Μαρτάκης και στο θέατρο μέσω «Rent»

Το Τέταρτο Κουδούνι / 26 Ιανουαρίου 2012

Τελικά, τα «εμπόδια» ξεπεράστηκαν κι η εκλογή _ σας έγραφα σχετικά στο Τέταρτο Κουδούνι στις 10 Νοεμβρίου και στις 8 Δεκεμβρίου _ του Γιώργου Παπαγεωργίου στη θέση του διευθυντή του Θεατρικού Οργανισμού Κύπρου επικυρώθηκε απ’ το (κυπριακό) υπουργικό συμβούλιο. Ο καινούργιος διευθυντής _ ο έβδομος στη σαραντάχρονη ιστορία του ΘΟΚ κι ο πρώτος χωρίς καλλιτεχνική ιδιότητα αλλά με γνώσεις και λατρεία για το θέατρο και, επιπλέον, με ικανότητες και πείρα μάνατζερ _ αναλαμβάνει από 1 Φεβρουαρίου τα καθήκοντά του με θητεία πενταετή.


Έκπληξη! Ο νεαρός τραγουδιστής Κώστας Μαρτάκης κάνει την πρώτη του εμφάνιση στο θέατρο αναλαμβάνοντας το ρόλο του ξεπεσμένου ροκ σταρ Ρότζερ Ντέιβις στο μιούζικαλ «Rent» του Τζόναθαν Λάρσον, που επαναλαμβάνεται για τρίτη σεζόν, με ανανεωμένη διανομή, σε σκηνοθεσία και με απόδοση στίχων που υπογράφει η Θέμις Μαρσέλλου και απόδοση κειμένου Γιώργου Καπουτζίδη, αυτή τη φορά σε παραγωγή Νινέττας Λεμπέση στο θέατρο «Βεάκη» (όπου αδόξως έληξαν οι παραστάσεις της κωμωδίας του Φεντό «Η μέθοδος της απιστίας» με Μάριο Αθανασίου, Αθηνά Οικονομάκου, Μάνο Παπαγιάννη και σε σκηνοθεσία Χρήστου Καρχαδάκη).
Το «Rent» πρωτοπαρουσιάστηκε στην Ελλάδα τον προπέρσινο χειμώνα στο θέατρο «Χώρα» ενώ πέρσι η παράσταση μεταφέρθηκε, με αλλαγές στη διανομή, στην «Σφεντόνα». Στη φετινή διανομή μετέχουν, πλαισιωμένοι από ζωντανή μπάντα, οι «παλιοί» Άντα Λιβιτσάνου, Αντιγόνη Ψυχράμη, Άρης Πλασκασοβίτης, Βασίλης Αξιώτης, Χρήστος Γεωργαλής, Θέμις Μαρσέλλου, Στέργιος Νταουσανάκης, Idra Κayne, Ανδρέας Καπάταης, Μαρία Βασιλάτου και οι «καινούργιοι» Δημήτρης Μακαλιάς και Νάντια Κοντογιώργη.
Το έργο _ η εμπνευσμένη απ’ την «Μποέμ» του Πουτσίνι ιστορία μιας παρέας περιθωριακών νέων στο Ιστ Βίλατζ της Νέας Υόρκης, που ερωτεύονται την εποχή του AIDS, δημιουργούν, βιώνουν την φιλία, την επιτυχία, την αποτυχία και ζουν την κάθε μέρα σαν να ’ναι η τελευταία της ζωής τους _ έκανε την πρεμιέρα του στην Νέα Υόρκη το 1996 _ εκατό χρόνια μετά την όπερα του Πουτσίνι _, το βράδυ, κατά τραγική σύμπτωση, της μέρας που ο τριανταπεντάχρονος δημιουργός του _ κείμενο, μουσική, στίχοι _ Τζόναθαν Λάρσον έχασε ξαφνικά τη ζωή του από ανεύρυσμα αορτής χωρίς να προλάβει να δει την τεράστια επιτυχία που το έργο του γνώρισε _ παίζεται απ’ το 1996 στο Μπρόντγουέι, είναι ένα απ’ τα ελάχιστα μιούζικαλ που έχουν βραβευτεί με Πούλιτζερ, έχει αποσπάσει περισσότερα από 20 Τόνι και πολυάριθμα άλλα μουσικά και θεατρικά βραβεία,  έχει ανεβεί σε 46 χώρες, έχει μεταφραστεί σε 24 γλώσσες κι έχει μεταφερθεί το 2005 στον κινηματογράφο απ’ τον Κρις Κολάμπους.
Η παράσταση ανεβαίνει με μουσική διεύθυνση Γιώργου Ζαχαρίου
που είχε και την επιμέλεια της ενορχήστρωσης μαζί με τον Παύλο Καλτουρουμίδη ο οποίος διευθύνει και την ορχήστρα παίζοντας παράλληλα πιάνο, η φωνητική διδασκαλία  είναι της Χριστίνας Αργύρη, η χορογραφία του Αλέξανδρου Γιαννή, τα σκηνικά του Γιάννη Σκουρλέτη, τα κοστούμια της Μαργαρίτας Χατζηιωάννου, οι φωτισμοί του Τάσου Ζαφειρόπουλου.


Απ’ το γραφείο Τύπου του υπουργείου Εργασίας και Κοινωνικής Ασφάλισης, σχετικά με τα αποσπάσματα της καταγγελίας του Σωματείου Ελλήνων Ηθοποιών για την _ όντως ύποπτη έως απαράδεκτη _ ανοιχτή πρόσκληση του υπουργείου περί υποβολής προτάσεων στο επιχειρησιακό πρόγραμμα «ανθρώπινου δυναμικού» με τίτλο «Συνεχιζόμενη επαγγελματική κατάρτιση υψηλής εξειδίκευσης στις δραματουργικές σπουδές υποκριτικής τέχνης για ανέργους με την χρήση εκπαιδευτικού κουπονιού» που αναδημοσίευσα στο «Τέταρτο Κουδούνι» της περασμένης Παρασκευής, η κ Γαρυφαλλιά Αναστασοπούλου πολύ ευγενικά μου διευκρίνισε πως η πρόσκληση έχει ήδη αποσυρθεί και πως αναμορφώνεται για να συνδέσει τα σεμινάρια με εξασφάλιση εργασίας για τους εκπαιδευόμενους. Μακάρι. Πώς μπορεί, βέβαια, να εξασφαλιστεί αυτό, ο Θεός κι η ψυχή τους…


Δε θα συνεχίσουν για τέταρτη χρονιά ο Τάσος Ιορδανίδης κι η Θάλεια Ματίκα στην Β΄ Σκηνή του θεάτρου «Άλμα» που τους στέγασε τρεις χειμώνες κι όπου έπαιξαν για δυο σεζόν τις «Επικίνδυνες σχέσεις» του Σοντερλό ντε Λακλό σε διασκευή Γιώργου Κιμούλη ενώ φέτος παρουσιάζουν τις «Ιδιωτικές ζωές» του Νόελ Κάουαρντ και, παράλληλα, τα «Τερατώδη προβλήματα» του Μάρτιν Ντάουνινγκ. Ο Βίλης Ανδρέου κι η Κατερίνα Μαραγκού, οι «νοικοκυραίοι» του «Άλμα», προσανατολίζονται για τον επόμενο χειμώνα σε θίασο με πιο νεανικές και πειραματικές κατευθύνσεις. 


Το ξέρω πως είναι καλή ηθοποιός. Η Έφη Μουρίκη. Απ’ τη στιγμή που την πρωτόδα, φρέσκια απόφοιτη της δραματικής του Εθνικού, να κάνει στο Εθνικό, αν και άπειρη ακόμα, Ανδρομάχη στις «Τρωάδες», και Αντέλα στο «Σπίτι της Μπερνάρντα Άλμπα», και Μάσα στον «Γλάρο» του Ντασέν και μετά να παίζει στον «Αρχοντοχωριάτη» με τον Κώστα Βουτσά. Δεν έχω αλλάξει γνώμη. Αλλά στις «Δούλες» που ανέβασε η ίδια στο «Νέο Ελληνικό Θέατρο Γιώργου Αρμένη», με την «Είσοδο» που ίδρυσαν με το σύντροφό της στη ζωή και στο θέατρο Βλαδίμηρο Κυριακίδη, δεν επιβεβαίωσα μόνο, βλέποντάς την να παίζει Σολάνζ, το τάλαντο που πιστεύω πως διαθέτει. Είδα και μια παράσταση που, αν δεν ήταν τομή, σίγουρα ήταν μια πολύ καθαρή και έντιμη και προσεκτική ανάγνωση του έργου του Ζενέ, όπου οι τρεις ηθοποιοί _ η, ομολογώ αγνώριστη και μπράβο της, Κατερίνα Παπουτσάκη ως Κλερ και η Μάρα Μοτάκη ως Κυρία, οι άλλες δυο _ όχι μόνο ήταν γερά δεμένες αλλά και η μια καλύτερη απ’ την άλλη.
Κρίμα που η παράσταση δεν πολυπερπάτησε στο κοινό και την κατέβασαν.


Διαβάζω στο δελτίο Τύπου το οποίο μου στείλανε πως «Η νύχτα της Ιγκουάνα», που η Ομάδα «Υπερίων» σε συνεργασία με την «Αργώ» της Αιμιλίας Υψηλάντη ανεβάζει στο θέατρο «Αργώ» στις 30 Ιανουαρίου σε μετάφραση και σκηνοθεσία Αλέξανδρου Κοέν και με Κερασία Σαμαρά, Βασίλη Μπισμπίκη, Νεκταρία Γιαννουδάκη, Νίκο Κάπιο, Ιωάννα Αγγελίδη και Εύη Νταλούκα, ότι «το έργο παρουσιάστηκε στην Αθήνα μόνο μία φορά, το 1964, από το ‘Θέατρο Τέχνης’ σε σκηνοθεσία Κάρολου Κουν».
Για να ακριβολογούμε, όμως, στην Αθήνα όντως μόνο μια φορά ανέβηκε. Παρουσιάστηκε όμως και μια δεύτερη: το ΚΘΒΕ κατέβασε στο Εθνικό από 31 Μαΐου μέχρι 2 Ιουνίου 1991 την παραγωγή του της ίδιας σεζόν (1990 – ’91) σε σκηνοθεσία Ανδρέα Βουτσινά. Με Φιλαρέτη Κομνηνού, τον αδικοχαμένο Νίκο Σεργιαννόπουλο, Κώστα Ματσακά, Θοδωρή Αθερίδη και την ίδια, μάλιστα, την Αιμιλία Υψηλάντη. Αλλά αξέχαστη θα μου μείνει η Χάνα της Λυδίας Φωτοπούλου.


