Συμπτώσεις δύο αφεντάδων…

Το Τέταρτο Κουδούνι / 19 Οκτωβρίου 2012  

Καλώς σας βρήκα. Καλό φθινόπωρο, καλό χειμώνα και…κουράγιο.
   

Ήταν, και οι δυο, παραστάσεις εξαιρετικές _ ανάμεσα στις λίγες πολύ καλές του περσινού χειμώνα: «Η φόνισσα» του Παπαδιαμάντη ανεβασμένη απ’ τον Στάθη Λιβαθινό με την (αγνώριστη!) Μπέττυ Αρβανίτη ως Φραγκογιαννού στην Α΄ Σκηνή του θεάτρου «Οδού Κεφαλληνίας», οι «Λευκές νύχτες» του Ντοστογιέφσκι σε σκηνοθεσία Δημήτρη Καταλειφού, με Στάθη Μαντζώρο και Λουκία Μιχαλοπούλου, στην Β΄ Σκηνή του. Φέτος επαναλαμβάνονται. Μην τις χάσετε! 

   

Πέρα απ’ το γεγονός ότι οι δυο σημαντικές παραστάσεις για τις οποίες σας γράφω στο «παράθυρο», των δυο σημαντικών λογοτεχνικών κειμένων _ σε διασκευή / δραματουργική επεξεργασία που συνυπογράφουν ο σκηνοθέτης Στάθης Λιβαθινός κι ο Στρατής Πασχάλης το πρώτο, σε διασκευή της ομάδας εργασίας το δεύτερο _ άντεξαν να πάνε και για δεύτερη σεζόν, να χαιρετίσω την άρση της εν θερμώ απόφασης της Μπέττυς Αρβανίτη και του Βασίλη Πουλαντζά για διακοπή της λειτουργίας της Β΄ Σκηνής της «Πράξης» τους λόγω διακοπής της χρηματοδότησής της απ’ τις επιχορηγήσεις του υπουργείου Πολιτισμού.  


«Αλεξάνδρεια» είναι το όνομα του καινούργιου θεάτρου _ «χώρος πολλαπλών πολιτιστικών εκδηλώσεων» το προσδιορίζει _ που δημιούργησε ο ηθοποιός Βασίλης Βλάχος, δημιουργός της ομώνυμης Καλλιτεχνικής Εταιρείας, στην οδό Σπάρτης 14, κοντά στην πλατεία Αμερικής κι ακόμα πιο κοντά στον άλλοτε κινηματογράφο «Στούντιο».
Ο Χώρος Τέχνης «Αλεξάνδρεια» στεγάζεται σ’ ένα νεοκλασικό της δεκαετίας του ’30, όπου έζησε τα παιδικά του χρόνια αλλά κι αργότερα, όταν παντρεύτηκε, απ’ το 1940 περίπου μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του ’50, ο Μ. Καραγάτσης. Ο οποίος μάλιστα στο σπίτι αυτό γύρισε σκηνές απ’ την ταινία του _ σεναριογράφος και σκηνοθέτης _ «Καταδρομή». Φιλοδοξεί, εκτός από θεατρικές παραστάσεις, να φιλοξενεί μουσικές εκδηλώσεις, παρουσιάσεις βιβλίων, εκθέσεις ζωγραφικής και φωτογραφίας, προβολές ταινιών αλλά θα παραχωρείται και για σεμινάρια κι άλλες πολιτιστικές και κοινωνικές εκδηλώσεις. 
Εναρκτήριο του καινούργιου θεάτρου, έργο σύγχρονο ελληνικό: «Πλάτες μέσα στα σκουπίδια» του Κίμωνα Ρηγόπουλου. Ένα έργο που «επιδιώκει να συναντηθεί με τις φανερές και τις υπόγειες διεργασίες που συντελούνται στα χρόνια της μεγάλης κρίσης στην ελληνική κοινωνία». Ανεβαίνει στις 22 Νοεμβρίου σε σκηνοθεσία του ηθοποιού συγγραφέα του, με σκηνικό και κοστούμια Νίκου Πολίτη, μουσική Νίκου Αθανασάκη και φωτισμούς Δημήτρη Μαργαρίτη. Στη διανομή, Έλενα Αρβανίτη, Βασίλης Βλάχος, Χρήστος Ευθυμίου, Γιώργος Μωρόγιαννης, Τζένη Σκαρλάτου.


