Blog; Ναι!

Blog! Ε, λοιπόν, αποφάσισα κι εγώ να φτιάξω blog. Σιγά, θα μου πείτε, την πρωτοτυπία… Ένας φίλος καλός είχε την ιδέα. Την ασπάστηκα με κάθε επιφύλαξη. Απλώς σκέφτηκα πως θα μπορούσα μέσα από ένα ιστολόγιο να μιλήσω πιο ελεύθερα, να αναπτύξω περισσότερο κάποιες σκέψεις, να σχολιάσω χωρίς την οποιαδήποτε δέσμευση, να απλώσω πιο άνετα αυτά που γράφω επί δώδεκα χρόνια στη στήλη «Το Τέταρτο Κουδούνι», στα «ΝΕΑ» _ στους «Ορίζοντες». Χωρίς φόβο και χωρίς πάθος. Και με χιούμορ. Όσο διαθέτω. Χωρίς αυτή την αρρωστημένη εμπάθεια που συνήθως πλήττει το χώρο αυτό και χωρίς την αρρώστια της εξουσίας _ «θέλω να κατευθύνω τα πράγματα, θέλω να κινώ τα νήματα».
Έκανα πολλούς εχθρούς με τη στήλη αυτή _ αλλά και γράφοντας τη γνώμη μου για παραστάσεις στο «Πάνθεον» αρχικά, στο «Marie Claire» κατόπιν, στον «Ταχυδρόμο» στη συνέχεια και, τελικά, στη στήλη «Πάμε Θέατρο» του ένθετου «Συν», στα «ΝΕΑ» του Σαββάτου. Γιατί επέμεινα να γράφω πάντα την αλήθεια. Τη δική μου, σίγουρα, αλήθεια _ αυτή που πάρα πολύ δύσκολα δέχονται να την ακούσουν οι άνθρωποι του θεάτρου. Τη γνώμη ενός ανθρώπου που έφαγε με το κουτάλι το θέατρο αλλά που ΠΟΤΕ δεν δήλωσε κριτικός θεάτρου παρά τους περί του αντιθέτου ισχυρισμούς των άλλων…
Έκανα, όμως, και φίλους. Οι οποίοι εκτίμησαν τη στάση αυτή που δεν την υπαγόρευε καμιά διαπλοκή και καμιά εξάρτηση και κανένας χρηματισμός _ έτσι πιστεύω τουλάχιστον. Άνθρωποι του θεάτρου αλλά _ οι περισσότεροι _ και άνθρωποι που απλώς αγαπούν το θέατρο.
Αυτούς θέλω να τιμήσω και να ευχαριστήσω ανοίγοντας το blog αυτό. Αυτούς και τους ανθρώπους που αγαπώ. Και το θέατρο. Που συνεχίζω επίσης, παρά τις απομυθοποιήσεις, παρά τα βρισίδια που άκουσα και διάβασα, παρά τις κακοήθειες, να αγαπώ.
Είκοσι επτά χρόνια στη δημοσιογραφία δεν έγινα, φίλοι μου, πρώτη φίρμα. Αλλά δεν ντρέπομαι γι αυτά που έγραψα και γράφω. Και κοιμάμαι ήσυχος.