Προ 50ετίας
Τα Θεατρικά Νέα

[…] το Εθνικό Θέατρο ανεβάζει την Πέμπτη στο «Βασιλικό» το έργο του Αυγούστου Στρίντμπεργκ «Ο Πατέρας» κατά μετάφρασιν Νίκου Γκάτσου, σκηνοθεσία Αλέξη Μινωτή, με σκηνικά Κλ. Κλώνη και κοστούμια Αντ. Φωκά. Τους κυρίους ρόλους ερμηνεύουν ο Αλέξης Μινωτής, η Κατίνα Παξινού και η Χριστίνα Καλογερίκου […]. 29 Ιανουαρίου 1962.


Η πρεμιέρα της επιθεωρήσεως «Η Αθήνα τη νύχτα» που επρόκειτο να δοθή αύριο στο «Ακροπόλ» ανεβλήθη για την Παρασκευή το βράδυ. Στην νέα επιθεώρησι θα εμφανισθή ο μουσικός θίασος με επί κεφαλής τον Ορέστη Μακρή, την Ρένα Ντορ και τον Γιάννη Γκιωνάκη και ο θίασος πρόζας με επί κεφαλής τον Νίκο Σταυρίδη. Επίσης εκτός από το μπαλέττο Τάκη Βαρλάμου – Μαρίας ντε Πετρίλλο θα συμπράξη και το αγγλικό μπαλέττο «Φολλί  ντε Λοντρ». 31 Ιανουαρίου 1962.


Κατά πληροφορίας από την Μπον, η Κρατική Όπερα της γερμανικής πρωτευούσης ανέβασε την «Μανόν Λεσκώ» του Πουτσίνι με την Ελληνίδα υψίφωνο Σγούρδα στον επώνυμο ρόλο. Ο Γερμανός κριτικός Χανς Σούρμαν γράφει σχετικά: « […]. Η Αντιγόνη Σγούρδα, η Ελληνίς αυτή καλλιτέχνις με το λαμπρό μέλλον που έχει ήδη φθάσει την τελειότητα, ‘ξέρει’ να τραγουδάη με κατανόησι και να ‘υποτάσσει’ το ταμπεραμέντο της, στην τέχνη της και τις απαιτήσεις του ρόλου της […]. 1 Φεβρουαρίου 1962.

Δημοσιεύτηκε στα «ΝΕΑ».

Αείμνηστος ευπατρίδης

Θα μου διέφυγε προφανώς. Ανάμεσα στα εκατοντάδες συλληπητήρια για το θάνατο του πρώην βουλευτή και υπουργού, κορυφαίου στελέχους _ «βαρώνου» κατά το κοινώς λεγόμενο _ της Νέας Δημοκρατίας Ιωάννου Κεφαλογιάννη ο οποίος λάμπρυνε την πολιτική ζωή του τόπου. Κάποιο ψήφισμα, κάποια ανακοίνωση, μια κάποια, τελοσπάντων, δήλωση του Συλλόγου Καλλιεργητών Ζωνιανών. Για τη συντριβή τους επί τη απωλεία ενός ισχυρού, όπως ο αείμνηστος «ευπατρίδης της πολιτικής» _ έτσι χαρακτηρίστηκε _, προστάτη τους.
Ο οποίος μάλιστα, όπως διάβασα στο βιογραφικό του, γεννημένος στις 6 Δεκεμβρίου 1932, στα χρόνια της γερμανικής Κατοχής (σ.σ. 1941 – 1944, ήτοι στην τρυφερή ηλικία των εννέα με δώδεκα ετών) έλαβε μέρος στην Εθνική Αντίσταση.
Όλος ο κόσμος, μια σκηνή...

Πώς, αν είστε μεγαλοσχολάρχης, θα τα τσεπώσετε απ’ το ΕΣΠΑ

Το Τέταρτο Κουδούνι / 20 Ιανουαρίου 2012


Ο Ιλάν Ρόνεν, διευθυντής του Εθνικού Θεάτρου «Χαμπίμα» του Ισραήλ είναι ο διάδοχος του Αλεξάντρου Ντάριε, διευθυντή του Θεάτρου «Μπουλάντρα» του Βουκουρεστίου, στη θέση του προέδρου της Ένωσης των Θεάτρων της Ευρώπης _ στην οποία μετέχουν και τα δικά μας Εθνικό και ΚΘΒΕ. Καλορίζικος! Μένω μόνο με μια απορία: το Ισραήλ στην Ευρώπη βρίσκεται και μετέχει της Ένωσης Θεάτρων της Ευρώπης; Εσείς, θα με ρωτήσετε, βέβαια: Στην Eurovision γιατί μετέχει; Κι η Μακάμπι του Τελ Αβίβ γιατί παίζει σ’ όλες τις ευρωπαϊκές ποδοσφαιρικές και μπασκετικές διοργανώσεις; Έλα, ντε…  


«Λίμνη των κύκνων» στο Μέγαρο απ’ το Μπαλέτο του Κρεμλίνου με πλήθος εναλλασσόμενων γκεστ πρωταγωνιστών. «Καρυοθραύστης» (φωτογραφία) απ’ το Μπαλέτο του Κιέβου της Εθνικής Όπερας της Ουκρανίας στο «Badminton». Τα δυο απ’ τα τρία μεγάλα μπαλέτα του Τσαϊκόφσκι είδαμε στην Αθήνα φέτος τις μέρες των γιορτών. Και ήταν, σε γενικές γραμμές, πολύ καλού επιπέδου κλασικό μπαλέτο.
Μπορεί να μην πέτυχα τους καλύτερους πρωταγωνιστές στην «Λίμνη» αλλά το κορ ντε μπαλέ ήταν άψογο και δεύτερη και τέταρτη πράξεις _ οι «λευκές» _ υπέροχες. Στα μείον, ο πολύ μέτριος ήχος στην ηχογραφημένη μουσική - κέντημα του Τσαϊκόφσκι _ για κοίτα που το αποδεχόμαστε πια αδιαμαρτύρητα να χορεύουν Τσαϊκόφσκι χωρίς συνοδεία ορχήστρας και να συζητάμε μόνο για τον ήχο του πλέι μπακ…
Ακόμα καλύτερος ο εκ Κιέβου «Καρυοθραύστης» (όσο, τέλος πάντων, κατάφερα να τον δω από ’κει ψηλά _ 31η σειρά ήταν; + το διάζωμα _ στο πάνω τμήμα του θεάτρου, άκρη – άκρη, που μ’ έβαλαν να καθίσω...). Πολύ πολύ καλή η χορογραφία του Βαλέρι Κοβτούν πάνω στα χνάρια της πρωτότυπης του Πετιπά, άψογο σύνολο, έξοχα σκηνικά και κοστούμια σε παλ χρώματα _ νομίζω πως είναι ο καλύτερος «Καρυοθραύστης» που ’χω δει.


Παίρνω τηλέφωνο στο Θεατρικό Μουσείο, κλειστό _ οι επί μήνες απλήρωτοι υπάλληλοι σταμάτησαν να πηγαίνουν ή παραιτούνται. Ανοίγω ραδιόφωνο ν’ ακούσω Τρίτο, «το πρόγραμμα τροποποιείται λόγω στάσης εργασίας του προσωπικού». Ανοίγω τηλεόραση στις 3 ν’ ακούσω ειδήσεις στην ΝΕΤ, απεργία. Ανοίγω τα μέιλ μου, δελτίο απόγνωσης «κλείνουν την Κρατική Σχολή Ορχηστρικής Τέχνης». Ρωτάω στο Ελληνικό Φεστιβάλ αν υπάρχει κανένα νέο, δεν ξέρουν τίποτα για τον προϋπολογισμό τους ακόμα _ θα γίνουν τα Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου; Η Πειραματική Σκηνή της «Τέχνης» _ ο Νικηφόρος Παπανδρέου, ο καλλιτεχνικός διευθυντής της, το αποφάσισε _ κλείνει, τέλος του μήνα, στην Θεσσαλονίκη. Στο ΚΘΒΕ ηθοποιοί και προσωπικό πληρώθηκαν μετά από μήνες και στο παρά πέντε το Θέατρο απέφυγε τις απεργίες και το κλείσιμο αφού ακύρωσε προγραμματισμένες παραστάσεις. Η «Ελευθεροτυπία» πάπαλα. Finis Graecie… Άντε, τώρα, να λες Καλή Χρονιά…  


