February 21, 2018

«Γκεμπελ(σ)ικά»… ή Μιούζικαλ να φαν’ κι οι κότες



Το Τέταρτο Κουδούνι / 21 Φεβρουαρίου 2018 
Νέα παράταση! Μετά τα αλλεπάλληλα sold out συνεχίζονται οι αναρτήσεις για μερικές ακόμα εβδομάδες. 


«Γκεμπελικό (γκεμπελΣικό, μάλλον, εννοεί, θα επενέβη ο διορθωτής …) πανηγύρι». Βρε, για κοίτα ΠΟΙΟΣ μιλάει! Για Γκέμπελς!
Όλος ο κόσμος, μια σκηνή… 




Πρώτη φορά, αν δε λαθεύω, που ο Μιχαήλ Μαρμαρινός καταπιάστηκε μ’ έργο του ρεαλιστικού θεάτρου -έστω, ας το χαρακτηρίσουμε του ποιητικού ρεαλισμού- ανεβάζοντας το -κατά τη νέα μετάφραση-«Ένα τραμ με το όνομα ‘Πόθος’» του Τενεσί Γουίλιαμς στο Δημοτικό του Πειραιά. Και νομίζω ότι, τελικά, τα κατάφερε. Να ισορροπήσει τα αιτούμενα του κειμένου με το προσωπικό του στιλ. Ναι, με απόγνωση, είδα, και πάλι, στημένο μικρόφωνο με πόδι, ναι, είδα, και πάλι, βίντεο που μεγέθυναν συγχρόνως στην οθόνη λεπτομέρειες της παράστασης, ναι, είδα,
και πάλι, κατεβασμένα παντελόνια -εδώ και σώβρακα, κι ο κώλος και το πουλί του Στάνλεϊ όξω-, ναι, πολύ, επί σκηνής, τρεχαλητό -αγχώθηκα- αλλά οι συγκρούσεις, οι εκρήξεις του έργου, έστω κι «αλλιώς», υλοποιούνται -ειδικά στο δεύτερο μέρος της, η παράσταση με κέρδισε. Κι οι ηθοποιοί, «ντρεσαρισμένοι» μεν και μακριά από ψυχολογισμούς και συγκινησιακές ευκολίες, αλλά δίνουν στίγμα -Ευαγγελία Καρακατσάνη (η υπέροχη χοντρούλα που ’χασε τα πολλά επιπλέον κιλά της αλλά καθόλου το σπουδαίο τάλαντό της ούτε την έξοχη 
φωνή της), Άγγελος Τριανταφύλλου, Θεοδώρα Τζήμου, Χάρης Φραγκούλης (έστω κι αν απέχει απ’ αυτό που πιστεύουμε ότι είναι ο ρόλος) και, βέβαια, η Μαρία Ναυπλιώτου. Χωρίς να ’ναι ως ιδιοσυγκρασία η Μπλανς-Βίβιαν Λι ούτε η Μπλανς-Έλλη Λαμπέτη, η γήινη Μαρία Ναυπλιώτου δεν κερδίζει απλώς το στοίχημα, φλέγεται -παρανάλωμα γίνεται. Ας μην ξεχνάμε, άλλωστε, πως ο Γουίλιαμς την Μπλανς για την Ταλούλα Μπάνκχεντ την έγραψε και την προόριζε. Που καμιά σχέση με τις «φευγάτες» δεν είχε. Άσχετα αν, τελικά, στην πρεμιέρα του 1947 την έπαιξε η Τζέσικα Τάντι -η Μπάνκχεντ έπαιξε, πάντως, το ρόλο το ’56. Ας μην ξεχνάμε, επίσης, πως ο Κουν, για την ελληνική πρεμιέρα του έργου, το ’49, την Μπλανς στην Μελίνα Μερκούρη την έδωσε. Που μόνο στις «φευγάτες» δεν την κατέτασσες… 
Όσο για τον «καινούργιο» τίτλο του έργου στα ελληνικά, που το ξέραμε μέχρι τώρα ως «Λεωφορείο Ο Πόθος», πολύ καλά έκανε ο Αντώνης Γαλέος κι επανέφερε στις ράγες του το «Τραμ» του 

πρωτότυπου -που δεν ξέρω για ποιο λόγο είχε γίνει «Λεωφορείο» στην πρώτη μετάφραση του έργου στα ελληνικά, για το ανέβασμα του Κάρολου Κουν, που την υπογράφει ο Νίκος Γκάτσος αλλά τη συνυπογράφουν κι ο Μίνως Βολανάκης κι ο Ν.(;) Οικονομόπουλος. Αυτό το κατά λέξη «με το όνομα» δε μου άρεσε -πλεονασμό, πλατειασμό, κακόφωνο, με το «το-ο...», το βρίσκω. Γιατί όχι «Τραμ ‘Πόθος’»; (Φωτογραφίες: Karol Jarek).
(Πάντως, ομολογώ πως πέρασε απ’ το διαβολικό μυαλό μου ότι το καναν για να διαφημίσει ο Δήμος Πειραιά το επερχόμενο στο λιμάνι καινούργιο τραμ…).



