Σκηνοθέτης εγεννήθη ημίν

 

Το Τέταρτο Κουδούνι / Τέτοιες Μέρες, Τέτοια Λόγια... 170

 

Το καλοκαίρι, στην «Πειραιώς 260» του Φεστιβάλ Αθηνών, είδα, με εισιτήριο, μια και μοναδική παράσταση: «Ο σκύλος, η νύχτα και το φεγγάρι» του σύγχρονου Γερμανού Μάριους φον Μάγενμπουργκ. Επειδή πολλά είχα ακούσει και διαβάσει για το σκηνοθέτη της. Ένα σκοτεινό, ποιητικό, καφκικό και με σεξπιρικές ατμόσφαιρες μοντέρνο, πολύ ενδιαφέρον θεατρικό έργο του 2008. Σε σκηνοθεσία Γιώργου Κουτλή, ενός πολύ νέου ακόμα σκηνοθέτη -απόφοιτου (2014) της δραματικής σχολής του Ωδείου Αθηνών, που, κατευθείαν μετά την αποφοίτησή του, έφυγε στην Μόσχα, όπου, για τέσσερα χρόνια, σπούδασε σκηνοθεσία στην περίφημη σχολή GITIS. 

Μια σκηνοθεσία, βουτηγμένη στα σκοτάδια και στις ομίχλες, χωρίς να παραβλέψει το χιούμορ του έργου -εκείνο λάιτ μοτίφ -«Έφαγα μύδια» -«Αύγουστο μήνα;»...-, η οποία αγκάλιασε, ανέδειξε, εκτόξευσε το έργο, στην έξοχη μετάφραση του Γιώργου Δεπάστα, οδηγώντας και δένοντας υποδειγματικά τους τρεις -πολύ καλούς, εξάλλου- ηθοποιούς του Δήμητρα Βλαγκοπούλου, Θάνο Λέκκα, Βασίλη Μαγουλιώτη. Όσο προχωρούσε η παράσταση τόσο περισσότερο με -μας- συνάρπαζε, τόσο περισσότερο ήθελα, μόλις τελειώσει, να γυρίσω σπίτι να γράψω, είχα ήδη βρει και τον τίτλο: «Σκηνοθέτης εγεννήθη ημίν».

Η παράσταση ήταν η τελευταία απ’ τις προγραμματισμένες πέντε του έργου στο Φεστιβάλ, δεν υπήρχαν άλλες, μετά φύγαμε για κάποιες διακοπές, το κείμενο αυτό δεν το έγραψα ποτέ. Ήταν η πρώτη παράσταση του Γιώργου Κουτλή που ’βλεπα -δεν είχα προλάβει να δω, το 2020/2021, την πρώτη του παράσταση με το «Παίζοντας το θύμα» των Αλιέγκ και Βλαντίμιρ Πρεσνικόφ στην Πειραματική Σκηνή του Εθνικού, που διακόπηκε, λόγω της καραντίνας, δεν είχα δει στο «Κιβωτός», στην περσινή πρώτη σεζόν τους 2021/2022, τους «Παίκτες» του Νικολάι Γκόγκολ,  σε διασκευή του, ήτοι την παράσταση που, λόγω επιτυχίας, εκτίναξε το όνομά του, δεν είχα δει το «Talk Show» του Suyako (Βασίλη Μαγουλιώτη) στην «Αποθήκη», επίσης το 2021/2022. 

Φέτος, όμως, είδα τον «Άνθρωπο απ’ το Παντόλσκ» του Ντμίτρι Ντανίλοφ στην Σκηνή «Νίκος Κούρκουλος» του Εθνικού, είδα και «Το όνειρο ενός γελοίου», διασκευή του με τον Νικόλα Χανακούλα απ’ τον Φιόντορ Ντοστογιέφσκι, παράσταση που ’κανε για το ΔΗΠΕΘΕ Κρήτης και τώρα παίζεται στο «Πορεία» κι η πεποίθησή μου στερεώθηκε: σκηνοθέτης εγεννήθη ημίν -κι ας μη μου άρεσαν οι «Παίκτες» που παίζονται για δεύτερη σεζόν και που είδα φέτος, τη θεώρησα πολύ χαβαλεδιάρικη και θορυβώδη αυτή την παράσταση. 

Ο Γιώργος Κουτλής έχει σκηνοθετήσει φέτος στο «Ακροπόλ», σε κείμενα Οδυσσέα Ιωάννου, και την παράσταση «Κατάστρωμα  Α» που ντύνει τη συναυλία του Γιάννη Κότσιρα κι ετοιμάζει, για την Εναλλακτική Σκηνή της Λυρικής, την πολυσυζητημένη «Στρέλλα», όπερα του Μιχάλη Παρασκάκη, πάνω σε λιμπρέτο της Αλεξάνδρας Κ*, αντλημένο απ’ το σενάριο των Πάνου Κούτρα και Παναγιώτη Ευαγγελίδη για την ομώνυμη ταινία του πρώτου. Ενώ έχει αναλάβει, ως καλλιτεχνικός υπεύθυνος για τη φετινή σεζόν, την Πειραματική Σκηνή Νέων Δημιουργών του Εθνικού, που ’κανε ήδη ένα ελπιδοφόρο ξεκίνημα με την περιπατητική παράσταση «Τοπογραφία θανάτου ή Ας μην ξεχάσουμε», σε σύλληψη και σκηνοθεσία: Μπρικένα Γκίστο και δραματουργική σύνθεση Ιωάννας Λιούτσια, και για την οποία πολλά σχέδια δράσεων είναι καταστρωμένα. 

Ο Γιώργος Κουτλής έχει κάνει, μέσα σε δυο χρόνια και κάτι, ένα εξαιρετικό ξεκίνημα. Το θέμα είναι να συνεχίσει έτσι, να μην καταληφθεί απ’ την αλαζονεία της επιτυχίας -που ούτε το καταλαβαίνεις πώς και πότε σου ’ρχεται- και να μάθει να λέει όχι -διότι είναι περιζήτητος πια- για να μην σπαταλήσει τις δυνάμεις του. Του το εύχομαι ολόψυχα.

Και για να καταλήξω: η Κατερίνα Ευαγγελάτου, σιγουρεμένη πια για τη δεύτερη τριετή θητεία της ως καλλιτεχνικής διευθύντριας του Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου, ετοιμάζοντας το πρόγραμμά της για το καλοκαίρι του 2023, ας μην παραλείψει να εντάξει στην «Πειραιώς 260», την επανάληψη του  «Ο σκύλος, η νύχτα και το φεγγάρι» του Μάριους φον Μάγενμπουργκ, στη σκηνοθεσία του Γιώργου Κουτλή: η παράσταση ήταν απ’ αυτές που  τιμούν κι ανεβάζουν το επίπεδο του Φεστιβάλ -«η πιο ενδιαφέρουσα από κάθε άποψη παράσταση του καλοκαιριού που πέρασε, εξ όσων παρακολούθησα τουλάχιστο» έγραψε η έγκυρη κριτικός Ματίνα Καλτάκη- αλλά άρεσε και στο κοινό που γέμισε επί πέντε μέρες την αίθουσα όπου παιζόταν. Είναι πολλοί που θέλουν να τη δουν, είμαστε πολλοί που θέλουμε να την ξαναδούμε.