Επειδή _ υποτίθεται…_ πρέπει πολύ πλέον να προσέχουμε πώς μοιράζουμε το δημόσιο χρήμα κι επειδή στη μικρή μας πόλη όλα μαθαίνονται, όπως, για παράδειγμα, οι, ενίοτε έως και σκανδαλώδεις, σχέσεις πολιτικών με ιδιωτικά συμφέροντα, αντιγράφω από καταγγελία του Σωματείου Ελλήνων Ηθοποιών:
«Το υπουργείο Εργασίας και Κοινωνικής Ασφάλισης […] ανακοίνωσε ανοιχτή πρόσκληση στις 20/05/2011 για υποβολή προτάσεων στο επιχειρησιακό πρόγραμμα ‘ανθρώπινου δυναμικού’ με τίτλο ‘Συνεχιζόμενη επαγγελματική κατάρτιση υψηλής εξειδίκευσης στις δραματουργικές σπουδές υποκριτικής τέχνης για ανέργους με την χρήση εκπαιδευτικού κουπονιού’.
Στην κατάπτυστη πρόσκληση που απευθύνεται σε επιχειρηματίες (φωτογραφίζοντας μάλιστα συγκεκριμένο επιχειρηματία που έχει δραματικές σχολές σε Αθήνα, Θεσσαλονίκη και Ροδόπη) προωθεί 2.000.000 - 3.500.000 ευρώ από το ΕΣΠΑ για να κάνουν σεμινάρια σε ανέργους και να τους εξειδικεύσουν ως ηθοποιούς δίνοντάς τους πέντε ευρώ την ώρα και βγάζοντάς τους πάλι ανέργους στο χώρο του θεάτρου […]. Το μόνο κέρδος; Το κέρδος του επιχειρηματία που θα έχει κάνει τη ‘μπάζα’ του από τα χρήματα των εργαζομένων στην Ελλάδα και στις χώρες της Ε.Ε.[…].
Η ανεργία στον χώρο των ηθοποιών έχει ξεπεράσει τα όρια εδώ και χρόνια και αυτό σε καμία περίπτωση δεν οφείλεται σε ‘έλλειψη εξειδίκευσης’ (πόσο μάλλον ‘υψηλής’!) του υπάρχοντος πολυάριθμου υποκριτικού δυναμικού. Οφείλεται αντικειμενικά στο ότι η ‘ιδιωτική πρωτοβουλία’, έχοντας μοναδικό στόχο το επιχειρηματικό κέρδος, λυμαίνεται και το χώρο της υποκριτικής τέχνης στην Ελλάδα, κεντρώνοντας μάλιστα το πεδίο του ανταγωνισμού της αποκλειστικά στο κέντρο της πρωτεύουσας […]. Όλα αυτά αφήνουν εντελώς ακάλυπτες τις αυξημένες πολιτιστικές ανάγκες του ελληνικού λαού κρατώντας αναξιοποίητο τον τεράστιο αριθμό καλλιτεχνών που ο ίδιος ο λαός έχει γεννήσει.
Το Σωματείο Ελλήνων Ηθοποιών καταγγέλλει κάθε κυβερνητική παρέμβαση που στόχο έχει την αύξηση της ανταγωνιστικότητας των μεγάλων επιχειρηματιών εις βάρος των μικρών τόσο στο χώρο της θεατρικής παιδείας όσο και παντού, που προωθεί την παραπλάνηση των υποψήφιων σπουδαστών υποκριτικής τέχνης στη βάση του ‘ποια σχολή μπορεί να με βοηθήσει να βρω δουλειά, ανεξάρτητα από την ποιότητα σπουδών που παρέχει’ και που εκμεταλλεύεται περιπαικτικά την όλο και αυξανόμενη αδυναμία των υποψήφιων ηθοποιών να πληρώνουν δίδακτρα καλύπτοντας παράλληλα το σχετικό ‘κενό’ των εσόδων των μεγαλοσχολαρχών με ‘ζεστά’ χρήματα των λαών.
Η εμπειρία από την εφαρμογή τέτοιων προγραμμάτων στο παρελθόν, με το ‘στρίμωγμα’ ανέργων νέων (και όχι ανέργων ηθοποιών) σε 30μελή τμήματα _ μέσω του ΟΑΕΔ (όπως και θα ξαναγίνει) _ όπου παρακολούθησαν επί χρονικό διάστημα δύο μόλις εξαμήνων μαθήματα με βάση το ωρολόγιο πρόγραμμα του Α΄ έτους των δραματικών σχολών (ποια ‘υψηλή’ εξειδίκευση!!!) ενώ το κίνητρο συχνά δεν είχε καμία σχέση με την ανάγκη να γίνουν καλλιτέχνες ηθοποιοί αλλά απλά με την είσπραξη του ωρομίσθιου της ‘εκπαιδευτικής’ αυτής διαδικασίας, δείχνει ότι όχι μόνο δεν λύθηκε αλλά και μεγάλωσε το πρόβλημα της ανεργίας στον κλάδο των ελλήνων ηθοποιών και, μάλιστα, χωρίς καν τη στοιχειώδη τριετή παιδεία […]».


Του ’ριξαν σουτ. Απ’ την Λυρική. Εξ όσων έμαθα από πηγές έγκυρες. Του ρώσου τενόρου Βίκτορ Αφανασένκο. Που ’χε μετακαλέσει η Λυρική να τραγουδήσει Γουσταύο Γ΄ / Ρικάρντο στον «Χορό μεταμφιεσμένων» του Βέρντι _ διεύθυνση ορχήστρας Λουκάς Καρυτινός σκηνοθεσία Δημήτρης Μαυρίκιος. Όπου, εκτός του ότι απεδείχθη για τα μπάζα _ μετριότατος φωνητικά και ανεκδιήγητος υποκριτικά _ είχε το θράσος, όταν _ δικαιότατα _ τον έκραξαν, όπως σας έγραφα στο Τέταρτο Κουδούνι στις 5 Ιανουαρίου, να προτείνει τεταμένο το μεσαίο δάχτυλο προς το κοινό _ τόση χυδαιότης απ’ το θεράποντα της λυρικής τέχνης! Οπότε τον έστειλαν από ’κει που ’ρθε _ πυξ λαξ. Η Λυρική, δηλαδή, κάνοντας χρήση των όρων του συμβολαίου του, δεν τον πλήρωσε για τη συγκεκριμένη παράσταση ούτε του επέτρεψε να πραγματοποιήσει την επόμενη και τελευταία προγραμματισμένη εμφάνισή του. Καλά του ’καναν.

 
Προ 50ετίας
Τα Θεατρικά Νέα

Η Λυρική Σκηνή δίδει απόψε στα «Ολύμπια» την πρεμιέρα της δημοφιλέστατης οπερέττας του Έμριχ Κάλμαν «Πριγκίπισσα της Τσάρντας» υπό την μουσική διεύθυνσι του Βάλτερ Πφέφερ, κατά σκηνοθεσία Όττο Φριτς, με σκηνικά και κοστούμια του Γιάννη Καρύδη. Στην «Πριγκίπισσα της Τσάρντας» τον επώνυμο ρόλο θα ερμηνεύση η πρωταγωνίστρια της Ε.Λ.Σ. Ανθή Ζαχαράτου […]. 19 Ιανουαρίου 1962.


Κατά πληροφορίες από την Θεσσαλονίκη, δόθηκε χθες το βράδυ εκεί με επιτυχία από το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος η πρεμιέρα του έργου του Άγγελου Τερζάκη «Η κυρία με τα άσπρα γάντια» κατά σκηνοθεσίαν Σωκράτη Καραντινού. […]. Ο συγγραφεύς της «Κυρίας με τα άσπρα γάντια» Άγγελος Τερζάκης, προς τιμήν του οποίου παρετέθη χθες, μετά την παράστασι, γεύμα, αναχωρεί σήμερα από την Θεσσαλονίκη επιστρέφων στην Αθήνα. 19 Ιανουαρίου 1962.  


Έφθασε από το Λονδίνο όπου από μηνών διαμένει μονίμως ως στέλεχος των Μπαλλέτων της Μαρί Ραμπέρ ο Έλλην καλλιτέχνης του χορού και άλλοτε πρώτος χορευτής της Ε.Λ.Σ. Γιάννης Μέτσης, ο οποίος θα παραμείνει στην Αθήνα προς ανάπαυσιν περί τις 4 εβδομάδες. 20 Ιανουαρίου 1962.  


Αύριο το Ελληνικό Λαϊκό Θέατρο παρουσιάζει στο θέατρο «Καλουτά» το πολύκροτο έργο των Ντ’ Υσσώ και Γκάου «Βαθειές είναι οι ρίζες», με την Μαίρη Αρώνη, τον Μάνο Κατράκη και την Κάκια Αναλυτή στους κεντρικούς ρόλους. 24 Ιανουαρίου 1962.

Δημοσιεύτηκε στα «ΝΕΑ».

..................

Χωρίς κανένα σχόλιο...

Πριν σβήσουν τα κεριά

Το θεωρώ το πιο σημαντικό έργο του Τενεσί Γουίλιαμς. Το πιο ειλικρινές και το πιο ποιητικό. «Ο γυάλινος κόσμος» του (1944) που τον εκτόξευσε εν μιά νυκτί στην  επιτυχία και στη διασημότητα είναι γραμμένος με «αθωότητα». Πριν ο συγγραφέας αρχίσει να γράφει αγχωμένος για το επόμενο «σουξέ», αλλοιθωρίζοντας προς το Χόλιγουντ και με στόχο να αρέσει.

Και είναι έργο αναφανδόν αυτοβιογραφικό. Ο Τομ, που θέλει να δραπετεύσει από την αποθήκη παπουτσιών όπου είναι αναγκασμένος να δουλεύει, είναι ο ίδιος ο Τενεσί Γουίλιαμς _ Τομ τον φώναζαν, άλλωστε _, γι αυτό έχει επωμιστεί και τον, σε πρώτο πρόσωπο, ρόλο του αφηγητή (δραματουργική αδυναμία, καταρχήν, η ανάγκη αφηγητή, εδώ κολάζεται από τη δομή που δίνει στο έργο ο συγγραφέας). Η Αμάντα, η ιδιόρρυθμη έως αφόρητη, κυκλοθυμική μητέρα του Τομ στο έργο, και η Λόρα, η αδελφή του, είναι η μάνα και η αδελφή του Γουίλιαμς, ένα κορίτσι με ιδιαιτερότητες στη συμπεριφορά του, που οδηγήθηκε στη σχιζοφρένεια και που ως θεραπεία τού έκαναν λωβοτομή μετατρέποντάς το σε φυτό… Ο πατέρας της φωτογραφίας, που το έχει σκάσει από το σπίτι, είναι ο πατέρας του. Ακόμα και ο Τζιμ, ο φίλος συνάδελφος που ο Τομ τον φέρνει στο σπίτι για να γνωρίσει την Λόρα, πιεζόμενος από την μητέρα του η οποία προσπαθεί με το ζόρι να την παντρέψει στρουθοκαμηλίζοντας μπροστά στην κατάστασή της, ήταν πρόσωπο υπαρκτό.