Ελπίζω _ θέλω να πιστεύω _ πως το μόνο προσόν του κ. Τζαν Κάρλο ντελ Μόνακο που σκηνοθετεί τη φετινή εναρκτήρια παράσταση της Λυρικής _ «Μανόν Λεσκό» του Πουτσίνι _ δεν είναι πως πατέρας του ήταν ο Μάριο ντελ Μόνακο _ «γιος του διάσημου ιταλού τενόρου Μάριο Ντελ Μόνακο, θρυλικού συμπρωταγωνιστή της Μαρίας Κάλλας την δεκαετία του ’50 στις ιστορικές παραγωγές της Σκάλας του Μιλάνου, μπλα, μπλα, μπλα, μπλα, μπλα…». Στοιχείο που τόσο προβάλλεται _ πρώτο! _ στα σχετικά δελτία Τύπου και σε κάθε αναφορά στο σκηνοθέτη. Φυσικό να ’ναι περήφανος για τον μπαμπά του και μπράβο του που είναι, αλλά γιατί να δίνει την εντύπωση ότι το χρησιμοποιεί _ ή ότι αφήνει να το χρησιμοποιούν οι καλούντες;  


Τι μου θυμίζει, τι μου θυμίζει, βρε παιδί μου; Έσπαγα το κεφάλι μου… Τι μου θυμίζει, όπως περιγράφεται η πλοκή του _ μπλεξίματα με Μάφια κλπ _ στο σχετικό δελτίο Τύπου που διάβασα, ακόμα και ως τίτλος, αυτό το «Ένας υπηρέτης για δυο αφεντικά» του Γκολντόνι που ανεβάζει ο Πέτρος Φιλιππίδης στο «Μουσούρη» σε μετάφραση (απ’ τα ιταλικά;) / διασκευή που υπογράφει ο ίδιος μαζί με τον Χρήστο Σιμαρδάνη. Μήπως το «One man, two guvnor» του Ρίτσαρντ Μπιν, επίσης βασισμένο στον «Υπηρέτη δυο αφεντάδων», που ανέβηκε στο Λονδίνο, στο Εθνικό Θέατρο _ παράσταση που μεταδόθηκε μάλιστα ζωντανά στο Μέγαρο Μουσικής πέρσι τον Σεπτέμβριο _ και τώρα παίζεται στο Μπρόντγουέι; Μπα, θα μου φάνηκε. Σύμπτωση θα ’ναι, αφού και οι δυο διασκευές στο ίδιο έργο βασίζονται…  


Είδα κι άκουσα καθυστερημένα, σ’ ένα βιντεάκι απ’ τη συνέντευξη Τύπου η οποία δόθηκε στην Θεσσαλονίκη, παρουσία του δημάρχου κ. Μπουτάρη και του αντιδημάρχου Πολιτισμού κ. Πέγκα, για την παρουσίαση στο πλαίσιο των «Δημητρίων» του μονολόγου «Ρόουζ» του Μάρτιν Σέρμαν, το οποίο ανάρτησε η ιστοσελίδα kulturosoupa.gr, την κ. Ζωή Λάσκαρη που πρωταγωνιστεί, όταν ερωτήθηκε αν έχει δει το (πρώτο) ανέβασμα του έργου (στην Ελλάδα, απ’ τον Κοραή Δαμάτη) με την Αντιγόνη Βαλάκου, ν’ απαντάει «όχι, δεν το έχω δει, αλλά νομίζω πως αυτό ήταν αναλόγιο, δεν ήταν παράσταση». Και κανέναν να μην τη διορθώνει.
Ε, λοιπόν, δεν ξέρω πώς ακριβώς το εννοούσε η κ. Λάσκαρη, αλλά, έστω και καθυστερημένα, να θυμίσω, μια και κανείς απ’ τους παριστάμενους δεν το θύμισε _ ή, μήπως, δεν το θυμήθηκε; _ , πως η ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ που παίχτηκε το 2000 - 2001 στο «Ιλίσια / Βολανάκης» και επαναλήφθηκε το 2003 - 2004 στο «Χώρα» ΔΕΝ ήταν «αναλόγιο». Ήταν ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ. Και μάλιστα παράσταση συγκλονιστική. Με μια συγκλονιστική ερμηνεία _ είχα γράψει επανειλημμένα τότε για τους όρθιους στο τέλος θεατές που είδα δυο φορές, με τα μάτια μου, να κλαίνε και ν' αποθεώνουν την Ηθοποιό _, την καλύτερη, κατά τη γνώμη μου, της Κυρίας Βαλάκου, τουλάχιστον τα σαράντα τελευταία χρόνια που την παρακολουθώ συστηματικά. «Αναλόγιο» ήταν _ με το κείμενο στα χέρια δηλαδή _ αυτό που παρουσίασε η πρώτη διδάξασα Ολυμπία Δουκάκη, το 2006, μετακλημένη στην Αθήνα.


