’ τις συνθήκες αυτές να συγκεντρωθεί στο πυκνό, δύσκολο κείμενο του Ντοστογιέφσκι και να εκτιμήσει το αποτέλεσμα;





Η εξαιρετική σκηνοθετική δουλειά του στο _ γερό _ μονόπρακτο του Γιάννη Τσίρου «Αόρατη Όλγα», το πρώτο σκέλος στο δίπτυχο «Ξένος» που το Εθνικό παρουσίασε στο «Βρυσάκι» _ δεύτερο σκέλος το μονόπρακτο «Άουστρας ή Η αγριάδα» της Λένας Κιτσοπούλου σε σκηνοθεσία Γιάννη Καλαβριανού _ έκανε μπαμ. Η παράσταση «Κατάδικός μου» του _ πολύ καλά ισορροπημένου _ έργου των Ελένης Ράντου / Σάρας Γανωτή / Νίκου Σταυρακούδη, που η πρώτη παρουσίασε στο «Διάνα» και που είχε επίσης την υπογραφή του στη σκηνοθεσία όχι μόνο έσκισε αλλά ήταν και πολύ δυνατή. Ο Γιώργος Παλούμπης υπέγραψε και τρίτη παράσταση φέτος: το καινούργιο έργο του Βασίλη Κατσικονούρη «Πήρε τη ζωή της στα χέρια της» με Υρώ Μανέ στον «Ελληνικό Κόσμο», παράσταση που δυστυχώς δεν πρόλαβα να δω αλλά άκουσα πως θα επαναληφθεί.
Το μετρημένο άνοιγμα του νέου σκηνοθέτη, απ’ το «Επί Κολωνώ» όπου ανδρώθηκε και τις μικρές παραγωγές, στην κεντρική αθηναϊκή σκηνή, δικαιώνει όσους πιστέψαμε σ’ αυτόν απ’ την πρώτη στιγμή.


Θα τα ξαναπούμε στις 21 Ιουνίου. Μετεκλογικά. Ως «Τέταρτο Κουδούνι» εννοώ.

Προ 50ετίας
Τα Θεατρικά Νέα


Υπό την  προεδρία του κ. Ι. Θεοδωρακόπουλου, προέδρου του Διοικητικού Συμβουλίου του Εθνικού Θεάτρου, συνήλθε χθες η επιτροπή των εφετεινών πτυχιακών εξετάσεων της Δραματικής Σχολής, η οποία προέβη στην έκδοσι των αποτελεσμάτων. Σύμφωνα με αυτά, άριστα έλαβε η Ζέττα Κονδύλη και λίαν καλώς οι Κατερίνα Βασιλάκου, Χριστίνα Κουτσουδάκη, Νίκη Μαυραγάνου, Μαρία Μπονέλλου, Σωτ. Μουστάκας, Χάρης Παναγιώτου, Κλ. Σηφάκη και Χρ. Τσάγκας. Όλοι οι ανωτέρω αποκτούν επαγγελματική άδεια ηθοποιού. 8 Ιουνίου 1962.


[…] Μετά θα φύγω στο Μπροντγουαίη,
όπου θα πρωταγωνιστήσω  σε μια μουσικοχορευτική κωμωδία στο θέατρο. Θα την σκηνοθετήση ο συμπατριώτης σας Ανδρέας Βουτσινάς. – Είσθε παντρεμένη; - Όχι. – Ερωτευμένη; - Αυτό ναι, και μάλιστα με Έλληνα. Πρόκειται για τον Ανδρέα Βουτσινά, ο οποίος, όπως σας είπα, θα σκηνοθετήση την μουσική κωμωδία στο Μπροντγουαίη […] (σ.σ. από συνέντευξη της Τζέιν Φόντα, που είχε έρθει στην Αθήνα, στον Κ. Δ. Λιναρδάτο). 11 Ιουνίου 1962.



Δημοσιεύτηκε στα «ΝΕΑ».

1 comment:

  1. Οντως ειναι υπεροχο αυτο για την Παναγιωτοπουλου

    ReplyDelete