Το Τέταρτο Κουδούνι / 12 Ιανουαρίου 2012
Ο φετινός Έλληνας Περικλής στο ομώνυμο έργο του Σαίξπηρ που παρουσιάζει το Εθνικό _ ο πολύ καλός κι εδώ _ Χρήστος Λούλης πήρε άλλη μια χαρά αυτόν τον καιρό, πέραν του ρόλου. Χαρά απείρως μεγαλύτερη: έγινε μπαμπάς. Η γυναίκα του, η επίσης πολύ καλή ηθοποιός Έμιλυ Κολιανδρή, έφερε στο φως έναν υγιέστατο γιο. Να τους ζήσει!
Αυτό είναι! Το θέατρό μας ξυπνάει κι αντικρίζει κατάματα την πραγματικότητα. «Unemployed» _ που σημαίνει άνεργος _ είναι ο τίτλος της παράστασης η οποία παίζεται στο «Black Box» του Ιδρύματος «Μιχάλης Κακογιάννης» μέχρι 20 Ιανουαρίου. Δέκα νέοι ηθοποιοί _ Σταμάτης Ζακολίκος, Σοφιάννα Θεοφάνους, Μάνος Κανναβός, Δημήτρης Κερεστετζής, Μιχάλης Κοιλάκος, Μαίρη Λούση, Μαρία Μουμούρη, Ειρήνη Μαργαρίτη, Απόστολος Φράγκος, Κατερίνα Φωτιάδη _ ερμηνεύουν τα κείμενα δέκα νέων συγγραφέων _ Έλια Αλεξίου, Άθως Δημουλάς, Ειρήνη Μαργαρίτη, Χάρης Μπόσινας, Χριστιάνα Μύγδαλη, Σπύρος Παπαδόπουλος, Γιώργος Πολυμενέας, Γιώργος Ρομπόλας, Ρενέ Σανς, Κατερίνα Φωτιάδη _ που αφηγούνται προσωπικές ιστορίες ανθρώπων οι οποίοι βιώνουν τις συνέπειες της αμφιβολίας της εποχής και της αβεβαιότητας για το μέλλον καθώς βρίσκονται, άμεσα ή έμμεσα, αντιμέτωποι με την ανεργία. Κείμενα που δημοσιεύτηκαν στο περιοδικό «Μητροπολιτικές Ιστορίες» το περασμένο φθινόπωρο. Ο Σταμάτης Ζακολίκος, η Ειρήνη Μαργαρίτη κι η Κατερίνα Φωτιάδη έχουν τη σκηνοθετική επιμέλεια.
Δεν προδικάζω το καλλιτεχνικό αποτέλεσμα _ δεν είδα ακόμα την παράσταση _ αλλά επειδή βλέπω με τα μάτια μου τρία απ’ τα παιδιά αυτά _ που ’ναι και τα τρία ηθοποιοί καλοί _ να μην έχουν δουλειά στο θέατρο ή να έχουν δουλειά αντί εξευτελιστικής αμοιβής και να ’ναι αναγκασμένα να σερβίρουν καφέδες ή να κουβαλάνε ψωμιά για να ζήσουν και για να ζήσουν τα παιδιά τους, η παράσταση αυτή ΜΕ ΑΦΟΡΑ. Έστω κι αν διαφωνώ με τον αγγλικό τίτλο. Η λέξη άνεργος δεν έχει μεγαλύτερη δύναμη;
Μια Όλια Λαζαρίδου γυμνή. Μια Όλια Λαζαρίδου φευγάτη. Μια Όλια Λαζαρίδου αυθεντική _ αυτό ακριβώς που είναι. Στον γραμμένο απ’ την ίδια μονόλογο «Κορίτσι μπαταρία» τον οποίο έπαιξε _ «με λόγια προσωπικά και όχι δανεικά», όπως γράφανε στην αφίσα / πρόγραμμα _, σε σκηνοθεσία του ιδιαίτερου και ιδιαίτερα ταλαντούχου Ευριπίδη Λασκαρίδη, στο χώρο με το όνομα «Προσωρινός» _ ένα ισόγειο μαγαζί (;) στην Δεινοκράτους, απέναντι απ’ το Ναυτικό Νοσοκομείο.