Α, ώστε έτσι λοιπόν; Η Ακινήτων Δημοσίου θυμήθηκε το «Εμπρός»! Ύστερα από πέντε, πάνω – κάτω, χρόνια εγκατάλειψης. Κι ένα χρόνο αφότου η Κίνηση Μαβίλη, μια αυθόρμητη συσπείρωση άστεγων καλλιτεχνών, μπήκε μέσα, έκανε «κατάληψη», ξεβρόμισε το κτίριο και το αξιοποίησε με πειραματικές δράσεις, χωρίς καμιά οικονομική συναλλαγή και με υποδειγματική δουλειά συνόλου. Κι αντί η Πολιτεία να τους επιβραβεύσει, επιδιώκει να πετάξει έξω τους άστεγους καλλιτέχνες για να «αξιοποιήσει» το θέατρο και να το «νοικιάσει». Μη βάλω τις φωνές! Ειδικά όταν μαθαίνω πως κάποιοι άλλοι καλλιτέχνες που περιμένουν στη γωνία _ και ντροπή τους _ έχουν βάλει την ουρίτσα τους…  


Σάμιουελ Τζάκσον κι όχι Τζόνσον, όπως έγραφα στο «Τέταρτο Κουδούνι» στις 13 Σεπτεμβρίου, το τελευταίο πριν φύγω για διακοπές, είναι βέβαια το όνομα του πασίγνωστου αμερικανού ηθοποιού που έπαιζε στην ταινία «The Sunset Limited». Την κινηματογραφική εκδοχή του ομώνυμου έργου του Κόρμακ ΜακΚάρθι το οποίο θα παίξουν ο Γιάννης Βούρος κι ο Αλέκος Συσσοβίτης στο «Faust» του δεύτερου.  


Και μην ξεχνάτε: «Το Τέταρτο Κουδούνι» και μάλιστα «χτενισμένο» το βρίσκετε και στο totetartokoudouni.blogspot.com Και όχι μόνο «Το Τέταρτο Κουδούνι».  

Προ 50ετίας
Τα Θεατρικά Νέα

Ο θεατρικός συνεργάτης των «Νέων» γράφει τα εξής: Άρχισε χθες και ο θίασος Καρέζη – Κωνσταντάρα. Στόχος του, το βουλεβάρτο. Στο πρόγραμμα, οι «Κρατικές υποθέσεις» _ άλλοτε ποτέ «Δεσποινίς, γυναίκα μου» _ του αρχιμάστορα του είδους Λουί Βερνέιγ. Έξυπνο, ευπρεπές, καλογραμμένο _ ένα ευχάριστο τίποτα. Η Καρέζη στο στοιχείο της. Καλός ο Κωνσταντάρας. Και ο Τσάπελης. * 18 Οκτωβρίου 1962.  


Απόψε στις 9.45 αρχίζει παραστάσεις το θέατρο Έλσας Βεργή με το πρωτοποριακό έργο του Ζαν Ζενέ «Το μπαλκόνι». Με το «Μπαλκόνι» ο Μίνως Βολανάκης πραγματοποιεί την πρώτη σκηνοθετική εργασία του στην Ελλάδα, ύστερα από την λαμπρή σταδιοδρομία στο αγγλικό θέατρο […]. 19 Οκτωβρίου 1962.  


Δύο νεόκτιστα χειμερινά θέατρα εγκαινιάζονται την ερχομένη εβδομάδα. Το ένα η «Διάνα» της οδού Ιπποκράτους 7, και το άλλο το θέατρο «Βεάκη» της οδού Στουρνάρα. Όπως έχει αναγγελθή, στο θέατρο «Βεάκη» θα εγκατασταθή ο θίασος Μίμη Φωτόπουλου – Ντίνου Ηλιόπουλου και στη «Διάνα» ο θίασος Κάκιας Αναλυτή – Γιάννη Αργύρη - Κώστα Ρηγόπουλου. 20 Οκτωβρίου 1962

Δημοσιεύτηκε στα «Νέα».