Μια Μεγάλη πιανίστα

Δεν προχώρησε σε ανατροπές. Στα κλασικά χνάρια βάδισε η Μαρία Ζουάου Πίρες παίζοντας το αριστουργηματικό -δεν ξέρω αν είναι το καλύτερό του αλλά είναι αυτό που αγαπώ περισσότερο- Τέταρτο Κοντσέρτο για πιάνο και ορχήστρα του Μπετόβεν (1808). Αλλά τι ερμηνεία! Αυτή η 69χρονη γυναίκα με το μια σταλίτσα κορμάκι που δίνει συναυλίες από τα τέσσερά της χρόνια έδωσε όλο το μπετοβενικό μέγεθος του έργου αλλά εξέφρασε και το λυρισμό που το διατρέχει με μία αέρινη, ποιητική ερμηνεία. Με λεπτεπίλεπτες αποχρώσεις, με κρυστάλλινη διαύγεια, με μία βαθύτατη και ουσιαστική ειλικρίνεια –οι νότες να στάζουν μία-μία και να γίνονται μουσική βροχή ευεργετική. Αποκορύφωμα, η μεγάλη καντέντσα του πρώτου μέρους: αποστομωτική ερμηνεία.

Τα δύο ανκόρ της -η απρόσμενη Ρομάντσα για πιάνο και όμποε του Σούμαν και η υπέροχη Impromptu έργο 142, αρ.2 του Σούμπερτ σε μία συγκλονιστική, μέχρι δακρύων, για μένα τουλάχιστον, απόδοση- επιβεβαίωσαν πως έχουμε να κάνουμε με μία πιανίστα που ο χαρακτηρισμός Μεγάλη γι’ αυτήν δεν θα ήταν επί ματαίω…

Η Ορχήστρα του Φεστιβάλ της Βουδαπέστης δεν πέρασε σε δεύτερη μοίρα συμπράττοντας με ένα πιανιστικό φαινόμενο. Μία ορχήστρα που μπορεί να μην είναι ίσως στην πρώτη-πρώτη γραμμή αλλά ο Ιβάν Φίσερ που την ίδρυσε και τη διευθύνει -και τη διηύθυνε και την Πέμπτη- την έχει δέσει άριστα, την έχει προικίσει με έναν μεστό ήχο και την έχει εντυπωσιακά προχωρήσει.

Η βραδιά άνοιξε με ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον έργο του εγκατεστημένου από το 1949 στην Ελβετία Ούγγρου Σάντορ Βέρες: «Θρήνος στη μνήμη του Μπέλα Μπάρτοκ». Ένα μεγαλειώδες λαμέντο, φόρος τιμής στο δάσκαλο του συνθέτη, γραμμένο αμέσως μετά το θάνατό του (1945) –και αμέσως μετά το τέλος του τρομερού Δεύτερου Παγκόσμιου που οι απόηχοί του είναι αισθητοί στο έργο- σε βάση τονική αλλά σε ιδίωμα σύγχρονο, με ιδιαίτερο βάρος στα χάλκινα, εκτελεσμένο άψογα.

Και έκλεισε με την μπραμσικών, κατά τη γνώμη μου, απηχήσεων Όγδοη Συμφωνία (1890) του Αντονίν Ντβόρζακ σε μία εκτέλεση που ανέδειξε τα προσόντα του τσέχου μελωδιστή με πολύ λεπτό τρόπο -δαντελένια πιανίσιμι.

Τα δύο ανκόρ της ορχήστρας -το «Βαλς» του Ιάπωνα Τόρου Τακεμίτσου και ένας από τους Ουγγρικούς χορούς του Μπραμς- έγραψαν το φινάλε μιας πολύ καλής συναυλίας που τη σημάδεψε ανεξάλειπτα το πιάνο της Μαρία Ζουάου Πίρες. Μακάρι να μπορούσαμε να την ξανακούσουμε σύντομα.   

Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, 31 Οκτωβρίου 2013.