May 14, 2015

Πρόσεξε ποιος βάζει την υπογραφή σου...


Το Τέταρτο Κουδούνι / 14 Μαΐου 2015 

Όλο και κάποιον/-α απ’ τη λίστα των 58-1=57-1=56-1=55 προσωπικοτήτων του πολιτισμού που, υποτίθεται, υπέγραψαν την επιστολή διαμαρτυρίας για την «πολιτική δίωξη» του Σωτήρη Χατζάκη, τέως καλλιτεχνικού διευθυντή του Εθνικού, συναντώ. Και τον/ην ακούω να μου καταγγέλλει ή να μου εξομολογείται, αγανακτισμένος/-η ή συγκρατημένος/-η, πως ποτέ δεν έβαλε την υπόγραφή του/της στην επιστολή αυτή. Πέραν των τριών που ήδη έβγαλαν ανακοινώσεις διάψευσης. Υπάρχουν, όμως, βλέπετε και κάποιοι που βρέθηκαν -ή μάλλον τους έφεραν- σε εξαιρετικά δύσκολη θέση οι σωματοφύλακες/συλλέκτες υπογραφών του Χατζακιστάν, διότι, ενώ δεν υπέγραψαν, υπάρχουν λόγοι που δεν μπορούν να πουν δημόσια ότι τρίτοι έκαναν χρήση της υπογραφής τους. Εγώ τους λέω: «Μη σκάτε, την είχαμε μυριστεί την καλπουζανιά, την ‘εξ υπερβολικού ζήλου’ υποτίθεται»...
Πάντως έμαθα, από έγκυρη πηγή, πως την επιστολή διακινούσε άνθρωπος του πνεύματος -των γραμμάτων, των λέξεων και του Τύπου-, που είχε συνεργαστεί με το Χατζακιστάν -και αμειφθεί βέβαια- αλλά που, τελικά, ο ίδιος δεν την υπέγραψε (!!!!!) -την ουρά μας απέξω και κάνουμε τον Γιαπωνέζο για να ’χουμε και μια πισινή... 
Στο μεταξύ ο τέως σιωπά απ’ την (πολιτιστική) Μακρόνησο στην οποία τον έχουν ρίξει με την αξιοπρέπεια ενός τέως. Και κάπως ησυχάσαμε απ’ τον ανηλεή βομβαρδισμό μέιλ(ς).


Της τελευταίας στιγμής. Γρήγορα πληκτρολογήστε στο Google σας Διαύγεια-Εθνικό Θέατρο. Πανηγύρι! Και τι, μα και τι θα δουν τα μάτια σας... Εγώ, πάντως, σας προειδοποίησα.



Τέτοιο δέσιμο δηλαδή... Απίστευτο! Ο -ώριμος συγγραφέας μας - Δημήτρης Δημητριάδης κι ο –νεαρός μας σκηνοθέτης- Δημήτρης Καραντζάς. Σαράντα τρία χρόνια τους χωρίζουν -μια ολόκληρη ζωή- κι ο εικοσιοκτάχρονος σκηνοθέτης έχει καταλάβει όσο ελάχιστοι, νομίζω, τα κείμενα του Δημητριάδη.
Και γίνεται ο καλύτερος μεσολαβητής για να τα καταλάβουμε κι εμείς -διότι δεν είναι ο Δημητριάδης κι ο πιο εύκολος των θεατρικών μας συγγραφέων... Το απέδειξε πέρσι στην «Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών» με τον «Κυκλισμό του τετραγώνου», το σιγουρεύει και φέτος στο θέατρο «Οδού Κυκλάδων-Λευτέρης Βογιατζής» με τον «Φαέθοντα».
Δεν ξέρω αν κι ο Δημήτρης Δημητριάδης έχει κάνει πια πιο προσιτά, πιο «χειροπιαστά» τα έργα του, αν τα χει ξελαμπικάρει, αλλ’ αυτή η παραβολή του που αντλεί απ’ τον αρχαίο ελληνικό μύθο για να βυθιστεί στο βάρβορο της Αγίας Οικογένειας παρουσιάζεται με τρόπο καθηλωτικό.