«Οριστική λύση», λοιπόν, για το Θεατρικό Μουσείο δίνει η υπουργός Πολιτισμού Λυδία Κονιόρδου. Όντως, λοιπόν, δούλευε για το θέμα όλον αυτό τον καιρό. Αλλά η επίσημη ανακοίνωση έχει τόσα «θα» που πολύ φοβάμαι ότι, τελικά, θα απομείνει ανεφάρμοστο γράμμα. ΠΟΥ και ΠΩΣ και ΠΟΤΕ θα βρεθούν τα 
-πολλά- χρήματα που χρειάζονται για τη διαμόρφωση του συγκεκριμένου κτιρίου της Σταδίου; Και ΠΟΣΟ χρόνο θα πάρει; Και ΠΩΣ θα λυθούν όλα τα γραφειοκρατικά προβλήματα που υπάρχουν ακόμα ή που θ’ ανακύψουν; Κι όταν την Λυδία Κονιόρδου  στο υπουργείο Πολιτισμού, διαδεχθεί άλλος, αν, μάλιστα, είναι κι άλλης κυβέρνησης, θα τηρηθούν και θα εφαρμοστούν τα συμφωνημένα με τους φορείς και υπεσχημένα; Θέλω να ’μαι αισιόδοξος αλλά το άσφαλτο, συνήθως, ένστικτό μου κι η κτηθείσα εν… τω στρατεύματι πείρα μου αναχαιτούν την όποια αισιοδοξία θα ’θελα να ’χω. Στην Ελλάδα, διάβολε, ζω…
Όσο για τη διάρρηξη της βιβλιοθήκης του Μουσείου που διαπιστώθηκε μόλις χτες, όταν άνοιξαν το κτίριο που τη στέγαζε για να ετοιμάσουν την προγραμματισμένη μετακόμιση στην ΕΡΤ για «προσωρινή ασφαλή» φύλαξη, άντε, τώρα, να βρουν τι έχει κλαπεί, κι άντε να καταλήξουν, κι άντε να εντοπίσουν τους δράστες -οι οποίοι, προφανώς, ΗΞΕΡΑΝ πού χτυπούν… Απλώς, με δεδομένες και τις προηγούμενες διαρρήξεις, στο κυρίως κτίριο του Μουσείου -επανέρχομαι-, μήπως θα πρέπει να αναζητηθούν ευθύνες στους κατά το νόμο υπεύθυνους του Μουσείου για πλημμελή άσκηση των καθηκόντων τους: τόσα χρόνια -επαναλαμβάνω-, στους καιρούς των παχέων αγελάδων, τι έκαναν για να κατοχυρώσουν την ασφάλεια των χώρων τους; Ξέφραγα αμπέλια τους είχαν αφήσει; Μήπως, πια, είναι θέμα εισαγγελέα;





