Η Τελετουργός του Θρήνου κι άλλες σπαρταριστές ιστορίες ή Η ψείρα κρέμεται κι η Πολιτιστική Πρωτεύουσα καμαρώνει

Το Τέταρτο Κουδούνι / 5 Μαρτίου 2015  

Τη -λήξασα την Κυριακή- παράσταση του Βαγγέλη Θεοδωρόπουλου στο Εθνικό παρακολούθησε ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας. Φυσικά ο καλλιτεχνικός διευθυντής του Θεάτρου Σωτήρης Χατζάκης τον υποδέχτηκε κι έσπευσε περιχαρής να φωτογραφηθεί μαζί του. Αποδεικνύοντας πως τα κρατικά Θέατρα είναι υπεράνω κομμάτων. Αλλά προσθέτοντας κι άλλη μια φωτογραφία στο άλμπουμ του «Χαιρετίζοντας την εξουσία». Σας την παραθέτω μαζί με ανάλογη προηγούμενη (από προεκλογική συγκέντρωση του Αντώνη Σαμαρά).
Α, ξέχασα. Ο τίτλος του έργου χάριν του οποίου εγένετο η φωτογράφηση: «Ένας άνθρωπος για όλες τις εποχές». Κουτί...

(Μωρέ, όμως, κι αυτό, με τον πρωθυπουργό να πηγαίνει πρώτα-πρώτα στο Εθνικό να δει παράσταση του -δηλωμένου ΣΥΡΙΖΑ- Βαγγέλη Θεοδωρόπουλου, ικανού -εδώ και χρόνια διαπιστωμένο- οργανωτή ενός Θεάτρου όπως το «Θέατρο του Νέου Κόσμου» -το οποίο, επιπλέον, το ’χει περάσει πλέον στα χέρια του γιου του, του Μίλτου Σωτηριάδη, άρα δε δεσμεύεται- σαν κάποια ιδέα να μου ’βαλε στο μυαλό... Λέτε; Φωτιά στα μπατζάκια ορισμένων...).

Θαρραλέος έως και τολμηρός ο Γιάννης Βούρος. Και χρέη καλλιτεχνικού διευθυντή του ΚουΘουΒουΕ ν’ ασκεί -και μάλιστα σε δύσκολες μέρες-, και το «Alexander the Great. Rock Opera» -το οποίο έχει συν-σκηνοθετήσει (φτου, το ’χασα που το ’χαν φέρει, εδώ, στο Μέγαρο, η ίωση βλέπετε...)- να προωθεί -και μάλιστα ανά την υφήλιο-, και να σκηνοθετεί -και μάλιστα Τσέχοφ, τον «Γλάρο»!-, και να ’χει αναλάβει και ρόλο στην παράσταση -και μάλιστα τον βασικότατο του Τριγκόριν. Καμαρώνω τους ανθρώπους με τόση αυτοπεποίθηση.

Συνήθως, όταν παίρνουν ως κράχτη -αυτός, πιστεύω πως είναι ο αποκλειστικός λόγος και συνηθίζεται τελευταία...- κάποιο/α τραγουδιστή/τρια σε παράσταση αρχαίου δράματος για να τραγουδήσει τα -μελοποιημένα- στάσιμα, όχι, δεν τον λένε, πια -το «μειωτικό», μπανάλ...- Κορυφαίο του Χορού.

Για να του γλυκάνουν το χάπι και να τον κολακεύσουν -διότι κι οι τραγουδιστές έχουν ψυχή και κολακεύονται και δη εύκολα...- του δίνουν κάποιο τίτλο, επινοούν κάποιο «ρόλο», κάτι τέλος πάντων που να προσδώσει μια αίγλη, μια γκλαμουριά στη συμμετοχή του.

Αλλ’ αυτό το οποίο επινόησε για την Άλκηστι Πρωτοψάλτη που θα την έχει στις καλοκαιρινές «Τρωάδες» του -πάαααααλι «Τρωάδες»; Νισάφι πια! -στην Επίδαυρο με το Εθνικό, μόνον ο Σωτήρης Χατζάκης θα μπορούσε να το επινοήσει. Δεν υπάρχει! Δεν έχει προηγούμενο! Ανεπανάληπτο! Χαλαρώστε κι απολαύστε το αφήνοντάς το να λυώνει αργά μέσα στο στόμα: Τελετουργός του Θρήνου. Τε-λε-τουρ-γός του Θρήνου.  

