Πορφίρι Πετρόβιτς Μπέκας ή Ρεμβασμός του Δεκαπενταύγουστου

Το Τέταρτο Κουδούνι / 20 Αυγούστου 2015 

Ο Γιώργος Γαλίτης θα ’ναι, τελικά, ο τρίτος, πλάι στον Κώστα Σπυρόπουλο και στον Θανάση Ευθυμιάδη, που θα συμπληρώσει το πρωταγωνιστικό τρίο στην κωμωδία «Ομερτά» του Ερίκ Ασούς, την οποία θ’ ανεβάσει τον προσεχή χειμώνα στο θέατρο «Ήβη» ο Κώστας Σπυρόπουλος, σε απόδοση που υπογράφουν ο ίδιος κι η Κατερίνα Μπέη -σας έγραφα σχετικά στις 24 Ιουλίου. 

«Ο Ιεροκλής Μιχαηλίδης μετά το ρόλο του στην πολύ γνωστή τηλεοπτική μεταφορά του αστυνόμου Μπέκα, αναλαμβάνει, στο θέατρο αυτή τη φορά, το ρόλο ενός από τους πιο γνωστούς αστυνομικούς της παγκόσμιας λογοτεχνίας, του ανακριτή Πορφύρη Πέτροβιτς».

Έτσι ακριβώς αναγγέλλει το σχετικό πρώτο δελτίο Τύπου -δηλαδή τι ακριβώς εννοεί; Πως έχει πείρα σε ανάλογους ρόλους; Το άνοιξα ανήμερα Δεκαπενταύγουστο, πρώτα έμεινα άφωνος, μετά έπεσα στα πατώματα, κατά τη μοντέρνα έκφραση, σπαρταριστές στιγμές έζησα, σας λέω…- τη συμμετοχή του Ιεροκλή Μιχαηλίδη στην παρουσίαση, τον προσεχή χειμώνα, στο «Άνεσις», απ’ τον Τάσο Ιορδανίδη και την Θάλεια Ματίκα -σε σκηνοθεσία και διασκευή για το θέατρο του Γεωργιανού Λεβάν Τσουλάτζε- του μυθιστορήματος του Ντοστογιέφσκι «Έγκλημα και τιμωρία».

Ταμάμ! Απ’ τον Γιάννη Μαρή κατευθείαν στον Φιόντορ Ντοστογιέφσκι. Με συνοπτικές διαδικασίες. Και χωρίς αλεξίπτωτο.

Άγνωστοι «ευρύτερα», low profil -που λέμε στα νεοελληνικά-, ο Γιάννης Αναστασάκης ο οποίος διορίστηκε καλλιτεχνικός διευθυντής στο ΚΘΒΕ κι η Μαρία Τσιμά που πάει μαζί του ως αναπληρώτρια. Αλλά εγνωσμένου Ήθους στους παροικούντες την Ιερουσαλήμ. Απρόβλεπτη η επιλογή τους. Αλλά,
λαμβάνοντας υπόψιν κάποια «Μεγάλα Ονόματα» που πέρασαν απ’ τις θέσεις αυτές και τα ’καναν όπως ξέρουμε πως τα ’καναν, ας περιμένουμε. Μπορεί αυτοί οι «μη προβλέψιμοι», οι «άσημοι» να την κάνουν την έκπληξη. Ας κάνει, όμως, και το αρμόδιο υπουργείο την οικονομική «έκπληξη». Καιρός είναι, δεν μπορεί να συνεχίζει ν’ αφήνει το Κρατικό Θέατρο ακάλυπτο.

«Η ‘Ηλέκτρα’ αποτελεί μια διεθνών προδιαγραφών παραγωγή του Θεάτρου ‘Badminton’, που φιλοδοξεί να φέρει σ’ επαφή το ανεξάντλητο κοίτασμα της αρχαίας δραματουργίας με το πιο καινοτόμο πρόσωπο του ελληνικού θεάτρου. Η παράσταση έκανε την πρεμιέρα στο Θέατρο ‘Badminton’ και καταχειροκροτήθηκε από δεκάδες χιλιάδες θεατές» διαβάζω σε δελτίο Τύπου του Φεστιβάλ Φιλίππων για την περιοδεύουσα πλέον «Ηλέκτρα» του Ευριπίδη, σε σκηνοθεσία Σπύρου Ευαγγελάτου, που παρουσιάζεται αύριο και μεθαύριο εκεί. Κόψε κάτι, κόψε κάτι… Και δε θα μιλήσω επί της ουσίας -διότι την παράσταση την είδα, κι έγραψα, κι αυτά, άλλωστε, γνώμες είναι. Επί του «καταχειροκροτήθηκε από δεκάδες χιλιάδες θεατές» θα σχολιάσω.

