Οψόμεθα εκ Φιλίππων

 

Το Τέταρτο Κουδούνι / Τέτοιες Μέρες, Τέτοια Λόγια… 256 

 

Άλλη μια έκπληξη μας πρόσφερε η Εναλλακτική Σκηνή της Εθνικής Λυρικής Σκηνής, ήδη με την έναρξη της φετινή σεζόν της: «Το Φεστιβάλ Φιλίππων ταξιδεύει στην Εθνική Λυρική Σκηνή». Ήτοι τέσσερις παραστάσεις του φετινού Φεστιβάλ Φιλίππων, το οποίο οργανώνει το Δημοτικό Περιφερειακό Θέατρο Καβάλας -καλλιτεχνική διευθύντριά του η έξυπνη, ευφάνταστη και ικανότατη Εύα Βαμβακά-Οικονόμου-,παραστάσεις σύντομες που ’χαν ανατεθεί σε νέους καλλιτέχνες, με άξονα το έργο και τη ζωή του καβαλιώτη αντιστασιακού και λογοτέχνη Χρόνη Μίσσιου -έριξε καλό σπόρο η Σοφία Καραγιάννη με το «...καλά, εσύ σκοτώθηκες νωρίς» του Μίσσιου, που θεατροποίησε κι ανέβασε- και που παίχτηκαν οι τρεις σε δυο εναλλακτικούς χώρους του Φεστιβάλ στην Καβάλα και μια τους σε πλοίο της γραμμής Καβάλα-Θάσος-Καβάλα. Εδώ παρουσιάστηκαν οι τρεις τους μαζί, η μια μετά την άλλη, στο Παρασκήνιο της Εναλλακτικής, για τρεις μέρες, και η «εν πλω» σε πλοίο της γραμμής Πειραιάς-Αίγινα-Πειραιάς για δυο μέρες.  

Είδα τη δεύτερη και την τρίτη στο Παρασκήνιο: «Το αλάθητο μιας(1) μαργαρίτα(ς). Κάθε σπόρος έχει τη δύναμη να γίνει δέντρο», μια σύνθεση αποσπασμάτων από έργα του Μίσσιου αλλά κι ενός κειμένου της ομάδας, σε σκηνοθεσία Σόνιας Καλαϊτζίδου -η οποία και υπέγραφε, μαζί με την Ομάδα «Rodez» και τη δραματουργία- και Μάριου Κρητικόπουλου. Το κείμενο ήταν κάπως ανοικονόμητο, με αποσπάσματα που η σύνδεσή τους δεν ήταν πάντα επιτυχημένη -ανάμεσά τους, βέβαια, κι εκείνο το συγκλονιστικό από το «...καλά, εσύ σκοτώθηκες νωρίς», με το χορταράκι που ξεπετάγεται στον τοίχο του κελιού, ο έγκλειστος θανατοποινίτης το ποτίζει κι εκείνο ανθίζει και βγάζει μια μαργαριτούλα- αλλά η σκηνοθεσία το χειρίστηκε καλά κι οι ηθοποιοί -Νίκος Γιαλελής, Μάριος Κρητικόπουλος, Ανθή Σαββάκη, Ηλέκτρα Σαρρή- το υπερασπίζονταν θερμά. Οι εξαιρετικές μουσικές του Νίκου Κίσσονα, παιγμένες ζωντανά απ’ τον ίδιο, απογείωναν το αποτέλεσμα. 

Το «Πέτρα+Νήμα+Καρδιά=» είχε μεγαλύτερες φιλοδοξίες. Ο Μιχάλης Αγγελίδης (σύλληψη, σκηνοθεσία, κείμενα, σχεδιασμός φωτισμών) έγραψε, με άξονα το Παγγαίο, κείμενα έξοχα συνδεμένα με τη φύση του βουνού, με την πανίδα του, στο πνεύμα του Μίσσιου- και με θρύλους του -αυτά τα «πορτρέτα» γυναικών του μύθου, συναρπαστικά- που, έστω κι αν δεν κατάφερε να βρει ένα αντάξιο φινάλε, τα συνέδεσε εικαστικά με υψηλή αισθητική (σκηνικό, κοστούμια, ειδικές κατασκευές Αφροδίτη Ψυχούλη) και ηχητικά (μουσική, ηχητικός συνδυασμός Νίκος Σωτηρέλης) -αυτός ο υπέροχος συνδυασμός της γυναίκας με το γοητευτικό κοστούμι στο αναπηρικό αμαξίδιο με το πειραγμένο «Αι γενεαί πάσαι» από τον Επιτάφιο Θρήνο να ακούγεται- σ’ ένα παραστασιακό αποτέλεσμα υψηλού επιπέδου, ερμηνευμένο απ’ τον ίδιο, τον Δημήτρη Γαλανάκη και βουβό αλλά άκρως συμμετοχικό Χορό γυναικών. Μια βραδιά πολύ ενθαρρυντική για το θέατρό μας (Φωτογραφίες: Γιάννης Αντώνογλου).