Αυτά τα πρόσωπα διυλίζονται μέσα από την αχλύ του ονείρου και της μνήμης σε ένα βαθύτατα τρυφερό έργο που στο ρεαλισμό ακουμπάει αλλά ο συμβολισμός και, βασικά, η ποίηση είναι που το απογειώνουν. Ένα έργο, με δύο γυναικείους ρόλους αξεπέραστους, που σίγουρα έχει ρυτίδες αλλά επειδή ακριβώς είναι ποιητικό δημιούργημα άντεξε στο χρόνο.

Η Κατερίνα Ευγγελάτου που υπογράφει τη σκηνοθεσία το άγγιξε με σεβασμό όχι όμως άγονο. Και με μια ματιά σύγχρονη αλλά όχι κατεδαφιστική. Αφήνοντας πίσω το ρεαλισμό του. Ο «Γυάλινος κόσμος» της είναι όντως γέννημμα της μνήμης του Τομ / Τενεσί: αναμνήσεις «κουνημένες», θολωμένες μέσα από τα καίρια βίντεο του Μιχάλη Κλουκίνα, με τέσσερα παρόντα πρόσωπα και ένα απόν, σε έναν ουδέτερο χώρο που θα μπορούσε να είναι και ο γυμνός θάλαμος ενός ψυχιατρείου _ κανείς τους δεν ισορροπεί στην πραγματικότητα εκτός, ίσως, από τον Τζιμ. Μια παράσταση που μοιάζει άξονάς της να μην είναι ο αφηγητής Τομ αλλά το δίπολο Αμάντα – Λόρα. Και κυρίως η Λόρα _ ίσως γιατί στο τέλος του έργου σ’ εκείνη ακριβώς είναι που ο Τομ συστήνει να σβήσει τα κεριά του κηροπήγιου που κρατάει μια κι ο κόσμος «φωτίζεται πια από αστραπές».

Η τρομαγμένη από τη ζωή, η μαζεμένη, ανάπηρη, προβληματική στις επαφές της, σαν φοβισμένο γατάκι Λόρα που έχει φορτώσει ένα άδειο ψυγείο με τα γυάλινα ζωάκια της _ ο «γυάλινος κόσμος» της _ προσπαθώντας να τα διατηρήσει για πάντα, η Λόρα που ζει, όμως, μέσα στον δικό της αυτό κόσμο ελεύθερη, ξυπόλητη σε όλη την παράσταση προσπαθεί να ισορροπήσει πάνω στις γόβες _ τα δεκανίκια που της επιβάλλει η καταπιεστική μάνα της _ στη συνάντηση με τον Τζιμ αλλά μόνον όταν τις πετάει θα ελευθερωθεί και θα τολμήσει να τον ακολουθήσει στο χορό που της προτείνει, έστω κι αν καταλήξει στη συντριβή.

Η νεαρή σκηνοθέτρια αντιμετώπισε την παράσταση ευφάνταστα _ έστω κι αν κάποια ευρήματά της δεν είναι καλά καταθισμένα, όπως το φιλί στο στόμα της Αμάντας στον γιο της ή η, προς στιγμή, σεξουαλική έλξη που αισθάνεται για τον Τζιμ _, με ακρίβεια και οι ρυθμοί που της έδωσε είναι πολύ καλοί. Θα ήθελα, ίσως, περισσότερο χιούμορ.

Σε ανανεωτική φάση ο Γιώργος Πάτσας έχει σχεδιάσει ένα κλειστοφοβικό σκηνικό που αναδεικνύει τη  σκηνοθετική γραμμή και το αναδεικνύουν οι φωτισμοί _ συναρπαστικοί! _ του Λευτέρη Παυλόπουλου, με κέντρο που μαγνητίζει το ψυγείο – γυάλινο κόσμο ενώ ο Σταύρος Γασπαράτος με τις υποβλητικές μουσικές και τους ήχους του υπογραμμίζει διακριτικά τη σκηνοθετική άποψη.

Η Ναταλία Τσαλίκη, απόλυτα κυρίαρχη των μέσων της, σχεδιάζει ισορροπημένα, με εξαιρετικούς εσωτερικούς ρυθμούς, υποδειγματικά θα έλεγα, την Αμάντα έστω κι αν η κάποια φυσική της ψυχρότητα γίνεται φραγμός στη συγκίνηση. Ελπιδοφόρο το ντεμπούτο της πειστικότατης στον _ πολύ αβανταδόρικο είναι η αλήθεια _ ρόλο της Λόρα, Αμαλίας Νίνου. Θα ήθελα όμως να τη δω και σε άλλους για να σιγουρευτώ. Σωστός ο Κωνσταντίνος Γαβαλάς αλλά η απειρία του φαίνεται. Ο Αντίνοος Αλμπάνης έχει την ευαισθησία και την τρυφερότητα που ζητάει ο ρόλος αλλά μοιάζει υποτονικός, χωρίς ενέργεια και σε αρκετές στιγμές «τραγουδάει» το ρόλο.

Μια πάρα πολύ καλή παράσταση, έστω και αν προσωπικά δεν με συγκίνησε.

Θέατρο «Δημήτρης Χορν», 11 Ιανουαρίου 2012.

Αχ...

Χωρίς κανένα σχόλιο _ μιλάει από μόνο του.

Όλια «γυμνή»

Το Τέταρτο Κουδούνι / 12 Ιανουαρίου 2012

Ο φετινός Έλληνας Περικλής στο ομώνυμο έργο του Σαίξπηρ που παρουσιάζει το Εθνικό _ ο πολύ καλός κι εδώ _ Χρήστος Λούλης πήρε άλλη μια χαρά αυτόν τον καιρό, πέραν του ρόλου. Χαρά απείρως μεγαλύτερη: έγινε μπαμπάς. Η γυναίκα του, η επίσης πολύ καλή ηθοποιός Έμιλυ Κολιανδρή, έφερε στο φως έναν υγιέστατο γιο. Να τους ζήσει!


Αυτό είναι! Το θέατρό μας ξυπνάει κι αντικρίζει κατάματα την πραγματικότητα. «Unemployed» _ που σημαίνει άνεργος _ είναι ο τίτλος της παράστασης η οποία παίζεται στο «Black Box» του Ιδρύματος «Μιχάλης Κακογιάννης» μέχρι 20 Ιανουαρίου. Δέκα νέοι ηθοποιοί _ Σταμάτης Ζακολίκος, Σοφιάννα Θεοφάνους, Μάνος Κανναβός, Δημήτρης Κερεστετζής, Μιχάλης Κοιλάκος, Μαίρη Λούση, Μαρία Μουμούρη, Ειρήνη Μαργαρίτη, Απόστολος Φράγκος, Κατερίνα Φωτιάδη _ ερμηνεύουν τα κείμενα δέκα νέων συγγραφέων _ Έλια Αλεξίου, Άθως Δημουλάς, Ειρήνη Μαργαρίτη, Χάρης Μπόσινας, Χριστιάνα Μύγδαλη, Σπύρος Παπαδόπουλος, Γιώργος Πολυμενέας, Γιώργος Ρομπόλας, Ρενέ Σανς, Κατερίνα Φωτιάδη _ που αφηγούνται προσωπικές ιστορίες ανθρώπων οι οποίοι βιώνουν τις συνέπειες της αμφιβολίας της εποχής και της αβεβαιότητας για το μέλλον καθώς βρίσκονται, άμεσα ή έμμεσα, αντιμέτωποι με την ανεργία. Κείμενα που δημοσιεύτηκαν στο περιοδικό «Μητροπολιτικές Ιστορίες» το περασμένο φθινόπωρο. Ο Σταμάτης Ζακολίκος, η Ειρήνη Μαργαρίτη κι η Κατερίνα Φωτιάδη έχουν τη σκηνοθετική επιμέλεια.
Δεν προδικάζω το καλλιτεχνικό αποτέλεσμα _ δεν είδα ακόμα την παράσταση _ αλλά επειδή βλέπω με τα μάτια μου τρία απ’ τα παιδιά αυτά _ που ’ναι και τα τρία ηθοποιοί καλοί _ να μην έχουν δουλειά στο θέατρο ή να έχουν δουλειά αντί εξευτελιστικής αμοιβής και να ’ναι αναγκασμένα να σερβίρουν καφέδες ή να κουβαλάνε ψωμιά για να ζήσουν και για να ζήσουν τα παιδιά τους, η παράσταση αυτή ΜΕ ΑΦΟΡΑ. Έστω κι αν διαφωνώ με τον αγγλικό τίτλο. Η λέξη άνεργος δεν έχει μεγαλύτερη δύναμη; 


Μια Όλια Λαζαρίδου γυμνή. Μια Όλια Λαζαρίδου φευγάτη. Μια Όλια Λαζαρίδου αυθεντική _ αυτό ακριβώς που είναι. Στον γραμμένο απ’ την ίδια μονόλογο «Κορίτσι μπαταρία» τον οποίο έπαιξε _ «με λόγια προσωπικά και όχι δανεικά», όπως γράφανε στην αφίσα / πρόγραμμα _, σε σκηνοθεσία του ιδιαίτερου και ιδιαίτερα ταλαντούχου Ευριπίδη Λασκαρίδη, στο χώρο με το όνομα «Προσωρινός» _ ένα ισόγειο μαγαζί (;) στην Δεινοκράτους, απέναντι απ’ το Ναυτικό Νοσοκομείο.
«Φτωχό θέατρο», μια τζαμαρία που ’βλεπε στο δρόμο, δυο νέοι μουσικοί κι η Όλια ν’ αφηγείται, με την απλότητα που τη διακρίνει, μ’ αυτή την αίσθηση του πέραν των εγκοσμίων που αφήνει, με το προσωπικό της χιούμορ, ιστορίες για πρόσωπα και πράγματα και στιγμές της ζωής της, σπάζοντας την αφήγησή της με ποιητικά ιντερμέδια _  αποσπάσματα απ’ το ποίημά της «Η προσευχή του ελάχιστου».
Μια παράσταση αισθαντική, χωρίς ίχνος «δήθεν», που μίλησε στο κοινό. Γι’ αυτό ελπίζω κι εύχομαι να την επαναλάβουν. Για να την ευχαριστηθούν περισσότεροι.


