Οι μακριές, λευκές, τούλινες κουρτίνες που κρέμονται επιβλητικά από την οροφή της σκηνής να καλύπτουν όλο το βάθος, εν είδει εσωτερικής αυλαίας. Πρωταγωνιστικό ρόλο παίζουν οι κουρτίνες αυτές -το σκηνικό του Πέτερ Παμπστ: να λύνονται και να πέφτουν με ορμή από πάνω, να τραβιούνται, να τις χαϊδεύει το αεράκι, να τις φουσκώνει, να τις παρασύρει, να τις μετακινεί, να θροΐζουν, πάνω τους να προβάλλεται το γερμανικό μελόδραμα του ’38 «Η μπλε ρενάρ» με την Ζάρα Λεάντερ…
Και μπροστά τους, γύρω τους, μέσα τους, επτά γυναίκες, επτά χορεύτριες να θροΐζουν, να κινούνται ανάερα, αιθέρια σαν τις κουρτίνες, να ελίσσονται, να μας μιλούν -συχνά στα ελληνικά-, να μας λένε τα -πραγματικά τους- ονόματα -Ρεζζζζίνα-, να γίνονται, δραματικές, θυμωμένες, κωμικές -με κορυφαία την 61χρονη Σπανιόλα Ναθαρέθ Παναδέρο, με το φουντωτό μαλλί ή την ξανθιά περούκα, με φωνή α λα Σαπφώ Νοταρά, πολύ αστεία-, να γίνονται ερωτικές, να γίνονται όμορφες, τυλιγμένες στις υπέροχες μεταξωτές τουαλέτες της Μάριον Τσίτο που γλείφουν τα κορμιά τους, υποστηριγμένες από τρεις άντρες χορευτές, πάνω σε μουσικές από Ρενέ Ομπρί και Πόρτισχεντ μέχρι Ρίουιτσι Σακαμότο και Νίνα Σιμόν, από Μπράιαν Ίνο και Τομ Γουέιτς μέχρι Γκουστάβο Σανταολάγια. Και η χορογραφία -το «Sweet Mambo», η προτελευταία (2008) της αλησμόνητης Πίνα Μπάους- που παρουσιάζεται από το Χοροθέατρο του Βούπερταλ «Πίνα Μπάους» στην «Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών» να σε
κατακτά με την ποιητικότητά της. Μία χορογραφία φτιαγμένη ουσιαστικά για γυναίκες, που εμένα, συνειρμικά, ο Αλμοδόβαρ μου φάνηκε να είναι η πηγή έμπνευσής της: όταν η Πίνα συνάντησε τον Πέδρο -μην ξεχνάμε άλλωστε ότι η δουλειά της σφραγίζει το «Μίλα της» του Αλμοδόβαρ. Χωρίς να αρνηθώ την κάποια επαναληπτικότητα της χορογραφίας, που, κάποιες στιγμές μπορεί και να κουράζει, ή την αποσπασματικότητά της, ανεπιφύλακτα ναι! Δείτε την! (Φωτογραφίες: η πρώτη gert-weigelt.de, η δεύτερη Karl-Heinz Krauskopf, η τρίτη Mihaela Bodlovic). .
No comments:
Post a Comment