Όλα σε χρυσό, μαύρο, μπλε κι ένα λευκό γιακαδάκι

 

Το Τέταρτο Κουδούνι / Τέτοιες Μέρες, Τέτοια Λόγια... 192

 

Το Μπαλέτο της Εθνικής Λυρικής Σκηνής, μετά το περσινό τρίπτυχο «3 Rooms» που παρουσίασε στην Αίθουσα «Σταύρος Νιάρχος», επέλεξε, φέτος, για ένα ανάλογο εγχείρημα -triple bill-, με τον τίτλο «Human Nature» («Ανθρώπινη φύση»), την «Εναλλακτική Σκηνή» της. Που, όντως, ταίριαζε περισσότερο στη σύλληψη. Το φετινό τρίπτυχο δε διέθετε ονόματα χορογράφων τρανταχτά, όπως το περσινό, του Γίρζι Κίλιαν και του Οχάντ Ναχαρίν, αλλά το βρήκα πιο ισορροπημένο. Και απολύτως αποδοτικο: παρών, ανάμεσα στους τρεις χορογράφους της βραδιάς, όπως και πέρσι, ο διευθυντής του Μπαλέτου Κωνσταντίνος Ρήγος, με μια χορογραφία του που ’χε κάνει την πρεμιέρα της ψηφιακά το 2021 και στο εξωτερικό το 2022 και, μαζί του, ένας έλληνας και ένας αλβανός χορογράφος -ο Χάρης Γκέκας και ο Γκεντιάν Ντόντα- που ’χουν, όμως, ήδη, πίσω τους, διεθνή καριέρα και που δημιούργησαν αποκλειστικά για το Μπαλέτο τις ΕΛΣ, σε πρώτη παρουσίαση, τις χορογραφίες τους. Κι οι τρεις χρησιμοποίησαν από οκτώ χορευτές -3x8- της νεότερης, κυρίως, και πολύ αποτελεσματικής γενιάς του Μπαλέτου.

Στην «Έκλειψη» -σε μουσική Αποστόλη Κουτσογιάννη- ο Χάρης Γκέκας έδωσε κίνηση σ’ ένα ερωτικό κάλεσμα. Η χορογραφία του κέρδισε πόντους απ’ το σκηνικό -μια μεγάλη φέτα-έλασμα σε φθαρμένο, σκοτεινό χρυσό χρώμα, στον φόντο- και τα ανάλογου χρώματος υπέροχα κοστούμια, που όλα τα υπέγραφε ο ίδιος. Ήτοι ένα εξαιρετικό αισθητικά αποτέλεσμα.

Ο Κωνσταντίνος Ρήγος στα «Τραγούδια χωρίς λόγια» επέλεξε τρεις πολύ ενδιαφέρουσες μουσικές του Δημήτρη Τερζάκη και, πάνω τους, κέντησε, γύρω από ένα τραπέζι και οκτώ καρέκλες, όλα μαύρα -το σκηνικό δικό του-, κίνηση για τους οκτώ χορευτές του, ντυμένους στα μαύρα απ’ τον Γιώργο 

Μεσημέρη ο οποίος πρόσθεσε μόνον ένα λευκό γιακαδάκι στο μαύρο κοστούμι μιας απ’ τις χορεύτριες -μια νότα απολύτως ποιητική.

Σε σκούρο μπλε βελούδο ντυμένοι απ’ τον Άρντι Ασλάνι οι οκτώ χορευτές του Γκεντιάν Ντόντα, στη χορογραφία του «Ο λόφος», όπου, σε μουσική του Τσέζαρ Αλιάι, υλοποίησε μια ιδέα του εμπνευσμένη από ένα κείμενο του

γλύπτη Αλμπέρτο Τζακομέτι: η πιο ολοκληρωμένη, ίσως, χορογραφία, μιας συνολικά ενδιαφέρουσας βραδιάς. 

Οι παραστάσεις έληξαν πριν προλάβω να γράψω αλλά το τρίπτυχο κάλλιστα θα μπορούσε να περιληφθεί στο ρεπερτόριο της επόμενης σεζόν (Φωτογραφίες: Βαλέρια Ισάεβα).