Είναι δαιμόνια. Ξεκίνησε το 1997 _ δεκαπέντε χρόνια πριν. Βρήκε ένα παλιό, εγκαταλειμμένο βαγόνι στο σταθμό του Ρουφ και το μετέτρεψε σε θέατρο. Έτσι απλά: «Το Τρένο στο Ρουφ».
Δυσκολίες _ με τον ΟΣΕ, με την ΔΕΗ, με κλέφτες, με βάνδαλους, με τη φύλαξή του… _ αλλά η Τατιάνα Λύγαρη δεν το ’βαλε κάτω. Το αντίθετο! Επέμεινε. Κι όχι μόνο επέμεινε, πήρε κι άλλο βαγόνι και το ’κανε «Μουσικό Βαγόνι», πήρε κι άλλο και το ’κανε «Wagon Restaurant», πήρε κι άλλο και το ’κανε «Wagon Bar» – φουαγιέ, κάλεσε νέους ανθρώπους, παράγγειλε έργα, οργάνωσε εκεί εικαστικά και μουσικά δρώμενα κι έτσι συνεχίζει _ ένας ολόκληρος πολιτιστικός συρμός μάς περιμένει πια στο σταθμό του Ρουφ, όπου όλο και κάποια ενδιαφέροντα γεγονότα λαμβάνουν χώρα. Πώς τα χώρεσε όλ’ αυτά στα στενά παλιά βαγόνια, ένας Θεός κι η ψυχή της το ξέρουν.
Φέτος, άλλη _ καλή _ ιδέα: πριν απ’ τον «Όμηρο» του Μπρένταν Μπίαν που ’χει ανεβάσει με την _ κλασική πια _ μουσική του Μίκη Θεοδωράκη και μάλιστα «επαυξημένη», κάθε Πέμπτη, πριν απ’ την  παράσταση, στις οκτώ, οργανώνει, με ελεύθερη είσοδο, μια μικρή δράση _ ένα «intro» όπως το λέει. Η θεατρολόγος – ηθοποιός Σοφία Γαλανάκη, με μια εικοσιπεντάλεπτη διαδραστική ξενάγηση, μας γνωρίζει την Ιρλανδία και τον «Όμηρο» του Μπίαν που θα δούμε αμέσως μετά _ την παρακολούθησα, το κορίτσι είναι καταπληκτικό, έχει μια τρομερή αμεσότητα και χιούμορ αφοπλιστικό.
Είναι κάποιοι άνθρωποι, όπως η Τατιάνα Λύγαρη, που η φαντασία τους γεννάει. Τους θαυμάζω.


Βρε ζήτηση, ο «Πουπουλένιος»! Σας έγραφα τις προάλλες στο «Τέταρτο Κουδούνι» για τη στοργή που ’χει δείξει η ελληνική σκηνή στο _ εξαίρετο _ έργο του Μάρτιν ΜακΝτόνα _ φέτος παίχτηκε στον Κάτω Χώρο του «Θεάτρου του Νέου Κόσμου» με τον αγγλικό του τίτλο «Pillowman». Απ’ την Θεσσαλονίκη φίλος με πληροφορεί πως το έργο παίζεται κι εκεί, στο θεατράκι «Studio Vis Motrix». Με τον _ άχαρο _ τίτλο «Ο συγγραφέας και ο αδερφός του συγγραφέα». Η παράσταση παρουσιάζεται ως «διασκευή και προσαρμογή στο έργο ‘The Pillowman’». Σε μετάφραση Βασιλικής Τζάμου και σκηνοθεσία Σπύρου Αθηναίου.
Άλλος φίλος, απ’ την Κύπρο αυτός, με ενημερώνει πως το πόνημα του ΜακΝτόνα πρόκειται να παρουσιαστεί κι απ’ την ΕΘΑΛ _ το υπό την καλλιτεχνική διεύθυνση του Ελλαδίτη Μηνά Τίγκιλη Θέατρο της Λεμεσού _ τον επόμενο μήνα. Στη μετάφραση της Χριστίνας Μπάμπου – Παγκουρέλη, με τον τίτλο «Ο Πουπουλένιος» και σε σκηνοθεσία Γιώργου Μουαΐμη.


Σας τα ’λεγα. Η φετινή θεατρική σεζόν σε Έτος Στρίντμπεργκ εξελίσσεται για το ελληνικό θέατρο _ πέραν της εκατονταετηρίδας του θανάτου του, που ’χουμε το 2012.
Στις παραστάσεις για τις οποίες σας έγραφα προστίθεται άλλος ένας «Χορός του θανάτου» που παρουσιάζεται στην Πάτρα απ’ το ΔΗΠΕΘΕ της πόλης σε σκηνοθεσία Γιάννη Βόγλη ο οποίος κρατάει και το ρόλο του Έντγκαρ _ το έργο παίζεται και στην Αθήνα, στο «Άλμα» της Κατερίνας Μαραγκού, σε σκηνοθεσία Ιωάννας Μιχαλακοπούλου.
Ενώ η ομάδα «Πρόταση» παρουσιάζει στο champagne bar _ άκου να δεις, champagne bar! _ «Philipp» του Ψυρρή, σε σκηνοθεσία Δημήτρη Φοινίτση, την παράσταση «Οι πιο δυνατοί», βασισμένη στο μονόπρακτο του Στρίντμπεργκ «Η πιο δυνατή».
Κι έχουμε μέλλον, νομίζω…


Προ 50ετίας
Τα Θεατρικά Νέα

Κατά το λήξαν έτος 1961, ανήλθαν σε 147 οι άδειες ασκήσεως επαγγέλματος ηθοποιού που εξεδόθησαν  υπό της αρμοδίας επιτροπής. Στον ανωτέρω αριθμό περιλαμβάνονται οι απόφοιτοι δραματικών σχολών, οι απόφοιτοι Ωδείων, οι οποίοι έλαβαν άδεια μουσικού θεάτρου, και οι απόφοιτοι σχολών χορού, που έλαβαν άδεια χορευτού. 12 Ιανουαρίου 1962.


«Η παράσταση, από τις αρτιώτερες, που ωργάνωσε τα τελευταία χρόνια ο κ. Κάρολος Κουν, προσγράφεται ανεπιφύλακτα στο ενεργητικό του ‘Θεάτρου Τέχνης» σαν σημαντικό επίτευγμα. […]. Στην διδασκαλία εξ άλλου του κ. Κουν, θα πρέπει να αποδοθή επίσης και η άριστη ερμηνεία των νέων του θιάσου, που με θέρμη, ειλικρίνεια και ευσυνειδησία απέδωσαν την αγωνία και το εσωτερικό δράμα των νεαρών ηρώων: των Φ. Χηνά, Μ. Κουγιουμτζή, Γ. Μόρτζου, Γ. Μιχαλ(ακ)όπουλου, Μάγιας Λυμπεροπούλου και Έφης Ροδίτη. […]. (από κριτική του Βάσου Βαρίκα για την παράσταση του «Θεάτρου Τέχνης» με το έργο του Λακούρ «Τα νέα παιδιά»). 12 Ιανουαρίου 1962.


Το κλιμάκιο του Εθνικού Θεάτρου εγκαινιάζει απόψε τις παραστάσεις του στον Βόλο, στο θέατρο «Αχίλλειον» με το έργο του Ξενόπουλου «Το μυστικό της Κοντέσσας Βαλέραινας», στο οποίο πρωταγωνιστεί η κ. Κυβέλη. 15 Ιανουαρίου 1962.

Δημοσιεύτηκε στα «ΝΕΑ».

Πώς τον λεν, πώς τον λεν τον ποταμό;

Μετά την «Σπίθα» ιδού και η ΕΛ.ΛΑ.Δ.Α. («Ελληνική Λαϊκή Δημοκρατική Αντίσταση»). Την ετοιμάζει, διάβασα, όχι ο Γιώργος Καρατζαφέρης, όχι ο Άδωνις Γεωργιάδης αλλά ο ΑΚ.ΠΑ. (Ακάματος Πατριώτης) Μίκης Θεοδωράκης. Οργανώσεις – ποταμός, μετά τα τραγούδια – ποταμούς, τις συνεντεύξεις – ποταμούς, τις οπερατικές τετραλογίες – ποταμούς, τις βιογραφίες / αυτοβιογραφίες - ποταμούς (εκεί να δείτε…)… Μόνο μη μας πάρει το ποτάμι, φοβάμαι. Όλος ο κόσμος, μια σκηνή…

Συνωστισμός!

ΚΑΙ ο Καστανίδης _ ναι! ΚΑΙ ο Τζουμάκας _ ναι! Θέτουν υποψηφιότητα _ διότι οι εκπτώσεις δεν αρχίζουν στις 15 Ιανουαρίου, ΉΔΗ έχουν αρχίσει _ για νέοι ΠΑΣΟΚάρχες. Εφόσον, βέβαια, ο αδελφός του Ν. Τρότκσυ _ που «δεν είναι κολλημένος με τις καρέκλες» αλλά, προφανώς, είναι κολλημένος στην καρέκλα _ παραιτηθεί. Που δύσκολο το βλέπω. Όπως και τη διαρχί(xx)α. Ούτε που ξέρω στους πόσους έχουν φτάσει οι επιλεγόμενοι δελφίνοι _ εκτός του Υιού / Εγγγονού. Προς τι, ε; Προς τι; Για να ηγηθούν κόμματος που θα χάσει τις εκλογές. Να χτυπάει ταβάνι η μωροφιλοδοξία _ αρρώστια δηλαδή. Όλος ο κόσμος, μια σκηνή…
(Η εικονογράφηση, με τη γελοιογραφία _ άλλη μια αξεπέραστη, που δένει την κλοπή του Πικάσο απ' την Εθνική μας Πινακοθήκη με τη θλιβερή πολιτική μας πραγματικότητα _ του Δημήτρη Χαντζόπουλου και η οποία δημοσιεύτηκε στα «ΝΕΑ» απ' όπου και την «έκλεψα»).

