Ηθοποιοί ως μαριονέτες

 

Το Τέταρτο Κουδούνι / Τέτοιες Μέρες, Τέτοια Λόγια… 241

 

Έχουμε (και έχω) θαυμάσει πολλές φορές, έχουμε (και έχω) μείνει πολλές φορές άφωνοι (-ος) απ’ την ομορφιά των «κάδρων» του Ρόμπερτ Γουίλσον, του αμερικανού σκηνοθέτη και εικαστικού, απ’ την πολύ υψηλή αισθητική του στιλιζαρίσματός του. Εκείνος, όμως, έχει κάνει αυτή την αισθητική, αυτό το στιλιζάρισμα πασπαρτού. Περιοδεύει σ' όλο τον κόσμο ανεβάζοντας τα πάντα στο ύφος αυτό -επί παντός επιστητού. Αν το ύφος αυτό ταιριάζει με το κείμενο, με το έργο που ανεβάζει, το αποτέλεσμα είναι καρποφόρο. Αν όχι, μένουν μόνον εικόνες.

Για παράδειγμα, οι «Τρεις (ψηλές) γυναίκες» του Έντουαρντ Άλμπι, έργο που ανέβασε την περασμένη σεζόν στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά και, φέτος, έχει μεταφερθεί -με εξαφανισμένη, γι άγνωστους λόγους, τη λέξη «ψηλές» απ’ τον τίτλο του έργου- στο «Ολύμπια-Δημοτικό Μουσικό Θέατρο Μαρία Κάλλας», όπου και το είδα. Ένα έργο ρεαλιστικό και με ψυχολογικές διαστάσεις, έστω και με κάποια συμβολικά πετάγματα, στριμώχτηκε, στραμπουλίχτηκε για να χωρέσει στο στιλ Γουίλσον. Που υπογράφει σκηνοθεσία, σκηνικά και φωτισμούς -πανέμορφα, ομολογουμένως, όλα. Αλλά περιττά, κατά τη γνώμη μου, για το έργο αυτό. Όπως περιττά ήταν και στον «Οθέλο» του Βέρντι που ανέβασε για την Λυρική Σκηνή τον Φεβρουάριο του 2022. 

Γιατί να υποχρεώσεις τρεις εξαίρετες ηθοποιούς -Ρένη Πιττακή, Καρυοφυλλιά Καραμπέτη (η πιο προσαρμοσμένη, πιστεύω, στη σκηνοθετική γραμμή, Λουκία Μιχαλοπούλου- να ασφυκτιούν στα κοστούμια τους εποχής, είτε ακινητοποιημένες είτε με ελάχιστες, υπέρκομψες, σχεδόν, χορευτικές κινήσεις και με ιδιαίτερο τρόπο εκφοράς του λόγου, μεταβλημένες, ουσιαστικά, σε μαριονέτες;
Μου φάνηκε η παράσταση ένα εγκεφαλικό κατασκεύασμα υποταγμένο στη σκηνοθετική δικτατορία (Φωτογραφίες: Julia Mommert, Μαριάνα Μπίστη).