 

Κρεβατωμένος με ίωση, ξανάδα τηλεόραση. Και, μεταξύ άλλων, στον «Alpha», το «Στην υγειά μας ρε παιδιά» του Σπύρου Παπαδόπουλου -ένα αφιέρωμα στην ανεπανάληπτη φωνάρα της Βίκυς Μοσχολιού μ’ αφορμή τα δέκα χρόνια απ’ το θάνατό της. Καθόλου δεν τρελαίνομαι με την αισθητική της εκπομπής και με τις δεκάδες τους παρατεταγμένους σαν κομπάρσους σε συνεστίαση και με τα ώπα-ώπα και τα πιάτα που σπάνε.

Αλλά θα πέσει φωτιά να με κάψει αν πω κακό για το μουσικό μέρος της συγκεκριμένης. Όλο αυτό το πανόραμα, αυτή η βεντάλια των τραγουδιών που τραγούδησε η Βίκυ Μοσχολιού -απ’ τα οποία είναι πάρα πολλά τα πάρα πολύ καλά- τραγουδήθηκε, σε βαθμό χορταστικό και σε ευρύτατη γκάμα -απ’ τα υπέροχα «έντεχνά» της μέχρι τα εύθυμα, γλεντζέδικα (αλλά ποτέ φτηνιάρικα) λαϊκά της-, ε-ξαι-ρε-τι-κά. Από ένα μπουκέτο πολύ ταλαντούχων γυναικείων φωνών: Πέγκυ Ζήνα αλλά κι οι νεότερες Πέννυ Μπαλτατζή, Μαρία Αναματερού, Ευδοκία Καδή, Μυρτώ Καμβυσίδη, Μαρία-Έλενα Κυριάκου (που μόλις διάβασα πως θα μας εκπροσωπήσει στην Eurovision), Χρυσούλα Στεφανάκη.

Η μια καλύτερη απ’ την άλλη -πραγματικά τίμησαν την Μοσχολιού. Όσο κι αν η Βίκυ Μοσχολιού δεν ξεπερνιέται -πόσω μάλλον. Κι οι επτά ήταν υπέροχες -όπως κι η Χορωδία του Σπύρου Λάμπρου. Αλλά ας μου επιτραπεί να σταθώ στην Χρυσούλα Στεφανάκη. Πέρα απ’ τη ζωική παρουσία της που γράφει, τι μέταλλο φωνητικό! Τι ηχόχρωμα! Τι φραζάρισμα άψογο! Τι γείωση! Τι αίσθημα! Τι ερμηνευτικές μεταμορφώσεις! Την απόλαυσα. 

Όλος ο κόσμος, μια σκηνή...

«Παίζουν, βρίζουν, γδύνονται, διευθύνουν ορχήστρες, τραγουδούν, χορεύουν και ουρούν on stage οι: [...]». Αυτά μας υπόσχεται δελτίο Τύπου για παράσταση, εμπνευσμένη, λέει, απ’ τον Τσάρλς Μπουκόφσκι, που παίζεται στην Θεσσαλονίκη από ομάδα η οποία, λέει, «παρουσίασε μερικές από τις πιο ανατρεπτικές παραστάσεις στην πόλη».

Εγώ, τώρα, πάλι, πώς έκανα συνειρμό με το «Σατυρικόν» του Φελίνι, της ρωμαϊκής παρακμής;...

Τι Μπρίνης, τι Μπρίλης... Φίλος, γνώστης, σε βάθος και σε πλάτος, της «Λιλιπούπολης» -της αυθεντικής-, μου θύμισε πως ο δημοσιογράφος ήρωας της εκπομπής «Εδώ Λιλιπούπολη» είχε το όνομα Μπρίνης κι όχι, καθώς έγραψα στο «Τέταρτο Κουδούνι της περασμένης Πέμπτης, Μπρίλης, όπως ο εξωγήινος ήρωας στο έργο για παιδιά «Το αστέρι της Λιλιπούπολης» που παρουσιάζεται στην Παιδική Σκηνή του Εθνικού. Οπότε στο συγκεκριμένο απομένει ένας μόνον ήρωας -ο Δόκτωρ Δρακατώρ- που ’χει κοινό όνομα- αλλά ουδεμία άλλη σχέση...- με ήρωα της εκπομπής. Αλλά, εμένα,  γιατί να περάσει απ’ το μυαλό μου πως καθόλου, μα καθόλου τυχαία αυτός ο Μπρίλης πήρε αυτό τ’ όνομά; Παρά μόνο για να θυμίζει τον Μπρίνη της -γνήσιας- «Λιλιπούπολης»;...

