February 26, 2018

Tip: «Xenos»


Ελεγεία για τη χαμένη ανθρωπιά 



Άκουσα τον Άκραμ Χαν στη συνέντευξη Τύπου που έδωσε στην «Στέγη» του Ιδρύματος Ωνάση για την εκεί παγκόσμια πρώτη -ναι! Μία παγκόσμια πρώτη με όλη τη σημασία της λέξης «παγκόσμια»…- της καινούργιας παράστασής του «Xenos». Μίλησε για την πηγή έμπνευσής του που ήταν ο Πρώτος
Παγκόσμιος Πόλεμος -ο Μεγάλος Πόλεμος- και τους πάνω από 
ενάμισι εκατομμύριο Ινδούς, τότε -όταν Ινδία, Πακιστάν, Μπαγκλαντές (όπου και οι ρίζες του Άκραμ Καν) ήταν εδάφη υποδουλωμένα στη Βρετανική Αυτοκρατορία-, οι οποίοι αναγκάστηκαν να μετάσχουν, ανάμεσα σε συνολικά περίπου τέσσερα εκατομμύρια έγχρωμους των αποικιακών στρατευμάτων, εκόντες άκοντες στο μακελειό και άφησαν πίσω τους, στα πεδία των μαχών, χιλιάδες νεκρούς και 
αιχμάλωτους ή γύρισαν ακρωτηριασμένοι ή ψυχικά διαταραγμένοι. Και που οι ιστορίες τους, οι μαρτυρίες τους, μέχρι πρόσφατα, είχαν αποσιωπηθεί -ξένοι στον πόλεμο, ξένοι και στις πατρίδες τους. Συνήθως στις συνεντεύξεις Τύπου ακούγονται πολλά που τα ψάχνεις, μετά, στην παράσταση. Όταν είδα τη συγκεκριμένη παράσταση-σόλο του Άκραμ Καν, στην οποία υπογράφει σκηνοθεσία και χορογραφία ενώ είναι και ο ερμηνευτής, δεν είδα τίποτα «χειροπιαστό» από 
όσα είπε. Αλλά είδα τα πάντα μετουσιωμένα σε έργο καλλιτεχνικό. Ο Άκραμ Καν, σε δραματουργία της Ρουθ Λιτλ και με παρένθετα κείμενα του Τζόρνταν Τάναχιλ, μπλέκοντας με τον δικό του, ιδιοφυή τρόπο το ινδικό κατάκ με τον σύγχρονο χορό, συνθέτει μία λειτουργία για τους κεκοιμημένους, τους βασανισμένους, τους ακρωτηριασμένους «ξένους» που εξαναγκάστηκαν να γίνουν θύτες και θύματα για άλλων τα συμφέροντα. Στο συγκλονιστικό, συναρπαστικά φωτισμένο από τον Μάικλ Χαλς, κεκλιμένο σκηνικό της Μιρέλα Βαϊνγκάρτεν, με τα λίγα χώματα που κυλούν πάνω του -νύξεις για τα αμπρί του Μεγάλου Πολέμου-,

με τα κουκουνάρια που ξεχύνονται στο τέλος, με αυτό το χωνί που είναι χωνί γραμμοφώνου αλλά γίνεται και μεγάφωνο και προβολέας στρατοπέδου, υπό τους ήχους των επί σκηνής πέντε μουσικών που πλέκουν τους ινδικούς με τους δυτικούς ήχους -ακόμα και με το «Ρέκβιεμ» του Μότσαρτ- με τον Βιντσέντσο Λαμάνια να υπογράφει την πρωτότυπη μουσική επένδυση και τον δεξιοτεχνικό σχεδιασμό ήχου, ο Άκραμ Καν, χωρίς σκηνική έπαρση, με ταπεινότητα, με συγκίνηση αναπέμπει μία ελεγεία, ένα ρέκβιεμ βαθιά συγκινητικό, καθηλωτικό για τη χαμένη ανθρωπιά: ήχοι, απόηχοι, νύξεις, συνειρμοί πολέμου και της εποχής και ένας Ξένος, 

ταλαιπωρημένος, βασανισμένος, λασπωμένος, που σέρνει τις αλυσίδες του ή σέρνεται από τα καραβόσκοινα που τον κρατούν δέσμιο. Προσπαθήστε, με κάθε τρόπο, να βρείτε μία θέση για τις δύο τελευταίες παραστάσεις και ας είναι εξαντλημένα τα εισιτήρια (Φωτογραφίες: Nicol Vizioli).

No comments:

Post a Comment