Με ρυθμούς συγκοπτόμενους τέλειους, μέσα σ’ ένα ηχητικό περιβάλλον συναρπαστικό του Δημήτρη Καμαρωτού -σωστά χαρακτηρίζεται «ηχητική δραματουργία»-, κουρδισμένη σαν ένα εφιαλτικό σύγχρονο μπαλέτο -μια ατμόσφαιρα ανείπωτου, καταπίεσης, τρόμου... Και με πέντε ηθοποιούς-διαμάντια: ο νεαρός Άρης Μπαλής -τάλαντο, το διαπίστωσα φέτος και στον «Σλάντεκ» του φον Χόρβατ, στην «Πόρτα», όπου έπαιζε-, αυτός ο αφοπλιστικός διμελής μαυροφορεμένος «Χορός» με Εύη Σαουλίδου και Σταυρούλα Σιάμου, η Ανέζα Παπαδοπούλου, αλλόφρων μάνα που απωθεί μέχρις ασφυξίας την αλλοφροσύνη της, και πάνω απ΄όλους ο Περικλής Μουστάκης. Όχι, εγώ δε θα τον «ανακαλύψω» τώρα, τον ξέρω απ’ την εποχή του «Θεάτρου Τέχνης» και τον «ανακάλυψα» ήδη απ’ το 1988, όταν έκανε την «Έλα» του Άχτερνμπους στα πρώτα βήματα της «Πράξης», στο θέατρο «Οδού Κεφαλληνίας». Απλώς εδώ, πέρα απ’ το διαπιστωμένο ρολίστικο τάλαντό του, θαύμασα την ενέργειά του και τις εκπληκτικές αντοχές του. Σπουδαία ερμηνεία ενός φρικώδους padre padrone!


Δεύτερη επιτυχία του Δημήτρη Καραντζά φέτος, μετά το άκρως λιτό, στιλιζαρισμένο, σχεδόν αναλογιακό «Σλάντεκ» που ήδη ανέφερα προηγουμένως. Θα πάει μπροστά ο νέος, αν έχει αυτοσυγκράτηση, μέτρο και σεμνότητα -που δε σημαίνει έλλειψη αυτοπεποίθησης...- κι αν δε σπαταλήσει τις δυνάμεις του.
Είδα και τις τέσσερις μετά Λευτέρη Βογιατζή παραστάσεις νέων στο θέατρό του. Απ’ τις τρεις πρώτες απογοητεύτηκα. Η τέταρτη δικαιώνει την ιστορία του θεάτρου αυτού.


«Θεωρίες συνωμοσίες εξυφαίνονται», λέει, «γύρω από τη νεογέννητη πριγκίπισσα Σάρλοτ» -ξέρετε, Ηνωμένο Βασίλειο, του Ουίλιαμ και της Κέιτ κλπ. Η συγκεκριμένη εφημερίδα «φιλοξενεί τις απόψεις διαφόρων γυναικών από τη Ρωσία, οι οποίες, όπως φαίνεται, αφού μελέτησαν επισταμένως τις εικόνες και τις φωτογραφίες της Κέιτ Μίντλτον που κρατούσε τη νεογέννητη κόρη της, αποφάνθηκαν πως επρόκειτο για μία καλοστημένη απάτη.
‘Η Κέιτ Μίντλτον ήταν πολύ όμορφη για να έχει μεταφερθεί με ωδίνες και να έχει γεννήσει λίγες ώρες πριν από τη δημόσια εμφάνισή της’ λέει μία από τις γυναίκες αυτές, στην εφημερίδα. Άλλες είπαν ότι ‘είναι αδύνατο για τη Δούκισσα του Κέιμπριτζ να δείχνει, ελάχιστα μετά τον τοκετό, τόσο όμορφη, λαμπερή και καθόλου ταλαιπωρημένη’ ενώ αναρωτήθηκαν σχετικά με την πραγματική ημερομηνία γέννησης του μωρού, αφού το κοριτσάκι που κρατούσε στην αγκαλιά της η Κέιτ δεν φαινόταν για νεογέννητο πέντε ωρών. Μία από τις γυναίκες που μίλησε στην εφημερίδα είπε: ‘Αν πραγματικά γέννησε η ίδια το μωρό και μάλιστα φυσιολογικά, τότε σίγουρα αυτό συνέβη μερικές μέρες πριν από εκείνη που λένε’».
Ξέρετε ποια είναι η συγκεκριμένη εφημερίδα που γράφει αυτά τα «καυτά»; Εδώ σας έχω. Η «Σαν»; Αμ δε! Η «Κομσομόλσκαγια Πράβντα»! Το πάλαι ποτέ, επίσημο όργανο της Κεντρικής Επιτροπής της ΚΟΜΣΟΜΟΛ, ήτοι της Πανενωσιακής Λενινιστικής Κομμουνιστικής Ένωσης Νεολαίας της τότε Σοβιετικής Ένωσης.
Πού να το φανταστώ κάποτε αυτό... Ε; Πού; Και πώς; Τα ύστερα του κόσμου! Θα ’χει τουμπάρει η μούμια του Λένιν στο Μαυσωλείο του. Αφήστε τα κόκκαλά του, τρίξιμο...
Όλος ο κόσμος, μια σκηνή...


