Η αβάσταχτη ελαφρότητα της ματαιοδοξίας...

  

Το Τέταρτο Κουδούνι /Τέτοιες Μέρες, Τέτοια Λόγια... 215

 

Θλιβερό... Να ’χεις ξεκινήσει από σπουδές όπερας και σημαντικούς Δασκάλους της όπερας, να ’χεις γυρίσει την πλάτη στην όπερα από πολύ νωρίς για χάρη ενός διαφορετικού είδους τραγουδιού και για χάρη του crossover και, ξαφνικά, στα 57 σου, να ξαναθυμάσαι την όπερα και να οργανώνεις το σκηνικό πρωταγωνιστικό σου ντεμπούτο στην όπερα -σε πλήρη παράσταση όπερας.

Και να μην έχεις πια ούτε την πείρα, ούτε την άσκηση πίσω σου αλλά ούτε και τις ικανότητες και τις δυνάμεις να το υπερασπιστείς. Και να κάνεις δυο μέρες «sold out» στο Ηρώδειο και να αποθεώνεσαι από ένα κοινό  πολύ «διαφορετικό» -το είδα ιδίοις όμμασι...- απ’ το κοινό που ακούει και που ξέρει από όπερα -όσο, τέλος πάντων, υπάρχει στην Ελλάδα...- και να επαινείσαι από φιλικές σου πένες και, κατόπιν αυτού -το άκρον άωτον της ματαιοδοξίας-, να εθελοτυφλείς και να θεωρείς όχι ότι απλώς πέτυχες αλλά ότι θριάμβευσες. Και δεν είναι μόνο θλιβερό. Είναι και επικίνδυνο. Να το πιστέψεις και να καταλήξεις Φλόρενς Φόστερ-Τζένγκινς...