«Φτωχό θέατρο», μια τζαμαρία που ’βλεπε στο δρόμο, δυο νέοι μουσικοί κι η Όλια ν’ αφηγείται, με την απλότητα που τη διακρίνει, μ’ αυτή την αίσθηση του πέραν των εγκοσμίων που αφήνει, με το προσωπικό της χιούμορ, ιστορίες για πρόσωπα και πράγματα και στιγμές της ζωής της, σπάζοντας την αφήγησή της με ποιητικά ιντερμέδια _ αποσπάσματα απ’ το ποίημά της «Η προσευχή του ελάχιστου».
Μια παράσταση αισθαντική, χωρίς ίχνος «δήθεν», που μίλησε στο κοινό. Γι’ αυτό ελπίζω κι εύχομαι να την επαναλάβουν. Για να την ευχαριστηθούν περισσότεροι.
Είναι δαιμόνια. Ξεκίνησε το 1997 _ δεκαπέντε χρόνια πριν. Βρήκε ένα παλιό, εγκαταλειμμένο βαγόνι στο σταθμό του Ρουφ και το μετέτρεψε σε θέατρο. Έτσι απλά: «Το Τρένο στο Ρουφ».
Δυσκολίες _ με τον ΟΣΕ, με την ΔΕΗ, με κλέφτες, με βάνδαλους, με τη φύλαξή του… _ αλλά η Τατιάνα Λύγαρη δεν το ’βαλε κάτω. Το αντίθετο! Επέμεινε. Κι όχι μόνο επέμεινε, πήρε κι άλλο βαγόνι και το ’κανε «Μουσικό Βαγόνι», πήρε κι άλλο και το ’κανε «Wagon Restaurant», πήρε κι άλλο και το ’κανε «Wagon Bar» – φουαγιέ, κάλεσε νέους ανθρώπους, παράγγειλε έργα, οργάνωσε εκεί εικαστικά και μουσικά δρώμενα κι έτσι συνεχίζει _ ένας ολόκληρος πολιτιστικός συρμός μάς περιμένει πια στο σταθμό του Ρουφ, όπου όλο και κάποια ενδιαφέροντα γεγονότα λαμβάνουν χώρα. Πώς τα χώρεσε όλ’ αυτά στα στενά παλιά βαγόνια, ένας Θεός κι η ψυχή της το ξέρουν.
Φέτος, άλλη _ καλή _ ιδέα: πριν απ’ τον «Όμηρο» του Μπρένταν Μπίαν που ’χει ανεβάσει με την _ κλασική πια _ μουσική του Μίκη Θεοδωράκη και μάλιστα «επαυξημένη», κάθε Πέμπτη, πριν απ’ την παράσταση, στις οκτώ, οργανώνει, με ελεύθερη είσοδο, μια μικρή δράση _ ένα «intro» όπως το λέει. Η θεατρολόγος – ηθοποιός Σοφία Γαλανάκη, με μια εικοσιπεντάλεπτη διαδραστική ξενάγηση, μας γνωρίζει την Ιρλανδία και τον «Όμηρο» του Μπίαν που θα δούμε αμέσως μετά _ την παρακολούθησα, το κορίτσι είναι καταπληκτικό, έχει μια τρομερή αμεσότητα και χιούμορ αφοπλιστικό.
Είναι κάποιοι άνθρωποι, όπως η Τατιάνα Λύγαρη, που η φαντασία τους γεννάει. Τους θαυμάζω.
Βρε ζήτηση, ο «Πουπουλένιος»! Σας έγραφα τις προάλλες στο «Τέταρτο Κουδούνι» για τη στοργή που ’χει δείξει η ελληνική σκηνή στο _ εξαίρετο _ έργο του Μάρτιν ΜακΝτόνα _ φέτος παίχτηκε στον Κάτω Χώρο του «Θεάτρου του Νέου Κόσμου» με τον αγγλικό του τίτλο «Pillowman». Απ’ την Θεσσαλονίκη φίλος με πληροφορεί πως το έργο παίζεται κι εκεί, στο θεατράκι «Studio Vis Motrix». Με τον _ άχαρο _ τίτλο «Ο συγγραφέας και ο αδερφός του συγγραφέα». Η παράσταση παρουσιάζεται ως «διασκευή και προσαρμογή στο έργο ‘The Pillowman’». Σε μετάφραση Βασιλικής Τζάμου και σκηνοθεσία Σπύρου Αθηναίου.