Τροτσκιστικά…

Η επιστολή του κ. Νίκου Παπανδρέου, με την οποία υπερασπίζεται τον αδελφό του Γιώργο, τέως πρωθυπουργό, εστάλη στην iefimerida.gr απ’ όπου παίρνω το θάρρος και την αναδημοσιεύω ως έχει. Διότι πιστεύω πως παρόμοια κείμενα, όταν μάλιστα υπογράφονται από λογοτέχνες, πρέπει να διασώζονται και να διαδίδονται.

«Πρώτον
Είναι ο πρώτος και μοναδικός πρωθυπουργός από τότε που θυμάμαι έφυγε οικειοθελώς από την πρωθυπουργία. Παραιτήθηκε. Και το είχε προτείνει (να παραιτηθεί) και τον Ιούνιο αλλά για λόγους κακιάς διαχείρισης από πλευρά ΣΑΜΑΡΑ χάλασε _ η θριαμβολογία της ΝΔ μόλις το πρότεινε ότι ‘αν είμαι ΕΓΩ το πρόβλημα, φεύγω’ ακολούθησε με το ‘Ο Φαήλος έδιωξε τον Παπανδρέου’ και έτσι χάλασε η πρόταση. Ουδεμία σχέση είχε με ‘οικογενειακές’ παρεμβάσεις. Αυτά είναι του χαλιμά. Άρα προσφέρθηκε να παραιτηθεί αλλά ο μεγάλος διαπραγματευτής της δεξιάς Σαμαράς (αλήθεια, μπορείτε να μου πείτε μια επιτυχία του στα 30 χρόνια πολιτικής του ζωής;) δεν ήξερε πως να το χειριστεί.

Μετράν τα λόγια ή οι πράξεις; Παραιτήθηκε ή όχι από την πρωθυπουργία; Και έλεγε ο ΓΑΠ εξάρχής, δεν με ενδιαφέρει να ξαναβγώ, να σώσω τη χώρα από την χρεοκοπία θέλω. Το έχουμε ξαναδεί; Να μην υπολογίζει τα γκάλοπ; Και φυσικά το πακέτο το ‘προδοτικό’ της 26 Οκτωβρίου το πέρασαν τα μήντια ως ‘καλό για τη χώρα’ μόλις έφυγε ο ΓΑΠ. Το ίδιο πακέτο των 180 δις συν haircut.... Τόση υποκρισία έχουμε ξαναδεί; ‘Θα φύγει ο ΓΑΠ και θα πάρει τα μέτρα μαζί του’ έλεγαν. Αμ δε.

Δεύτερον, ως προς την δημοκρατία του; Πιο ελεύθερα πρωθυπουργός να αφήνει τους υπουργούς του, χωρίς ενδείξεις, αλλά περιμένοντας πρωτοβουλίες δικές τους, δεν έχει περάσει. ΔΕΝ ΤΟΥΣ ΕΔΙΝΕ ΕΝΤΟΛΕΣ (Σε στυλ Καραμανλή και Ανδρέα) και γι’ αυτό κατηγορήθηκε. Το αντίθετο. Λειτουργούσε με κλίμα συναίνεσης πάντα.. Ο ΓΑΠ περίμενε να αναλάβουν και πρωτοβουλίες οι υπουργοί τους.... το έκαναν όμως; Μεγαλύτερη δυνατότητα ανεξάρτητης δράσης υπουργών δεν έχει ξαναγίνει στην ιστορία μας. Τι έκαναν; Κρίνονται όλοι τους σήμερα.
Δημοκρατία στο μάξιμουμ. Αν οι περισσότεροι υπουργοί περίμεναν να κινηθούν ΜΟΝΟ με άνωθεν εντολές δείχνει ένα είδος ραγιαδισμού που φαίνεται το θέλουμε... Η υπερδημοκρατία του ΓΑΠ τον έφαγε και όχι το αντίθετο.

Το ότι δεν ‘παραιτείται’ από αρχηγός του ΠΑΣΟΚ τι σχέση έχει με την δημοκρατία; Επειδή το θέλουν τα μήντια; Έλεος.
Αυτά για σήμερα, μια μέρα πριν αλλάξει το έτος!

 

Ν. Τρότκσυ (παρατσούκλι)

Κατά κόσμον, Νίκος Παπανδρέου».

Όλος ο κόσμος, μια σκηνή...

«Bent» και πάλι στην Αθήνα

Το Τέταρτο Κουδούνι / 5 Ιανουαρίου 2012


«Φάουστ» του Γκουνό είδαμε τις προάλλες στο Μέγαρο Μουσικής σε απευθείας μετάδοση απ’ την «Μετροπόλιταν Όπερα» της Νέας Υόρκης. «Φάουστ», του Γκουνό πάντα, θα δούμε _ και πάλι στο Μέγαρο αλλά ζωντανά αυτή τη φορά _ κι απ’ την Λυρική Σκηνή. «Φάουστ», όμως, είδαμε φέτος και στον κινηματογράφο _ την βασισμένη στον Γκέτε ταινία του Αλεξάντρ Σοκούροφ, μια ταινία εξαιρετικά πυκνή και δύσβατη αλλά συγκλονιστική.




Το «Bent» του Μάρτιν Σέρμαν, ένα έργο που, όταν πρωτοανέβηκε στο Γουέστ Εντ του Λονδίνου το 1979 με τον Ίαν ΜακΚέλεν στον βασικό ρόλο του Μαξ και το 1980 στο νεοϊορκέζικο Μπρόντγουέι με Μαξ τον Ρίτσαρντ Γκιρ, έκανε αίσθηση με το θέμα του _ οι διώξεις των ομοφυλόφιλων στη ναζιστική Γερμανία μετά την αιματηρή Νύχτα των Μεγάλων Μαχαιριών κι η αποκάλυψη της αποσιωπημένης και σχεδόν άγνωστης, μέχρι τότε, πτυχής των έγκλειστων (και με ροζ τρίγωνο στο πέτο) στα στρατόπεδα συγκέντρωσης και καταναγκαστικών έργων, κάτω από τραγικές συνθήκες, ομοφυλόφιλων _, παρουσιάζεται για τέταρτη φορά στην Ελλάδα. Αυτή τη φορά σε σκηνοθεσία Δημήτρη Καρατζιά με Μαξ τον ίδιο και Χορστ _ ο άλλος βασικός ρόλος _ τον Στέφανο Κακαβούλη εγκαινιάζοντας τον νέο χώρο «Vault» στον Βοτανικό.
Το έργο _ η ιστορία, βασικά, ενός συγκλονιστικού έρωτα που ανθίζει στο απάνθρωπο περιβάλλον του Νταχάου ανάμεσα σε δυο άντρες, τον Μαξ και τον Χορστ _, το οποίο έγινε και ταινία το 1997 απ’ τον Σον Ματάιας με Κλάιβ Όουεν και Λοτέρ Μπλουτό (στη διανομή και Ίαν ΜακΚέλεν και Μικ Τζάγκερ), ανεβαίνει στη μετάφραση του Γιώργου Θεοδοσιάδη. Ο οποίος μετέφρασε και σκηνοθέτησε πρώτος το έργο στην Ελλάδα, στο «Αθηνά», με τον Γιάννη Φέρτη και τον Πέτρο Φυσσούν στους βασικούς ρόλους και το θίασό τους. Ο Γιώργος Θεοδοσιάδης υπέγραφε και τ’ άλλα δυο ελληνικά ανεβάσματα του «Bent» _ και τα δυο στο θέατρό του «Βικτώρια»: το 1995 – ’96 με Σπύρο Σπαντίδα και Σταύρο Ζαλμά και το 2002 – ’03 με Απόστολο Γκλέτσο και Κώστα Κοντογιάννη.
Στην παράσταση του «Vault» τους άλλους ρόλους θα παίξουν οι Πάνος Μπρατάκος, Θοδωρής Πανάς, Πάνος Ροκίδης, Ιούλιος Τζιάτας, Νικόλας Σουλογιάννης.




Πάντα αναρωτιόμουνα πού «ψωνίζει» τις μετακλήσεις της η Λυρική. Τον _ σιτεμένο _ ρώσο τενόρο Βίκτορ Αφανασένκο, πάντως, που τραγούδησε Γουσταύο Γ΄ _ άλλως Ρικάρντο _ στον «Χορό μεταμφιεσμένων» του Βέρντι, σε σκηνοθεσία Δημήτρη Μαυρίκιου, σιγουρεύτηκα πως τον «ψώνισε» στις εκπτώσεις. Και της βγήκε κατιμάς. Φωνή συμπαθητική στις ψηλές περιοχές, ανύπαρκτη στις χαμηλές κι από υποκριτική, υπό το μηδέν…: χεράκια ν’ ανοίγουν, χεράκια να κλείνουν, χεράκι στην καρδιά, χεράκι στο λαιμό… _ μα δεν του τα μάζευε λίγο ο σκηνοθέτης;
Έβλεπα, λοιπόν, την παράσταση, οπότε συνέβη το απίστευτο: κάποιος θαρραλέος, που, προφανώς, Ξέρει, στην τελευταία πράξη τον έκραξε. Δικαίως. Δικαιότατα. Και κράξιμο, σύνηθες στα ξένα θέατρα όπου το κοινό Ξέρει, πρώτη φορά ακούω στην Λυρική, στα σαράντα τρία χρόνια που πάω εκεί _ στα «Ολύμπια» τουλάχιστον, όπου το χειροκρότημα πέφτει πάντα σύννεφο επί… δικαίους και αδίκους, γιατί στο Ηρώδειο θυμάμαι το ’85 να ’χουν κράξει τους δυο (ανεπαρκέστατους) άρρενες πρωταγωνιστές στον «Οθέλο» του Βέρντι που ’χε ανεβάσει με την Λυρική, για το Φεστιβάλ Αθηνών, ο Ζιλ Ντασέν.
Αλλά ο… λεπτών τρόπων Ρώσος, αντί να λουφάξει, τι σου κάνει; Στο τέλος της επόμενης άριάς του τεντώνει το χέρι προς το κοινό και υψώνει το μεσαίο δάχτυλο!!!!! Ε, αυτό δεν ξέρω αν έχει ματαγίνει διεθνώς. Και κανείς δεν είπε τίποτα. Μας αποστόμωσε! Νόμιζαν πως είναι σκηνοθετικό εύρημα; Δεν ξέρω. Στο τέλος μάλιστα το νοήμον κοινό τον καταχειροκρότησε! Ε, καλά τα παθαίνουμε.




