Καημένε Σέξπιρ, τι σου ’μελλε να πάθεις...

Το Τέταρτο Κουδούνι / Τέτοιες Μέρες, Τέτοια Λόγια... 220

Κάθε χρόνο όλο και κάποιος Σέξπιρ -κι όχι μόνο Σέξπιρ...- πέφτει θύμα της ελληνικής σκηνής.

Πέρσι ήταν «Οι εύθυμες κυράδες του Ουίνδσορ» που ανέβασε στο Δημοτικό του Πειραιά, ως «Εύθυμες κυράδες», ο Λευτέρης Γιοβανίδης, με οικτρά -κατά τη γνώμη μου- αποτελέσματα.

Νέο, φετινό θύμα, η «Δωδέκατη νύχτα ή Ό,τι επιθυμείτε». Που παίζεται στο Υπόγειο του «Θεάτρου Τέχνης», σε σκηνοθεσία Γιάννη Κακλέα. Με τι βιασύνη, με τι προχειρότητα, με τι έλλειψη προσοχής στη λεπτομέρεια έχει ανεβεί... Αδίδακτοι ηθοποιοί, άδετοι ηθοποιοί, ρυθμοί ανύπαρκτοι, κραυγές, άντε και ολίγον queer ο Φέστε για  να δημιουργηθεί «η ρευστή εικόνα ερωτικής ταυτότητας και να εμφανιστούν οι πολλαπλές πολύμορφες σεξουαλικές ταυτότητες των ατόμων» στο έργο -ο σκηνοθέτης το προσδιορίζει έτσι. Έτσι είναι, ίσως, αλλά το θέμα είναι ΠΩΣ το υλοποιείς... Πού έχουν πάει οι χυμοί της πιο αστείας κωμωδίας του Σέξπιρ; Πού ειν’ εκείνο το σπαρταριστό κωμικό κουιντέτο -Μαλβόλιο, σερ Τόμπι, Μαρίας, σερ Άντριου, Φέστε; Αλίμονο...

Καημένε Σέξπιρ, τι σου ’μελλε να πάθεις... (Ή, μήπως, εγώ δεν κατάλαβα;) (Φωτογραφία: Πάτροκλος Σκαφίδας).