May 9, 2013

Σιωπή και ψίθυροι




Καθόμουνα εκεί, στην αγαπημένη μου γωνιά, στην «Οδό Κυκλάδων». Στο ημίφως. Και τους έβλεπα να περνούν μπροστά από το φέρετρο, το απιθωμένο πάνω στο σκηνικό του πινtερικού «Θερμοκήπιου» που δεν αξιώθηκε να το επαναλάβει. Εκείνος ήρεμος, να πλέει από την αδυναμία μέσα στο κοστούμι από το «Καθαροί πια», με το πρόγραμμα του έργου της Σάρα Κέιν στα χέρια του. Απέναντι, πρώτη σειρά κέντρο, μια κενή πολυθρόνα _ η θέση του _, μ’ ένα λευκό λουλούδι και τη μετάφραση από τον Νίκο Παναγιωτόπουλο του «Οιδίποδα τύραννου», που δεν πρόλαβε να κάνει, αφημένα πάνω της.

Περνούσαν νέοι, γέροι, μεσήλικες, περνούσαν συγκινημένοι, με δέος, ψύχραιμοι, τρομαγμένοι μπροστά την εικόνα του θανάτου, περνούσαν να απιθώσουν ένα λουλούδι, να κάνουν το σταυρό τους ή να μην τον κάνουν, ν’ αγγίξουν το φέρετρο, να γνέψουν μ’ ένα χαμόγελο, ν’ αφήσουν να τρέξουν τα δάκρυα από τα μάτια τους ή να τα συγκρατήσουν, να ασπαστούν το γυάλινο κάλυμμα, να σταθούν για λίγο να τον κοιτάξουν τελευταία φορά ή να φύγουν γρήγορα αποφεύγοντας την εικόνα. Κι όλα αυτά μέσα στη σιωπή. Ή τους διακριτικούς ψιθύρους.

Πολλοί καθισμένοι στις θέσεις του θεάτρου, σα να του  συμπαραστέκονταν, σα να τον ξενυχτούσαν κι ας ήταν μεσημέρι και νωρίς απόγευμα. Πολλοί στο φουαγιέ ή στη μικρή αυλή. Πολλοί και στο δρόμο, στην Κυκλάδων να καπνίζουν όρθιοι ή καθισμένοι σε πεζούλια. Ηθοποιοί απ’ όλες τις γενιές, σκηνοθέτες _ του θεάτρου και του κινηματογράφου_, σκηνογράφοι, κινηματογραφιστές, φωτιστές, συγγραφείς, ποιητές, μεταφραστές, εικαστικοί, τραγουδιστές, τραγουδοποιοί… _ από τα καλύτερα υλικά που διαθέτει η τέχνη στον φτωχό αυτό τόπο. Και «απλοί» θεατές του Λευτέρη Βογιατζή _ οι θιασώτες του. Το κοινό του. Που τον λάτρευε, έπινε νερό στο όνομά του, ορκιζόταν στο όνομά του. Όχι, δεν ήταν οι χιλιάδες του θεάτρου της ψυχαγωγίας. Ήταν όμως πολλοί: αυτοί που, επί τριάντα χρόνια και…, στήριξαν το θέατρο της Κυκλάδων και το γέμιζαν ασφυκτικά, που περίμεναν υπομονετικά κάθε καινούργια του δουλειά, που έτρεχαν να βγάλουν εισιτήριο μόλις ξεκινούσε κάθε του παράσταση…

Καθόμουν εκεί και τους έβλεπα και οι συνειρμοί όρμησαν. Και κάτι σαν ένα ντοκιμαντέρ γι αυτά τα τριάντα και… χρόνια άρχισε να τρέχει.

