«Bent» και πάλι στην Αθήνα

Το Τέταρτο Κουδούνι / 5 Ιανουαρίου 2012


«Φάουστ» του Γκουνό είδαμε τις προάλλες στο Μέγαρο Μουσικής σε απευθείας μετάδοση απ’ την «Μετροπόλιταν Όπερα» της Νέας Υόρκης. «Φάουστ», του Γκουνό πάντα, θα δούμε _ και πάλι στο Μέγαρο αλλά ζωντανά αυτή τη φορά _ κι απ’ την Λυρική Σκηνή. «Φάουστ», όμως, είδαμε φέτος και στον κινηματογράφο _ την βασισμένη στον Γκέτε ταινία του Αλεξάντρ Σοκούροφ, μια ταινία εξαιρετικά πυκνή και δύσβατη αλλά συγκλονιστική.




Το «Bent» του Μάρτιν Σέρμαν, ένα έργο που, όταν πρωτοανέβηκε στο Γουέστ Εντ του Λονδίνου το 1979 με τον Ίαν ΜακΚέλεν στον βασικό ρόλο του Μαξ και το 1980 στο νεοϊορκέζικο Μπρόντγουέι με Μαξ τον Ρίτσαρντ Γκιρ, έκανε αίσθηση με το θέμα του _ οι διώξεις των ομοφυλόφιλων στη ναζιστική Γερμανία μετά την αιματηρή Νύχτα των Μεγάλων Μαχαιριών κι η αποκάλυψη της αποσιωπημένης και σχεδόν άγνωστης, μέχρι τότε, πτυχής των έγκλειστων (και με ροζ τρίγωνο στο πέτο) στα στρατόπεδα συγκέντρωσης και καταναγκαστικών έργων, κάτω από τραγικές συνθήκες, ομοφυλόφιλων _, παρουσιάζεται για τέταρτη φορά στην Ελλάδα. Αυτή τη φορά σε σκηνοθεσία Δημήτρη Καρατζιά με Μαξ τον ίδιο και Χορστ _ ο άλλος βασικός ρόλος _ τον Στέφανο Κακαβούλη εγκαινιάζοντας τον νέο χώρο «Vault» στον Βοτανικό.
Το έργο _ η ιστορία, βασικά, ενός συγκλονιστικού έρωτα που ανθίζει στο απάνθρωπο περιβάλλον του Νταχάου ανάμεσα σε δυο άντρες, τον Μαξ και τον Χορστ _, το οποίο έγινε και ταινία το 1997 απ’ τον Σον Ματάιας με Κλάιβ Όουεν και Λοτέρ Μπλουτό (στη διανομή και Ίαν ΜακΚέλεν και Μικ Τζάγκερ), ανεβαίνει στη μετάφραση του Γιώργου Θεοδοσιάδη. Ο οποίος μετέφρασε και σκηνοθέτησε πρώτος το έργο στην Ελλάδα, στο «Αθηνά», με τον Γιάννη Φέρτη και τον Πέτρο Φυσσούν στους βασικούς ρόλους και το θίασό τους. Ο Γιώργος Θεοδοσιάδης υπέγραφε και τ’ άλλα δυο ελληνικά ανεβάσματα του «Bent» _ και τα δυο στο θέατρό του «Βικτώρια»: το 1995 – ’96 με Σπύρο Σπαντίδα και Σταύρο Ζαλμά και το 2002 – ’03 με Απόστολο Γκλέτσο και Κώστα Κοντογιάννη.
Στην παράσταση του «Vault» τους άλλους ρόλους θα παίξουν οι Πάνος Μπρατάκος, Θοδωρής Πανάς, Πάνος Ροκίδης, Ιούλιος Τζιάτας, Νικόλας Σουλογιάννης.




