Έκπληξη με το όνομα Τζένη Καζάκου

  

Το Τέταρτο Κουδούνι / Τέτοιες Μέρες, Τέτοια Λόγια… 235 

 

Έχει ωραία φιγούρα -αιθέρια. Ωραία φωνή. Πολύ καλή κίνηση. Και ψυχή. Και τσαγανό. Και αυτοσυγκέντρωση. Και είναι, μόλις, η πρώτη της εμφάνιση στη σκηνή. Μ’ ένα ρόλο που σπάει κόκαλα -την Οφηλία. Και τα καταφέρνει. Είναι καλή! Πολύ καλή! Κατά τη γνώμη μου. Θα έγραφα τα ίδια κι αν δεν είχε τ’ όνομα Τζένη Καζάκου. Που σημαίνει ότι είναι εγγονή της Τζένης Καρέζη και του Κώστα Καζάκου. Και κόρη της Τάνιας Τρύπη και του Κωνσταντίνου Καζάκου.

Έπαιξε την Οφηλία στον σεξπιρικό «Άμλετ» που ο Θέμης Μουμουλίδης ανέβασε με την «5η Εποχή» του, σε συμπαραγωγή με την «Εποχή Τέχνης» και την «Ars Aeterna», στην εμπνευσμένη μετάφραση του Γιώργου Χειμωνά, επεξεργασμένη απ’ το σκηνοθέτη που συρρίκνωσε το έργο σε διαστάσεις ανεκτές για περιοδεία. 

 

Η παράσταση (που την είδα στο Ηρώδειο) μου φάνηκε επίπεδη -καλά, πάντως, φωτισμένη απ’ τον Νίκο Σωτηρόπουλο και μουσικά τονισμένη απ’ τον Σταύρο Γασπαράτο- αλλά είχε καλούς ηθοποιούς: ο Αναστάσης Ροϊλός δεν είχε την πνευματικότητα που θα περίμενα από έναν Άμλετ αλλά έχει ικανότητες. Εξαιρετική Γερτρούδη η ώριμη πια Ιωάννα Παππά, ικανοποιητικός Κλαύδιος ο Μιχάλης Συριόπουλος, δυναμικός ο Θανάσης Δόβρης στους διάφορους ρόλους του… Εκείνο που δεν κατάλαβα είναι γιατί ο σκηνοθέτης οδήγησε τον Θοδωρή Σκυφτούλη να παίξει τόσο γκροτέσκα τον Πολώνιο και τον Νεκροθάφτη: ένα φάλτσο που, προσωπικά, με απώθησε.
Η Τζένη Καζάκου, βέβαια, στον πρώτο της ρόλο στη σκηνή, με ξάφνιασε. Θέλω να ελπίζω ότι θα δουλέψει, θα κάνει καλές επιλογές και δε θα πέσει με τα μούτρα στο λάκκο της τηλεόρασης και στα...παρελκόμενά της.

Δε θέλω να παραλείψω το έντυπο πρόγραμμα της παράστασης (συνεργάστηκαν οι Γεωργία Αλεβιζάκη, Γιώτα Καραγιάννη, Παναγιώτα Πανταζή): ένα ολόκληρο βιβλίο! Με το κείμενο της παράστασης, με εξαιρετικά σταχυολογημένα εξαιρετικά κείμενα και δίγλωσσο -ελληνικά και αγγλικά- στα βασικά του (Φωτογραφίες: Ελίνα Γιουνανλή)..

Ερωτηματικό με μεγάλες ελπίδες

 

   Το Τέταρτο Κουδούνι / Τέτοιες Μέρες, Τέτοια Λόγια… 234

 

 

 