Στο Φτερό / Ας σωθούν, τουλάχιστον, τα παιδικά παπουτσάκια...

        «Ανδρομάχη» του Ευριπίδη / Σκηνοθεσία: Μαρία Πρωτόπαππα

 

Η βασανισμένη αλλά περήφανη, αξιοπρεπής Ανδρομάχη, χήρα του Έκτορα και μάνα του Αστυάνακτα που οι αλαζόνες Έλληνες σκότωσαν, γκρεμίζοντας το παιδάκι από τα τείχη, μετά την άλωση της Τροίας, «κατακυρώθηκε» ως λάφυρο πολέμου στο γιο του Αχιλλέα, τον Νεοπτόλεμο, το φονιά του 

άντρα της, που την έχει φέρει στην πατρίδα του, τη θεσσαλική Φθία, σκλάβα και παλλακίδα. Της έχει σκαρώσει ένα νόθο αγοράκι, τον Μολοσσό, αλλά παντρεύτηκε την κόρη του Μενέλαου της Σπάρτης, την Ερμιόνη που δεν μπορεί, όμως, να τεκνοποιήσει. Όταν ο Νεοπτόλεμος φεύγει στους Δελφούς για να   

ζητήσει από τον Απόλλωνα συγχώρεση επειδή είχε κατηγορήσει το θεό ως υποκινητή του φόνου του πατέρα του, του Αχιλλέα, στην Τροία, η Ερμιόνη, τυφλωμένη από τη ζήλια, βυσσοδομεί εναντίον της Ανδρομάχης -ο πόλεμος και οι συνέπειες για τα θύματά του, ειδικά για τις γυναίκες, σαν να συνεχίζονται- και αναθέτει στον πατέρα της, που έχει έρθει από την Σπάρτη, να την ξεκάνει. Η Ανδρομάχη απομακρύνει το παιδί της για να το γλυτώσει και ζητάει άσυλο στο βωμό της θεάς Θέτιδας, συζύγου του Πηλέα, μητέρας του Αχιλλέα και γιαγιάς του Νεοπτόλεμου. Ο αδίστακτος Μενέλαος αρπάζει το παιδί και εκβιάζει την Ανδρομάχη να το σκοτώσει, αν εκείνη δεν εγκαταλείψει το άβατον του Ιερού. Την τελευταία, όμως, στιγμή, ο γέροντας Πηλέας, ο παππούς του 

Νεοπτόλεμου, τη σώζει ταπεινώνοντας τον Ατρείδη που φεύγει στην πατρίδα του, την Σπάρτη. Η Ερμιόνη, μόνη της πια, τρέμει για την τιμωρία που της επιφυλάσσει για τις πράξεις της ο άντρας της, όταν γυρίσει, αλλά εμφανίζεται ο πρώτος της ξάδελφος, ο Ορέστης, γιος του Αγαμέμνονα, αδελφού του 

Μενέλαου, και της Κλυταιμνήστρας, στον οποίο, παλιά, πριν από τον Νεοπτόλεμο, ο πατέρας της του την είχε τάξει, και την παίρνει μαζί του στο Άργος για να τη σώσει. Ο Νεοπτόλεμος, πάντως, δεν θα γυρίσει: τον δολοφονούν, με σχέδιο του Μενέλαου, στους Δελφούς και επιστρέφει μόνον το