Πάντα αναρωτιόμουνα πού «ψωνίζει» τις μετακλήσεις της η Λυρική. Τον _ σιτεμένο _ ρώσο τενόρο Βίκτορ Αφανασένκο, πάντως, που τραγούδησε Γουσταύο Γ΄ _ άλλως Ρικάρντο _ στον «Χορό μεταμφιεσμένων» του Βέρντι, σε σκηνοθεσία Δημήτρη Μαυρίκιου, σιγουρεύτηκα πως τον «ψώνισε» στις εκπτώσεις. Και της βγήκε κατιμάς. Φωνή συμπαθητική στις ψηλές περιοχές, ανύπαρκτη στις χαμηλές κι από υποκριτική, υπό το μηδέν…: χεράκια ν’ ανοίγουν, χεράκια να κλείνουν, χεράκι στην καρδιά, χεράκι στο λαιμό… _ μα δεν του τα μάζευε λίγο ο σκηνοθέτης;
Έβλεπα, λοιπόν, την παράσταση, οπότε συνέβη το απίστευτο: κάποιος θαρραλέος, που, προφανώς, Ξέρει, στην τελευταία πράξη τον έκραξε. Δικαίως. Δικαιότατα. Και κράξιμο, σύνηθες στα ξένα θέατρα όπου το κοινό Ξέρει, πρώτη φορά ακούω στην Λυρική, στα σαράντα τρία χρόνια που πάω εκεί _ στα «Ολύμπια» τουλάχιστον, όπου το χειροκρότημα πέφτει πάντα σύννεφο επί… δικαίους και αδίκους, γιατί στο Ηρώδειο θυμάμαι το ’85 να ’χουν κράξει τους δυο (ανεπαρκέστατους) άρρενες πρωταγωνιστές στον «Οθέλο» του Βέρντι που ’χε ανεβάσει με την Λυρική, για το Φεστιβάλ Αθηνών, ο Ζιλ Ντασέν.
Αλλά ο… λεπτών τρόπων Ρώσος, αντί να λουφάξει, τι σου κάνει; Στο τέλος της επόμενης άριάς του τεντώνει το χέρι προς το κοινό και υψώνει το μεσαίο δάχτυλο!!!!! Ε, αυτό δεν ξέρω αν έχει ματαγίνει διεθνώς. Και κανείς δεν είπε τίποτα. Μας αποστόμωσε! Νόμιζαν πως είναι σκηνοθετικό εύρημα; Δεν ξέρω. Στο τέλος μάλιστα το νοήμον κοινό τον καταχειροκρότησε! Ε, καλά τα παθαίνουμε.




Δεν άρεσε, λίγο – πολύ, στους τέσσερις φίλους που πήγαμε μαζί. Η παράσταση του «Περικλή» στο Εθνικό. Εγώ βρήκα την εκτελεσμένη από ένα πολύ καλό σύνολο ηθοποιών (στη φωτογραφία ο Μηνάς Χατζησάββας κι ο Χρήστος Λούλης) απόλυτα δεμένη με το έργο. Το «αφελές» παραμύθι του Σαίξπηρ _ που δεν ξέρω γιατί θεωρείται υποδεέστερο απ’ το «Χειμωνιάτικο παραμύθι» ή τον «Κυμβελίνο» _ ανέβηκε με την αφέλεια και την ανεμελιά ενός παιδικού παιχνιδιού. Ενός παιχνιδιού που δεν καμώνεται. Σαν τα παιχνίδια που παίζω με την Ζωίτσα και την Σοφούλα. Κι αυτό το άκρας λιτότητας, «γυμνό» σκηνικό παιχνίδι εμένα προσωπικά, με γοήτευσε.  




Σας έγραφα στο «Τέταρτο Κουδούνι», στις 21 Δεκεμβρίου, μ’ αφορμή την είδηση ότι ο, κατά ένα ποσοστό ελληνικός, «Προμηθέας στην Αθήνα» των «Ρίμινι Προτοκόλ» θα παρουσιαστεί την άνοιξη στο Φεστιβάλ της Βιέννης, πως «η μόνη αμιγώς ελληνική συμμετοχή» στο φεστιβάλ αυτό μέχρι τώρα ήταν του «Τεζέουμ Ανσάνμπλ» του Μιχαήλ Μαρμαρινού με το «Πεθαίνω σα χώρα» του Δημήτρη Δημητριάδη. Λάθος!
Φίλος καλός μού θύμισε πως στα εξήντα ένα χρόνια του Φεστιβάλ της Βιέννης έχουν περάσει ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ τρεις ακόμα ελληνικές παραστάσεις από ’κεί: «Όρνιθες» του Κάρολου Κουν απ’ το «Θέατρο Τέχνης», «Ερωτόκριτος» του Σπύρου Ευαγγελάτου απ’ το «Αμφι-Θέατρο» και «Βάκχες» του Θεόδωρου Τερζόπουλου απ’ το «Άττις».