 

Καλά, όλοι αυτοί που διαγκωνίζονται -Ελευσίνα, Καβάλα, Καλαμάτα, Ναύπλιο, Ξάνθη, Πειραιάς, Σύρος , Τρίπολη...-, όπως διαβάζω, κι ανάβουν φυτίλια... εμφυλίων πολέμων για να γίνουν Πολιτιστική Πρωτεύουσα της Ευρώπης το 2021, που θα ’ναι -αν κι εφόσον παραμένουμε μέχρι τότε στην Ευρώπη...- η δικιά μας η σειρά πάλι -μαζί με την Ρουμανία-, το ’χουν σκεφτεί καλά-καλά το όλον πράγμα; Μόνο τι έγινε στην Αθήνα, πρώτη Πολιτιστική Πρωτεύουσα, το 1985, λόγω Μελίνας, πανίσχυρης, τω καιρώ εκείνω, υπουργού Πολιτισμού και πρωτεργάτριας του θεσμού, επί πανίσχυρου, επίσης τω καιρώ εκείνω, ΠΑΣΟΚ -που και τότε διάφορα «περίεργα» έως και εξωφρενικά και ακατονόμαστα διεπράχθησαν αλλά επιδέξια κουκουλώθηκαν...- θυμούνται και φαντασιώνονται;

Όσα έγιναν στην Θεσσαλονίκη του 1997 και στην Πάτρα του 2006 -ως, επίσης, ανάλογες Πολιτιστικές Πρωτεύουσες- δεν τα θυμούνται. Ή μήπως κάνουν πως δεν τα θυμούνται; Ή δεν τα ξέρουν; Ή, μπας, και τα τραβάει η όρεξή τους; Μα αυτό, πέρα απ’ τα μεγάλα λόγια, τα μεγαλεπήβολα σχέδια και τις ευγενείς προθέσεις, είναι μαζοχισμός! Ή, απλώς, μεγαλομανία κι επαρχιωτισμός απ’ τα οποία πάσχουμε χρονίως εν Ελλάδι και τα οποία, εν Ελλάδι πάντα, αποτελούν ασθένειες ανίατες; 

Για την επόμενη σεζόν 2015/2016, λέει, μεταφέρει το Εθνικό -στην καθομιλουμένη Χατζακιστάν- την επανάληψη της περσινής «Φλαντρώς» (βρε, πάλι καλά που δεν το ’δα ακόμα πουθενά ως «της Φλαντρούς»...- του Παντελή Χορν σε σκηνοθεσία Λυδίας Κονιόρδου και το πρόγραμμα μονοπράκτων του Τενεσί Γουίλιαμς με τον τίτλο «Paradise» σε σκηνοθεσία Πηγής Δημητρακοπούλου.

Για την επόμενη σεζόν 2015/2016, λέει, μεταφέρει και το Κρατικό Θέατρο Βο(υ)ρείου Ελλάδος, άλλως ΚουΘουΒουΕ, τον «Βόιτσεκ» του Γκέοργκ Μπίχνερ σε σκηνοθεσία Σταύρου Τσακίρη και τον «Κάτω Παρθενώνα» του Μηνά Βιντιάδη σε σκηνοθεσία Περικλή Χούρσογλου -για το τελευταίο σάς είχα γράψει σχετικά στο «Τέταρτο Κουδούνι» στις 26 του περασμένου Ιουνίου.

Άρα, τι αποδεικνύεται; Πως οι άνθρωποι αυτοί, που ηγούνται, ως καλλιτεχνικοί διευθυντές, των κρατικών Θεάτρων κι ανακοινώνουν με τις ντουζίνες τις παραστάσεις, δεν ξέρουν να συγκροτήσουν ένα ρεπερτόριο -τα στοιχειώδη, να υπολογίσουν, δηλαδή, πόσα έργα έχουν τη δυνατότητα, τον προϋπολογισμό, το χρόνο και τους χώρους ν’ ανεβάσουν... Ή θέλουν να κάνουν μπούγιο απλώς; Αλλά ας μην ταλαιπωρούν και δεσμεύουν έτσι κόσμο και κοσμάκη...