νεκρό κορμί  του που ο Πηλέας πάνω του θρηνεί. Ως από μηχανής θεά εμφανίζεται η Θέτιδα, μαλακώνει τον πόνο του συζύγου της Πηλέα τάζοντάς του ότι θα γίνει θεός αθάνατος ενώ στέλνει την Ανδρομάχη με το αγοράκι της στην Ήπειρο, στην περιοχή που θα πάρει το όνομα του παιδιού -Χώρα των Μολοσσών- και όπου θα παντρευτεί τον Τρώα Έλενο, οιωνοσκόπο μάντη, αδελφό του Έκτορα, δημιουργώντας μία νέα δυναστεία. Ελάχιστες φορές  ανεβασμένη στη σύγχρονη θεατρική ιστορία μας -ίσως γιατί η επώνυμη ηρωίδα δεν είναι απόλυτη πρωταγωνίστριά της...-, η «Ανδρομάχη» (περί το 426-424 π.Χ.) του Ευριπίδη, έργο με προβλήματα καθώς στο κύριο

θέμα του υπεισέρχονται υποπλοκές και το αδυνατίζουν, παρουσιάζεται σκηνοθετημένο από την Μαρία Πρωτόπαππα, με την καλλιτεχνική συνεργασία της Ελένης Σπετσιώτη. στην παλαιά (1910), σε απλή καθαρεύουσα, μετάφραση του Γ. Β. Τσοκόπουλου, της οποίας, βέβαια, έχει κάνει η σκηνοθέτρια την απόδοση και την έχει επεξεργαστεί δραματουργικά, συρράπτοντας και άλλα κείμενα, με τη συνεργασία της Έλενας Τριανταφυλλοπούλου. Προσθέτοντας ένα ρόλο -την Γυναίκα- που εισάγει στην υπόθεση της τραγωδίας και που επεμβαίνει, μαζί με τον Χορό, στην εξέλιξη της παράστασης. Ή κρατώντας μερικούς στίχους του Ευριπίδη στο αρχαίο πρωτότυπο. Η άλλη, σκηνοθετική, επιλογή της ήταν να αναθέσει τους δύο βασικούς ρόλους, δύο δεύτερους και τον γυναικείο Χορό σε 

άντρες ηθοποιούς ακολουθώντας την αρχαιοελληνική παράδοση, όταν αποκλειστικά άντρες ερμήνευαν τους γυναικείους ρόλους, αλλά και επιδιώκοντας να ενσωματώσει τη γυναικεία σκέψη και τα γυναικεία παθήματα και βάσανα σε σώματα αντρών. Δεν είναι πρωτοφανή αυτά, ξαναέγιναν. Αλλά το θέμα είναι πώς θα ενσωματώσεις τα συγκεκριμένα ευρήματα στην παράστασή σου. Η Μαρία Πρωτόπαππα δεν ζήτησε από τους άντρες 

ηθοποιούς της να «παίξουν τις γυναίκες». Είναι άντρες που φέρουν τους γυναικείους ρόλους, χωρίς καν να τονίζεται, παρά ανεπαισθήτως, η γυναικεία φύση τους με τα κοστούμια τους. Και η παράσταση, με τις επεμβάσεις αυτές, χωρίς να αποδομήσει ή να «εκμοντερνίσει» το έργο, το φέρνει κοντά μας και το κάνει σύγχρονο. Η Μαρία Πρωτόπαππα έχει συλλάβει τις ποιητικές διαστάσεις του και με τους συνεργάτες της τις έχει αναδείξει. Πρώτα με τον Χορό. Οι έξι ηθοποιοί (Δημήτρης Γεωργιάδης, Νώντας Δαμόπουλος, Δημήτρης Μαμιός, Γιάννης Μάνθος, Κωνσταντίνος Πασσάς, Γιώργος Φασουλάς), ο ένας καλύτερος από τον άλλο, έξοχα οδηγημένοι, με την κίνηση που τους έχει διδάξει ο Αλέξανδρος Βαρδαξόγλου και τη φωνητική δραματουργία και διδασκαλία της Άννας Παγκάλου, συνθέτουν ένα εξαιρετικό σεξτέτο που