«Διγενής Ακρίτας στα όρια» θα ’ναι η καινούργια παράσταση που θ’ ανεβάσει η Σοφία Καραγιάννη στο θέατρο «104», παραγωγή της ομάδας της «Gaff». Το κείμενο, που ’χει επεξεργαστεί δραματουργικά η σκηνοθέτρια, σε συνεργασία με την ομάδα, βασίζεται στο αγνώστου πατρότητας μεσαιωνικό έμμετρο αφηγηματικό «Έπος του Διγενή Ακρίτη» -που χρονολογείται μεταξύ 11ου και 12ου αιώνα, είναι το παλαιότερο γραπτό λογοτεχνικό μνημείο της δημώδους ελληνικής μεσαιωνικής γλώσσας και, κατά πολλούς, θεωρείται ως το έργο που σηματοδοτεί την αρχή της νεοελληνικής λογοτεχνίας-, μπολιασμένο, όμως, και μ άλλα στοιχεία δημοτικής ποίησης.
Οι σίγουροι, μέχρι σήμερα, συντελεστές της παράστασης είναι ο Νίκος Βλασόπουλος για τους φωτισμούς κι η Ρηνιώ Κυριαζή που θα διαμορφώσει το ηχητικό περιβάλλον. Το κείμενο θα ερμηνεύσουν, με τη λογική ραψωδών ή λαϊκών τραγουδιστών, ο
Ιωσήφ Ιωσηφίδης, ο Κωνσταντίνος Πασσάς κι ο Αλέξανδρος Τούντας. Η πρεμιέρα είναι ορισμένη για τις 2 Μαΐου κι οι δοκιμές έχουν ήδη ξεκινήσει.
Ο Βασίλειος Διγενής Ακρίτας, ο οποίος, σύμφωνα με το μύθο ήταν ένας απ’ τους ακρίτες -τους φρουρούς των βυζαντινών συνόρων- κι απέκτησε το προσωνύμιο Διγενής εξαιτίας της εθνικής καταγωγής του -η μητέρα του Ειρήνη ήταν κόρη βυζαντινού στρατηγού κι ο πατέρας του Μουσούρ άραβας εμίρης απ’ την Σιρία-, ο γνωστότερος απ’ τους ήρωες των ακριτικών τραγουδιών, έχει γίνει ήρωας σ’ αρκετά ελληνικά θεατρικά έργα αλλά στη σκηνή μας πρωτοεμφανίστηκε, εξ όσων συνάγω, το -πρώτο μεταπολιτευτικό- καλοκαίρι -του 1975-, όταν ο Κανέλλος Αποστόλου ανέβασε -για πρώτη φορά, το έργο είχε πρωτοδημοσιευτεί, με τον τίτλο «Χριστός λυόμενος ή Ο θάνατος του Διγενή», το 1947 αλλά παρέμενε άπαιχτο-, με το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος, την πέμπτη τραγωδία του Άγγελου Σικελιανού «Ο θάνατος του Διγενή», με τον Μάνο Κατράκη στον επώνυμο ρόλο κι Ευδοκία την Εύα Κοταμανίδου. Η παράσταση έκανε πρεμιέρα στο αρχαίο θέατρο των Φιλίππων, στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Φιλίππων και Θάσου, παίχτηκε και στο Ηρώδειο, στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών, κι άνοιξε τη σεζόν 1975/1976 του ΚΘΒΕ, στο θέατρο της Εταιρείας Μακεδονικών Σπουδών.
Επόμενες αξιοσημείωτες παρουσίες του Διγενή Ακρίτα στην ελληνική σκηνή ήταν τη σεζόν 1989/1990, στο «Αμφι-Θέατρο», όπου ο Σπύρος Α. Ευαγγελάτος ανέβασε, σε δραματουργική επεξεργασία του, «Το έπος του Διγενή Ακρίτη», η λαϊκή όπερα του Νίκου Κυπουργού «Ο Διγενής Ακρίτας και η βασίλισσα των Αμαζόνων» που παρουσιάστηκε στο Ηρώδειο, σε σκηνοθεσία Νίκου Κούνδουρου ο οποίος υπέγραφε και την ελεύθερη ανάπλαση απ’ το έπος, το καλοκαίρι του 2002, κι η πιο πρόσφατη, στο Εθνικό Θέατρο, όπου ο Δημήτρης Λιγνάδης παρουσίασε -στην Αίθουσα Εκδηλώσεων-, την περίοδο 2012/2013, και στο πλαίσιο των εκδηλώσεων «Άλλη Διάσταση» και του Κύκλου «Γλώσσα Ελληνική», «Το έπος του Διγενή Ακρίτη».
Η καλή Σοφία Καραγιάννη, φέτος, έχει ήδη ανεβάσει στον «Κάτω Χώρο» του «Θεάτρου του Νέου Κόσμου» και το έργο του Πάκο Μπεθέρα «Το μικρό πόνι» που πρόσφατα μεταφέρθηκε και παίζεται στο «104».




Παιδιά, τι συνέβη; Με τα μιούζικαλ. Πέφτουν τα μιούζικαλ -ξένα κυρίως αλλά κι ελληνικά- σαν το χαλάζι. Παίχτηκαν, παίζονται, έρχονται, επέρχονται, φτάνουν, θα ’ρθουν, αναγγέλλονται… -η επέλαση της Ελαφράς Ταξιαρχίας! Ό,τι δεν έχει ανεβεί εν Ελλάδι θ’ ανεβεί -το θέμα, βέβαια, είναι, ΠΩΣ ανεβαίνει…- ΕΔΩ και ΤΩΡΑ. Μπρόντγουέι γενήκαμε. Τρέμε Μπομπ Φόσι!
Αφού, αν δεν ήμανε φάλτσος και δεν είχα κι εκείνη την κήλη, μεταξύ τρίτου-τετάρτου δίσκου, θα το σκεφτόμουνα κι εγώ...



