Online θεατρική πανδημία…

Το Τέταρτο Κουδούνι / Τέτοιες Μέρες, Τέτοια Λόγια... 4

Δωρεάν διαδικτυακές μεταδόσεις, μαγνητοσκοπήσεις, βιντεοσκοπήσεις, κινηματογραφήσεις, youtube, online προβολές, livestream, onDemand θεατρικές παραστάσεις, παραστάσεις όπερας, παραστάσεις χορού...: με το που μας έκλεισαν στα σπίτια μας λόγω covid-19 κι έκλεισαν τα θέατρα, κι έκλεισαν όλοι οι χώροι ψυχαγωγίας, ξεχύθηκαν στο διαδίκτυο. Παραστάσεις πρόσφατες και παλαιότερες και παλαιότατες, παραστάσεις εξαιρετικές, απλώς καλές, μέτριες ή και άθλιες -που, κανονικά, θα ’πρεπε να τις κρύβουν κι όχι να τις δείχνουν...-, οι περισσότερες εκ των ενόντων, στο πόδι, πρόχειρα, για λόγους αρχείου βιντεοσκοπημένες ή -λίγες- ευπρεπώς ή καλά ή ειδικά κινηματογραφημένες, όπως η «Ηλέκτρα» του «Θεσσαλικού», του Τσιάνου και της Κονιόρδου την οποία πρότεινα. Τις ανεβάζουν πια, τις προσφέρουν με ρυθμό πολυβόλου ηθοποιοί, σκηνοθέτες, δημόσιοι και ιδιωτικοί θεατρικοί οργανισμοί, ΔΗΠΕΘΕ, ιδιωτικοί θίασοι και ομάδες...

Το φαινόμενο αυξάνεται κατά γεωμετρική πρόοδο. Αν προσθέσουμε τις θεατρικές παραστάσεις, παραστάσεις όπερας και χορού που ρίχνουν στο διαδίκτυο, επίσης κατά δεκάδες, Άγγλοι, Γάλοι, Πορτογάλοι, Σέρβοι, Βούλγαροι, Ρουμάνοι, Πολονοί, αγάδες, πασάδες, ντερβισάδες, Ρόσοι, Μπόερς και Οθομανοί..., αυτές, συνήθως, ειδικά και εξαιρετικά μαγνητοσκοπημένες/κινηματογραφημένες, φτάνουμε σ’ ένα σύνολο που δεν το πιστεύουν τα μάτια σου, διαδιδόμενο με ταχύτητα φωτός, που τύφλα να ’χει ο κορονοϊός.

Κατανοώ την ανάγκη των καλλιτεχνών κάποιο τρόπο να βρουν να υπάρξουν στις ώρες αυτές της αχρήστευσης και ακινητοποίησής τους. Κατανοώ τις καλές προθέσεις αυτών που τις διανέμουν. Κατανοώ απολύτως τις ανάγκες απασχόλησης και ψυχαγώγησης ημών, των ανά την υφήλιο εγκλείστων. Κατανοώ την ευκαιρία των απομακρυσμένων από τα κέντρα και αποκλεισμένων από τη δυνατότητα να δουν τις παραστάσεις αυτές στον τόπο τους και στην ώρα τους. Δε θέλω με τίποτα να μπω στη συζήτηση αν σημαίνει κάτι, οι συγκεκριμένοι άνθρωποι, να βλέπουν με τόσο μεγάλες εκπτώσεις τις παραστάσεις αυτές. Ούτε στη συζήτηση ποιες μπορεί να είναι οι συνέπειες στο Μ.Κ. (Μετά Κορονοϊόν) μέλλον αυτής της τακτικής, αυτής της μόδας του τζάμπα για το θέατρο. Ούτε στη συζήτηση περί πνευματικών, συγγενικών κλπ δικαιωμάτων -ειδικός δεν είμαι, προφήτης ή μελλοντολόγος δεν είμαι. Εμένα προσωπικά, όσο καλές παραστάσεις κι αν είναι οι διανεμόμενες, όσο καλά βιντεοσκοπημένες/κινηματογραφημένες κι αν είναι, δε μ’ ενδιαφέρει να βλέπω θέατρο σε κονσέρβα, εκτός κι αν είναι γεγονότα που ’χω ήδη πιστοποιήσει ιδίοις όμμασι, όπως οι «Τρεις αδελφές» του Τιμοφέι Κουλιάμπιν και του Κρατικού Θεάτρου του Νοβοσιμπίρσκ, παράσταση που και είχα δει και πρότεινα και ξαναείδα διαδικτυακά.

Άλλο είναι εκείνο στο οποίο θέλω να μείνω, άλλο είναι που δεν είδα να θίγεται έως τώρα. Ήλπιζα ότι η φετινή περιπέτεια του ριγμένου στη δίνη του πληθωρισμού θεάτρου μας, περιπέτεια που ξεκίνησε με καθίζηση στα ταμεία και συνεχίστηκε/ολοκληρώθηκε (;) με το ολέθριο υποχρεωτικό κλείσιμο των θεάτρων, για τους ανθρώπους του θεάτρου θα ήταν η ευκαιρία, θα ήταν το έναυσμα για αγρανάπαυση, για περισυλλογή και περίσκεψη σχετικά με το πού οδηγεί -που, ήδη, οδήγησε...- αυτός ο φρενήρης θεατρικός πληθωρισμός των 1000 (;), 1500 (;), 2000 (;), ετησίως παραστάσεων -κανείς δεν μπορεί πια, δεν τολμάει να τις μετρήσει. Φρούδες οι ελπίδες μου. Αντ’ αυτού βλέπω το ακριβώς αντίθετο: ο «live» θεατρικός πληθωρισμός να ’χει μεταφερθεί στο διαδίκτυο, να ’χει εξελιχθεί σε online θεατρικό πληθωρισμό.

Μπορεί να λαθεύω. Και να βλέπω μόνο τα αρνητικά. Αλλά, εδώ και δεν ξέρω πόσα χρόνια, γράφω για τον θεατρικό πληθωρισμό και μου ’λεγαν «γιατί δεν το βλέπεις θετικά; Έχει ενέργεια το ελληνικό θέατρο». Ιδού, όμως, που η πολλή ενέργεια το ’καψε. Όχι; Ελπίζω κι εύχομαι οι εξελίξεις να μη χειροτερέψουν την κατάσταση και να μην την οδηγήσουν και σε μεγαλύτερες εκπτώσεις, να μην την οδηγήσουν στο τέλμα και στην απόγνωση.