πλαισιώνει ενεργά την παράσταση και την εκτοξεύει: υπογραμμίζουν, εκφράζουν, συμμετέχουν. Το σκηνικό του διευθυντή φωτισμών Σάκη Μπιρμπίλη, ο οποίος έχει ανοιχτεί και στη σκηνογραφία -αυτό το ψηφιδωτό δάπεδο του Ιερού της Θέτιδας με τις τριγύρω άτακτα σκορπισμένες ψηφίδες που εκφράζουν την έλλειψη της κανονικότητας και την αναστάτωση που επικρατεί στο δράμα-, φωτισμένο έξοχα από τον ίδιο, τα υπέροχα κοστούμια της πολύ ταλαντούχας Βάνας Γιαννούλα -αυτές οι υπεράνω φύλου λιτές μονοχρωμίες- αλλά και οι μουσικές του Λόλεκ εξυπηρετούν απόλυτα και αναδεικνύουν μία παράσταση λιτή, δωρική. Οι ηθοποιοί, βέβαια, φέρουν χειλόφωνα και οι εντάσεις συχνά είναι πέραν του μέσου όρου (σχεδιασμός ήχου Νικόλας Καζάζης), πράγμα που πάντα με ενοχλεί αλλά ελάτε που αυτή τη φορά μου φάνηκε απαραίτητο!

Οι αντηχήσεις στους βράχους του νταμαριού του Βύρωνα έδιναν μία απόκοσμη, τρομακτική αίσθηση. Η άποψη υποστηρίζεται θερμά από τους ηθοποιούς. Ο Αργύρης Ξάφης δίνει διακριτικά, με έμφαση στο λόγο, μία Ανδρομάχη τρυφερή, συγκινητική αλλά και δυνατή και αποφασιστική. Η Ερμιόνη του Τάσου Λέκκα συναρπάζει. Και στο πρώτο επεισόδιο, με την αργή είσοδο 

και το πέρασμά της, τυλιγμένος στα λευκά πέπλα της, και στο τελευταίο, με τον παροξυσμό της από το τρόμο για τα επίχειρα που πιστεύει ότι θα λάβει από τον Νεοπτόλεμο, όταν γυρίσει και μάθει ότι σχεδίαζε το φόνο της Ανδρομάχης. Ο Πηλέας του Δημήτρη Πιατά έχει τη σοφία του γέροντα πια ήρωα αλλά, προς, στο τέλος λίγο υπερβάλλει, προφανώς για να κερδίσει το κοινό. Ο Γιάννης Νταλιάνης παίζει τον αδίστακτο και γελοίο Μενέλαο με την ειρωνεία που αρμόζει στο ρόλο. Η Στέλλα Γκίκα, ανάλογα διδαγμένη, δίνει καθόλου «θεϊκά» αλλά εντελώς ανθρώπινα, με θεία απλότητα, όπως ταιριάζει στο πνεύμα της παράστασης, την Θέτιδα. Από τον Χορό βγαίνουν για να ερμηνεύσουν -όλοι πολύ καλά- τον Ορέστη ο Δημήτρης Μαμιός, την Θεράπαινα ο Δημήτρης Γεωργιάδης, την Τροφό ο Κωνσταντίνος Πασσάς, τον Αγγελιοφόρο ο Γιάννης Μάνθος και τον -χωρίς κείμενο- Νεοπτόλεμο που χορεύει αρμονικά και πειστικότατα, στη διάρκεια της αφήγησης του Αγγελιοφόρου για τη δολοφονία του που πραγματοποιήθηκε 

στους Δελφούς, εικονοποιώντας την, ο Νώντας Δαμόπουλος. Η ίδια η Μαρία Πρωτόπαππα έχει αρκεστεί στον πρόσθετο ρόλο της Γυναίκας. Κορμοστασιά δωρική, στητή, λυγερή, κίνηση καρφωμένη στη γη, λόγος υπέροχος, εκ βαθέων, με συγκίνηση εσωτερική, συμπαντική, αποδεικνύει, χωρίς πολλά-πολλά, το μέγεθος και το κύρος της -μία από τις σπουδαίες ηθοποιούς που διαθέτουμε. Δυνατό το εύρημα με το πτώμα του Μενέλαου να εικονοποιείται με ένα ρούχο του -«πουκάμισο αδειανό»...-που φέρνουν από τους Δελφούς και πάνω του θρηνεί ο Πηλέας. Όσο για το εύρημα με το παιδάκι -τον Μολοσσό- να υποκαθίσταται από ένα ζευγάρι παιδικά παπουτσάκια, που ο Μενέλαος, όταν αποτυγχάνει ο εκβιασμός του προς την 