Στον ρόσο σκηνοθέτη Ντμίτρι Τσερνιάκοφ χρωστάω τη μια απ’ τις δυο καλύτερες παραστάσεις όπερας που ’χω δει στη ζωή μου: τον «Ευγένιο Ονιέγκιν» του Τσαϊκόφσκι, που ’φερε η Όπερα «Μπαλσόι» για το Φεστιβάλ Αθηνών, επί προεδρίας Γιώργου Λούκου, στην Αίθουσα «Τριάντη» του Μεγάρου Μουσικής Αθηνών, το καλοκαίρι του 2011 και που την έχω βρει και σε cd -η άλλη είναι η «Λουτσία ντι Λαμερμούρ» του Ντονιτσέτι, σε σκηνοθεσία της Κέιτι Μίτσελ, που ’χει πρωτοπαρουσιάσει, τη σεζόν 2017/2018, η Λυρική Σκηνή ως συμπαραγωγή με την Βασιλική Όπερα του Λονδίνου, που την ξανάδα την επόμενη σεζόν στην επανάληψή της και που, κατά ευτυχή σύμπτωση, την επαναλαμβάνει, σε αναβίωση, φέτος επίσης, τον Μάιο.
Η Λυρική, στο πάντα ενδιαφέρον πρόγραμμά της, μετακαλεί φέτος το σκηνοθέτη Ντμίτρι Τσερνιάκοφ, που κάνει πια διεθνή καριέρα, για την εναρκτήρια της σεζόν, μαραθώνια -double bill, που λένε στη θεατρική argot- παράσταση Γκλουκ: «Ιφιγένεια εν Αυλίδι» και «Ιφιγένεια εν Ταύροις» εις σάρκαν μίαν, με κοινή πρωταγωνίστρια την αμερικανίδα σοπράνο Κορίν Γουίντερς στους επώνυμους ρόλους, συμπαραγωγή της με το Φεστιβάλ Εξ-Αν-Προβάνς, όπου έκανε ήδη την πρεμιέρα της τον Ιούλιο, και της Εθνικής Όπερας του Παρισιού. Mε τον γερμανό αρχιμουσικό Μίχαελ Χόφστέτερ στο πόντιουμ και με τους υπόλοιπους ρόλους ερμηνευόμενους από μετακλημένους γάλους καλλιτέχνες αλλά κι από δικούς μας, όπως ο Τάσης Χριστογιαννόπουλος -Αγαμέμνων στην «Εν Αυλίδι»- ή ο Διονύσης Σούρμπης -Ορέστης στην «Εν Ταύροις».

Το δίπτυχο του Κρίστοφ Βίλιμπαλντ Γκλουκ -δυο αυτόνομες όπερες, γραμμένες με πέντε χρόνια διαφορά- που ’φερε την ανανέωση στην μπαρόκ όπερα έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον, η παράσταση είναι ήδη υποψήφια στην κατηγορία «Καλύτερη Νέα Παραγωγή Όπερας» στα International Opera Awards 2024, η απονομή των οποίων θα γίνει στις 2 Οκτωβρίου στο Μόναχο αλλά το αποτέλεσμα για μας είναι ακόμα ένα ερωτηματικό.

Η παρουσία, όμως, του Ντμίτρι Τσερνιάκοφ -που υπογράφει και τα σκηνικά- αυξάνει το ενδιαφέρον στο κατακόρυφο. Αξίζει να τη δούμε.
Η παράσταση παρουσιάζεται στην Αίθουσα «Σταύρος Νιάρχος» στις 10, 13, 16, 19, 22, 27 και 30 Οκτωβρίου στις -προσέξτε!- 18.00. Η Λυρική δίνει διάρκεια από μια ώρα και 50 λεπτά για κάθε όπερα κι ανάμεσα ένα διάλειμμα 55 λεπτών -συνολική διάρκεια, δηλαδή, τέσσερις ώρες και 35 λεπτά. Αν η παράσταση, όμως, είναι ενδιαφέρουσα θα κυλήσει χωρίς να το καταλάβετε, όπως κι η «Βαλκιρία» του Βάγκνερ, που ’ταν και μεγαλύτερη, πέρσι (Φωτογραφίες από την παράσταση στο Εξ-Αν-Προβανς: 2,3 Monika Rittershaus).en Aulide – Direction musicale Emmanuelle Haïm, Mise en scène Dmitri Tcherniakov : au centre, Corinne Winters (Iphigénie) - © Photo by Monika Rittershaus /