Οι «Άγκυρες» θέλουν επιδέξια χέρια... ή Άλλα τα μάτια του λαγού...

 

Το Τέταρτο Κουδούνι / Τέτοιες Μέρες, Τέτοια Λόγια... 226

 

Το ίδιο είναι. Το «Βίρα τις άγκυρες». Των Θανάση Παπαθανασίου και Μιχάλη Ρέππα. Ακατάτακτο μουσικοθεατρικό έργο -κάτι σα μιούζικαλ. Ένα κείμενο κάπως αφελές και εύκολο αλλά έξυπνα δομημένο, καθώς χρησιμοποιεί την ιστορία «ηρώων» επινοημένων, με βάση, όμως, τα χαρακτηριστικά προσώπων υπαρκτών και συχνά αναγνωρίσιμων, εξελίσσοντας, έστω μέσω παρασκηνιακών κουτσομπολιών, την ιστορία της -πολύ αγαπημένης μου- επιθεώρησης στην Ελλάδα, από «κτίσεώς» της -το 1894 και το «Λίγο απ’ όλα»- μέχρι και τη Χούντα, παράλληλα προς τα γεγονότα της ελληνικής ιστορίας, μέσα από επιθεωρησιακά νούμερα  και τραγούδια της εποχής. Εκεί έγκειται η επιτυχία του.

Το έργο πρωτοπαίχτηκε στο Εθνικό -στην Σκηνή «Κοτοπούλη» του «Rex». Για δυο σεζόν: 1997/1998 και 1998/1999 -γκραν σουξέ. Φέτος ξανανέβηκε απ’ το ΚΘΒΕ σε σκηνοθεσία του καλλιτεχνικού διευθυντή του Θεάτρου Αστέριου Πελτέκη και τις μέρες αυτές μεταφέρθηκε στην Αθήνα και παίχτηκε στο «Παλλάς». Πολλή δουλειά έχει γίνει, κάποιοι ταλαντούχοι ηθοποιοί παίζουν -ομολογώ πως ξεχώρισα τον Παντελή Καναράκη ως Ζανό- αλλά, αν έχει δει την παράσταση του Σταμάτη Φασουλή στο «Rex», με τα σκηνικά και τα κοστούμια του Γιώργου Ασημακόπουλου, τις χορογραφίες του Γιάννη Φλερύ και του Δημήτρη Παπάζογλου κι εκείνο το μπουκέτο των ταλαντούχων -απ’ την αφοπλιστική Κερασία Σαμαρά που ’κανε τότε μπαμ έως την αξέχαστη Νατάσα Μανίσαλη κι απ’ την επίσης αξέχαστη Σοφία Ολυμπίου έως την Τάνια Τρύπη, χωρίς ν’ αναφέρω κι ένα πλήθος άλλων-, πώς να δεχτείς την καινούργια παράσταση χωρίς να κάνεις τις συγκρίσεις;

Το ’χα δει τότε δυο φορές την πρώτη σεζόν κι άλλες δυο τη δεύτερη. Οπότε έχω ισχυρή άποψη: μόνον ο Σταμάτης Φασουλής κι οι συνεργάτες του πιστεύω ότι κατάφεραν τα νούμερα αυτά να «γλιστρούν» και να δένονται με τις πρόζες του έργου σε μια εκθαμβωτική παράσταση. Δεν ήταν εύκολο να ξαναγίνει αυτό. Και -λυπάμαι- αλλά δεν ξανάγινε.

Συνεχίζω να καταφεύγω στο αρχείο του Εθνικού θεάτρου ή στο youtube και να ξαναβλέπω το βίντεο της παράστασης του ’97 και ν’ ανοίγει η καρδιά μου και, κάποιες στιγμές -όπως στην «Ζεχρά»/«Παιδιά της Ελλάδος παιδιά» της Νατάσας Μανίσαλη να συγκινούμαι. Στο «Παλλάς» δε μου συνέβη αυτό (Φωτογραφία: Mike Rafail | That long black cloud).