Παγκόσμια Ημέρα Κλειστών Θεάτρων

Το Τέταρτο Κουδούνι / Τέτοιες μέρες, Τέτοια Λόγια... 52

Το κείμενο αυτό δημοσιεύτηκε στον ιστότοπο parallaximag.gr της Θεσσαλονίκης, μαζί με τα κείμενα οκτώ, ακόμα, ανθρώπων του θεάτρου -με άμεσο ή έμμεσο αντικείμενο το θέατρο-,  στους οποίους μου έκανε την τιμή να με συμπεριλάβει. Στις 27 Μαρτίου 2021, με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Θεάτρου. Και με τον γενικό τίτλο «Παγκόσμια Ημέρα Θεάτρου με κλειστά θέατρα: Εννέα θεατράνθρωποι γράφουν στην parallaxi». Το απομόνωσα και το ανεβάζω κι εδώ.

 

 

Θα σοκάρω. Αλλά ομολογώ ότι το Θέατρο δεν μου έχει λείψει. Ίσως είχα ανάγκη από αγρανάπαυση. Ίσως οι παραστάσεις στις ελληνικές σκηνές που είχαν φτάσει τις 1500 (;) -κάθε χειμώνα/άνοιξη και μόνο- να με είχαν μπουκώσει. Δεν αισθάνθηκα την ανάγκη ούτε να το υποκαταστήσω με όλες αυτές τις online, live streaming, on demand...παραστάσεις που όλο και πληθαίνουν. Εκείνο που μου έχει λείψει είναι το Καλό Θέατρο. Το σπάνιο δηλαδή. Αυτό περιμένω. Θα ξανάρθει; Θα το πνίξει η οικονομική ανέχεια; Θα μπορώ να δω πια Θέατρο χωρίς όλες τις «πίσω» σκέψεις που θα μου έχει δημιουργήσει αυτή η πλημμυρίδα των πάσης φύσεως καταγγελιών;  Πώς μπορώ να γιορτάσω, λοιπόν, τη σημερινή Παγκόσμια Ημέρα Θεάτρου; Εκτός του ότι δεν πολυπιστεύω τις τυπικές «Παγκόσμιες Ημέρες» -αν κάτι το αγαπάς, το αγαπάς κάθε μέρα... Η οποία, συμπτωματικά, κλείνει τα 60 χρόνια αφότου τη θεσμοθέτησε (1961, με πρώτη υλοποίηση το 1962) το Διεθνές Ινστιτούτο Θεάτρου. Πώς μπορώ να γιορτάσω μια Παγκόσμια Ημέρα Θεάτρου με τα θέατρα κλειστά εδώ και μήνες; Παγωμένος περιμένω να κοπάσει η πανούκλα. Παγωμένος περιμένω τη συνέχεια. Με βαθύ προβληματισμό πώς θα είναι το Θέατρο «μετά». Θέλω να ευχηθώ να μην είναι όπως «πριν». Να είναι καλύτερο. Θέλω να ευχηθώ να είναι και πάλι Θέατρο ζωντανό -σε αίθουσες, με κοινό στην πλατεία. Θέλω να ευχηθώ, την Πολιτεία να τη νοιάξει περισσότερο το Θέατρο -κι όλες οι τέχνες. Και θέλω να ευχηθώ όλοι, πάνω, πίσω, κάτω και μπροστά από τη σκηνή, να είμαστε καλά.