Αχ κουνελάκι, κουνελάκι, ξύλο που θα το φας…

 

Το Τέταρτο Κουδούνι / Τέτοιες Μέρες, Τέτοια Λόγια… 223


Πρώτη σκηνοθετική απόπειρα του Νίκου Καραθάνου σε κλασική όπερα -το βερίστικο δίπτυχο «Καβαλερία ρουστικάνα» του Μασκάνι / «Παλιάτσοι» του Λεονκαβάλο- στην Λυρική Σκηνή, μετά το άκρως συγκινητικό, εξαιρετικό 

προπέρσινο «Μέσα χώρα» του Άγγελου Τριανταφύλλου, που, βέβαια, χαρακτηριζόταν μεν όπερα αλλά όπερα δεν ήταν, μουσικό θέατρο θα το ’λεγες ίσως.
Εδώ, όμως, σα να τα βρήκε μπαστούνια. Μια αμηχανία διαπίστωσα, που την επέτειναν οι μεταλλικές σκαλωσιές -μια να τις σέρνουν από ’δω, μια να τις σέρνουν

από ’κει, με τους χορωδούς στριμωγμένους κι εγκλωβισμένους- συν μια τεράστα ανεμογεννήτρια στη μέση των, καλόγουστων, πάντως, σκηνικών του Λέσλι Τράβερς. Διαρκή μετωπικά στησίματα, σωρεία συμβόλων -Εσταυρωμένοι, και μικροσκοπικές Παναγίες, και…, και...-, κοστούμια (επίσης του Λέσλι Τράβερς), αφρικανικής εμπνεύσεως για την «Καβαλερία» -γιατί; Επειδή η Σικελία είναι κοντά στην Αφρική;- κι ολόλευκα 

με κάτι κοντά «κρινολίνα» για τις γυναίκες αλλά και τους άντρες της χορωδίας, όπου στους άνδρες ήταν συνδυασμένα και με πλατύγυρα καπέλα, στους «Παλιάτσους». Αρκούντως κιτς, δηλαδή, με κορωνίδα, με επιστέγασμα το

κοστούμι του Σίλβιο, του χωριάτη εραστή της Νέντα στους «Παλιάτσους» -ο βαρύτονος Διονύσης Σούρμπης-, που εμφανίζεται με αθλητικό παπούτσι, ψηλές λευκές κάλτσες, T-shirt λευκό με γυαλιστερές φάσες, συνδυασμένα με ευάερο λαμέ, παγιετέ, αστραφτερό σορτσάκι αλλά και με μάσκα-κεφάλι κούνελου -ή λαγού τύπου Μπαγκς Μπάνι; Τέλος πάντων, κονικλοειδούς ή της οικογενείας των λαγιδών. 

Αχ κουνελάκι, κουνελάκι, ξύλο που θα το φας... Τι να θέλει άραγε να πει ο ποιητής; (Ω, μετα-μοντερνισμέ -για να παραφράσω την καρατομημένη Μαντάμ Ρολάν της Γαλικής Επανάστασης-, πόσα εγκλήματα διαπράττονται εν ονόματί σου. Δηλαδή, ο Θεός να με σχωρέσει…).
Την παράσταση, πάντως, σώζει το μουσικό μέρος. Εκτός απ τις γοητευτικές, λαϊκές μουσικές των Μασκάνι και Λεονκαβάλο, η ορχήστρα της Λυρικής υπό τον Ιταλό Αντονέλο Αλεμάντι κι η Χορωδία της αποδίδουν εξαιρετικά κι οι φωνές γενικά, είναι καλές έως πολύ καλές -Δημήτρης Πλατανιάς-, με τον αρμένιο τενόρο Αρσέν Σογκομονιάν -Τουρίντου στην «Καβαλερία» και Κάνιο στους «Παλιάτσους»- να σκίζει

κλέβοντας την παράσταση. 

ΥΓ. Α, και μια απορία. Που δεν ξέρω ποιος θα μου τη λύσει… Αλήθεια, τι ακριβώς σημαίνει ο όρος «μουσική δραματουργία»; Που έρχεται, στο πρόγραμμα, τρίτη, ως δραστηριότητα συντελεστή της παράστασης, μετά τη μουσική διεύθυνση και τη σκηνοθεσία; (Φωτογραφίες: Valeria Isaeva).