Χοροί για τα νεκρά παιδιά / Tip: «Enfant»

Ένας γερανός. Και βίντσια. Που κατεβάζουν στη σκηνή αιωρούμενα κορμιά χορευτών. Πάνω στη σκηνή ένα κεκλιμένο μηχανικό δάπεδο που τραντάζεται ρυθμικά. Ήχοι συμπαντικοί -

σαν  να βρυχάται θάλασσα. Το βίαια, άγρια παλλόμενο δάπεδο μου μεταφέρει μία αίσθηση σφοδρής τρικυμίας. Και μετά, τα παιδιά. Οι εννέα χορευτές, άντρες και γυναίκες, βρίσκονται με ένα παιδί ο καθένας στην αγκαλιά του: ένα κορμάκι χαλαρό, αφημένο εντελώς, νεκρό. Μικρά κουφάρια που οι χορευτές σαν να προσπαθούν απεγνωσμένα, μέσα σε μία ατμόσφαιρα πανικού, αλλοφροσύνης να τους δώσουν ζωή: τα αγκαλιάζουν, τα στριφογυρίζουν, τα τραντάζουν, τα αποθέτουν κάτω -κουφάρια παιδιών σκορπισμένα, που πώς να μη σκεφτώ ότι άμεσα παραπέμπουν στα κουφάρια των πνιγμένων προσφυγόπουλων, των παιδιών που οι γονείς τους προσπαθούν να τα σώσουν από τον πόλεμο και τη φτώχεια και τη

μιζέρια διαπλέοντας θάλασσες προς την ελευθερία και την «ευημερία»;

Στη σκηνή εμφανίζεται τώρα και περιφέρεται ένας μουσικός που 

παίζει γκάιντα. Τα παιδιά, που έχουν πολλαπλασιαστεί -έχουν γίνει δώδεκα-, σιγά-σιγά, παίρνουν ζωή. Αρχίζουν να τρέχουν, να κυνηγιούνται, να παίζουν, να τον ακολουθούν… Είναι ο Αυλητής του Χάμελν -από το παραμύθι των Γκριμ; Ο γητευτής που θα 

μαγέψει τα παιδιά; Στην παράσταση «Enfant» («Παιδί», 2011) του γάλου χορογράφου Μπορίς Σαρμάτς, που παρουσιάζεται «Πειραιώς 260», στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών, όμως, ο γητευτής δεν παίρνει μαζί του τα παιδιά όπως στο παραμύθι. Τα παιδιά θα μείνουν. Για να κυριαρχήσουν: τα κουφάρια των 

χορευτών είναι πια αυτά που βλέπουμε σκορπισμένα στη σκηνή ενώ ο μουσικός με την γκάιντα -ο Αυλητής- 

«αναλαμβάνεται» δεμένος σε βίντσι -έχει κάνει πια τη δουλειά του: μία Πολιτεία των Παιδιών -καλύτερη; Χειρότερη;- έχει γεννηθεί.

Ο Μπορίς Σαρμάτς εμπνεύστηκε και οργάνωσε μία συναρπαστική 55λεπτη χορογραφία, σκοτεινή, τρομακτική αλλά, τελικά, ίσως, αισιόδοξη. Που ξεκινάει σαν χορογραφία μηχανών, εξελίσσεται σαν ένα κομμάτι «μη χορού», για να τελειώσει σαν ένα παράξενο, άγριο πανηγύρι -τα παιδιά «εκδικούνται». Οι επιβλητικές μηχανές, οι υποβλητικοί -δέος!- ήχοι του Ολιβιέ Ρενούφ με ενορχηστρώσεις του Λούτσιο Στιζ, τα κοστούμια της Λορά Φονβιέγ(ι) -όλοι στα μαύρα- συν-δημιουργούν ένα συγκλονιστικό αποτέλεσμα. Οι χορευτές και, βέβαια. τα δώδεκα

παιδάκια, έξι έως δώδεκα ετών -όσες ενστάσεις και όσα ερωτήματα και να έχω για τη σκηνική χρησιμοποίηση παιδιών και μάλιστα μερικών σε τόσο μικρές ηλικίες-, δοσμένα ολόψυχα, είναι σίγουρα ο αποφασιστικός παράγοντας.

Μία εμπνευσμένη, εξαιρετική, «αλλιώτικη» παράσταση υψηλής αισθητικής, που ξαναπαίζεται απόψε και αύριο. Μην τη χάσετε!