Ο Βασίλης Παπαβασιλείου και «Η σπασμένη στάμνα», ο Νίκος Αλεξίου και «Οι αγροίκοι», η Αλεξάνδρα Σακελλαροπούλου πανέμορφη στο «Συμφορά από το πολύ μυαλό», η Άννα Κοκκίνου, ταλαντευόμενη πάνω σε πατερίτσες σήμερα εξαιτίας ενός κατάγματος, ανεπανάληπτη Γλύκα στο «Σε φιλώ στη μούρη». Σμαράγδα Σμυρναίου στον «Θείο Βάνια», η Κερασία Σαμαρά, η Ράνια Σχίζα, ο Νίκος Ζορμπάς _ από τα παιδιά του της πρώτης «Αντιγόνης» και του «Κατσούρμπου» _κι ο Αλέκος Λεβίδης με το καθοριστικό «ανασκαφικό» σκηνικό του για την τραγωδία του Σοφοκλή, η _ χωρίς πια τον Δημήτρη Κεχαϊδη _ Ελένη Χαβιαρά του «Με δύναμη από την  Κηφιαιά» και η Μαρία Κατσανδρή.

Χρύσα Προκοπάκη και η μετάφραση – άθλος του «Μισάνθωπου», η Ελένη Κοκκίδου και η Μαρία Σκουλά στην «Νύχτα της κουκουβάγιας». Οι χορογραφίες του Δημήτρη Παπαϊωάννου στους «Πέρσες» του Εθνικού. Ρένη Πιττακή και «Τέφρα και σκιά». Χρήστος Λούλης, Γιάννος Περλέγκας και η πρώτη του Σάρα Κέιν _ «Καθαροί πια». Η Μαρία Κεχαγιόγλου και «Σε σας που με ακούτε» της Λούλας Αναγνωστάκη. Τζένη Μαστοράκη και η μετάφραση – σταθμός στο «Λαχταρώ» _ η δεύτερη Σάρα Κέιν του. Και Αγλαΐα Παππά. Ο Νίκος Κουρής και «Σχολείο γυναικών», Εύη Σαουλίδου και «Bella Venezia», Μπέττυ Αρβανίτη και «Οι δούλες» του Ζενέ στο «δίδυμο» θέατρο «Οδού Κεφαλληνίας».

Η Αμαλία Μουτούση, η συναρπαστική Αντιγόνη της δεύτερης «Αντιγόνης» του αλλά και Φωτεινή του «Με δύναμη από την Κηφισία». Ο Γιώργος Σκεύας, ο κινηματογραφιστής συνεργάτης του στην «Ήμερη» αλλά και σε πλήθος άλλες δουλειές του. Στεφανία Γουλιώτη και «Ο πρίγκιπας του Χόμπουργκ» στο Εθνικό. Δημήτρης Ήμελλος συγκλονιστικός στο «Ύστατο σήμερα». Ο Δημήτρης Δημητριάδης και ο «Τόκος» του στο Φεστιβάλ Αθηνών. Παντελής Δεντάκης και «Θερμοκήπιο». Ο Λευτέρης Παυλόπουλος και οι φωτισμοί του στον ύστατο «Αμφιτρύωνα» με το Εθνικό στην Επίδαυρο.

Κι άλλα πρόσωπα, κι άλλα πρόσωπα κι άλλα πρόσωπα πολλά και το θεατράκι αυτό, το μια σταλιά, που το γκρέμιζε και το ξανάχτιζε κάθε φορά και του άλλαζε πρόσωπο.

Το ντοκιμαντέρ κόπηκε απότομα. Τον σηκώνουν. Η νεκροφόρα περιμένει. Η Κυκλάδων έχει κλείσει. Η σιωπή σπάζει: ένα θριαμβευτικό αποχαιρετιστήριο χειροκρότημα. Και λυγμοί. The End. Η Ειρήνη δεν θα ξαναστηθεί να πουλήσει προγράμματα. Ο Χρήστος δεν θα προσφέρει πια νερό στο μπαρ. Το ταμείο δεν θα ξανανοίξει να πουλήσει εισιτήρια για παράσταση της «νέας Σκηνής» του. Θα σταματήσω. Δεν μπορώ άλλο…  

No comments:

Post a Comment