Δεν άρεσε, λίγο – πολύ, στους τέσσερις φίλους που πήγαμε μαζί. Η παράσταση του «Περικλή» στο Εθνικό. Εγώ βρήκα την εκτελεσμένη από ένα πολύ καλό σύνολο ηθοποιών (στη φωτογραφία ο Μηνάς Χατζησάββας κι ο Χρήστος Λούλης) απόλυτα δεμένη με το έργο. Το «αφελές» παραμύθι του Σαίξπηρ _ που δεν ξέρω γιατί θεωρείται υποδεέστερο απ’ το «Χειμωνιάτικο παραμύθι» ή τον «Κυμβελίνο» _ ανέβηκε με την αφέλεια και την ανεμελιά ενός παιδικού παιχνιδιού. Ενός παιχνιδιού που δεν καμώνεται. Σαν τα παιχνίδια που παίζω με την Ζωίτσα και την Σοφούλα. Κι αυτό το άκρας λιτότητας, «γυμνό» σκηνικό παιχνίδι εμένα προσωπικά, με γοήτευσε.  




Σας έγραφα στο «Τέταρτο Κουδούνι», στις 21 Δεκεμβρίου, μ’ αφορμή την είδηση ότι ο, κατά ένα ποσοστό ελληνικός, «Προμηθέας στην Αθήνα» των «Ρίμινι Προτοκόλ» θα παρουσιαστεί την άνοιξη στο Φεστιβάλ της Βιέννης, πως «η μόνη αμιγώς ελληνική συμμετοχή» στο φεστιβάλ αυτό μέχρι τώρα ήταν του «Τεζέουμ Ανσάνμπλ» του Μιχαήλ Μαρμαρινού με το «Πεθαίνω σα χώρα» του Δημήτρη Δημητριάδη. Λάθος!
Φίλος καλός μού θύμισε πως στα εξήντα ένα χρόνια του Φεστιβάλ της Βιέννης έχουν περάσει ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ τρεις ακόμα ελληνικές παραστάσεις από ’κεί: «Όρνιθες» του Κάρολου Κουν απ’ το «Θέατρο Τέχνης», «Ερωτόκριτος» του Σπύρου Ευαγγελάτου απ’ το «Αμφι-Θέατρο» και «Βάκχες» του Θεόδωρου Τερζόπουλου απ’ το «Άττις».




Απ’ τον Μπέκετ και τα έργα του «Περιμένοντας τον Γκοντό», «Τέλος του παιχνιδιού» και «Ευτυχισμένες μέρες» άντλησε η καλή και ψαγμένη Ομάδα «Πλεύσις» για την καινούργια χοροθεατρική παράσταση που ετοιμάζει με τον τίτλο «Το Τέλος και η Αρχή» για να την παρουσιάσει από 14 Ιανουαρίου έως 8 Απριλίου στον «Φούρνο».
Η παράσταση αφηγείται, όπως σημειώνεται, την ιστορία δυο ανθρώπων που ξετυλίγουν ένα ταξίδι συμπόρευσης, απομάκρυνσης και επιστροφής. Ένα ταξίδι που σε κάθε σταθμό του το πικρό χιούμορ εναλλάσσεται με τη συγκίνηση. Σ’ αυτή τη διαδρομή ο θεατής καλείται ν’ αφεθεί στην ποιητική υφή της ιστορίας και να αφουγκραστεί την κάθε στιγμή με την ελευθερία που επιτρέπουν τα όνειρα.
«Το Τέλος και η Αρχή» ανεβαίνει σε σκηνοθεσία και με σκηνικά Αντώνη Κουτρουμπή ο οποίος και συνυπογράφει με την Μιράντα Βατικιώτη τη δραματουργική επεξεργασία και με την Όλγα Γερογιαννάκη τη χορογραφία ενώ οι δυο τους θα ’ναι κι οι ερμηνευτές. Τα κοστούμια είναι της Όλγας Γερογιαννάκη επίσης, η μουσική του Μηνά Εμμανουήλ κι οι φωτισμοί της Χριστίνας Θανάσουλα.




Πολλά τα βραβεία και της Ένωσης Κριτικών. Σε κάθε κατηγορία, εκτός απ’ το βραβείο, και έπαινος επιπλέον. Σα να μη θέλανε να δυσαρεστήσουν κανέναν απ’ τους υποψήφιους. Μα δεν το καταλαβαίνουν; Όσο τα βραβεία πολλαπλασιάζονται τόσο το κύρος τους μειώνεται. Ο πληθωρισμός δεν είναι φαινόμενο υγιές…


Προ 50ετίας
Τα Θεατρικά Νέα

Το Εθνικό Θέατρο δίδει απόψε στο «Βασιλικό» την πρεμιέρα του έργου του Τολστόη «Το κράτος του ζόφου» με πρωταγωνιστάς τον Θάνο Κωτσόπουλο, την Ελένη Χατζηαργύρη, τον Λυκούργο Καλλέργη, τον Παντελή Ζερβό, τον Θ. Μορίδη, την Άννα Κυριακού, την Άννα Ραυτοπούλου, την Κική Ρέππα, την Ελένη Νενεδάκη και τον Άγγ. Γιαννούλη. Το έργο ανεβάζεται κατά μετάφρασι Α. Ροσόλυμου, σκηνοθεσία Τάκη Μουζενίδη, με σκηνικά Κλ. Κλώνη και κοστούμια Αντ. Φωκά. 5 Ιανουαρίου 1962.




Η πρωταγωνίστρια του θιάσου Ηλιόπουλου Άννα Φόνσου έπαθε προχθές το απόγευμα δηλητηρίασι από βαφή μαλλιών. Παρά την κακή κατάστασι στην οποία βρισκόταν, η ευσυνείδητη καλλιτέχνις έλαβε μέρος και στις δύο παραστάσεις της κωμωδίας «Τα κοκόρια των δώδεκα» στο «Κοτοπούλη». 8 Ιανουαρίου 1962.




Η διεύθυνσις του Εθνικού Θεάτρου κατέθεσε στην Επιτροπή Άδειας Ασκήσεως Επαγγέλματος Ηθοποιού προσφυγή κατά του Δημήτρη Παπαμιχαήλ , διότι ο τελευταίος αρνείται να μεταβή με το κλιμάκιο του Εθνικού Θεάτρου στην επαρχία […]. 9 Ιανουαρίου 1962.  




«[…] η κωμωδία […] προσφέρει, άλλωστε, την ευκαιρία να χαρεί κανένας τη δεξιοτεχνία της κυρίας Λαμπέτη […]. Το μόνο που σε θλίβει είναι η σκέψη ότι προικισμένοι ηθοποιοί χαραμίζουν το ταλέντο τους σε τέτοιες μπακατέλες. […]. (από κριτική του Βάσου Βαρίκα για την παράσταση «Πεγκ, καρδούλα μου»). 9 Ιανουαρίου 1962.

Δημοσιεύτηκε στα «ΝΕΑ».  

