Στο Φτερό / Άνοιξη μέσα στο φθινόπωρο

 

Κρατική Ορχήστρα Αθηνών: συναυλία «Η Λεόνσκαγια ανοίγει τη χρονιά» / Μουσική διεύθυνση: Λουκάς Καρυτινός. Σολίστ: Ελίζαμπετ Λεόνσκαγια, πιάνο. 

 

«Μέσα στις κακοκαιρίες (σ.σ. υποθέτω πως το εννοούσε κυριολεκτικά και μεταφορικά) θα προσπαθήσουμε να σας φέρνουμε την άνοιξη» υποσχέθηκε ο Λουκάς Καρυτινός,  καλλιτεχνικός διευθυντής της Κρατικής Ορχήστρας Αθηνών. Ανάμεσα στα λίγα λόγια που απηύθυνε στο κοινό, πριν αρχίσει η εναρκτήρια συναυλία της ΚΟΑ για τη σεζόν 2024/2025, με τον ίδιο στο πόντιουμ. Και για του λόγου το αληθές είχε καταρτίσει ανάλογα το πρόγραμμα της συναυλίας αυτής.

Που άνοιξε με τη χαρμόσυνη και χαρμόσυνα, λαμπερά παιγμένη από την ορχήστρα Εισαγωγή στην τελευταία όπερα του ρομαντικού Γερμανού Καρλ Μαρία φον Βέμπερ «Όμπερον» (1825-1826), γραμμένη πάνω σε αγγλικό λιμπρέτο. Την ανοιξιάτικη συνέχεια έδωσε η γεννημένη στην Γεωργία της τότε Σοβιετικής Ένωσης, από ροσική οικογένεια με εβραϊκές και πολονικές ρίζες, Ελίζαμπετ Λεόνσκαγια η οποία ζει, πια, στην Βιένη. Στα 78 της χρόνια η Κυρία Λεόνσκαγια, που αγαπήσαμε ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια με τη σουμπερτιάδα της -άπασες οι σονάτες για πιάνο του Φραντς Σούμπερτ, που έπαιξε σε τέσσερα ρεσιτάλ στο 

Μέγαρο Μουσικής από το 2018 έως και το 2020-, ακμαιότατη, ήταν η σολίστ στο υπέροχο Τρίτο Κοντσέρτο για πιάνο και ορχήστρα (1800, πρώτη εκτέλεση 1803) του Λούντβιχ βαν Μπετόβεν -ομολογώ πως στα κοντσέρτα για πιάνο του γερμανού συνθέτη αγαπώ περισσότερο το Τρίτο και το Τέταρτο από το Πέμπτο, το διάσημο «Αυτοκρατορικό». Έργο με επιδράσεις από τον Μότσαρτ, ώριμο, αισθαντικό, βαθύ αλλά και ελκυστικό, που οδηγεί τον Μπετόβεν από τον κλασικισμό στο ρομαντισμό, ερμηνεύτηκε από την Ελίζαμπετ Λεόνσκαγια αποφασιστικά, με δυναμισμό, με λυρισμό, με σταθερότητα, με μέτρο, με εκφραστικότητα, με τη δεξιοτεχνία της αλώβητη

από τα 78 της χρόνια, με φρεσκάδα ανοιξιάτικη μέσα στο φθινόπωρό της -υπέροχη η καντέντσα στο πρώτο μέρος. Η ορχήστρα, με τον Λουκά Καρυτινό

-άλλος ακμαιότατος!- στο πόντιουμ, τη συνόδευσε με σεβασμό και ζεστασιά. Εναρμονισμένη με τις μοτσάρτιες απηχήσεις στο Κοντσέρτο του Μπετόβεν που ερμήνευσε, η Κυρία Λεόνσκαγια μας πρόσφερε ως ανκόρ το δεύτερο μέρος -andante- από τη Σονάτα για πιάνο αρ. 16 του Αυστριακού Βόλφγκανγκ Αμαντέους Μότσαρτ. Και η ορχήστρα έκλεισε τη συναυλία απολύτως ανοιξιάτικα: Συμφωνία αρ. 1 «Της Άνοιξης» (1841) του γερμανού ρομαντικού Ρόμπερτ Σούμαν -έργο επιγονικό αλλά γοητευτικό. Η εκτέλεση είχε κάποια ψεγάδια -κάποιες οξύτητες, κάποια έλλειψη συντονισμού...- αλλά δεν μείωσε τις γενικές

θετικές εντυπώσεις. Μία βραδιά ανοιξιάτικη και ρομαντική, με γερμανούς/γερμανόφωνους συνθέτες (Φωτογραφίες: Μαργαρίτα Νικητάκη).

(Ικανοποιητικό το δωρεάν πολύπτυχο πρόγραμμα-αφίσα της συναυλίας -υπεύθυνη έκδοσης Αλίκη Φιδετζή).

Μέγαρο Μουσικής Αθηνών / Αίθουσα «Χρήστος Λαμπράκης», Κρατική Ορχήστρα Αθηνών, 18 Οκτωβρίου 2024.
 
(Τη συναυλία παρακολούθησα με πρόσκληση που μου παραχώρησε απευθείας η ΚΟΑ).