Άλλος φίλος, απ’ την Κύπρο αυτός, με ενημερώνει πως το πόνημα του ΜακΝτόνα πρόκειται να παρουσιαστεί κι απ’ την ΕΘΑΛ _ το υπό την καλλιτεχνική διεύθυνση του Ελλαδίτη Μηνά Τίγκιλη Θέατρο της Λεμεσού _ τον επόμενο μήνα. Στη μετάφραση της Χριστίνας Μπάμπου – Παγκουρέλη, με τον τίτλο «Ο Πουπουλένιος» και σε σκηνοθεσία Γιώργου Μουαΐμη.
Σας τα ’λεγα. Η φετινή θεατρική σεζόν σε Έτος Στρίντμπεργκ εξελίσσεται για το ελληνικό θέατρο _ πέραν της εκατονταετηρίδας του θανάτου του, που ’χουμε το 2012.
Στις παραστάσεις για τις οποίες σας έγραφα προστίθεται άλλος ένας «Χορός του θανάτου» που παρουσιάζεται στην Πάτρα απ’ το ΔΗΠΕΘΕ της πόλης σε σκηνοθεσία Γιάννη Βόγλη ο οποίος κρατάει και το ρόλο του Έντγκαρ _ το έργο παίζεται και στην Αθήνα, στο «Άλμα» της Κατερίνας Μαραγκού, σε σκηνοθεσία Ιωάννας Μιχαλακοπούλου.
Ενώ η ομάδα «Πρόταση» παρουσιάζει στο champagne bar _ άκου να δεις, champagne bar! _ «Philipp» του Ψυρρή, σε σκηνοθεσία Δημήτρη Φοινίτση, την παράσταση «Οι πιο δυνατοί», βασισμένη στο μονόπρακτο του Στρίντμπεργκ «Η πιο δυνατή».
Κι έχουμε μέλλον, νομίζω…
Προ 50ετίας
Τα Θεατρικά Νέα
Κατά το λήξαν έτος 1961, ανήλθαν σε 147 οι άδειες ασκήσεως επαγγέλματος ηθοποιού που εξεδόθησαν υπό της αρμοδίας επιτροπής. Στον ανωτέρω αριθμό περιλαμβάνονται οι απόφοιτοι δραματικών σχολών, οι απόφοιτοι Ωδείων, οι οποίοι έλαβαν άδεια μουσικού θεάτρου, και οι απόφοιτοι σχολών χορού, που έλαβαν άδεια χορευτού. 12 Ιανουαρίου 1962.
«Η παράσταση, από τις αρτιώτερες, που ωργάνωσε τα τελευταία χρόνια ο κ. Κάρολος Κουν, προσγράφεται ανεπιφύλακτα στο ενεργητικό του ‘Θεάτρου Τέχνης» σαν σημαντικό επίτευγμα. […]. Στην διδασκαλία εξ άλλου του κ. Κουν, θα πρέπει να αποδοθή επίσης και η άριστη ερμηνεία των νέων του θιάσου, που με θέρμη, ειλικρίνεια και ευσυνειδησία απέδωσαν την αγωνία και το εσωτερικό δράμα των νεαρών ηρώων: των Φ. Χηνά, Μ. Κουγιουμτζή, Γ. Μόρτζου, Γ. Μιχαλ(ακ)όπουλου, Μάγιας Λυμπεροπούλου και Έφης Ροδίτη. […]. (από κριτική του Βάσου Βαρίκα για την παράσταση του «Θεάτρου Τέχνης» με το έργο του Λακούρ «Τα νέα παιδιά»). 12 Ιανουαρίου 1962.
Το κλιμάκιο του Εθνικού Θεάτρου εγκαινιάζει απόψε τις παραστάσεις του στον Βόλο, στο θέατρο «Αχίλλειον» με το έργο του Ξενόπουλου «Το μυστικό της Κοντέσσας Βαλέραινας», στο οποίο πρωταγωνιστεί η κ. Κυβέλη. 15 Ιανουαρίου 1962.
Δημοσιεύτηκε στα «ΝΕΑ».
