Στο Φτερό / Λίθοι τε και πλίνθοι και ξύλα και κέραμος ΕΥτάκτως ερριμμένα ή Έκαμεν οίστρο της ζωής τον φόβο του θανάτου

«Elenit» / Σκηνοθεσία: Ευριπίδης Λασκαρίδης 

Μία «γυναίκα». «Αλλιώτικη». Αλλόκοτη. Μία περσόνα. Με μύτη σουβλερή, με ξανθιά, αναμαλλιασμένη περούκα που φέρνει προς κόμμωση Μαρίας Αντουανέτας, βυζιά προβεβλημένα, με ένα ρούχο εκτός πραγματικότητας κι ένα βιβλιαράκι στο χέρι. Μία «γυναίκα» που μιλάει κορακίστικα, ακαταλαβίστικα -παραμορφωμένα μέσα από auto-tune. Όπου σκόρπια γίνονται αντιληπτές κάποιες λέξεις, 

κάποιες φράσεις -ελληνικές ή ξένες. Μία «γυναίκα» με αφ’ υψηλού ύφος. Και με στιλ -διαβάζει και σημειώνει και υπογράφει χαρτιά που της φέρνουν. Γύρω από το πλάσμα αυτό γεννιούνται άλλα πρόσωπα -που μιλούν με τον ίδιο τρόπο- και αντικείμενα, αλλόκοτα και παράταιρα: ένα... λαμέ τέρας, ως δεινόσαυρος από το «Jurassic Park», δύο πανομοιότυπα, φαλακρά ανθρωπάκια, λες βγαλμένα από ταινία φρίκης, νάνοι, «Στίβεν Χόκινγκ», αναμνήσεις από Βελάσκεθ, μνήμες Τζοκόντα, μνήμες Γκόγια, φευγαλέες εικόνες Ντέιβιντ Λιντς, ψεύτικα μέλη που αποσπώνται από ζωντανά σώματα και υπόλοιπα ζωντανών μελών που πασαλείβονται με αίμα, «κομμένα» κεφάλια.... Ένας φανταστικός κόσμος, ένας κόσμος που συναντάται με τον κόσμο του Αλεχάντρο Χοντορόφσκι, ένας κόσμος «Αλίκης στη χώρα των θαυμάτων». 

Μέσα σε ένα γοητευτικό, μαγευτικό σκηνικό του Λουκά Μπάκα -ελενίτ που δεν είναι ελενίτ αλλά κυματοειδείς λαμαρίνες συνταιριασμένες σε ένα μαλακό γλυπτό ή σε ρολά, μία ανεμογεννήτρια, ένας αυτόματος ψύκτης νερού, ένα πράσινο μπαλόνι, μία κόκκινη σημαία της επανάστασης, μια Νίκη της Σαμοθράκης... Οι εξαιρετικές, καίρια ριγμένες ηλεκτρονικές μουσικές και η ηχητική σύνθεση του Γιώργου Πούλιου, με ρέιβ άρωμα, οι δεξιοτεχνικοί φωτισμοί της Ελίζας Αλεξανδροπούλου και, κυρίως, τα οργιαστικής φαντασίας, υπέροχα κοστούμια του Άγγελου Μέντη -κομμάτια συλλεκτικά!- ενισχύουν τη σκηνοθετική γραμμή, το ξέφρενο σκηνοθετικό όραμα. Ο Ευριπίδης Λασκαρίδης έχει δημιουργήσει, πλέον, εδώ, συνεχίζοντας την πορεία που ξεκίνησε με το «Relic» και συνέχισε με τους «Τιτάνες» του, με σύμβουλο δραματουργίας τον Αλέξανδρο Μιστριώτη και σύμβουλο κίνησης τον Νίκο Δραγώνα, ένα εντελώς προσωπικό ύφος όπου λίθοι και πλίνθοι και ξύλα και κέραμος, επί σκηνής ερριμμένα ατάκτως, δένονται, κατά μαγικό τρόπο, ευτάκτως, μεταξύ τους, με αόρατα 

νήματα σε ένα σουρεαλιστικό σύμπαν, όπου είναι περιττό να ψάξεις «τι σημαίνουν». Απλώς είναι ένας Άλλος Κόσμος. Απόλυτα γοητευτικός -για μένα τουλάχιστον. Με κεντρικό άξονα το χιούμορ: ο Ευριπίδης Λασκαρίδης έχει εντός του ένα κύτταρο κωμικό, σαρκαστικό και, κυρίως, αυτοσαρκαστικό, που εκφράζεται με τρόπο ιδιαίτερο αλλά και ιδιαίτερα απολαυστικό, μέσα από μία παράσταση που, εξ ανάγκης, κατατάσσεται στο χορό. Ενώ είναι και χορός αλλά είναι και θέατρο και περφόρμανς και δρώμενο και εικαστική εγκατάσταση -μία παράσταση ακατάτακτη. Και γι αυτό μοναδική. Που την υλοποιούν ιεραποστολικά οι εκτελεστές της -ηθοποιοί και χορευτές: Μιχάλης Βαλάσογλου, Αμαλία Κοσμά, Χαρά Κότσαλη, Μάνος Κότσαρης, Θάνος Λέκκας, Δημήτρης Ματσούκας, Ευθύμιος Μοσχόπουλος, Γιώργος Πούλιος, Φαίη Τζούμα, με επικεφαλής -σπαρταριστός!- τον ίδιο τον Ευριπίδη Λασκαρίδη στο ρόλο του αναμαλλιασμένου Αλλόκοτου Πλάσματος. Ο Ευριπίδης Λασκαρίδης αντλεί από παντού -από την 

όπερα μέχρι το τσίρκο, από το μπουρλέσκ μέχρι την ποπ κουλτούρα και την κουλτούρα των κλαμπ αλλά δημιουργεί κάτι αποκλειστικά δικό του -ένα γκροτέσκο σκηνικό αποτέλεσμα από υλικά σκόρπια που, όμως, τα ελέγχει μέχρι κεραίας. Δεν ξέρω «τι θέλει να πει» αλλά, πίσω από τα κωμικά, γελοία, παράξενα πρόσωπά του, ένοιωσα ένα ρίγος θανάτου. Ο σουρεαλιστής Κύριος Ευριπίδης Λασκαρίδης μοιάζει εδώ να συναντά έναν άλλο σουρεαλιστή, παλαιότερό του, τον Κύριο Ανδρέα Εμπειρίκο, υλοποιώντας, άνευ ορίων, άνευ όρων, το «έκαμαν οίστρο της ζωής τον φόβο του θανάτου», από το δικό του «Εις την Οδόν των Φιλελλήνων» (Φωτογραφίες: Ανδρέας Σιμόπουλος).

(Πλήρεστατο το -δωρεάν- δίγλωσσο -ελληνικά και αγγλικά- έντυπο πρόγραμμα της παράστασης).

«Στέγη» Ιδρύματος Ωνάση / Κεντρική Σκηνή, 28 Νοεμβρίου 2019.