Η παράσταση έκανε πρεμιέρα στο «Badminton» στις 12 Ιουνίου και τα δελτία ανάγγελλαν ότι θα παίζεται εκεί μέχρι 26 Σεπτεμβρίου -έξι παραστάσεις τη βδομάδα. Με το ζόρι παίχτηκε μέχρι 18 Ιουλίου. Τη βδομάδα του δημοψηφίσματος δεν παίχτηκε καθόλου και, στη συνέχεια, παίχτηκε για δυο βδομάδες ακόμα, μόνο Τετάρτη και Σάββατο. Την τελευταία Τετάρτη που πρόλαβα να τη δω ήμασταν-δεν ήμασταν καμιά ογδονταριά θεατές. Δηλαδή η παράσταση πήγε κακήν-κακώς -έκανε-δεν έκανε είκοσι συνολικά παραστάσεις. Μετά, για να τη σώσουν, την έβγαλαν περιοδεία -με την Μαρίνα Ψάλτη ν’ αντικαθιστά την Ρένη Πιττακή ως Κλυταιμνήστρα, τον Θωμά Γκάγκα ν’ αντικαθιστά τον Άγγελο Μπούρα ως Κάστωρ και με μείον στο Χορό την Φανή Γέμτου και την Ρένα Κυπριώτη. Ακούω πως πάει καλά. Το εύχομαι -για να μη μείνουν απλήρωτοι ηθοποιοί και συντελεστές… Όταν μου ’στελναν το δελτίο στις 18 Αυγούστου είχε κάνει έξι απ’ τις παραστάσεις της περιοδείας Αλλά, ε, όχι και «δεκάδες χιλιάδες θεατές», βρε παιδιά -δε βγαίνουν. Και στην Καβάλα πάτε, δε θα δείξετε χάντρες σε ιθαγενείς. 

Να εκφράσω και μια απορία μου επί του θέματος. Η παράσταση εμφανίστηκε ενταγμένη σ’ ένα μεγαλεπήβολο, πολύ τολμηρό -και μακρόπνοο προφανώς- σχέδιο υπό τον τίτλο «Κύκλος Αρχαίου Δράματος». Και αναγγέλθηκε πως θα παίζεται με υπέρτιτλους δεν ξέρω σε πόσες ξένες γλώσσες -εγώ, όταν πήγα, αγγλικούς είχαν. Στόχος- target group-, επομένως, οι τουρίστες ήταν. Διότι ποιοι και πόσοι Έλληνες θα πήγαιναν καλοκαιριάτικα σε στεγασμένο χώρο να δουν αρχαία τραγωδία, όταν υπάρχει η Επίδαυρος κι ένα σωρό άλλα φεστιβάλ στην Αττική. Και για πόσο διάστημα θα μπορούσε, άλλωστε, ν’ αντέξει η «Ηλέκτρα» με ελληνικό κοινό, όταν την είχαν προγραμματίσει για τρεισήμισι ολόκληρους μήνες μ’ έξι παραστάσεις τη βδομάδα. Επομένως, τόσο μεγαλεπήβολο σχέδιο, δεν το ’χαν οργανώσει με τουριστικά γραφεία, πρακτορεία, ξενοδοχεία, κρουαζιερόπλοια…; Τόση καταστροφή, δηλαδή, έφεραν τα συμβάντα του καλοκαιριού;

Πάντως κρίμα, γιατί είναι, όντως, μια μεγάλη παραγωγή που, αδιαφόρως αποτελέσματος, σέβεται το θεατή: με δεκαπενταμελή (τώρα δεκατριμελή) -πρωτοφανές στις μέρες μας εκτός κρατικών Θεάτρων!- Χορό, με σκηνικά-σκηνικά, με πλούσια κοστούμια, συνοδευόμενη από δίγλωσση (ελληνικά/αγγλικά) σοβαρή και καλόγουστη έκδοση/πρόγραμμα που περιλαμβάνει το κείμενο της μετάφρασης της τραγωδίας απ’ τον Κ. Χ. Μύρη στα ελληνικά (αυτή που χρησιμοποιείται στην παράσταση) κι απ’ τον Τζίλμπερτ Μάρεϊ στα αγγλικά. Και θα ’ταν ακόμα πιο κρίμα -επαναλαμβάνω- να την πληρώσουν ηθοποιοί, συντελεστές και λοιποί που ασχολήθηκαν με την παραγωγή.

Τον «Θεό της σφαγής» της Γιασμινά Ρεζά ανεβάζουν -για τρίτη φορά στην Ελλάδα, αν δε λαθεύω- στο θέατρο «Αθηνών» -και καλά κάνουν, ωραίο έργο είναι, απ’ αυτά τα γαλικά νεομπουλβάρ που βρήκαν τον τρόπο να φύγουν απ’ το μεταμαριβοντικό τραλαλά του παραδοσιακού μπουλβάρ και ν’ αποχτήσουν ψαχνό χωρίς να χάσουν την αλαφράδα και το χιούμορ του, καλή διανομή μάζεψαν -Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης, που και σκηνοθετεί, Στεφανία Γουλιώτη, Οδυσσέας Παπασπηλιόπουλος, Λουκία Μιχαλοπούλου.