Ο φετινός Έλληνας Περικλής στο ομώνυμο έργο του Σαίξπηρ που παρουσιάζει το Εθνικό _ ο πολύ καλός κι εδώ _ Χρήστος Λούλης πήρε άλλη μια χαρά αυτόν τον καιρό, πέραν του ρόλου. Χαρά απείρως μεγαλύτερη: έγινε μπαμπάς. Η γυναίκα του, η επίσης πολύ καλή ηθοποιός Έμιλυ Κολιανδρή, έφερε στο φως έναν υγιέστατο γιο. Να τους ζήσει!
Αυτό είναι! Το θέατρό μας ξυπνάει κι αντικρίζει κατάματα την πραγματικότητα. «Unemployed» _ που σημαίνει άνεργος _ είναι ο τίτλος της παράστασης η οποία παίζεται στο «Black Box» του Ιδρύματος «Μιχάλης Κακογιάννης» μέχρι 20 Ιανουαρίου. Δέκα νέοι ηθοποιοί _ Σταμάτης Ζακολίκος, Σοφιάννα Θεοφάνους, Μάνος Κανναβός, Δημήτρης Κερεστετζής, Μιχάλης Κοιλάκος, Μαίρη Λούση, Μαρία Μουμούρη, Ειρήνη Μαργαρίτη, Απόστολος Φράγκος, Κατερίνα Φωτιάδη _ ερμηνεύουν τα κείμενα δέκα νέων συγγραφέων _ Έλια Αλεξίου, Άθως Δημουλάς, Ειρήνη Μαργαρίτη, Χάρης Μπόσινας, Χριστιάνα Μύγδαλη, Σπύρος Παπαδόπουλος, Γιώργος Πολυμενέας, Γιώργος Ρομπόλας, Ρενέ Σανς, Κατερίνα Φωτιάδη _ που αφηγούνται προσωπικές ιστορίες ανθρώπων οι οποίοι βιώνουν τις συνέπειες της αμφιβολίας της εποχής και της αβεβαιότητας για το μέλλον καθώς βρίσκονται, άμεσα ή έμμεσα, αντιμέτωποι με την ανεργία. Κείμενα που δημοσιεύτηκαν στο περιοδικό «Μητροπολιτικές Ιστορίες» το περασμένο φθινόπωρο. Ο Σταμάτης Ζακολίκος, η Ειρήνη Μαργαρίτη κι η Κατερίνα Φωτιάδη έχουν τη σκηνοθετική επιμέλεια.
Δεν προδικάζω το καλλιτεχνικό αποτέλεσμα _ δεν είδα ακόμα την παράσταση _ αλλά επειδή βλέπω με τα μάτια μου τρία απ’ τα παιδιά αυτά _ που ’ναι και τα τρία ηθοποιοί καλοί _ να μην έχουν δουλειά στο θέατρο ή να έχουν δουλειά αντί εξευτελιστικής αμοιβής και να ’ναι αναγκασμένα να σερβίρουν καφέδες ή να κουβαλάνε ψωμιά για να ζήσουν και για να ζήσουν τα παιδιά τους, η παράσταση αυτή ΜΕ ΑΦΟΡΑ. Έστω κι αν διαφωνώ με τον αγγλικό τίτλο. Η λέξη άνεργος δεν έχει μεγαλύτερη δύναμη;
Μια Όλια Λαζαρίδου γυμνή. Μια Όλια Λαζαρίδου φευγάτη. Μια Όλια Λαζαρίδου αυθεντική _ αυτό ακριβώς που είναι. Στον γραμμένο απ’ την ίδια μονόλογο «Κορίτσι μπαταρία» τον οποίο έπαιξε _ «με λόγια προσωπικά και όχι δανεικά», όπως γράφανε στην αφίσα / πρόγραμμα _, σε σκηνοθεσία του ιδιαίτερου και ιδιαίτερα ταλαντούχου Ευριπίδη Λασκαρίδη, στο χώρο με το όνομα «Προσωρινός» _ ένα ισόγειο μαγαζί (;) στην Δεινοκράτους, απέναντι απ’ το Ναυτικό Νοσοκομείο.«Φτωχό θέατρο», μια τζαμαρία που ’βλεπε στο δρόμο, δυο νέοι μουσικοί κι η Όλια ν’ αφηγείται, με την απλότητα που τη διακρίνει, μ’ αυτή την αίσθηση του πέραν των εγκοσμίων που αφήνει, με το προσωπικό της χιούμορ, ιστορίες για πρόσωπα και πράγματα και στιγμές της ζωής της, σπάζοντας την αφήγησή της με ποιητικά ιντερμέδια _ αποσπάσματα απ’ το ποίημά της «Η προσευχή του ελάχιστου».