Απ’ τον Μπέκετ και τα έργα του «Περιμένοντας τον Γκοντό», «Τέλος του παιχνιδιού» και «Ευτυχισμένες μέρες» άντλησε η καλή και ψαγμένη Ομάδα «Πλεύσις» για την καινούργια χοροθεατρική παράσταση που ετοιμάζει με τον τίτλο «Το Τέλος και η Αρχή» για να την παρουσιάσει από 14 Ιανουαρίου έως 8 Απριλίου στον «Φούρνο».
Η παράσταση αφηγείται, όπως σημειώνεται, την ιστορία δυο ανθρώπων που ξετυλίγουν ένα ταξίδι συμπόρευσης, απομάκρυνσης και επιστροφής. Ένα ταξίδι που σε κάθε σταθμό του το πικρό χιούμορ εναλλάσσεται με τη συγκίνηση. Σ’ αυτή τη διαδρομή ο θεατής καλείται ν’ αφεθεί στην ποιητική υφή της ιστορίας και να αφουγκραστεί την κάθε στιγμή με την ελευθερία που επιτρέπουν τα όνειρα.
«Το Τέλος και η Αρχή» ανεβαίνει σε σκηνοθεσία και με σκηνικά Αντώνη Κουτρουμπή ο οποίος και συνυπογράφει με την Μιράντα Βατικιώτη τη δραματουργική επεξεργασία και με την Όλγα Γερογιαννάκη τη χορογραφία ενώ οι δυο τους θα ’ναι κι οι ερμηνευτές. Τα κοστούμια είναι της Όλγας Γερογιαννάκη επίσης, η μουσική του Μηνά Εμμανουήλ κι οι φωτισμοί της Χριστίνας Θανάσουλα.




Πολλά τα βραβεία και της Ένωσης Κριτικών. Σε κάθε κατηγορία, εκτός απ’ το βραβείο, και έπαινος επιπλέον. Σα να μη θέλανε να δυσαρεστήσουν κανέναν απ’ τους υποψήφιους. Μα δεν το καταλαβαίνουν; Όσο τα βραβεία πολλαπλασιάζονται τόσο το κύρος τους μειώνεται. Ο πληθωρισμός δεν είναι φαινόμενο υγιές…


Προ 50ετίας
Τα Θεατρικά Νέα

Το Εθνικό Θέατρο δίδει απόψε στο «Βασιλικό» την πρεμιέρα του έργου του Τολστόη «Το κράτος του ζόφου» με πρωταγωνιστάς τον Θάνο Κωτσόπουλο, την Ελένη Χατζηαργύρη, τον Λυκούργο Καλλέργη, τον Παντελή Ζερβό, τον Θ. Μορίδη, την Άννα Κυριακού, την Άννα Ραυτοπούλου, την Κική Ρέππα, την Ελένη Νενεδάκη και τον Άγγ. Γιαννούλη. Το έργο ανεβάζεται κατά μετάφρασι Α. Ροσόλυμου, σκηνοθεσία Τάκη Μουζενίδη, με σκηνικά Κλ. Κλώνη και κοστούμια Αντ. Φωκά. 5 Ιανουαρίου 1962.




Η πρωταγωνίστρια του θιάσου Ηλιόπουλου Άννα Φόνσου έπαθε προχθές το απόγευμα δηλητηρίασι από βαφή μαλλιών. Παρά την κακή κατάστασι στην οποία βρισκόταν, η ευσυνείδητη καλλιτέχνις έλαβε μέρος και στις δύο παραστάσεις της κωμωδίας «Τα κοκόρια των δώδεκα» στο «Κοτοπούλη». 8 Ιανουαρίου 1962.




Η διεύθυνσις του Εθνικού Θεάτρου κατέθεσε στην Επιτροπή Άδειας Ασκήσεως Επαγγέλματος Ηθοποιού προσφυγή κατά του Δημήτρη Παπαμιχαήλ , διότι ο τελευταίος αρνείται να μεταβή με το κλιμάκιο του Εθνικού Θεάτρου στην επαρχία […]. 9 Ιανουαρίου 1962.  




«[…] η κωμωδία […] προσφέρει, άλλωστε, την ευκαιρία να χαρεί κανένας τη δεξιοτεχνία της κυρίας Λαμπέτη […]. Το μόνο που σε θλίβει είναι η σκέψη ότι προικισμένοι ηθοποιοί χαραμίζουν το ταλέντο τους σε τέτοιες μπακατέλες. […]. (από κριτική του Βάσου Βαρίκα για την παράσταση «Πεγκ, καρδούλα μου»). 9 Ιανουαρίου 1962.

Δημοσιεύτηκε στα «ΝΕΑ».  

«