Έζησε μια ζωή θυελλώδη η Σωτηρία Μπέλλου. Και πικρή. Ήταν οι
συνθήκες, ήταν ο δύστροπος χαρακτήρας της, ήταν οι επιλογές της; Ίσως όλα και
άλλα πολλά.
Ατίθασο παιδί, κλοπές, κακότυχος γάμος που κράτησε ελάχιστα
και τελείωσε με ένα βίαιο φινάλε, φυλακή για το βιτριόλι που έριξε στα μούτρα
του άπιστου συζύγου ο οποίος επιπλέον την κακοποιούσε, ένα παιδί που χάθηκε
πριν γεννηθεί, συγκρούσεις με την οικογένεια _ που της στάθηκε όμως στα δύσκολα
_, ζωή στη μιζέρια, στο περιθώριο, λούμπεν καταστάσεις, φτώχια και
δυστυχία, συμμετοχή στην Αντίσταση,
συλλήψεις, οριστικός προσανατολισμός στις ομοφυλοφιλικές σχέσεις, αδρή γλώσσα
της νύχτας, καυγάδες, ξυλοδαρμοί _ και μια ευθύτητα, όμως, μια ντομπροσύνη _, αλκοόλ,
δύο νοσηλείες σε ψυχιατρείο για μανιοκατάθλιψη, το πάθος με τα ζάρια, λεφτά πολλά
που πέρασαν από τα χέρια της αλλά εξανεμίστηκαν, άνθρωποι που την εκμεταλλεύτηκαν,
μοναξιά…
Άλλα όλα αυτά τα εξουδετέρωνε το τραγούδι: μία φωνή μοναδική
που αναδύθηκε με το έτσι θέλω γιατί δεν μπορούσε να μείνει κρυμμένη, μία φωνή
που ο Βασίλης Τσιτσάνης την ώθησε ψηλά, μία φωνή που εκτοξεύτηκε, μία Μεγάλη
Λαϊκή Φωνή που άνοιξε τα φτερά της και πέταξε πάνω από τις μικρότητες, πάνω από
τις περιθωριακές καταστάσεις, πάνω από τις προσωπικές δυστυχίες, πάνω από τις
διακυμάσεις της καριέρας. Μία φωνή που μόνο ο καρκίνος στον λάρυγγα ανέκοψε την
πτήση της. Αλλά μόνο ως ύλη φθαρτή. Διότι η φωνή αυτή, μέσα από τα πολλά
σπουδαία τραγούδια που της έγραψαν πολλοί σπουδαίοι του τραγουδιού μας,
συνεχίζει να ίπταται αδάμαστη: έμεινε και θα μείνει για πάντα.
Η Σοφία Αδαμίδου εξέδωσε το 1998 μία εξαιρετικά επιτυχή
βιογραφία της Σωτηρίας Μπέλλου _ η ζωή μιάς ρεμπέτισσας, με τρομερά
σκαμπανεβάσματα, που θα μπορούσε να συγκριθεί με τη ζωή πολλών μεγάλων της τζαζ
ή της Εντίτ Πιαφ _ με τον τίτλο «Σωτηρία Μπέλλου. Πότε ντόρτια, πότε εξάρες».
Από τη βιογραφία αυτή, που επαύξησε και αναμόρφωσε αργότερα, η Σοφία Αδαμίδου άντλησε
ένα έργο θεατρικό το οποίο πρωτοπαρουσιάστηκε στην «Στοά» το 2007 - 2008, σε
ενδιαφέρουσα σκηνοθεσία του Κωνσταντίνου Κωνσταντόπουλου, με τον τίτλο «Σωτηρία
με λένε» και με μία συγκλονιστική Λήδα Πρωτοψάλτη στον επώνυμο ρόλο.
Η συγγραφέας επανήλθε στο έργο που, αναμορφωμένο και πιο
σφιχτό, παρουσιάζεται τώρα με τον _ θεατρικά ανεπιτυχή, πιστεύω _ τίτλο
«Σωτηρία Μπέλλου. Η περιπλανώμενη ζωή μιας ρεμπέτισσας». Η Σοφία Αδαμίδου
ακολουθεί τις έξυπνες δραματουργικές λύσεις που είχε επιλέξει. Ουσιαστικά πρόκειται
για ένα μονόλογο τοποθετημένο στο νοσοκομείο, την τελευταία νύχτα πριν την
επέμβαση στην τραγουδίστρια για τραχειοστομία που θα της στερήσει ό,τι
πολυτιμότερο: τη φωνή της. Ένα μονόλογο _ το μονόλογο της Σωτηρίας _ όπου
ευφυώς η συγγραφέας έχει προσθέσει το ρόλο μιας νοσοκόμας / ακροάτριας ως τον
άλλο πόλο του έργου, μέσω του οποίου θα πλασαριστούν τα βιογραφικά στοιχεία.
Το κείμενο είναι καλά ισορροπημένο και η Ντίνα Κώνστα που
ανέλαβε το ρόλο είναι μία αποδεδειγμένα καλή ηθοποιός. Και με χιούμορ. Αλλά, δυστυχώς,
κατά τη γνώμη μου, η σκηνοθεσία (Αθανασία Καραγιαννοπούλου) δεν την βοήθησε. Έβλεπα
την ηθοποιό σε αμηχανία όταν ακούγονταν τα πολλά, καλά δεμένα με το κείμενο
τραγούδια _ άλλοτε να σιγοτραγουδάει, άλλοτε να κινείται άλλοτε να
ακινητοποιείται, σαν η σκηνοθέτρια να μην ήξερε τι να την κάνει…_, είδα ρυθμούς
όχι πάντα επιτυχημένους ενώ η Έφη Κόντα που υποδύεται τον ατακαδόρικο αλλά,
τελικά, καίριο ρόλο της νοσοκόμας, ρόλο που πυροδοτεί την εξέλιξη, είναι άχρωμη,
ασταθής και χωρίς κύρος. Όσο για τις δραματικές κορυφώσεις, σ’ εμένα τουλάχιστον,
ήχησαν μελοδραματικές και «παλιές».
Ικανοποητική η σκηνογραφική δουλειά του Μανώλη Παντελιδάκη
και, ακόμη περισσότερο, η ενδυματολογική της Μαρίας Κοντοδήμα, εξυπηρετικοί οι
φωτισμοί της Κατερίνας Μαραγκουδάκη.
Τι κρατώ; Την έναρξη με τη συγκλονιστική, βουβή φιγούρα της
Ντίνας Κώνστα / Σωτηρίας, λουσμένης στο φως των προβολέων, να μας κοιτάζει
βουβή, κατάματα υπό τους ήχους του «Δε λες κουβέντα» των Μούτση / Τριπολίτη, το
ανάλογο φινάλε που κλείνει σαν ένα κύκλο την παράσταση και τα τραγούδια της Μπέλλου
που την πλημμυρίζουν _ σε επιλογή και επιμέλεια της σκηνοθέτριας _ και ξεπλένουν
_ αυτή η συναρπαστική φωνή, με τα συγκλονιστικά ανοίγματα… _ τις, κατά τη γνώμη
μου, αμαρτίες της.
Ομολογώ, πάντως, πως την παρακολούθησα ανάμεσα σε ένα κοινό
που κρατούσε την ανάσα του και που ξέσπασε σε χειροκροτήματα και σε μπράβο στο
τέλος ενώ δεν ήταν λίγοι που σηκώθηκαν όρθιοι. Άρα, μπορεί και να σας αρέσει.
No comments:
Post a Comment