Εκτός χωρικών υδάτων

 

Τέταρτο Κουδούνι / Τέτοιες Μέρες,Τέτοια Λόγια… 250 

 

Ποτέ δεν πείστηκα απ’ τις θεατρικές «συνθέσεις». Από τότε που ο Δημήτρης Ποταμίτης έκανε, με το δικό του «Θέατρο Έρευνας», τους «Ατρείδες», μια «σύνθεση» απ’ τον Κ. Χ. Μύρη αποσπασμάτων αρχαίων τραγωδιών, απ’ το «Η Ελλάδα των θαυμάτων, των τραυμάτων, των υπάτων και των πάτων» -τι τίτλος...- που παρουσίασε -και μάλιστα εις δύο μέρη/παραστάσεις- ο Χρήστος Τσάγκας με το «Παλκοσένικό» του, επίσης «σύνθεση» του Κ. Χ. Μύρη, απ’ «Το τέλος των Ατρειδών», «σύνθεση» αποσπασμάτων τραγωδιών που ανέβασε, σε σκηνοθεσία του, ο Νίκος Χουρμουζιάδης για τη θεσσαλονικιώτικη «Πειραματική Σκηνή της ‘Τέχνης’» ή απ’ το «Θέατρο, θεατρίνοι, θεατές», «σύνθεση» σκηνών από έργα τα οποία παρουσίασε το «Θέατρο Τέχνης», που τη σκηνοθέτησε ο Γιώργος Λαζάνης, ως εναρκτήρια, στη σκηνή της οδού Φρυνίχου του «Τέχνης». Σ’ όλα και στα επόμενα μέτριο έως  κακό είχα βρει το αποτέλεσμα. 

Δεν πιστεύω πως πετυχαίνει η παρατακτική σύνδεση σκηνών, βίαια αποσπασμένων από διαφορετικά έργα του ίδιου συγγραφέα. Πόσο μάλλον διαφορετικών συγγραφέων που ο καθένας έχει και διαφορετικό ύφος. Και που το καθένα έχει τη λογική του. 
Κι άντε να υπάρχει μια συνισταμένη, ένας κρίκος -η οικογένεια των Ατρειδών, ο Ευριπίδης, η Αθήνα…- που υποτίθεται ότι μπορεί να τα «συνθέσεις». Όταν συνισταμένη είναι απλώς οι στίχοι της ίδιας στιχουργού στα χορικά ή στα τραγούδια παραστάσεων που ανέβηκαν στην Ελλάδα;

Ποιος ν’ αμφισβητήσει το τάλαντο της Λίνας Νικολακοπούλου ή ηθοποιών, όπως η σπουδαία Αννίτα Σαντοριναίου, η Στέλα Φυρογένη ή η Νιόβη Χαραλάμπους;  Αλλά και πώς να δεθούν μονόλογοι της Εκάβης με Γιουρσενάρ, με «Το σκλαβί» και με τη μεσοπολεμική γαλική κοινωνική κωμωδιούλα «Έκτο πάτωμα» του Αλφρέντ Ζερί; Επειδή έχει γράψει σε παραστάσεις τους για διάφορους συνθέτες τους στίχους χορικών ή τραγουδιών τους η Λίνα Νικολακοπούλου; Μόνον, ίσως, αν βρισκόταν ένας σκηνοθέτης θαυματουργός. Ε, και η Λίνα Νικολακοπούλου που έγραψε τα συνδετικά κείμενα και υπογράφει και τη σκηνοθεσία δεν είναι σκηνοθέτης θαυματουργός. Γιατί να επιδιώξει να βρεθεί εκτός των χωρικών υδάτων της; 

Και φοβάμαι πως δεν έλαβε υπόψη της ούτε το «μέτρον άριστον». Μπατάρει η παράσταση «Χορικά ύδατα» του ΘΟΚ, που είδα «Στη σκιά των Βράχων» του Βύρωνα, όταν το «Έκτο πάτωμα» απλώνεται τόσο πολύ και τεντώνεται και ξεχειλώνει τη διάρκεια της παράστασης με τ’ αλλεπάλληλα φινάλε στις δυο ώρες. Ομολογώ ότι κουράστηκα στα σανίδια του θεάτρου «Άννα Συνοδινού», βαρέθηκα και ταλαιπωρήθηκα.