Κρατούσε μήλα

Κρατούσε στα χέρια δυο σακούλες πλαστικές. Γεμάτες μήλα. Μια στο κάθε χέρι. Στη μια κόκκινα μήλα, στην άλλη πράσινα. Γέροντας _ εβδομηντάρης. Ψηλός, αξύριστος εδώ και μέρες, γκρίζα προς άσπρα γένια. Ένα γκρίζο, φθαρμένο παλτό. Μάτια ανοιχτόχρωμα. Καλοκάγαθη φάτσα. Στάθηκε έξω απ’ την κεντρική πόρτα. Πολύ χάι το μαγαζί _ μια μπυραρία. Δεν τόλμησε να μπει μέσα. Αν ήταν πιο οικείο, πιο λαϊκό, ίσως. Εδώ όχι _ θα τον έδιωχναν με τις κλωτσιές. Ύψωσε τις σακούλες. Με ένταση εσωτερική. Δείχνοντάς μας τα μήλα. Σ’ όσους κάθονταν σε σημείο που να τον βλέπουν μέσα απ’ την τζαμαρία της πόρτας. Κανείς δεν τον φώναξε, κανείς δεν αγόρασε. Κανείς δεν τον πρόσεξε. Κι εκείνος έφυγε _ είχε ψωφόκρυο έξω. Καμπουριασμένος, με μικρά, γρήγορα βηματάκια.

Όταν έφυγε, κατάλαβα ποιος ήταν. Ήταν ο Σπύρος, εκείνος ο Σπύρος του Θόδωρου Αγγελόπουλου. Απ’ το «Ταξίδι στα Κύθηρα». Κι ας μην έμοιαζε στον Μάνο Κατράκη. Κι ας πούλαγε μήλα κι όχι λεβάντες. Ήταν εκείνος ο Σπύρος που ο Αλέξανδρος, ο σκηνοθέτης, πρωτοαντικρύζει μέσα απ’ τον καθρέφτη με τις δαχτυλιές, όταν ο γέροντας ανοίγει την τζαμόπορτα και μπαίνει στο παλιό καφενείο, με βήμα αδύναμο, ασθενική φωνή κι ένα ψάθινο καλάθι στα χέρια, με τις λεβάντες. Εκείνος ο Σπύρος που σε λίγο, θα κατεβεί απ’ τη σκάλα του Ukraina, τη σκάλα της επιστροφής _ το κατέβασμά της, ατέλειωτο, κρατάει όσο και τα τριάντα δυο χρόνια της εξορίας του _ και θα φωνάξει «Εγώ είμαι!» _ μια φωνή που σε χαράζει. Και που κατόπιν ρωτάει: «Δε θα φιληθούμε;». Κι ύστερα λέει απλά, στεγνά: «Φοβάμαι».

Όχι, ούτε το μοτίβο _ εκείνο το μοτίβο! _ της Καραΐνδρου ακουγόταν. Αλλά είμαι πια σίγουρος, πως, ναι, αυτός ήταν. Ο Σπύρος.

http://www.youtube.com/watch?v=avUiGUox8PM

Στον Ljupcho. Και στην Βένα.