Στο Φτερό / Ένας Σούμπερτ δραματικός, μια Μεγάλη Ερμηνεύτρια

«Οι σονάτες του Σούμπερτ με την Ελίζαμπετ Λεόνσκαγια»: 2ο ρεσιτάλ. 

Η Ελίζαμπετ Λεόνσκαγια επανήλθε. Για το δεύτερο ρεσιτάλ της του Κύκλου με άπασες τις Σονάτες για Πιάνο του Φραντς Σούμπερτ. Αυτό το εξαιρετικά ενδιαφέρον σχέδιο του Μεγάρου Μουσικής, που θα ολοκληρωθεί μ’ έξι ρεσιτάλ σε δυο σεζόν -τρία φέτος, τρία την επόμενη. Επανήλθε για να επαληθεύσει άλλη μια φορά ότι ανήκει στη χορεία των Μεγάλων Ερμηνευτών: δεξιοτεχνία, κατακτημένη και λιωμένη πια, εντυπωσιακός 

δυναμισμός, συναίσθημα μετρημένο -ρομαντική έκρηξη αλλά ελεγχόμενη- βαθύτατη μουσικότητα διυλισμένα, όλα, μέσα από μια ιδιαίτερη σοβαρότητα -αυστηρότητα θα ’λεγα- κι απόσταση αλλά συνδυασμένα και με μια μοναδική γλυκύτητα. Η Ελίζαμπετ Λεόνσκαγια άνοιξε το -και πάλι καλά οργανωμένο- πρόγραμμά της με την πενταμερή Σονάτα σε μι μείζονα D. 459 και 459a (1816) που εκδόθηκε το 1843, μετά το θάνατο του συνθέτη και την αταξία και τις ημιτελείς συνθέσεις που άφησε πίσω του, και που αμφισβητείται αν είναι ενιαίο 

έργο ή συρραφή δυο διαφορετικών. Η Λεόνσκαγια έδωσε μια δραματική ερμηνεία της σονάτας και σ’ αυτό το κλίμα κινήθηκε, όπως και στο πρώτο ρεσιτάλ της: πίσω απ’ τις ανάλαφρες, νεανικές πινελιές του νεαρού Βιενέζου σα να κρύβεται ένα δράμα -η σύφιλη που τον βασάνιζε και τον οδήγησε σε πρόωρο θάνατο στα 31 του, μόλις, χρόνια. Το πρώτο μέρος του ρεσιτάλ ολοκληρώθηκε με την αριστουργηματική τριμερή Σονάτα σε λα μείζονα, D. 664 (1819, ίσως και 1825) που, επίσης, εκδόθηκε μετά το θάνατό του -το 1829. Εξαιρετικά δυναμική στο αλέγκρο μοντεράτο, λυρικότατη στο αντάντε, η Ελίζαμπετ Λεόνσκαγια πέρασε με τον τρόπο της τις χαρούμενες πινελιές του αλέγκρο: η καλύτερη, κατά τη γνώμη μου, στιγμή της βραδιάς. Δεύτερο μέρος, και το ρεσιτάλ έκλεισε με την τετραμερή Σονάτα σε λα ελάσσονα, D. 845, την πρώτη απ’ τις τρεις μόλις σονάτες του Σούμπερτ που εκδόθηκαν όσο ζούσε. Έργο ωριμότητας (1825), αν κι ο Σούμπερτ ήταν μόνο 28 χρόνων, φέρει 

τον τίτλο Πρώτη Μεγάλη Σονάτα. Η δραματικότητά του βρήκε ακόμα πιο πρόσφορο έδαφος στην ερμηνευτική γραμμή της Ελίζαμπετ Λεόνσκαγια. Η οποία απάντησε στο θερμό χειροκρότημα ενός αντάξιού της κοινού -ούτε ψίθυροι, ούτε αντικείμενα να πέφτουν, ούτε βηχαλάκια, ούτε ένα κινητό να χτυπήσει και μια αξιοσημείωτη προσήλωση, καθήλωση θα ’λεγα- μ’ ένα ανκόρ -Σούμπερτ και πάλι: τη μελωδικότατη, την υπέροχη Εμπρομπτί ( Αυτοσχεδιασμός) αρ. 2, απ’ τις Τέσσερις Εμπρομπτί, D. 935 (1827, εκδόθηκε μεταθανάτια, το 1839), που της επιφύλαξε μια μουσικότατη ερμηνεία. Περιμένω (-ουμε) το τρίτο ρεσιτάλ της του Κύκλου Σούμπερτ με λαχτάρα.

(Το έντυπο πρόγραμμα -επιμέλεια Φωτεινή Ξυγκογιάννη-, κοινό για τα τρία ρεστιτάλ του Κύκλου, θα μπορούσε να ’ναι λιγότερο «βιαστικό»).

Μέγαρο Μουσικής Αθηνών / Αίθουσα «Δημήτρης Μητρόπουλος», Κύκλος «Μεγάλοι Ερμηνευτές / Οι Σονάτες του Σούμπερτ με την Ελίζαμπετ Λεόνσκαγια», 29 Νοεμβρίου 2018.