Αλλά κι αυτός, πάλι, που το κάρφωσε με τις πινέζες το χαρτί με το «προσεχώς» έξω απ’ το «Αθηνών» δεν την ξέρει την Ρεζά; Ή δεν του το σφύριξαν σωστά τ’ όνομα; Απ’ το ’98 που πρωτοανέβασε το «Art» της ο Σταμάτης Φασουλής καμιά δεκαριά, τουλάχιστον, παραστάσεις μ’ έργα της έχουν ανεβεί, δεν έχει ξανακούσει πως τη λένε Ρεζά; ΡΕΖΑ κι όχι ΡεζάΝ, όπως την αείμνηστη δημοσιογράφο Μαρία ΡεζάΝ. Ας το ξηλώσουν το χαρτί ή ας το διορθώσουν. Γιατί εκτίθενται (Η φωτογραφία απ’ τον τόπο του… εγκλήματος, του συνάδελφου Χρήστου Ξανθάκη που τον ευχαριστώ). 

 

Διάβασα στις 18 Ιουλίου στα «Νέα» με τον τίτλο «Διαλεκτική εναντίον δόγματος» ένα κρυφά δηλητηριώδες κείμενο του κριτικού θεάτρου της εφημερίδας Κώστα Γεωργουσόπουλου κατά της Στεφανίας Γουλιώτη. Που επρόκειτο ν’ ανεβάσει η εξαιρετικά ταλαντούχα ηθοποιός δυο μέρες μετά, στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών, ως μονόλογο, τις «Ευμενίδες» του Αισχύλου. Ένα κείμενο γραμμένο όχι μετά αλλά ΠΡΙΝ απ’ την παράσταση -παλαιά αυτή η τακτική του κριτικού. Μ’ αφορμή όχι τη δουλειά της αλλά συνέντευξή της! «Γιατί άραγε;» σκεφτόμουνα. Μετά διάβασα ποια μετάφραση θα χρησιμοποιούσε η Στεφανία Γουλιώτη: του Δημήτρη Δημητριάδη. Κι όχι του Κ. Χ. Μύρη (Γεωργουσόπουλου). Δε φαντάζομαι να ’ταν γι αυτό. 

Σιωπή μέχρι τώρα. Απ’ το Μέγαρο Μουσικής Αθηνών. Για το πρόγραμμα της περιόδου 2015/2016. Μπαίνω στην ηλεκτρονική σελίδα του, από Οκτώβριο και μετά το απόλυτο κενό… Δε θα λειτουργήσει; Είναι δυνατόν. Πόσο, μα πόσο θλίβομαι.

Όλος ο κόσμος, μια σκηνή…

Κάπως μουντζουρωμένη βρήκα την παράσταση που ’κανε στη λήξη του Φεστιβάλ Αθηνών, «Πειραιώς 260» ο Νικίτα Μιλιβόγιεβιτς με τη ρομαντική «Λουκριτία Βοργία» του Ουγκό -δύσβατο κείμενο, φλύαρο. Είχε καλή διανομή, πάντως, που απέδωσε, μ’ επικεφαλής την Θεοδώρα Τζήμου στον επώνυμο ρόλο. Και πάλι, όμως, κατά τη γνώμη μου, η Λυδία Φωτοπούλου ήταν που ’κλεβε την παράσταση. Και μάλιστα παίζοντας ρόλο ανδρικό! Τον Δον Αλφόνσο της Έστης. Ηθοποιός ανεξάντλητη!

Αν διαβάσετε στο ηλεκτρονικό Βήμα ότι πέθανα, μην το πάρετε κατάκαρδα. Διασταυρώστε το πρώτα. Κι ας μην είστε δημοσιογράφοι που οφείλουν να το διασταυρώνουν. Κι αφού σιγουρευτείτε, κλάψτε με -αν σας έρχεται- όσο θέλετε. Διότι μια του κλέφτη, δυο του κλέφτη, τρεις και την κακή του μέρα -άντε, δηλαδή, μετά να το θεωρείς αξιόπιστο… Και να μην του γίνεται το πάθημα , μάθημα…

(Αγγελική Παπαθεμελή, υγίαινε!).

«Η Νέα Δημοκρατία θα σταματήσει την πλήρη διάλυση της χώρας» δήλωσε, με κάθε σοβαρότητα, ο Βαγγέλης Μεϊμαράκης, προσωρινός πρόεδρος του κόμματος. Μωρέ, τη δικιά της τη διάλυση, πρώτα, μπορεί να τη σταματήσει; Και μετά βλέπουμε.

Όλος ο κόσμος, μια σκηνή…