Όπισθεν ολοταχώς...

 

Το Τέταρτο Κουδούνι / Τέτοιες Μέρες, Τέτοια Λόγια... 54

 

Να χαρώ που ανοίγουν -όπως ανοίγουν...- τα θέατρα; Να χαρώ. Αλλά η μεγάλη μου απορία και η μεγάλη μου αμφιβολία είναι προς ποια κατεύθυνση μέλλεται να κινηθούν από ’δω και πέρα.

Διότι κάτι χιλιοπαιγμένα, ξεθυμασμένα μπουλβαράκια που τ’ ανέβαζαν το ’60 και το ’70 καλοί θίασοι, όταν θέλανε να ξελασπώσουν, γιατί είχαν μπει μέσα με τα «ποιοτικά», και τα οποία αναγγέλλονται, τώρα, τυλιγμένα με μεταξωτές κορδέλες που δεν είναι παρά φύκια, κάτι έργα συρρικνωμένα, κάτι ξαναμαγειρεμένες, όχι και πολύ πετυχημένες, παραστάσεις -«δεν πετάμε τίποτα»-, κάτι «συνεπτυγμένοι» κλασικοί με την προσθήκη πολλών καρυκευμάτων για να μη μυρίζει η -στο βάθος- μούχλα, κάτι παραστάσεις που εξαγγέλλονται και πάλι κατά ριπάς δε μου πολυγεμίζουν το μάτι. Πάνω που νομίζαμε ότι κάτι θα γίνει, ότι κάτι θ’ αλλάξει με την πανδημία και με το κλείσιμο των θεάτρων και με την οικονομική κρίση και πάνω που λέγαμε ότι οι άνθρωποι του θεάτρου κάπως διαφορετικά θα σκεφτούν και κάπως διαφορετικά θα τα κοιτάξουν τα πράγματα και θα συνειδητοποιήσουν ότι ο πληθωρισμός δεν είναι υγιές φαινόμενο… Μπααααα… (Και δεν εννοώ τις εξαιρέσεις).

Πάντως, λίγο-πολύ, αυτά τα περίμενα. Εκείνο που με εντυπωσιάζει είναι  η επιστροφή στο -ακόμα πιο φαύλο...- (θεατρικό) παρελθόν. Του ’70 και του ’80. Όταν, με την τηλεόραση, απειλητικά στις «δόξες της, έβλεπα στις μαρκίζες των θεάτρων, ανάμεσα στα ονόματα των τότε πρωταγωνιστών, να αναδύονται διάφορα σταρςςςς των in σίριαλςςςςςς: «ΚΑΙ ο Φανούρης από τη ‘Γειτονιά μας’» «Συμμετέχει ο Ψάχος από τον ‘Άγνωστο πόλεμο’», «Έκτακτη σύμπραξη ο Αλέξης από τον ‘Μεθοριακό σταθμό’», «ΚΑΙ η Τούλα από το ‘Λούνα παρκ’»...

Και που σα να βλέπω -κατανοώ την απόγνωση και τον πανικό, βέβαια...- να επανέρχονται, προσαρμοσμένα στη σύγχρονη πραγματικότητα, όχι, έστω, στις μαρκίζες -που σιγά μην αργήσουν κι οι μαρκίζες... -τα ανάλογα: «Και ο... από τις ‘Άγριες μέλισσες’», «Και η... από τις ‘Άγριες μέλισσες’, «Και η άλλη η... από τις ‘Άγριες μέλισσες’», «Και ο άλλος ο... από τις ‘Άγριες μέλισσες’». Όπου οι «Άγριες μέλισσες» να ’χουν εξελιχθεί σε αρτεσιανό φρέαρ που αρδεύει την ελληνική σκηνή -χωρίς να υστερούν κι οι άλλες σειρές με σουξέ. Κι όχι μόνο στους, λεγόμενους  «εμπορικούς θιάσους». 

Εν ολίγοις, όπισθεν ολοταχώς...