October 23, 2013

Βάγκνερ με κύρος από την αναβαθμισμένη ΚΟΑ



Δεν είναι πολλές οι φορές που άκουσα την Κρατική Ορχήστρα Αθηνών από τη μέρα που την ανέλαβε, δυόμισι χρόνια πριν, ως καλλιτεχνικός διευθυντής, ο Βασίλης Χριστόπουλος. Πριν από τον Χριστόπουλο την άκουγα ακόμα λιγότερο.
Το μόνο μας αποκούμπι, των μεγαλύτερων από μας που αγαπούσαμε τη λεγόμενη «κλασική μουσική», η ΚΟΑ ήταν παλιά. Και το Φεστιβάλ Αθηνών τα καλοκαίρια, Ό,τι μας τάιζαν, αμβροσία το θεωρούσαμε. Αφότου εμφανίστηκε το Μέγαρο, αναβάθμισε τα κριτήριά μας. Οι προσφορές του σε μεγάλες ξένες ορχήστρες _ και όχι μόνο, βέβαια… _ ήταν τόσες που η ΚΟΑ να περάσει σε δεύτερη, να μην πω σε τρίτη μοίρα. Σχεδόν την ξέχασα. Στις μάλλον τυχαίες συναντήσεις μου μαζί της οι εντυπώσεις μου πολύ συχνά κινούνταν στα όρια _ ή και κάτω από τα όρια… _ του απογοητευτικού.
Αφότου την ανέλαβε ο Βασίλης Χριστόπουλος οι _ όχι συχνές όπως έγραψα _ επαφές μου με την ορχήστρα συνοδεύονται από αλλεπάλληλες εκπλήξεις: το επίπεδό της ανέβηκε και συνεχίζει να ανεβαίνει με ταχύτητα. Ίσως, ακριβώς γιατί δεν είναι ρουτίνα για μένα οι συναυλίες της, μπορώ να παρατηρώ πιο ψύχραιμα, πιο αποστασιοποιημένα την εξέλιξη: η Κρατική Ορχήστρα Αθηνών έχει αναβαθμιστεί. Πέραν αυτού η φαντασία με την οποία καταρτίζονται τα προγράμματα, οι «άξονες», οι τολμηρές επιλογές που δεν καταστρέφουν όμως τις ισορροπίες με ένα ρεπερτόριο ελκυστικό στο ευρύτερο κοινό αρχίζουν να λειτουργούν πάνω μου, σιγά – σιγά, σαν μαγνήτης.
Το Γκαλά Βάκνερ, που η ΚΟΑ οργάνωσε για τα 200 χρόνια από τη γέννηση του συνθέτη, δεν θα μπορούσα κάποτε να φανταστώ ότι θα το έβγαζε πέρα _ ήταν υπεράνω των δυνατοτήτων της. Και όμως ο Βασίλης Χριστόπουλος που διηύθυνε τη συναυλία την έφερε στο ύψος της περίστασης.
Ολόκληρη η πρώτη πράξη της «Βαλκυρίας» (1870) δόθηκε _ συναυλιακά _, στο δεύτερο μέρος, με τους ηχητικούς όγκους και το δυναμισμό που απαιτεί ο Βάγκνερ αλλά και με το λυρισμό που διατρέχει το έργο (και ολόκληρη την, αναμφίβολα, μεγαλόστομη _ μουσική και λιμπρέτο _ αλλά οπωσδήποτε αριστουργηματική, εμβληματική στην ιστορία της όπερας Τετραλογία του «Δαχτυλιδιού του Νίμπελουνγκ»). Βεβαίως ο Βασίλης Χριστόπουλος είχε την τύχη να συνεργάζεται με τρεις πρώτης γραμμής σολίστ: ο γερμανός τενόρος Κρίστιαν Έλσνερ (Ζίγκμουντ), η Ελβετή μέτζο Ιβόν Νεφ (Ζίγκλιντε) και ο γερμανός μπάσος Ράιχαρντ Χάγκεν (Χούντινγκ), με φωνές, αν και ώριμοι πια, μεστές και σε πλήρη ακμή, έγκυροι γνώστες του βαγκνερικού ύφους, ο ένας καλύτερος από τον άλλο, έδωσαν μαζί με την ορχήστρα που τους αγκάλιασε αλλά και που, κατά κάποιο τρόπο, την οδήγησαν _ σχέση αμφίδρομη _ τρεις εξαιρετικές ερμηνείες.
Η συναυλία άνοιξε με μία επίσης εξαίρετη εκτέλεση της Εισαγωγής από τον «Λόεγκριν» (1850). Αν έχω κάποιες αντιρρήσεις, είναι για την Εισαγωγή από τους «Αρχιτραγουδιστές της Νιρεμβέργης» (1868) όπου παρατήρησα αδυναμίες συντονισμού. Πέραν αυτών, όμως, μπορώ να μιλήσω για μία υψηλού επιπέδου συναυλία.

Μέγαρο Μουσικής Αθηνών / Αίθουσα «Χρήστος Λαμπράκης», 18 Οκτωβρίου 2013.

No comments:

Post a Comment