Μια παράσταση αισθαντική, χωρίς ίχνος «δήθεν», που μίλησε στο κοινό. Γι’ αυτό ελπίζω κι εύχομαι να την επαναλάβουν. Για να την ευχαριστηθούν περισσότεροι.
Είναι δαιμόνια. Ξεκίνησε το 1997 _ δεκαπέντε χρόνια πριν. Βρήκε ένα παλιό, εγκαταλειμμένο βαγόνι στο σταθμό του Ρουφ και το μετέτρεψε σε θέατρο. Έτσι απλά: «Το Τρένο στο Ρουφ».
Δυσκολίες _ με τον ΟΣΕ, με την ΔΕΗ, με κλέφτες, με βάνδαλους, με τη φύλαξή του… _ αλλά η Τατιάνα Λύγαρη δεν το ’βαλε κάτω. Το αντίθετο! Επέμεινε. Κι όχι μόνο επέμεινε, πήρε κι άλλο βαγόνι και το ’κανε «Μουσικό Βαγόνι», πήρε κι άλλο και το ’κανε «Wagon Restaurant», πήρε κι άλλο και το ’κανε «Wagon Bar» – φουαγιέ, κάλεσε νέους ανθρώπους, παράγγειλε έργα, οργάνωσε εκεί εικαστικά και μουσικά δρώμενα κι έτσι συνεχίζει _ ένας ολόκληρος πολιτιστικός συρμός μάς περιμένει πια στο σταθμό του Ρουφ, όπου όλο και κάποια ενδιαφέροντα γεγονότα λαμβάνουν χώρα. Πώς τα χώρεσε όλ’ αυτά στα στενά παλιά βαγόνια, ένας Θεός κι η ψυχή της το ξέρουν.
Φέτος, άλλη _ καλή _ ιδέα: πριν απ’ τον «Όμηρο» του Μπρένταν Μπίαν που ’χει ανεβάσει με την _ κλασική πια _ μουσική του Μίκη Θεοδωράκη και μάλιστα «επαυξημένη», κάθε Πέμπτη, πριν απ’ την παράσταση, στις οκτώ, οργανώνει, με ελεύθερη είσοδο, μια μικρή δράση _ ένα «intro» όπως το λέει. Η θεατρολόγος – ηθοποιός Σοφία Γαλανάκη, με μια εικοσιπεντάλεπτη διαδραστική ξενάγηση, μας γνωρίζει την Ιρλανδία και τον «Όμηρο» του Μπίαν που θα δούμε αμέσως μετά _ την παρακολούθησα, το κορίτσι είναι καταπληκτικό, έχει μια τρομερή αμεσότητα και χιούμορ αφοπλιστικό.
Είναι κάποιοι άνθρωποι, όπως η Τατιάνα Λύγαρη, που η φαντασία τους γεννάει. Τους θαυμάζω.
Βρε ζήτηση, ο «Πουπουλένιος»! Σας έγραφα τις προάλλες στο «Τέταρτο Κουδούνι» για τη στοργή που ’χει δείξει η ελληνική σκηνή στο _ εξαίρετο _ έργο του Μάρτιν ΜακΝτόνα _ φέτος παίχτηκε στον Κάτω Χώρο του «Θεάτρου του Νέου Κόσμου» με τον αγγλικό του τίτλο «Pillowman». Απ’ την Θεσσαλονίκη φίλος με πληροφορεί πως το έργο παίζεται κι εκεί, στο θεατράκι «Studio Vis Motrix». Με τον _ άχαρο _ τίτλο «Ο συγγραφέας και ο αδερφός του συγγραφέα». Η παράσταση παρουσιάζεται ως «διασκευή και προσαρμογή στο έργο ‘The Pillowman’». Σε μετάφραση Βασιλικής Τζάμου και σκηνοθεσία Σπύρου Αθηναίου.
