Μια προσπάθεια να «εξατομικευτούν» τα μέλη της χορωδίας, δυο – τρεις πινελιές χιούμορ, φωτεινά τα, κάπως άχαρα στις δυο πλευρές τους, σκηνικά του Γιώργου Γαβαλά και τα κοστούμια της Ντένης Βαχλιώτη, απολύτως επαγγελματικοί οι φωτισμοί του Λευτέρη Παυλόπουλου, καλό το γενικό μουσικό επίπεδο με μαέστρο τον Τούρκο Ισίν Μετίν αλλά ως εκεί…
Είδα μια παράσταση που δεν ξεπερνούσε τα όρια της διεκπεραίωσης, που σε τίποτα δεν διέφερε απ’ το μέσο επίπεδο της Λυρικής, που κάλλιστα θα μπορούσε να υπογράφει ο Βασίλης Νικολαΐδης ή, προ τριακονταετίας, ο Σέργιος Βαφειάδης: μονίμως μετωπικά στησίματα, αμηχανίες, ακαθοδήγητοι υποκριτικά οι _ φωνητικά, πάντως, πολύ καλοί _ πρωταγωνιστές…
Κι αν ο Τάσος Αποστόλου, που η φωνή του όσο πάει και γεμίζει, έχοντας ξεκινήσει ως ηθοποιός, ήταν ένας αξιοπρεπέστατος Ντουλκαμάρα, η Δέσποινα Σκαρλάτου μια άνετη Τζανέτα ή η Βασιλική Καραγιάννη μια ευπρεπής Αντίνα, ο Νεμορίνο του συμπαθέστατου Κωνσταντίνου Κληρονόμου δεν μπορούσε να κρύψει την απειρία του ενώ ο Μπελκόρε του Διονυσίου Σούρμπη, κινησιολογικά δύσκαμπτος, δεν ξεπερνούσε το επίπεδο του ερασιτεχνικού _ υποκριτικά επαναλαμβάνω. Ναι, καλή η φρεσκάδα της διανομής αλλά χρειάζονταν και μία ισχυρή σκηνοθετική χειρ.
Εν πάσει περιπτώσει, πεσμένος έφυγα, το ελιξήριο Φασουλής δεν είδα να έχει λειτουργήσει στην κωμική όπερα του Ντονιτσέτι, αλλά δεν το βάζω κάτω: το φετινό, πλήρως ανανεωμένο πρόγραμμα της Λυρικής προσωπικά μού προσφέρει ένα πλήθος ερεθίσματα. Κι ας απογοητευτώ. Η μούχλα των τελευταίων χρόνων, προσωπικά, με είχε αποβλακώσει…
«Ολύμπια», Εθνική Λυρική Σκηνή, 21 Οκτωβρίου 2011.
No comments:
Post a Comment