Ο Ακύλλας Καραζήσης θα ’ναι ο σκηνοθέτης του πολυβραβευμένου (οκτώ βραβεία «Τόνι» το 2012, μεταξύ των οποίων του Καλύτερου Μιούζικαλ και του Καλύτερου Λιμπρέτου) αμερικάνικου μιούζικαλ «Once» των Γκλεν Χάνσαρντ και Μαρκέτα Ιργκλόβα (μουσική και στίχοι) και Έντα Γουόλς (λιμπρέτο), που θα παρουσιάσει, την επόμενη σεζόν 2018/2019, η Εναλλακτική Σκηνή της Εθνικής Λυρικής Σκηνής στην αίθουσά της στο ΚΠΙΣΝ.


Το «Once» (2011), βασισμένο στην ομώνυμη (στην Ελλάδα πρωτοπροβλήθηκε με τον τίτλο «Μια φορά» στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Αθήνας «Νύχτες Πρεμιέρας» του 2007 και, στη συνέχεια, τη σεζόν 2007/2008, στις αίθουσες) ιρλανδική ταινία (2007) -ρομαντικό μιούζικαλ- του Τζον Κάρνι που πρωταγωνιστές της ακριβώς ήταν το ζευγάρι των συνθετών/στιχουργών του θεατρικού μιούζικαλ (Φωτογραφία: Joan Marcus).
Θα ’ναι η δεύτερη συνεργασία του Ακύλλα Καραζήση με την «Εναλλακτική Σκηνή» της Λυρικής, καθώς φέτος, ήδη, ανέβασε εκεί την αγγλική κωμική όπερα των Άρθουρ Σάλιβαν (μουσική) και Ου. Σ. Γκίλμπερτ (λιμπρέτο) «Ο Μικάδος».




Οι ηθοποιοί, στην περίοδο των γιορτών Χριστουγέννων/Πρωτοχρονιάς κάνουν, ειδικά στα μεγάλα θέατρα του κέντρου, συνήθως, περισσότερες παραστάσεις, χάνοντας την εβδομαδιαία μέρα αργίας που, εκ του νόμου, δικαιούνται. Οι θεατρικοί επιχειρηματίες, συνήθως, καταργούν κάποια απ’ τις επόμενες -και, βέβαια, τις μη κερδοφόρες- παραστάσεις δίνοντάς τους την ευκαιρία ν’ αναπληρώσουν την αργία.
Η «Αθηναϊκά Θέατρα», για τον «Αύγουστο» που παίζεται στο θέατρο «Δημήτρης Χορν», αποφάσισε να μη δοθεί η παράσταση της Τσικνοπέμπτης -μέρα αντιθεατρική, οπότε και τα εισιτήρια είναι λίγα- για ν’ αναπληρώσουν οι ηθοποιοί την αργία τους. Δικαίωμά της. Αλλά δεν ξέρω πότε πήρε την απόφαση. Η Viva, που ’χει αναλάβει την ηλεκτρονική διάθεση των εισιτηρίων ζητώντας τα στοιχεία -ΚΑΙ τους αριθμούς τηλεφώνων- αυτών που θα τ’ αγοράσουν, για τη συγκεκριμένη παράσταση, όμως, πουλούσε εισιτήρια.
Η αναγνώστρια κ. Κατερίνα Παπακωνσταντίνου μου καταγγέλλει ότι η ηλικιωμένη μητέρα της και μια φίλη της, που ’χαν προαγοράσει, μέσω Viva, εισιτήρια, μόνον όταν έφτασαν στο θέατρο, μετά από αρκετή ταλαιπωρία στο ταξί λόγω της κίνησης της μέρας, πληροφορήθηκαν, χωρίς να τους δοθεί εξήγηση, ότι η παράσταση δε θα γίνει. Απλώς, στις διαμαρτυρίες τους, η απάντηση του ταμείου ήταν «μπορείτε να πάρετε τα λεφτά σας πίσω». Αχαρακτήριστο! Η «Αθηναϊκά Θέατρα» δε νομίζει πως, αφού η Viva είχε τα τηλέφωνα και δεν επρόκειτο για κάτι έκτακτο, θα ’πρεπε να ’χει ειδοποιήσει τους θεατές που αποφάσισαν να την τιμήσουν και να δώσουν τα ευρώ τους; Αυτό δεν την τιμά. Κι αυτά συσσωρεύονται και, κάποια, στιγμή, πληρώνονται…




Κυκλοφορεί ως ανέκδοτο. Πώς θ’ αποκαλούμε πια το αεροδρόμιο των Σκοπίων; Skopje Former Alexander the Great Airport. Προσωρινά.
Όλος ο κόσμος, μια σκηνή…

No comments:

Post a Comment