Άλλος φίλος, απ’ την Κύπρο αυτός, με ενημερώνει πως το πόνημα του ΜακΝτόνα πρόκειται να παρουσιαστεί κι απ’ την ΕΘΑΛ _ το υπό την καλλιτεχνική διεύθυνση του Ελλαδίτη Μηνά Τίγκιλη Θέατρο της Λεμεσού _ τον επόμενο μήνα. Στη μετάφραση της Χριστίνας Μπάμπου – Παγκουρέλη, με τον τίτλο «Ο Πουπουλένιος» και σε σκηνοθεσία Γιώργου Μουαΐμη.
Σας τα ’λεγα. Η φετινή θεατρική σεζόν σε Έτος Στρίντμπεργκ εξελίσσεται για το ελληνικό θέατρο _ πέραν της εκατονταετηρίδας του θανάτου του, που ’χουμε το 2012.
Στις παραστάσεις για τις οποίες σας έγραφα προστίθεται άλλος ένας «Χορός του θανάτου» που παρουσιάζεται στην Πάτρα απ’ το ΔΗΠΕΘΕ της πόλης σε σκηνοθεσία Γιάννη Βόγλη ο οποίος κρατάει και το ρόλο του Έντγκαρ _ το έργο παίζεται και στην Αθήνα, στο «Άλμα» της Κατερίνας Μαραγκού, σε σκηνοθεσία Ιωάννας Μιχαλακοπούλου.
Ενώ η ομάδα «Πρόταση» παρουσιάζει στο champagne bar _ άκου να δεις, champagne bar! _ «Philipp» του Ψυρρή, σε σκηνοθεσία Δημήτρη Φοινίτση, την παράσταση «Οι πιο δυνατοί», βασισμένη στο μονόπρακτο του Στρίντμπεργκ «Η πιο δυνατή».
Κι έχουμε μέλλον, νομίζω…
Προ 50ετίας
Τα Θεατρικά Νέα
Κατά το λήξαν έτος 1961, ανήλθαν σε 147 οι άδειες ασκήσεως επαγγέλματος ηθοποιού που εξεδόθησαν υπό της αρμοδίας επιτροπής. Στον ανωτέρω αριθμό περιλαμβάνονται οι απόφοιτοι δραματικών σχολών, οι απόφοιτοι Ωδείων, οι οποίοι έλαβαν άδεια μουσικού θεάτρου, και οι απόφοιτοι σχολών χορού, που έλαβαν άδεια χορευτού. 12 Ιανουαρίου 1962.
«Η παράσταση, από τις αρτιώτερες, που ωργάνωσε τα τελευταία χρόνια ο κ. Κάρολος Κουν, προσγράφεται ανεπιφύλακτα στο ενεργητικό του ‘Θεάτρου Τέχνης» σαν σημαντικό επίτευγμα. […]. Στην διδασκαλία εξ άλλου του κ. Κουν, θα πρέπει να αποδοθή επίσης και η άριστη ερμηνεία των νέων του θιάσου, που με θέρμη, ειλικρίνεια και ευσυνειδησία απέδωσαν την αγωνία και το εσωτερικό δράμα των νεαρών ηρώων: των Φ. Χηνά, Μ. Κουγιουμτζή, Γ. Μόρτζου, Γ. Μιχαλ(ακ)όπουλου, Μάγιας Λυμπεροπούλου και Έφης Ροδίτη. […]. (από κριτική του Βάσου Βαρίκα για την παράσταση του «Θεάτρου Τέχνης» με το έργο του Λακούρ «Τα νέα παιδιά»). 12 Ιανουαρίου 1962.
Το κλιμάκιο του Εθνικού Θεάτρου εγκαινιάζει απόψε τις παραστάσεις του στον Βόλο, στο θέατρο «Αχίλλειον» με το έργο του Ξενόπουλου «Το μυστικό της Κοντέσσας Βαλέραινας», στο οποίο πρωταγωνιστεί η κ. Κυβέλη. 15 Ιανουαρίου 1962.
Δημοσιεύτηκε στα «ΝΕΑ».
No comments:
Post a Comment