Όχι. «Το Τέταρτο Κουδούνι» δε... συνέπηξε, όπως έγραφαν πάλαι ποτέ, θίασο. Και δε συμμετέχει με την παράσταση «Ελληνικός κινηματογράφος σε άσπρο μαύρο», σε διασκευή κειμένων και κείμενα Ντίνας Κουλοχέρη και σε σκηνοθεσία συλλογική, στις 30 και 31 Μαΐου, στο «Off Off Athens» Θεατρικό Φεστιβάλ που οργανώνεται για 7η χρονιά στο «Επί Κολωνώ» και που ήδη τρέχει. Πρόκειται, απλώς περί συνωνυμίας. Και περί της θεατρικής ομάδας «Τέταρτο Κουδούνι» (χωρίς, νομίζω, το άρθρο, «Το») που εδρεύει στα Σπάτα -έχω γράψει σχετικά στο «Τέταρτο Κουδούνι» στις 17 Νοεμβρίου 2011- και που ’χει ιδρυθεί το 2001, δυο χρόνια μετά την εκκίνηση στα «Νέα» της ομώνυμης στήλης η οποία κατέληξε στο παρόν blog. Μπερδεύουμε λίγο τους ενδιαφερόμενους γι αυτό να σας διαβεβαιώσω πως δεν ντεμπουτάρω στο σανίδι -αν και ποτέ δεν ειν’ αργά... Στους συνονόματους εύχομαι κάθε επιτυχία.




Χαρισματικό πλάσμα. Η Χριστίνα Μαξούρη. Εξαίρετη ηθοποιός αλλά και με προικισμένες φωνητικές χορδές. Δηλαδή φωνάρα! Συν παλλόμενες εσωτερικές χορδές -μια ερμηνευτική ευαισθησία μοναδική και μια αμεσότητα συγκινητική. Την άκουσα στο «Κέντρο Ελέγχου Τηλεοράσεων», σ’ αυτή τη μουσική παράσταση που κάνει, από πέρσι νομίζω, με τον τίτλο «Δανεικά παπούτσια» -τραγούδια κάθε λογής αλλά και ποιήματα ή κείμενα που αγαπάει. Α καπέλα βασικά αλλά και με τη συνοδεία κάποιων οργάνων που η ίδια παίζει -μεταλλόφωνο για παράδειγμα. Από Χατζιδάκι και ρεμπέτικα -τραγούδησε ένα του Τσιτσάνη μοναδικά- μέχρι φολκ, γαλικές μπαλάντες και όπερα! Μαζί της, στο δεύτερο μέρος, αρμονικά συνέπλευσε ο Αλέξανδρος Εμμανουηλίδης με δικά του τραγούδια. Σε μια παρεΐστικη, ζεστή ατμόσφαιρα. Και το θέατρο γεμάτο -τα μυρίζεται, τελικά, ο κόσμος τα καλά.




Το σημερινό «Τέταρτο Κουδούνι» είναι αφιερωμένο στη μνήμη της Λίλυς Παπαγιάννη που έφυγε απ’ τη ζωή προχτές, 12 Μαΐου, στα 80 της χρόνια. Την εκτιμούσα για το Ήθος της και τη θαύμαζα για το τάλαντό της. Μέσα απ' τον κινηματογράφο αλλά μέσα και απ’ το θέατρο. Απ’ την πρώτη στιγμή που θυμάμαι να την είδα στη σκηνή: Ρεγάνη στον «Βασιλιά Λιρ» του ΚΘΒΕ, στο Ηρώδειο, το 1969. Και δε θα ξεχάσω ποτέ ΠΏΣ έκανε μπουλβάρ στα «Μαθήματα γάμου», ένα απλώς χαριτωμένο εργάκι, μαζί με τον Άγγελο Αντωνόπουλο: η προσωποποίηση της φινέτσας αλλά κι η ενσάρκωση του χιούμορ. Μια απολαυστική Θεατρίνα με την ουσιαστικότερη σημασία της λέξης.
Δεν της έκανα ποτέ συνέντευξη που τόσο το επιθυμούσα γιατί δεν ήθελε να δίνει συνεντεύξεις. Και, δυστυχώς, δεν είχα την τύχη ποτέ να μιλήσω μαζί της. Πολύ λυπάμαι (Η φωτογραφία απ’ την τηλεοπτική μεταφορά, το 1978, του έργου του Τέρενς Ράτιγκαν «Βαθιά γαλάζια θάλασσα» που ’παιξε και στο θέατρο).

3 comments:

  1. Και εγώ την εκτιμούσα ιδιαίτερα. Δεν ήταν μεγάλη γιά τα σημερινά δεδομένα. Κρίμα, αλλά ο θάνατος δυστυχώς είναι αναπόφευκτος.

    ReplyDelete
  2. Εξαιρετικός ο ''Φαέθων'',συμφωνώ απόλυτα! Συνεχίζει επάξια τη μεγάλη παράδοση των παραστάσεων του Κουν και του Βογιατζή! Χαίρομαι που εκτιμάς κι εσύ τη Χριστίνα Μαξούρη! Θα κάνει πολλά στο θέατρο,αρκεί να την αξιοποιήσουν οι σκηνοθέτες μας περισσότερο...

    ReplyDelete