Απολύτως πολύτιμος λίθος

 

Το Τέταρτο Κουδούνι / Τέτοιες Μέρες, Τέτοια Λόγια… 225 

 

Φαντασία που ξεχειλίζει. Φαντασία που εκρήγνυται. Εδώ και αρκετά χρόνια ο Ευριπίδης Λασκαρίδης, με την ομάδα του «Osmosis» που ίδρυσε το 2009, έχει διαμορφώσει ένα εντελώς προσωπικό ύφος, με καταχρηστικά ενταγμένες τις, διεθνούς, πια, απήχησης, παραστάσεις του στην κατηγορία «χορός».

Στην ουσία πρόκειται για υβρίδια που γονιμοποιούν ένα συνδυασμό χορού, θεάτρου, περφόρμανς και εικαστικών τεχνών και που αποτελούν μία ιδιαίτερη, μία ξεχωριστή κατηγορία: «καλπάζουσα φαντασία» θα ήταν, ίσως, η 

καλύτερη ετικέτα κάτω από την οποία να τις εντάξουμε. 

Φέτος ο πολυτάλαντος σκηνοθέτης -αλλά και περφόρμερ ο ίδιος- επανέρχεται με την καινούργια του δουλειά «Lapis Lazuli» -ο τίτλος από το ημιπολύτιμο πέτρωμα-, στην οποία υπογράφει τη σύλληψη και τη σκηνοθεσία, στην «Στέγη» του Ιδρύματος Ωνάση -στην Κεντρική Σκηνή. 

Ο Ευριπίδης Λασκαρίδης αντλεί από παντού -από τον γερμανικό

κινηματογραφικό  εξπρεσιονισμό του Μεσοπολέμου μέχρι από σύγχρονούς του- δημιουργώντας, όμως, μαζί με την εξαιρετική ομάδα των συνεργατών του -και είναι πολλοί- ένα σύμπαν εντελώς δικό του. Το σύμπαν που συναντήσαμε και

στις προηγούμενες δουλειές του αλλά με διαφορετικό περιεχόμενο τώρα: με άξονα ένα πλάσμα αλλόκοτο, ένα είδος λυκάνθρωπου -που τον υποδύεται ο ίδιος-, ο σουρεαλιστικός, ο παράλογος κόσμος του Ευριπίδη Λασκαρίδη εκρήγνυται πάνω στη σκηνή. Το γκροτέσκο, το γελοίο, το σπαρταριστό συμπλέκονται με το φόβο, με το τρομακτικό, με το ποιητικό στοιχείο και τήκονται σε ένα κράμα όπου η παρθένα με το 

λευκό νυχτικό των ταινιών τρόμου με τα ουρλιαχτά της ως λάιτμοτίφ (καθοδηγητικο θέμα), ένας σκελετός, μάσκες, ελάχιστος λόγος, ακατάληπτος βασικά, ψίθυροι από όπου ξεχωρίζουν κάποιες λέξεις που, ίσως, κάπως, συνδέονται με το θέαμα, ίσως κάπου οδηγούν, κατασκευές αλλόκοτες αλλά μαγικές μπλέκονται και μπερδεύονται γλυκά και η ανομοιογένεια αυτή δημιουργεί ύφος προσωπικό -ο σουρεαλισμός στη σκηνή. 

Βέβαια, μετά από μία ώρα, το θέαμα το εμβολίζει ένα γλέντι διονυσιακό που αλλοιώνει, πιστεύω, το  ύφος του και μου δημιούργησε

την εντύπωση ότι έχει προστεθεί για να μεγαλώσει η διάρκεια της παράστασης. Το φινάλε, όμως, με τον γιγάντιο ιππόκαμπο την επαναφέρει στις ράγες της.

Αφήνοντάς μου την αίσθηση πως πρόκειται για την πιο ενδιαφέρουσα μέχρι τώρα δουλειά του αντισυμβατικού, ευφυούς Ευριπίδη Λασκαρίδη. 

Για την αισθητική της παράστασης δεν έχω να πω τίποτα περισσότερο από το ότι πρόκειται για εικαστικό γεγονός. Δείτε την! (Φωτογραφίες: Πηνελόπη Γερασίμου).