Δεν πεθαίνω σα χώρα… ή Ένας έφηβος ετών 50

 

 

Το Τέταρτο Κουδούνι / Τέτοιες Μέρες, Τέτοια Λόγια… 269  

Ήταν 26 Δεκεμβρίου 1975. Λάρισα. Αίθουσα του Δημοτικού Ωδείου. Ένα Θέατρο γεννιέται. Η Χούντα έχει πέσει πριν από ενάμιση χρόνο. Άνεμος αισιοδοξίας και δημιουργικότητας πνέει. Το θέατρο ανάσανε. Οι ιδέες περί αποκέντρωσης έχουν αρχίσει να κυριαρχούν.

Η Λάρισα έχει ανθρώπους ταλαντούχους. Η ιδέα ήταν της Άννας Βαγενά, μαζί της ο Κώστας Τσιάνος κι ο σκηνογράφος ενδυματολόγος Γιώργος Ζιάκας. Λαρισαίοι κι οι τρεις. Παιδιά της δύσκολης δεκαετίας του ’40. Αυτοί ίδρυσαν και  

ξεκίνησαν το «Θεσσαλικό Θέατρο». Αποφάσισαν ν’ αρχίσουν με την «Αυλή των θαυμάτων», το σπαρακτικό έργο  του Ιάκωβου Καμπανέλλη -τι καλύτερη επιλογή;

Κάλεσαν τον Διαγόρα Χρονόπουλο να τους σκηνοθετήσει, ο Γιώργος Ζιάκας έκανε τα σκηνικά 

και τα  κοστούμια, ο Λουκιανός Κηλαηδόνης τη μουσική και στη διανομή ήταν η Νένα Μεντή, η Κατερίνα Καραβία, ο Γιώργος Ακριτίδης, ο Κώστας Τσιάνος, η Αλίκη Αλεξανδράκη, η Δήμητρα Σταμπουλίδου, η Μαρία Μίχα, ο Γιώργος Ζωγράφος, ο Μιχάλης Μπογιαρίδης, η Άννα Βαγενά, ο Νίκος Χαραλάμπους, ο Μάνος Μπαλλής, ο 

Σεραφείμ Ντίνας, ο Βαγγέλης Πετανίτης -μερικοί τους εξαίρετοι ηθοποιοί. Άλλοι Λαρισαίοι, άλλοι που δε δίστασαν, ξεσηκώθηκαν απ’ την Αθήνα για ν’ αντιμετωπίσουν συνθήκες αντίξοες -«Θεσσαλικό» σήμαινε και μεγάλες και δύσκολες περιοδείες. Κάποιοι έμειναν και για τη συνέχεια, κάποιοι δε συνέχισαν. 
Η πρεμιέρα τους δόθηκε τη Δεύτερη Μέρα των Χριστουγέννων του ’75. Φαντάζομαι τη συγκίνηση όλων. Των επί σκηνής, των πίσω απ’ τη σκηνή, των θεατών. Κανείς δεν περίμενε, πάντως, ότι το «Θεσσαλικό» τους θα έφτανε τα πενήντα του χρόνια. Κι όμως τα έφτασε. Με πολλές επιτυχίες - 

κορυφή του η ευριπίδεια «Ηλέκτρα» του Κώστα Τσιάνου, με την Λυδία Κονιόρδου ανεπανάληπτη στον επώνυμο ρόλο-, με αποτυχίες, με παραστάσεις που δεν ευδοκίμησαν, όπως συμβαίνει πάντα σε όλα τα Θέατρα. Κινήθηκε απ’ την επιθεώρηση έως και την αρχαία τραγωδία, από ελληνικό ρεπερτόριο έως ξένα κλασικά αλλά και σύγχρονα έργα. Που να ΑΦΟΡΟΥΝ το κοινό του. Αυτός ήταν ο γνώμονας. Το 1983, όταν η Μελίνα Μερκούρη, ως υπουργός Πολιτισμού, δημιούργησε το θεσμό των Δημοτικών Περιφερειακών Θεάτρων, ονομάστηκε ΔΗΠΕΘΕ Λάρισας χωρίς ποτέ να αποτάξει τον αρχικό του τίτλο -«Θεσσαλικό Θέατρο».

Φέτος, με καλλιτεχνικό διευθυντή του τον Ορέστη Τάτση, γιορτάζει αυτά τα πενήντα του χρόνια -ένας έφηβος ακόμα. Με τον «Μισάνθρωπο» του Μολιέρου που ανεβάζει μια νέα γυναίκα, η Ιόλη Ανδρεάδη -κι αν πέρασαν απ’ το «Θεσσαλικό» νέοι άνθρωποι!-, με Αλσέστ τον Γεράσιμο Γεννατά, στο θέατρο που το ’λεγαν «Θέατρο του Μύλου» αλλά τώρα πια λέγεται «Κώστας Τσιάνος». Δικαιότερη απόφαση για την ονοματοδοσία αυτή δεν υπήρξε: 22 ολόκληρα χρόνια καλλιτεχνικός διευθυντής του «Θεσσαλικού» που το οδήγησε σε θριάμβους και στο εξωτερικό, ο Κώστας Τσιάνος πολλά άκουσε, πολύ πάλεψε και πολύ σκατό έφαγε. Αλλά νίκησε.
Η παράσταση κάνει αύριο πρεμιέρα κι απ’ τις 8 Μαρτίου θα παιχτεί και στην Αθήνα στο νέο θέατρο (πρώην κινηματογράφο) «Φιλίπ».
Εμείς απ’ την επαρχία -περιφέρεια τη λέμε, πια, για λόγους πολιτικής ορθότητας αλλά εγώ δε θα τους τηρήσω...- 

που αγαπούσαμε το θέατρο και που πάντα ονειρευόμασταν ένα δικό μας Θέατρο για να μην περιμένουμε μόνο τους περιοδεύοντες  θιάσους, νοιώθουμε περισσότερο τη σημασία του «Θεσσαλικού». Γι αυτό, πάντα, όταν μιλάω ή όταν γράφω για το «Θεσσαλικό», συγκινούμαι. Ας ευχαριστήσουμε την Λάρισα και τους ανθρώπους -απ’ τους παλιούς, κάποιοι δεν υπάρχουν πια και στη μνήμη τους είναι αφιερωμένο το κείμενο αυτό- που το στέριωσαν και το στήριξαν. Για ΠΕΝΗΝΤΑ ΧΡΟΝΙΑ. Γιορτάζουμε μαζί τους.