Η τσίπα και ποιος να τη βρει...

 

Το Τέταρτο Κουδούνι / Τέτοιες Μέρες, Τέτοια Λόγια... 200

 

Στις 26 Μαρτίου δημοσιεύτηκε στην «Καθημερινή της Κυριακής» ρεπορτάζ της κ. Μάρως Βασιλειάδου, με τον τίτλο «Η Κάλλας και η Ελλάδα». Απ’ τα γυρίσματα στο ξενοδοχείο «Μεγάλη Βρετανία», με τη διακεκριμένη μέτζο μας Κική Μορφονιού -που ’χει τραγουδήσει στην Επίδαυρο, πλάι στην Μαρία Κάλλας, στην «Νόρμα» και στην «Μήδεια»-, για το ντοκιμαντέρ που ετοιμάζουν, για λογαριασμό της Εθνικής Λυρικής Σκηνής, ο Βασίλης Λούρας κι ο Μιχάλης Ασθενίδης, μ’ αφορμή την επέτειο των 100 χρόνων απ’ τη γέννηση της Κάλλας την οποία τιμά, φέτος, η Λυρική και που προβλέπεται λαμπρή.

Στο ρεπορτάζ -που υπέπεσε στην αντίληψή μου κάπως καθυστερημένα- διαβάζω, μεταξύ άλλων: «Σε ένα παλιό κείμενό της στην εφημερίδα ‘Τα Νέα’, η Κική Μορφονιού θυμήθηκε από εκείνη την εποχή: ‘Ζούσε τον έρωτά της με τον Ωνάση. Κάθε απόγευμα την έφερνε στο θέατρο. Στην πρόβα με την ορχήστρα έρχονταν χεράκι χεράκι, παρακολουθούσε όλη την πρόβα και μετά την έπαιρνε κι έφευγαν. Την έβλεπες πως ήταν ευτυχισμένη».  Κάτι μου θυμίζει αυτό, κάτι μου θυμίζει…

Διαβάζω, λοιπόν, και στο δισέλιδο για τα 50 χρόνια της «Νόρμας» της Επιδαύρου που ’χε δημοσιευτεί,  στα «Νέα» στις 21 Αυγούστου 2010, με την υπογραφή μου και με τον τίτλο «Η ‘Νόρμα’ της Κάλλας στην Επίδαυρο: ένα χρονικό. Με μαρτυρίες της Κικής Μορφονιού και του Γιώργου Παπαστεφάνου», με αφορμή τη συμπλήρωση 50 χρόνων από ’κείνη την «Νόρμα»: «Ζούσε τον έρωτά της με τον Ωνάση τότε. Κάθε απόγευμα την έφερνε στο θέατρο, στην πρόβα με την ορχήστρα -ερχόντουσαν χεράκι-χεράκι, καθότανε, παρακολουθούσε όλη την πρόβα και μετά την έπαιρνε και φεύγανε. Δεν το κρύβανε. Ήτανε μια πολύ ωραία περίοδος της ζωής της. Και τη ζούσε πολύ έντονα. Την έβλεπες πως ήταν ευτυχισμένη».

Η κ. Βασιλειάδου υπέπεσε στο ίδιο ολίσθημα και στο ρεπορτάζ της με τον τίτλο «Όταν η Κάλλας τραγούδησε στην Επίδαυρο», που δημοσιεύτηκε, επίσης, στην «Καθημερινή», με την υπογραφή της, στις 24 Αυγούστου 2019: «Ζούσε τον έρωτά της μαζί του’, θυμάται η Κική Μορφονιού, η Ανταλτζίζα εκείνης της παράστασης σε ένα παλιό κείμενό της στην εφημερίδα ‘Τα Νέα’. ‘Κάθε απόγευμα την έφερνε στο θέατρο, στην πρόβα με την ορχήστρα ερχόντουσαν χεράκι-χεράκι, παρακολουθούσε όλη την πρόβα και μετά την έπαιρνε και φεύγανε. Την έβλεπες πως ήταν ευτυχισμένη».  Δεν έδωσα τότε μεγάλη σημασία. Εφάρμοσα το guarda e passa του Dante. 

Τώρα, όμως, που βλέπω το ολίσθημα ή μάλλον την αντιγραφή να ανακυκλώνεται, να κάνω σαφές στην κ. Βασιλειάδου ότι η κ. Μορφονιού δεν «τα θυμάται σε ένα παλιό κείμενό της στην εφημερίδα  ‘Τα Νέα’». Απλώς τα έχει πει σε συνέντευξή της στον δημοσιογράφο Γιώργο Σαρηγιάννη, σε κοπιαστικό ρεπορτάζ που έκανε επί μέρες για να προκύψει, τότε, το δισέλιδο στα «Νέα». Και στο οποίο ο υπογράφων αναφέρει ΟΛΑ τα ονόματα των παλαιότερών του συναδέλφων, αποσπάσματα από τα ρεπορτάζ των οποίων χρησιμοποίησε.

Ήταν κάτι που κάποτε το λέγαμε «δημοσιογραφική δεοντολογία». Ξέρω ότι έχει ξεχαστεί -ξεπεραστεί, ίσως; Η τσίπα, όμως; Ξεχάστηκε κι αυτή;