«Σιρανό» της πλήξης

Είδα στη σειρά «Live Opera Nights» τον «Σιρανό ντε Μπερζεράκ» (1936) του Φράνκο Αλφάνο. Πιστή στο, κατά ένα μέρος, ξεπερασμένο ρομαντικό μελόδραμα (1897) του Εντμόν Ροστάν, με το λιμπρέτο της στα γαλλικά, η όπερα μοιάζει συμβατική, χωρίς μεγάλη έμπνευση γραμμένη, με λίγες σελίδες ζουμερές _ όπως το φινάλε.

Και η σκηνοθεσία του Πέτρικα Iονέσκο στο Βασιλικό Θέατρο της Μαδρίτης δεν έκανε απολύτως τίποτα για να δικαιώσει το έργο, να του δώσει λόγο ύπαρξης στο ρεπερτόριο: μια παράσταση συμβατική, χωρίς ιδέες, συχνά άτεχνη _ ειδικά στη σκηνή της μάχης… _, με παλαιάς αντιλήψεως σκηνικά που υπέγραφε ο ίδιος ο σκηνοθέτης και με διακριτικά κοστούμια _ καλύτερα, των θεατρίνων _ της δικής μας Λιλής Κεντάκα και, επιπλέον, με πολλά μικρολάθη που έδειχναν πως απαιτούνταν περισσότερες δοκιμές.

Σωστή η ορχήστρα υπό τον Πέδρο Χάλφτερ Κάρο αλλά η διανομή δεν βοηθούσε ιδιαίτερα. Ο Πλάθιντο Ντομίνγκο υπήρξε ένας πολύ μεγάλος τενόρος του 20^ου αιώνα. Είναι κρίμα να πουλάει πια το όνομά του. Κουρασμένος, με φωνή ανθεκτική ακόμα αλλά «στεγνωμένη», πώς να με πείσει παίζοντας τον Σιρανό στα 71 του; Πόσω μάλλον όταν υποκριτικά ποτέ δεν ξεπέρασε το μέτριο. Μόνο στο φινάλε με συγκίνησε. Η σοπράνο Αϊνόα Αρτέτα, με φωνητικό μέγεθος και καλής ποιότητας μέταλλο, έχει ένα έντονο μπαλάρισμα που καταντάει ενοχλητικό. Και μια ηλικία επίσης ακατάλληλη για Ροξάνη _ η κάμερα οξύνει τα θέματα αυτά, η όπερα δεν σηκώνει κοντινά... Βρήκα πιο σταθερό τον τενόρο Μάικλ Φαμπίανο ως Κρίστιαν, έστω κι αν δεν ξεπερνούσε το επαρκές.

Να προσθέσω πως η δορυφορική μετάδοση είχε τόσα μικροπροβλήματα σ’ όλη τη διάρκειά της ώστε να σκεφτώ πως πολύ καλύτερα θα ήταν να απολαύσω ένα καλό dvd όπερας σπίτι  μου παρά να πληρώσω 12 ευρώ και να ταλαιπωρούμαι με τη μέτρια ζωντανή μετάδοση μιας πληκτικής παράστασης που θα μπορούσα να δω και πριν από χρόνια στη Λυρική μας…

«Δαναός», 10 Μαΐου 2012.