«Sutra» / Σκηνοθεσία-Χορογραφία: Σίντι Λαχάρμπι Σερκάουι.
Η Ανατολή -φιλοσοφίες, θρησκείες, τέχνες...- επηρέασε ιδιαίτερα τον σύγχρονο χορό. Ήδη από τις αρχές του 20ου αιώνα. Από την Ρουθ Σεντ Ντένις μέχρι τον Μορίς Μπεζάρ και από τον Μορίς Μπεζάρ μέχρι τους περισσότερους σύγχρονους χορογράφους, οι ανατολίτικες επιδράσεις έχουν εντοπιστεί, έχουν καταγραφεί και
καθόλου δεν έχουν κρυφτεί -το αντίθετο! Και ήταν ευεργετικές. Ο Βέλγος (από φλαμανδή μητέρα και μαροκινό πατέρα) χορογράφος Σίντι Λαχάρμπι Σερκάουι επισκέφθηκε τον ονομαστό, ηλικίας 1500 χρόνων, βουδιστικό ναό Σαολίν, λίκνο των πολεμικών τεχνών σαολίν κουνγκ φου, στην επαρχία Χενάν της Kεντρικής Κίνας,
όπου εμπνεύστηκε και δούλεψε με τους μοναχούς. Καρπός αυτής της έρευνας-συνεργασίας είναι η χορογραφία του «Sutra» (2008) που παρουσίασε στο θέατρο «Sadler’s Wells». Μία χορογραφία που, έντεκα χρόνια μετά, αποδεικνύει την καθόλου τυχαία αντοχή της -παρουσιάστηκε, καθότι συμπαραγωγή με το Ελληνικό
Φεστιβάλ, και από το Φεστιβάλ Αθηνών, το 2008, στο Μέγαρο Μουσικής, αλλά δεν είχα μπορέσει να δω την παράσταση. Ο Σερκάουι, ευφυώς, έχει συνδέσει την ομάδα των επί σκηνής μοναχών-μαχητών, ντυμένων κατά την παράδοσή τους, με έναν δυτικό χορευτή - ο πειστικός Αλί Τάμπιτ στην παράσταση που είδα-, ντυμένο με σακάκι, ο οποίος και ανοίγει την παράσταση σαν σε μία παρτίδα σκάκι με έναν μικρό, μαθητευόμενο σαολίν ο οποίος -καταπληκτικός ο μικρός-, προοδευτικά, θα μυήσει τον «αμήχανο» χορευτή, που θα ακολουθήσει το παιδί, στον κόσμο των πολεμικών τεχνών. Έναν κόσμο εξαιρετικά δυναμικό, αλλά με δυναμισμό που ο χορογράφος ευδόκιμα σπάζει με σύντομα λυρικά ιντερμέδια: μία «πάλη» ανάμεσα στους δύο, τόσο διαφορετικής 
νοοτροπίας, κόσμους είναι το «Sutra», με τους σαολίν μοναχούς να περνούν από τα παραδοσιακά ενδύματα σε μαύρα σακάκια executives για να επανέλθουν στην παράδοσή τους στην οποία, τελικά, θα υποταχθεί/ενταχθεί και ο δυτικός -ένας αρμονικός
συγκερασμός. Η διαυγής δραματουργία και η ευφυής χορογραφία δεν θα ευδοκιμούσαν, όμως, έτσι, αν δεν ήταν ενισχυμένες με την εικαστική επιμέλεια και τη σκηνογραφία του βρετανού γλύπτη Άντονι Γκόρμλι και τις μουσικές του Πολονού Σζμόν Μπζoύσκα, οι οποίοι δικαίως καταγράφονται -διότι είναι- ως συνδημιουργοί του «Sutra». Ο Γκόρμλι σχεδίασε 21 λιτά, ξύλινα, στο χρώμα του ξύλου και με ύψος όσο ενός μεσαίου ύψους άνδρα, κουτιά, ανοιχτά από τη μία πλευρά. Τα κουτιά αυτά, με τα οποία είναι γεμάτη η σκηνή, σαν να έχουν εμπνεύσει τη σκηνοθεσία/χορογραφία: συνεχώς μετακινούμενα, μετατρέπονται σε κουκέτες, σε ράφια βιβλιοθήκης, σε κασέλες, σε φέρετρα, σε άνθος λωτού, σε δάσος, σε τείχος, σε γέφυρες, σε ναούς... Κάτι σαν κομμάτια παιχνιδιού lego, οικοδομούνται και καταστρέφονται,
μετασχηματίζονται και μεταμορφώνονται, σμίγουν και χωρίζονται, υψώνονται και καταρρέουν ή καταρρίπτονται -ταξιδεύουν μαζί με τους ερμηνευτές που παίζουν μαζί τους. Ενώ -άλλο ένα εύρημα ιδιοφυές, καλοζυγισμένο- εξισορροπούνται με πανομοιότυπες -ξύλινα, ομοιόχρωμα «κουτάκια»- μινιατούρες τις οποίες στήνει ή 
παίζει μαζί τους ο μικρός σαολίν. Ενώ οι έξοχες μουσικές του Σζμόν Μπζoύσκα, παιγμένες ζωντανά από μουσικούς που φωτίζονται αχνά πίσω από μία ημιδιάφανη οθόνη η οποία καλύπτει
όλο το φόντο της σκηνής, δίνουν το στίγμα της χορογραφίας και καθορίζουν το ύφος της. Η ομάδα των σαολίν μοναχών -απόλυτα πειθαρχημένων, εξαιρετικά γυμνασμένων, με ενυπωσιακές δυνατότητες- εναρμονισμένη στο πνεύμα του Σερκάουι πετάει: δεν έχουν σε τίποτα να ζηλέψουν επαγγελματίες χορευτές. Μία υπέροχη παράσταση που θεώρησα ευτύχημα ότι την είδα (Φωτογραφίες: 2, 4, 6, 7 Andrée Lanthier).
Αίθουσα «Σταύρος Νιάρχος», Κέντρο Πολιτισμού Ίδρυμα «Σταύρος Νιάρχος», «Sadler’s Wells» London, 4 Σεπτεμβρίου 2019.
No comments:
Post a Comment