«

Εγώ, κριτικός δεν είμαι

«Κριτικός θεάτρου». Μια ετικέτα που πολύ, μα πάρα πολύ εύκολα _ πλήρης σύγχιση… _ ο θεατρικός αλλά και ο δημοσιογραφικός κόσμος κολλάει. Σ’ οποιονδήποτε γράψει τη γνώμη του για μια παράσταση. Κι είναι πολλοί που τη γράφουν. Άλλοι σεμνά, άλλοι συγκρατημένα, πολλοί με σιγουριά έως και με έπαρση, κάποιοι με τρόπο φαιδρό. Ελάχιστους θεωρώ κριτικούς. Ελάτε, όμως, που πολλούς εξ αυτών τους θεωρούν οι άλλοι. Επί δικαίους και αδίκους ο τίτλος…
Εξ ιδίων κρίνω. Στο πολιτιστικό _ καλλιτεχνικό το λέγαμε τότε _ ρεπορτάζ, στα Νέα, απ’ το 1984, έχοντας δει από παιδί εκατοντάδες παραστάσεις που σήμερα έχουν γίνει χιλιάδες, «ψώνιο» του θεάτρου _ αλλά, πιστεύω, με την καλή, την εποικοδομητική έννοια _, απ’ το 1987, αν δεν κάνω λάθος, άρχισα να γράφω για παραστάσεις που έβλεπα. Στο «Πάνθεον» αρχικά, στο «Μarie Claire» στη συνέχεια, στον «Ταχυδρόμο» κατόπιν, για να περάσω στο «Ν-Συν» _ το ένθετο στα σαββατιάτικα «Νέα» _ και, τώρα πια, στο blog totetartokoudouni.blogspot.com _ κοντεύω τα είκοσι πέντε χρόνια πια. Πολύ σύντομα άρχισα να φορτώνομαι τον τίτλο του «κριτικού θεάτρου». Δεν τον ήθελα, δεν τον επιζήτησα, δεν τον ζήλεψα, δεν τον δικαιούμουν, δεν έπεσα στην παγίδα της μωροφιλοδοξίας. Εγώ, τη γνώμη ενός δημοσιογράφου ήθελα πάντα να γράφω. Ενός θεατρόφιλου δημοσιογράφου. Μανιώδη θεατρόφιλου. Με μόνο σκοπό να δώσω μια βοήθεια στον αναγνώστη, μια πυξίδα, έναν μπούσουλα για να πορευτεί στον ωκεανό των παραστάσεων που όσο πάει και φουσκώνει και απλώνεται. 
Ναι, άποψη, σίγουρα είχα. Και έχω. Και κάποια φόρμα έπρεπε να βρω να τη γράψω. Η φόρμα αναγκαστικά με κριτική έμοιαζε. Δεν ήταν _ δεν είναι _ όμως. Κριτική παρουσίαση θα μπορούσα να την ονομάσω. «Στρουθοκαμηλισμός», θα μου πείτε. Ή «φόβος» _ να πω τα πράγματα με το όνομά τους. Όχι. Θέση είναι. Επιμένω. Πώς προσπάθησα _ προσπαθώ _ να το δείξω; Επιμένοντας, ποτέ, σε κανένα από τα έντυπα που έγραψα, να μην μπει το κείμενό μου υπό τον τίτλο «Κριτική». Προτάσσοντας σε κάθε κείμενο εκτεταμένη «υπόθεση» του έργου, πράγμα που επιθυμεί να καταδείξει πως το κείμενο απευθύνεται όχι στο σινάφι και στους ειδήμονες αλλά στον απλό θεατή, τον μη γνώστη κι εκείνο που επιζητεί είναι να τον ενημερώσει γι’ αυτό που πιθανόν θα αποφασίσει να πάει να δει _ το ιδεώδες για μένα θα ήταν να το ξαναδιαβάσει αφού δει τη συγκεκριμένη παράσταση, σα να συνομιλεί μαζί μου κι ανταλλάσσουμε τις γνώμες μας.
Το προσπαθώ, επίσης, γράφοντας πάντα στο πρώτο ενικό και συνειδητά επανερχόμενος, ξανά και ξανά, στις εκφράσεις «πιστεύω», «νομίζω», «κατά τη γνώμη μου», «θα ήθελα» επιδιώκοντας να δείξω πως τη γνώμη μου δεν τη θεωρώ θέσφατο αλλά απολύτως υποκειμενική _ με βάσει, βέβαια, τα όποια κριτήρια έχω _, όσο κι αν αυτές οι εκφράσεις μπορούν να εκληφθούν ως αδυναμία και ατολμία. Αρνούμενος να γίνω μέλος της Ένωσης Ελλήνων Θεατρικών και Μουσικών Κριτικών παρά τις προτάσεις που δέχτηκα αρκετές φορές _ δεν είμαι κριτικός! Απορρίπτοντας τον τίτλο του κριτικού όταν με παρουσιάζουν μ’ αυτόν και διευκρινίζοντας πως μόνο δημοσιογράφος είμαι _ σίγουρα με γνώμη για το αντικείμενό μου. Εξηγώντας πως κριτικό θεωρώ μόνο τον οπλισμένο με φιλολογικές, θεατρολογικές και πρακτικές του θεάτρου γνώσεις _ που, με χαρτιά, δεν διαθέτω _ αλλά και γνώσεις ευρύτερες. Χωρίς αυτό να σημαίνει πως όσοι τις διαθέτουν αυτομάτως μπορεί να χριστούν κριτικοί…
Πιστεύω, δηλαδή, πως, όταν γράφεις τη γνώμη σου, είτε ως κριτικός, είτε ως δημοσιογράφος, είτε ως απλός θεατής, για μια παράσταση, ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ κατά ΟΠΟΙΟΝΔΗΠΟΤΕ τρόπο να διαπλέκεσαι με τους ανθρώπους της, είτε ως προς τη συγκεκριμένη παράσταση, είτε με το παρελθόν των δημιουργών της είτε με το μέλλον τους. Πιστεύω ότι για να γράψεις γνώμη πρέπει να έχεις πείρα μεγάλη ως θεατής. Ότι πρέπει να έχεις ματιά διεισδυτική, οξεία. Ότι δεν πρέπει να φοβάσαι να γράφεις τη γνώμη σου και ότι δεν πρέπει να τη διυλίζεις μέσα από σκοπιμότητες. Και ότι, πάνω απ’ όλα, πρέπει να διατηρήσεις την εντιμότητά σου, να μην επιτρέψεις στον εαυτό σου να χωθεί και να χαθεί στα κυκλώματα ώστε να μη φτάσεις στο σημείο να βλέπουν, πίσω από τις γραμμές που γράφεις, για ποιον λόγο επαινείς ή για ποιον λόγο απορρίπτεις και κάποτε λιβελογραφείς. Ή τι επιδιώκεις με το γραπτό σου.
Δύσκολα όλα αυτά. Πολύ δύσκολα. Σας διαβεβαιώ. Ειδικά αν είσαι δημοσιογράφος και με τους ανθρώπους, για την καλλιτεχνική δουλεία των οποίων γράφεις τη γνώμη σου, πρέπει, λόγω επαγγέλματος, να επικοινωνείς και να συναλλάσσεσαι. Μίση, πάθη, θεωρίες συνομωσίας, επιστολές ανώνυμες, επιστολές επώνυμες, «καταγγελίες» στη διεύθυνση της εφημερίδας, «καταγγελίες» δημόσιες _ βασικό βήμα η τηλεόραση και βασικό μέσο οι συνεντεύξεις _, απαξίωση, εξώδικα, προσβολές, συκοφαντίες _ «συκοφαντείτε, συκοφαντείτε, κάτι θα μείνει»…, δημοσιεύματα, ανυπόγραφα και ενυπόγραφα, αποκλεισμούς, εμπάρκο, μηνύσεις και άλλα πολλά τα αντιμετώπισα από πολύ νωρίς _ στα μούτρα μου. Κι αυτά, πρόσφατα, έφτασαν, και μάλιστα από άτομα ποιούντα _ χα, χα, χα _ Ήθος, στην απόλυτη χυδαιότητα όπου η αχαλίνωτη μεγαλομανία και η ανεξέλεγκτη εγωπάθεια αγγίζουν πλέον την ψυχοπάθεια.
Για να μη μιλήσω για τον εκ των ένδον πόλεμο _ λες και προσπάθησα να πάρω τη μπουκιά απ’ το στόμα κανενός: υπονόμευση, διαβολές, καρφώματα, ρουφιανιές… _ μια απεγνωσμένη προσπάθεια εξόντωσης. Κι όλα αυτά πόθεν ελαυνόμενα; Από την _ ανεξήγητη _ ανασφάλεια, από την εξουσιομανία, από διαπλεκόμενα πασίγνωστα αλλά μη κατονομαζόμενα… Έφτασα στο χείλος να με απολύσουν. Δεν τα κατάφεραν. Με τάραξαν, με σύγχυσαν αλλά το αυτί μου δεν ίδρωσε. Συνεχίζω, και μάλιστα πιο απελευθερωμένος, το δρόμο που διάλεξα. Συνειδητά. Με στήριγμα κάποιους, λίγους, ανθρώπους του θεάτρου, κάποιους, λίγους, του χώρου της δημοσιογραφίας, κάποιους, λίγους, φίλους και τους αναγνώστες που κάποτε γίνονται συγκινητικοί. Δεν φοβάμαι κανέναν και τίποτα. Γράφω και θα γράφω αυτά που πιστεύω. Όχι ως «κριτικός θεάτρου». Ως δημοσιογράφος. Και ως ένας άνθρωπος που συνεχίζει _ πάντα _ να αγαπάει το θέατρο. Πολύ. Πολύ λίγους, όμως, από τους ανθρώπους του. Κι ας εκτιμάει ως καλλιτέχνες περισσότερους απ’ όσους αγαπάει.
Δεν θεωρώ τον εαυτό μου αλάνθαστο. Και βέβαια έχω κάνει τα σφαλματά μου. Αλλά καμαρώνω όταν βλέπω να εξελίσσονται νέοι άνθρωποι που τους «ανακάλυψα» πρώτος ή από τους πρώτους και τους υποστήριξα και επέμεινα πιστεύοντας στο τάλαντό τους. Κι ας με πληγώνουν καθημερινά η αχαριστία και η «αμνησία». Προσπαθώ να μην μπλέκω στα γραπτά μου τις _ ελάχιστες _ φιλίες και σχέσεις που έχω με ανθρώπους του χώρου. Προσπαθώ να καταλάβω τους νέους δρόμους του θεάτρου και ας δυσκολεύομαι. Κι ας έχω μεγαλώσει για να τους ακολουθήσω. Σιχαίνομαι το δήθεν. Δεν δηλώνω ούτε Πάπας ούτε παντογνώστης αλλά και δεν πιστεύω πως είμαι _ χωρίς να υποκρίνομαι τον σεμνό και ταπεινό, κάτι που επίσης σιχαίνομαι. Λατρεύω το θέατρο αλλά δεν πιστεύω πως είναι το άπαν στη ζωή. Και είμαι οπαδός του guarda e passa _ δες και προσπέρνα. Ασπαζόμενος, περισσότερο, την εκδοχή guarda, sputa e passa _ δες, φτύσε και προσπέρνα. Και κοιμάμαι ήσυχος. Χωρίς τύψεις και εφιάλτες. Το πολύ - πολύ να δω στον ύπνο μου _ που έχει συμβεί… _ πως ο Λιβαθινός μου ’χει αναθέσει ρόλο σε έργο του Κρητικού Θεάτρου και πως έχω ξεχάσει τα λόγια μου.

Αναμείνατε

Αύριο σας ετοιμάζω μανιφέστο… :-) Επί προσωπικού. Αναμείνατε στο ακουστικό σας.