March 29, 2020

Και ακούγοντάς τα να κλαις... ή Ένα εκτύπαε τ’ άλλο χέρι από την απελπισιά...



Το Τέταρτο Κουδούνι / Τέτοιες Μέρες, Τέτοια Λόγια... 2


Αξημέρωτα, ανοιχτό το ραδιόφωνο. Στο Τρίτο της ΕΡΤ. Τι το ’θελα; ΤΙ ΤΟ ’ΘΕΛΑ; Μια γλυκανάλατη, να διαβάζει σαν την Θεία Λένα, να νιαουρίζει σα σαχλή, παλαιάς κοπής ενζενί, Χατζή. Δημήτρη Χατζή! Την «Τελευταία αρκούδα του Πίνδου» -ναι!-, κεφάλαιο απ’ το -μοναδικό- μυθιστόρημά του «Το διπλό βιβλίο»! Που τη χαρακτήρισε «διήγημα». Σπασμένο, το «διήγημα», για να μην πλήξουμε προφανώς, με άσχετες μουσικές δωματίου! Την «Τελευταία αρκούδα του Πίνδου» του Ηπειρώτη σπασμένη με ΜΟΥΣΙΚΕΣ ΔΩΜΑΤΙΟΥ!!! Και συμπλήρωσε, στον ίδιο πάντα, σαχλεπίσαχλο τόνο, το θέμα «αρκούδες» της εκπομπής της με το 

απόσπασμα για την αρκούδα και τον αρκουδιάρη της απ’ την «Σονάτα του σεληνόφωτος» του Ρίτσου. Του Γιάννη Ρίτσου! Και -πάντα στον ίδιο άχρωμο, άοσμο, τον άτονο τόνο- ένα απόσπασμα απ’ την «Αρκούδα», διήγημα του Μιχαήλ Μητσάκη -σε καθαρεύουσα του 1893 και με ενδιαμέσους διαλόγους σε 

ντοπιολαλιά, εκεί να δείτε και ν’ ακούσετε... Παραλίγο ν’ ανεβάσω, πρωί-πρωί, πυρετό και να νομίσω ότι, να τα μας, μ’ έπιασε ο ιός. Ευτυχώς που και οι τρεις -Χατζής, Ρίτσος, Μητσάκης- δε ζουν. Κάτι τριξίματα που μου φάνηκε ότι άκουσα ίσως να ’ταν η πόρτα που δεν έχουμε λαδώσει. Κάπου έλεος! Αν και δε μας σώζει τίποτα, ως φαίνεται. Και είμαι και σ’ «ευπαθή ομάδα»...

No comments:

Post a Comment