Ανδρομάχη, τα κλωτσάει, ενώ, στο τέλος, η Γυναίκα τα αρπάζει στην αγκαλιά της και φεύγει τρέχοντας, απομακρύνοντας τη νέα γενιά από τα αποτρόπαια τεκταινόμενα του περίγυρού της και των προηγούμενων γενιών, συ-γκλο-νι-στι-κό. Μία εξαιρετική παράσταση άψογων ρυθμών της Μαρίας Πρωτόπαππα, η επόμενη στην αρχαία τραγωδία, μετά την επίσης έξοχη «Αντιγόνη» που ανέβασε  στο «Υπόγειο» του «Θεάτρου Τέχνης», τη σεζόν 2021/2022 και επανέλαβε την επόμενη, η οποία πιστεύω πως πρέπει να ξαναπαιχτεί. Δείτε την! (Φωτογραφίες: Ελίνα Γιουνανλή).

(Με πολλά ενδιαφέροντα κείμενα, το έντυπο πρόγραμμα της παράστασης -επιμέλεια Έλενα Τριανταφυλλοπούλου, φιλολογική επιμέλεια Νατάσα Καραδήμα).

Θέατρο Βράχων «Μελίνα Μερκούρη», «Θεάτρου Τέχνη» Ε.Ε., Φεστιβάλ «Στη Σκιά των Βράχων», 10 Σεπτεμβρίου 2025. 

Au revoir, Κυρία Δέσποινα Μπεμπεδέλη

 

Το Τέταρτο Κουδούνι / Τέτοιες Μέρες, Τέτοια Λόγια… 255

 

Ελληνίδα είναι. «Καθαρή». Νεοσμυρνιά. Με ρίζες στην Πόλη. Η Κυρία Δέσποινα Μπεμπεδέλη. Απόφοιτη της Δραματικής Σχολής του Πέλου Κατσέλη, με πρώτη εμφάνιση στο σανίδι το 1962, στο «Τραγούδι του νεκρού αδελφού» του Μίκη Θεοδωράκη, και πολλές συνεργασίες με το «Θέατρο Τέχνης» -στις δόξες του τότε. Έδεσε, από πολύ νέα, την καριέρα αλλά και τη ζωή της με την Κύπρο, ώστε πολλοί ακόμα να τη θεωρούν Ελληνοκύπρια. Τυχερή η Κύπρος απ’ την επιλογή της αυτή. 
Δεν έκοψε, όμως, τους δεσμούς της με την Ελλάδα -με τον ελλαδικό θεατρικό χώρο. Και μέσα απ’ τις παραστάσεις που ο Θεατρικός Οργανισμό Κύπρου -του οποίου ήταν στέλεχος βασικό επί σχεδόν 25 χρόνια- μας έφερνε, με πρώτη την ιστορική παραγωγή της μπρεχτικής «Μάνα κουράγιο», σε σκηνοθεσία του Aνατολικογερμανού Χάιντς Ούβε Χάους, όπου η Κυρία Μπεμπεδέλη μας κεραυνοβόλησε με την -μπρεχτικό μοντέλο!- ερμηνεία της Άνα Φίρλινγκ που ερμήνευε, και μέσα από παραστάσεις άλλων κυπριακών θιάσων αλλά και με τις αρκετές έκτακτες συνεργασίες της με ελληνικούς θιάσους, όπως του Γιάννη Βούρου στο «Χάρολντ και Μοντ», που την έκανε ευρύτερα γνωστή, ή τη συγκλονιστική «Φιλιώ Χαϊδεμένου», είτε με την ελληνική τηλεόραση σε σειρές αξιόλογες και επιτυχημένες. 

