Λυδία Κονιόρδου: ένα Εθνικό Κεφάλαιο

 

Το Τέταρτο Κουδούνι / Τέτοιες Μέρες, Τέτοια Λόγια… 233

 

Είδα και τις πολύ αραιά παιζόμενες «Ικέτιδες» (χρονολογούνται, περίπου, μεταξύ 466 και 459 π.Χ.) του Αισχύλου, μια συμπαραγωγή του «Θεάτρου του Νέου Κόσμου» και του «Θεάτρου Τέχνης Κάρολος Κουν», σε σκηνοθεσία Μαριάννας Κάλμπαρη. Δύσκολη, αφηγηματική, κυρίως, τραγωδία (η πρώτη μιας τριλογίας που περιλαμβάνει στη συνέχεια τους «Αιγύπτιους» και τις «Δαναΐδες» και το σατυρικό δράμα «Αμυμώνη»), φορτωμένη μυθολογικές αναφορές, με τις πενήντα κόρες του Δαναού να καταφεύγουν με τον πατέρα τους απ’ την Αίγυπτο στο Άργος, όπου έχουν τις ρίζες τους μέσω της ταλαιπωρημένης απ’ τον Δία και την Ήρα, Ιώς, ζητώντας, απ’ τον βασιλέα του Πελασγό, άσυλο για να μην αναγκαστούν να παντρευτούν, διά της βίας, τους πενήντα γιους του Αιγύπτου, αδελφού του πατέρα τους, που τις καταδιώκουν.

Η σκηνοθέτρια Μαριάννα Κάλμπαρη προσπάθησε να τονώσει το ενδιαφέρον για το έργο με δραματουργικές αλλαγές, όπως η προσωποποίηση δυο απ’ τα μέλη του Χορού ως Υπερμνήστρα και Αμυμώνη, στις οποίες μετέφερε το κύριο βάρος του λόγου των στασίμων -αποδυναμώνοντας, όμως, έτσι, το Χορό που, ουσιαστικά, είναι ο πρωταγωνιστής του έργου -και με προσθήκες από άλλα σχετικά κείμενα. Παράλληλα, ανέθεσε το ρόλο του Πελασγού σε γυναίκα ηθοποιό και πρόσθεσε μια διαρκώς παρούσα ενεργά χορεύτρια (Χριστίνα Σουγιουλτζή) ως σύμβολο της Ιώς, καθώς και ως σολίστ την πολύ in Μαρίνα Σάττι την οποία εμείς, πάντως, δεν είδαμε στο «Θέατρο των Βράχων» του Βύρωνα -άλλα μέτρα, άλλα σταθμά… Αποφάσεις που δύσκολα κρύβουν τη σκοπιμότητά τους… 

Με μεγάλα μείον το ψυχρό, μεταλλικό σκηνικό-σκαλωσιά και τα κοστούμια της Χριστίνας Κάλμπαρη (τα κορίτσια του Χορού, με κοντές, λευκές φουστίτσες, μαύρα παπουτσάκια με λουράκια και μακριές έως το γόνατο καλτσούλες, ο Δαναός ντυμένος ως ναύαρχος Νέλσον και ο Αιγύπτιος Κήρυκας ως πανκιό…), τις εντελώς άχαρες, παιδαριώδεις χορογραφίες της Χριστίνας Σουγιουλτζή, δίκην γυμναστικών επιδείξεων δημοτικού, την άχρηστη, κατά τη γνώμη μου, «συμβολική» παρουσία της χορεύτριας που σκαρφαλώνει στις σκαλωσιές αμολώντας ένα «συμβολικό» κόκκινο ύφασμα- εξαντλημένο εύρημα της δεκαετίας του ’70-, η παράσταση καρκινοβατεί.

Και θα μου άφηνε δεινές εντυπώσεις. Αν δεν τις μείωναν η εξαιρετική φωνητική απόδοση του Χορού που τον συγκροτούν, βασικά, τα μέλη του συγκροτήματος Chόres, η Λένα Παπαληγούρα (στιβαρή Υπερμνήστρα) κυρίως και η Λουκία Μιχαλοπούλου (Αμυμώνη). Αλλά, πάνω απ όλα, η παρουσία κι η ερμηνεία της Λυδίας Κονιόρδου (Πελασγός). Με λάμψη αμείωτη, με τεχνική ανυπέρβλητη, με απόλυτη κυριαρχία στην ορχήστρα, με μέτρο, με λόγο εξαντλητικά δουλεμένο και βαθιά χωνεμένο, με συναίσθημα ελεγχόμενο, η Λυδία Κονιόρδου αποδεικνύει γι άλλη μια φορά ότι είναι το πιο εύπλαστο, το σημαντικότερο όργανο που διαθέτει -στο αρχαίο δράμα τουλάχιστον- το ελληνικό θέατρο. Ένα Εθνικό Κεφάλαιο (Φωτογραφίες: Πάτροκλος Σκαφίδας).