Παραστάσεις χωρίς προγράμματα, προγράμματα χωρίς διανομές…

 

Το Τέταρτο Κουδούνι / Τέτοιες Μέρες, Τέτοια Λόγια… 228

 

Πρώτα άρχισαν να καταργούν στα θέατρα τα προγράμματα -και δεν εννοώ εκείνα τα προσεγμένα βιβλία με το κείμενο του έργου. Που, όταν υπάρχουν ακόμα, τα εκτιμά κανείς. Πολύ. Έως και τα λατρεύει. Και τα φυλάει ως κόρην οφθαλμού. Εννοώ τα, έστω, στοιχειώδη, με κάποιες πληροφορίες για το έργο και την παράσταση που θα δει. Ακόμα και τα μονόφυλλα, ακόμα και τα φλάιερ, ακόμα, στη χειρότερη περίπτωση, της οικονομικής δυσπραγίας, και τις φωτοτυπίες με τα ονόματα των συντελεστών -αχ, αυτή η ευκολία «γκουγκλάρισε ή ψάξτα στο site του θιάσου ή του Θεάτρου (αν έχει...)».

Το τελευταίο καινοφανές: στο πρόγραμμα, αν υπάρχει, δεν συμπεριλαμβάνεται η διανομή -ποιος παίζει ποιον. Μόνο τα ονόματα των ηθοποιών. Αλφαβητικά. Κι αν είναι καινούργιοι και δεν τους ξέρεις; Ή αν δε βλέπεις τηλεόραση απ’ την οποία

προέρχονται οι περισσότεροι, πια, και τους αγνοείς; Άντε, τότε, ψάξε να μάθεις, αν σε ενδιαφέρει, ποιος είναι ποιος.

Απορώ με τους ηθοποιούς: δεν ενοχλούνται; Που αν κάποιος -δημοσιογράφος, κριτικός..., ο οποίος, ίσως, γράψει για την παράσταση, κάποιον θέλει να επισημάνει, να ξεχωρίσει, να επαινέσει πρέπει να κάνει... έρευνα, οπότε και μπορεί να βαρεθεί και να τους ρίξει όλους χύμα, όπως στο πρόγραμμα; Το βρίσκω προσβλητικό και για τον «επαγγελματία θεατή», και για τον απλό θεατή αλλά, κυρίως, για τον ηθοποιό.

(Θα μου πείτε «αμάν, πια, με την γκρίνια σου! Και πασχαλιάτικα;». Έλα που δεν τα μπορώ τα στραβά... Αυτά, τέλος πάντων, που εγώ θεωρώ στραβά).