Η Κυρία Δέσποινα Μπεμπεδέλη ξανάρθε. Με το «Σατιρικό Θέατρο» -το οποίο ίδρυσε ως «Νέο Θέατρο» ο Βλαδίμηρος Καυκαρίδης και, κατόπιν, μετονομάστηκε σε «Σατιρικό» και τις τύχες του κρατάει, ο Στέλιος Καυκαρίδης, αδερφός του πρόωρα χαμένου, σύζυγος και σύντροφος στην τέχνη της Δέσποινας Μπεμπεδέλη- στην Εβδομάδα Κυπριακού Θεάτρου. Για δυο παραστάσεις στην Κεντρική Σκηνή του Εθνικού. Με το  έργο «Εκ κοιλίας μητρός μου» του Κώστα Μαννούρη. Μαζί της, ο Βαρνάβας Κυριαζής -παιδί του «Θεάτρου Τέχνης» αυτός-, επίσης εξαίρετος ηθοποιός, που υπογράφει και τη σκηνοθεσία. Έργο ανάλαφρο, με κρουστούς διαλόγους σε ωραία ελληνική γλώσσα -δυο δίδυμα αδέλφια που γέρασαν χωρίς να παντρευτούν κι ανασκαλεύουν «αμαρτίες» του παρελθόντος-, το οποίο, σιγά-σιγά, αποπνέει μια μελαγχολική αύρα, λίγο εκβιασμένο με δυο απρόσμενα ευρήματα στο τέλος αλλά καλά ανεβασμένο, ερμηνεύτηκε απ’ τους δυο καλά δεμένους ηθοποιούς, άμεσα και δεξιοτεχνικά προσφέροντας ευφορία και συγκίνηση. 
Αλλά η συγκίνησή μας απ’ την Κυρία Δέσποινα Μπεμπεδέλη ήταν διπλή: την ξαναβλέπαμε με χαρά αλλά και τη βλέπαμε να παίζει άμεσα, λιτά, με χιούμορ, μοντέρνα. Το θυελλώδες χειροκρότημα στο τέλος, απ’ τους όρθιους θεατές της κατάμεστης αίθουσας, τη συγκίνησε κι εκείνη. Τόσο που στο τέλος ξέσπασε σε δάκρυα. Δεν την αφήναμε να φύγει. Κι εκείνη μας έλεγε «αντίο». Ε, όχι! «Au revoir Κυρία Μπεμπεδέλη. Και σύντομα. Να είστε καλά. Σας ευχαριστούμε. Για όλα. Και είναι πολλά (Φωτογραφίες: Χριστίνα Τρύφωνος). 

Πάσχων Κιμούλης στο φόρτε του

 

Το Τέταρτο Κουδούνι / Τέτοιες Μέρες, Τέτοια Λόγια… 254

 

Την παράσταση του «Φιλοκτήτη», της πυκνής, αριστουργηματικής τραγωδίας του Σοφοκλή -οι Έλληνες, πλέοντας προς την Τροία, για την εκστρατεία τους, εγκαταλείπουν στην Λήμνο, όπου σταματούν, τον Φιλοκτήτη μη μπορώντας ν’ αντέξουν την οσμή του σαπισμένου απ’ το δηλητήριο φιδιού που τον δάγκωσε ποδιού του αλλά, χρόνια μετά, όταν παίρνουν χρησμό ότι η Τροία θα πέσει μόνο με το τόξο του Ηρακλή που κρατάει ο Φιλοκτήτης, του στήνουν πλεκτάνη στέλνοντας τον Οδυσσέα και το γιο του Αχιλλέα, τον Νεοπτόλεμο, να τον φέρουν στην Τροία-, σε απόδοση -ελεύθερη- και σκηνοθεσία του Γιώργου Κιμούλη που την είδα στο Δημοτικό Θέατρο Ηλιούπολης «Δημήτρης Κιντής», στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Ηλιούπολης 2025, τη βρήκα μέτρια: μια όχι ιδιαίτερα προσεγμένη στις λεπτομέρειες σκηνοθεσία, μια παραγωγή «περιορισμένων δυνατοτήτων», σκηνικά, κοστούμια, μουσικές, κινησιολογία, φωτισμοί που δεν ξεπερνούν το μέτριο, ένας Χορός εξαιρετικά αδύναμος και αμήχανος -το μεγαλύτερο μειονέκτημα της παράστασης-, ικανοποιητικοί, χωρίς εξάρσεις ο Νεοπτόλεμος του Δημήτρη Γκοτσόπουλου κι ο Ηρακλής του Θεοφίλη Πασχάλη, έμπειρος αλλά λίγο φωνακλάδικος, ιδιαίτερα στον Πρόλογο, ο Οδυσσέας του Θοδωρή Κατσαφάδου... 
Εκείνο που εκτινάσσεται είναι η ερμηνεία του Γιώργου Κιμούλη στον επώνυμο ρόλο. Με κύρος, με μέγεθος, με γνώση και πειθαρχία, με πειθώ, με εσωτερική δύναμη αλλά με μέτρο, χωρίς υπερβολές, με κίνηση «σπασμένη», «σερνάμενος», μ’ άψογους ρυθμούς, ειδικά στις στιχομυθίες με τον Νεοπτόλεμο/Γκοτσόπουλο, ώριμος, λακτίζει τις ευκολίες και τους μανιερισμούς του και προσφέρει μια λαμπρή υποκριτική απόδοση και ,κατά τη γνώμη μου, έναν απ’ τους καλύτερους -μαζί με την Μήδεια και τον Λιρ- ρόλους του. Ο πάσχων Φιλοκτήτης του μοιάζει να αίρει τις αμαρτίες όχι μόνον του Τρωικού Πολέμου αλλά όλου του κόσμου (Φωτογραφία: GridFox).

Ρόσοι αλλά… από τους «άλλους», τους «καλούς»;

 

Το Τέταρτο Κουδούνι / Τέτοιες Μέρες, Τέτοια Λόγια… 253  

Μετά το αιφνιδιαστικό, όπως έγραψα στο totetartokoudouni.blogspot.com στις 8 Σεπτεμβρίου, κόψιμο απ’ την Κρατική Ορχήστρα Αθηνών του προγραμματισμένου, εδώ και μήνες, κορυφαίου ρόσου πιανίστα Ντένις Ματσούεφ ως σολίστ απ’ τη συναυλία της 21 Νοεμβρίου, διότι, λέει, η ΚΟΑ, «υπηρετεί την καλλιτεχνική αρτιότητα αλλά και τις αξίες του ανοιχτού διαλόγου και του σεβασμού που διέπουν την ευρωπαϊκή πολιτιστική κοινότητα. Σε αυτό το πλαίσιο, επιλέγει να αναπροσαρμόσει τον προγραμματισμό της σεβόμενη την πολύ πρόσφατη διεθνή συγκυρία» -δηλαδή, διότι είναι Ρόσος απ’ τη Ροσία του εισβολέα στην Ουκρανία Πούτιν και, μετά από κάποια διαφωτιστικά σχόλια φίλων, το έψαξα.
Και βρήκα. Κι αναρωτήθηκα: ο πιανίστας Αλεξέι Βολόντιν (στη φωτογραφία), σολίστ στην -εναρκτήρια, μάλιστα, της σεζόν 2025/2026- συναυλία της ΚΟΑ και με τον καλλιτεχνικό διευθυντή της Λουκά Καρυτινό στο πόντιουμ, ο βιολονίστας Ρόμαν Σίμοβιτς, σολίστ στη συναυλία της 31 Οκτωβρίου, ο βιολονίστας Μαξίμ Βενγκέροφ, σολίστ στις 5 Δεκεμβρίου, η σοπράνο Έλενα Στίχινα, Σαλόμη στη φερώνυμη όπερα του Ρίχαρντ Στράους που η ΚΟΑ θα παρουσιάσει κοντσερτάντε (συναυλιακά) στις 23 Δεκεμβρίου, ο πιανίστας Ντένις Καζούχιν, σολίστ στις δυο συνεχόμενες συναυλίες μ’ όλα τα -πέντε- κοντσέρτα για πιάνο του Ραχμάνινοφ στις 31 Μαρτίου και την 1 Απριλίου, ο μαέστρος Ντάνιελ Ράισκιν που θα διευθύνει στις 15 Μαΐου ΔΕΝ είναι Ρόσοι;  Είναι. Και απόρησα.

Αυτοί δεν «κόβονται»; Ή θα μας το κάνει έκπληξη η ΚΟΑ; Ή, αυτοί, δεν είναι «φακελωμένοι» για «κακές συναναστροφές»; Αλλά, ας μας το πούνε. Ότι κάνει φακέλους η ΚΟΑ για τους ρόσους καλλιτέχνες. Ώστε να γνωρίζει το «πολιτικό ποιόν» τους. Αλλά να το κάνει ΠΡΙΝ τους προγραμματίσει. Διότι μπερδεύεται το κοινό. Εκτός κι αν τους βάλει να υπογράφουν δηλώσεις μετανοίας… Μακαρθισμός δε λέγεται αυτό;